_Τίς σοφότερος μεταξύ των όντων;
_ Αριθμός εστί!

Τα λόγια αυτά προέρχονται από την αδελφότητα των Πυθαγορείων. Το τι ακριβώς θέλουν να πουν δεν είναι εύκολο να το καταλάβουμε… Ωστόσο, είτε συμφωνήσει κανείς, είτε διαφωνήσει, είτε περιγελάσει μια δήλωση σαν κι' αυτή, ένα πράγμα γίνεται σαφές: ότι απ' τους αρχαίους καιρούς η έννοια του αριθμού κατείχε εξέχουσα θέση στη σκέψη και τη φιλοσοφία των ανθρώπων και ιδιαίτερα των μυημένων. Φαίνεται πως με τους αριθμούς, μπορούμε να εκφράσουμε συνοπτικά και συμβολικά πολύ βαθιές έννοιες. Ο κάθε αριθμός έχει τη δική του δύναμη και περικλείει, σαν ολοκληρωμένο σύμβολο, το δικό του ιδιαίτερο νόημα. Κυρίως δε, οι αριθμοί από το ένα έως το δέκα κατέχουν εξέχουσα θέση στις δοξασίες όλων των λαών. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν τους αριθμούς από το 1 ως το 10 τις αρχέγονες δυνάμεις οι οποίες αποτελούσαν τη βάση όλων των πιθανών αριθμών. Στη συνέχεια του παρόντος πίνακα, θα προσπαθήσω να αναλύσω τα αντικείμενα που συνθέτουν το διάκοσμο της Στοάς, σε σχέση με τους αριθμούς που αυτά εκφράζουν… Επίσης θα δούμε τη σχέση που έχουν οι αριθμοί με τα γράμματα…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το αλφάβητο. Τα γράμματα έχουν πολύ στενή σχέση με τους αριθμούς. Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι στην αρχαιότητα αριθμούσαν όχι με ψηφία αλλά με τα είκοσι επτά γράμματα που είχε το αλφάβητο. Έτσι, αφού κάθε γράμμα είχε και μια αντίστοιχη αριθμητική αξία, η κάθε λέξη μπορούσε να αναχθεί τελικά σε έναν αριθμό. Το γεγονός αυτός αποτελούσε τη βάση της Αριθμοσοφίας, μιας πολύπλοκης μυστικής επιστήμης που έχαιρε πολύ μεγάλης εκτίμησης στους μύστες όλων των λαών. Σήμερα δεν θα επεκταθώ σε αυτό το θέμα, αλλά επιγραμματικά μόνον θα αναφέρω τους τρόπους, με τους οποίους γινόταν από τους αριθμόσοφους η αντιστοίχηση λέξης – αριθμού. Οι βασικές τεχνικές που χρησιμοποιούσαν ήταν τέσσερις:
Ο πιο απλός τρόπος αριθμητικής ανάλυσης μιας λέξης είναι με το μέτρημα των γραμμάτων της. Η προσέγγιση αυτή εμφανίζεται συχνά στους ελληνικούς μαγικούς παπύρους, όπου μαγικά ονόματα ή λέξεις θεωρούνται για παράδειγμα όσα έχουν επτά γράμματα, τον αριθμό των πλανητών (παλιά χρησιμοποιούσαν μόνον τους 7 πλανήτες)…
Ένας άλλος τρόπος αριθμητικής ανάλυσης είναι η ισοψηφία ή Γκεμάτρια: η πρόσθεση δηλαδή της αριθμητικής τιμής των γραμμάτων σε μια λέξη (ή και σε μια φράση πολλές φορές) για να προκύψει μια τελική αριθμητική τιμή. Ο αριθμός αποτελεί τη σφραγίδα της λέξης και μας αποκαλύπτει τις πραγματικές της ιδιότητες.
Η Αριθμολογία, έπειτα είναι η ερμηνεία των αριθμών με βάση την πρωταρχική δεκάδα. Οι λέξεις και τα γράμματα με διάφορες μεθόδους ανάγονται σε αριθμούς της πρωταρχικής δεκάδας και μετά ακολουθούν φιλοσοφικοί συσχετισμοί κι αντιστοιχίες. Η Αριθμολογία ήταν πολύ αγαπητή στους Πυθαγόρειους.
Μια τέταρτη τέλος δημοφιλής μέθοδος ανάλυσης ήταν η «Νοτάρικον», λέξη που υποδηλώνει συντόμευση ή ακροστιχίδα. Σύμφωνα με τη «Νοτάρικον» η αριθμητική αξία μιας λέξης προερχόταν από το πρώτο μόνο γράμμα της, ή απ’ το πρώτο και το τελευταίο μαζί.

Ακολούθως θα εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς αριθμούς. Η μονάδα είναι ο πρώτος από αυτούς. Είναι ο αριθμός που έχει συνδεθεί με το Δημιουργό. Το ένα είναι ο πιο απλός αριθμός και ταυτόχρονα ο πιο πολύπλοκος. Ανέκαθεν οι μύστες δίδασκαν: όλα είναι Ένα. Η ερμηνεία ωστόσο αυτής της ρήσης είναι ένα δύσκολο Κοάν που περιμένει τον καθένα από εμάς να το ανακαλύψει από μόνος του. Μέσα στη Στοά τα περισσότερα σύμβολα εμφανίζονται σε πολλαπλότητες: σε ζεύγη, σε τριάδες κ.λπ. Υπάρχει όμως μόνο ένας Πανεπότης Οφθαλμός. Επίσης εάν διαβάσουμε προσεκτικά το τυπικό του βαθμού του Μαθητού θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχει σε αυτό μια και μοναδική ερώτηση που παραμένει δίχως απάντηση! Ποια είναι αυτή; Όταν ο Σεβ ερωτά: «Αδ:. Β’ Επ:., πως δυνάμεθα να εύρωμεν το Φως αυτό, περί του οποίου ωμίλησεν ο Αδ:. Α’ Επ:., και ποία η ωφέλειά του;» Ο δεύτερος επόπτης δεν δίδει πουθενά απάντηση περί της ωφελείας αυτού…

Ας έρθουμε τώρα στον αριθμό 2 που είναι πολύ σημαντικός. Είναι ο αριθμός που παράγει ουσιαστικά κι όλους τους άλλους. Όσο η μονάδα είναι μόνη της, αδιαίρετη, φαινομενικά δεν γίνεται τίποτα. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Όλα εμπεριέχονται σε τέλεια αρμονία μέσα σ' αυτή τη μονάδα. Όταν όμως αυτή η μονάδα κατοπτρισθεί έχουμε την εμφάνιση της δυάδας. Όλα πλέον γίνονται δυαδικά... κι όπως ξέρουμε το μυαλό μας αυτή τη στιγμή λειτουργεί καθαρά δυαδικά - παγιδευμένο ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων. Κι εδώ εισέρχεται μια φοβερά σημαντική έννοια που κυβερνά τη ζωή μας: Ο ΧΡΟΝΟΣ! Όσο υπάρχει μόνον η αδιαίρετη μονάς δεν υπάρχει χρόνος. Όταν όμως εμφανισθεί και ο αριθμός 2... τότε αυτόματα προκύπτει ένα καλά ορισμένο μέτρο διαφοροποίησης: είναι η διαφορά ανάμεσα στο 1 και το 2! Αυτή η διαφορά αποτελεί (ανάμεσα στα άλλα) και τη στοιχειώδη χρονική μονάδα. Η εισβολή της οντότητας του χρόνου στο σύστημά μας έχει πολλές συνέπειες που πάνω τους πρέπει να διαλογιστούμε.
Μέσα στις στοές μας ο αριθμός 2 εμφανίζεται συνεχώς. Ο ναός ξεκινά απ’ το σημείο όπου βρίσκονται οι δύο στήλες B και J. Οι δύο αυτές στήλες χρησιμοποιούνταν σε πάρα πολλές παραδόσεις. Στα Αιγυπτιακά μυστήρια ήταν βαμμένες η μία λευκή κι άλλη μαύρη. Το αντιθετικό ζεύγος άσπρο – μαύρο αποτελεί πανάρχαιο σύμβολο και μέσα στη στοά αναπαρίσταται με το μωσαϊκό δάπεδο. Ισοδύναμα της ιδέας του μωσαϊκού δαπέδου, συναντάμε στις παραδόσεις όλου του κόσμου. Στην Κινέζικη παράδοση έχουν το Γιν και το Γιανγ, όπου το Γιν είναι το μαύρο, το θηλυκό, το παθητικό κ.λπ. και το Γιανγ είναι το λευκό, το αρσενικό το ενεργητικό κ.ο.κ. Και πάντα θα υπάρχει και λίγο Γιν μέσα στο Γιανγ, καθώς και λίγο Γιανκ μέσα στο Γιν. Στην Ινδική παράδοση αναφέρεται ότι ο νεομυημένος έπρεπε να καθίσει σε προβιά που είχε μαύρο και άσπρο τρίχωμα, συμβολίζοντας αντίστοιχα το ανεκδήλωτο και το εκδηλωμένο. Ο ίδιος συμβολισμός απαντάται και στους δύο Δαδοφόρους των Ιρανικών Μυστηρίων κ.λπ.
Ο αδ:. J. Boucher στο βιβλίο του "La symbolique Masonique" γράφει: "Το μωσαϊκό δάπεδο αποτελεί συγχρόνως την εικόνα του σώματος και του πνεύματος ενωμένων, αλλά όχι συγχεομένων. Σκοτάδι και φως είναι συνδεδεμένα στο μωσαϊκό δάπεδο. Συμπλέκονται αν λάβει κανείς υπόψη του τις γραμμές των πλακών. Οι γραμμές όμως που χωρίζουν τη μια σειρά από την άλλη σχηματίζουν μια ευθεία οδό που έχει το λευκό και το μαύρο, πότε δεξιά και πότε αριστερά. Οι γραμμές αυτές είναι η οδός του μυημένου που δεν πρέπει να απορρίπτει τη συνηθισμένη ηθική αλλά να υψώνεται πάνω απ' αυτήν. Ο δρόμος αυτός, οι γραμμές, δεν διακρίνεται από τους βέβηλους. Αυτοί διακρίνουν μόνο τις μαύρες και τις λευκές πλάκες και ακολουθούν την πλατειά οδό, την εξωτερική, διερχόμενοι διαδοχικά από το άσπρο στο μαύρο κι από το μαύρο στο άσπρο. Ο μυημένος αντίθετα, ακολουθεί τη στενή εσωτερική οδό - την ως κόψη ξυραφιού - και διέρχεται μεταξύ των άσπρων και μαύρων πλακών που εμποδίζουν την πορεία του".

Ο νους είναι δυαδικός και όλα τα διαδικάζει με αυτόν τον τρόπο. Έτσι όταν αναφερόμαστε σε κάτι όμορφο εννοούμε ότι δεν είναι άσχημο, όταν λέμε ότι κάτι είναι καλό εννοούμε ότι δεν είναι κακό. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή είμαστε είτε στη μια πλευρά είτε στην άλλη -μαύρα ή άσπρα τετράγωνα- και αυτή είναι η ζωή του συνηθισμένου ανθρώπου. Γι’ αυτό άλλωστε, κάποιοι αναφέρουν πως το 2 είναι ο αριθμός του Διαβόλου, του άρχοντα της πλάνης. Αν δούμε όμως τις δύο θέσεις από μια Τρίτη, που σημαίνει ότι δεν ταυτιζόμαστε με καμιά απ' τις δύο, τότε ερχόμαστε στην κατανόηση χωρίς να εγκλωβιζόμαστε σε κάποια από τις δύο θέσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το καθετί είναι όπως ένα νόμισμα με δύο όψεις. Κάποιοι περπατούν στο ένα επίπεδο του νομίσματος… κάποιοι περπατούν στο άλλο… και κάποιοι λίγοι βαδίζουν στην κόψη του… Μόνο όταν βλέπουμε και τις δυο όψεις χωρίς να στεκόμαστε σε καμιά απ' αυτές καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που εξετάζουμε και γνωρίζουμε την αλήθεια. Αυτό ακριβώς σημαίνει η ευθεία κίνηση των Τεκτόνων στο μωσαϊκό δάπεδο, πάνω στη γραμμή που σχηματίζεται ανάμεσα στα λευκά και στα μαύρα τετράγωνα, που είναι η οδός του μυημένου ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέσεων.
Δεν αρκεί όμως απλά να βαδίζουμε σε αυτό το στενό μονοπάτι, πρέπει να το περπατάμε και με την ορθή φορά. Καθώς βαδίζουμε οφείλουμε να φροντίζουμε ώστε ο Ιερός Τάπητας να ρίχνει το λαμπερό φως του στη δεξιά μας πάντα πλευρά. Και μιας και ανέφερα τούτο το φοβερό σύμβολο με την πανίσχυρη ακτινοβολία, ας πούμε δύο ιστορικά σχόλια γι’ αυτό. Η ανάπτυξη του Ιερού τάπητα κατά το επίσημο άνοιγμα των εργασιών, ανέκαθεν αποτελούσε ιεροτελεστία και μια καθαρά μυητική πράξη. Στις αγγλικές στοές του 18ου αιώνα μάλιστα, δεν υπήρχε ο τάπητας αλλά ο Πίνακας Χαράξεως όπως παλιότερα λεγόταν, ο οποίος σχεδιαζόταν από τους μαθητές με κιμωλία στο έδαφος πριν από κάθε συνεδρία και σβηνόταν μετά το κλείσιμο των εργασιών. Αργότερα κατέληξαν στην απόφαση να ζωγραφίζουν τον εν λόγω πίνακα μόνιμα σε ύφασμα και απλά να τον αναπτύσσουν κατά το άνοιγμα των εργασιών και να τον διπλώνουν με το κλείσιμο. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι η θέση στην οποία τοποθετούμε τον Ιερό Τάπητα. Αν προσέξουμε θα δούμε ότι βρίσκεται ακριβώς στη μέση του ναού! Στο σημείο εκείνο δηλαδή όπου τέμνονται ο οριζόντιος και ο κάθετος άξονας της στοάς. Αναλογικά ας θυμηθούμε εδώ το σημείο όπου τοποθετείται κανονικά στις εκκλησίες η κολυμπήθρα κατά τις βαπτίσεις. Οι ιερείς που προσέχουν το τυπικό, τοποθετούν πάντα την κολυμπήθρα ακριβώς κάτω από τον κεντρικό θόλο, που είναι κι εκεί το σημείο τομής των δύο κάθετων αξόνων της εκκλησίας.
Συνεχίζοντας την αναζήτησή μας φτάνουμε στον αριθμό τρία. Δε θέλω να επεκταθώ επάνω σε αυτόν τον αριθμό γιατί είναι τόσο πολυσυζητημένος, ώστε θα γίνω κουραστικός. Τον συναντάμε παντού, μέσα και έξω από τη στοά. Καλύτερα να κάνει ο καθένας τους δικούς του αποσυμβολισμούς και σίγουρα θα προκύψει πληθώρα σκέψεων.

Ας δούμε τώρα τις προεκτάσεις ενός κατ’ εξοχήν συμβολικού αριθμού, ο οποίος κατέχει περίοπτη θέση στην Αριθμοσοφία. Πρόκειται για τον αριθμό τέσσερα. Ο ρόλος του αριθμού αυτού, είναι φανερός στη φύση και είχε επισημανθεί από την αρχαιότητα. Το έτος διαιρείται σε 4 εποχές, 4 είναι τα σημεία του ορίζοντα, 4 είναι οι φάσεις της Σελήνης, ενώ 4 ήταν και τα στοιχεία της φύσης όπως τα έβλεπαν οι αρχαίοι Έλληνες (και όχι μόνο): Γη, νερό, αέρας και φωτιά.
Ο αριθμός τέσσερα είναι τόσο σημαντικός που αν προσέξουμε λίγο θα δούμε πως η λέξη "Θεός" σε όλες σχεδόν τις γλώσσες, γράφεται με 4 γράμματα: Θεός στα Ελληνικά, Dieu στα γαλλικά, Dios στα Ισπανικά, Gott στα Γερμανικά (το Αγγλικό God προήλθε από σύντμηση της Γερμανικής λέξης), και ο κατάλογος συνεχίζεται. Ενδιαφέρον είναι ότι και στα Εβραϊκά συναντάμε το περίφημο τετραγράμματον: τα 4 γράμματα που συνιστούν το απρόφερτο όνομα του Θεού. Η λέξη "Ιεχωβάς" αποτελεί μια εσφαλμένη προσπάθεια μετάφρασης του τετραγράμματον. Σύμφωνα με την παράδοση κανείς δεν μπορεί κι ούτε ξέρει να προφέρει αυτή τη λέξη, αφού κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με τη θέωση.

Στο σημείο αυτό να σχολιάσουμε πως τα τελευταία χρόνια, η σύγχρονη επιστήμη, μέσω της παρατήρησης της φύσης, έχει αναπτύξει μοντέρνες θεωρίες όπως η Θεωρία του Χάους ή αυτή των Fractals (που τόσο αρμονικά συνδυάζονται μεταξύ τους), προσπαθώντας να κατανοήσει το «ακατανόητο». Μια τέτοια μελέτη δείχνει ότι οι βιολογικοί οργανισμοί και η ανάπτυξή τους βασίζεται κατά πολύ στον αριθμό 4.
Όπως είδαμε τώρα, τέσσερα είναι και τα στοιχεία που αποτελούν τον κόσμο μας: Γη, νερό φωτιά και αέρας. Ο αριθμός τέσσερα όμως συνδέεται στενά με τον αριθμό πέντε. Γιατί τα τέσσερα στοιχεία χρειάζονται ένα πέμπτο, ισχυρότερο, για να τα διευθύνει και να τα κυβερνήσει! Ποίο είναι λοιπόν το πέμπτο στοιχείο; Ας ανατρέξουμε λίγο στον Πλάτωνα: Στη φύση υπάρχουν μόνο πέντε "κανονικά" στερεά. Με τη λέξη κανονικά χαρακτηρίζουμε στην Ευκλείδειο γεωμετρία εκείνα τα στερεά σχήματα, στα οποία όλες οι επιφάνειές τους είναι πολύγωνα με ίσες πλευρές, ίσες γωνίες και ίσο εμβαδόν. Τέτοια λοιπόν κανονικά στερεά είναι μόνον η Πυραμίδα (4-άεδρο), ο κύβος (6-άεδρο), το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο και το εικοσάεδρο. Αυτά είναι λοιπόν τα 5 πλατωνικά στερεά. Από την αρχαία εποχή σε καθένα από αυτά είχαν αντιστοιχίσει ένα στοιχείο κι ένα αντίστοιχο χρώμα: Στην πυραμίδα, τη φωτιά και το κόκκινο. Στον κύβο τη γη και το μαύρο. Στο οκτάεδρο, τον αέρα και το κίτρινο. Στο εικοσάεδρο, το νερό και το μπλε... και στο δωδεκάεδρο; Στο δωδεκάεδρο (που παρεμπιπτόντως αποτελείται από 12 πεντάγωνα) είχαν αντιστοιχήσει το πέμπτο στοιχείο: το Πνεύμα, και χρώμα του ήταν το γλαυκό!
Κι εδώ αδερφοί μου, ας θυμηθούμε την τάξη του μαθητού: Τα τέσσερα δάχτυλα ενωμένα - τα 4 στοιχεία! Κι ο αντίχειρας κάθετος σε αυτά στρέφεται προς τα άνω! Είναι το πνεύμα, ο κυβερνήτης των υπολοίπων που αντλεί δύναμη από ψηλά και τα καθοδηγεί υπό ορθή γωνία! Και μιας και αναφέραμε ξανά την ορθή γωνία, πόσες ορθές γωνίες μας κάνουν έναν πλήρη κύκλο; Τέσσερες! Και τί θέλει ένας πλήρης κύκλος για να γίνει τέλειος; Μια τελεία στο κέντρο του!
Ο Πυθαγόρας έδινε τόσο μεγάλη σημασία στον αριθμό 4, ώστε στη σχολή του, όταν ορκίζονταν επικαλούνταν πάντα το όνομα της ιερής τετρακτύος (π.χ. Ναι! Μα τον εμφυτεύσαντα εις την ψυχήν ημών την Τετρακτύν, την πηγήν της αιωνίας φύσεως). Η τετρακτύς είναι το ανάπτυγμα από τέσσερες τελείες σε σχηματισμό τριγώνου (όπως φαίνεται στο σχέδιο). Το τρίγωνο αυτό είναι ισόπλευρο και η κάθε πλευρά του αποτελείται από τέσσερις τελείες. Με αυτό τον τρόπο αριθμεί συνολικά δέκα τελείες. Για τους Πυθαγόρειους το δέκα ήταν ένας τέλειος αριθμός όπως ακριβώς κι η μονάδα. Άλλωστε το άθροισμα των ψηφίων του μας δίδει ένα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως κατά μια έννοια, η μονάδα εκφράζει το Παν στην ανεκδήλωτη μορφή του, ενώ η δεκάδα στην εκδηλωμένη. Η δεκάδα είναι αυτό καθ’ εαυτό το Σύμπαν.
Εκτός από τους Πυθαγόρειους, το δέκα κατέχει εξέχουσα θέση σε όλες τις παραδόσεις. Το συναντάμε απ’ τους λαούς της Ανατολής μέχρι τη Δύση. Στην Εβραϊκή Καμπαλά το δέντρο της ζωής αποτελείται από δέκα Σεφιρώθ. Στα περισσότερα μυσταγωγικά τάγματα της Ευρώπης του προηγούμενου αιώνα, υπήρχαν δέκα βαθμοί μύησης, κ.ο.κ. Βέβαια υπάρχει πάντα και μια πιο πεζή και πρακτική άποψη. Σύμφωνα με αυτή το δέκα είναι τόσο σημαντικό για τον άνθρωπο επειδή «έτυχε» να έχει δέκα δάχτυλα. Έτσι, αφού στην αρχή μετρούσε με τα δάχτυλα ο αριθμός αυτός του έγινε απαραίτητος για να δαμάσει τη φύση. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε το δεκαδικό σύστημα αρίθμησης.
Ανεξάρτητα πάντως του γιατί είναι τόσο σημαντικός ο αριθμός δέκα, δεν θα μπορούσε να λείπει και μέσα απ’ τη στοά. Έψαξα λοιπόν να βρω πώς αντιπροσωπεύεται εδώ μέσα η δεκάδα. Αρχικά η σκέψη μου πήγε στο ότι ανάβουμε δέκα κεριά και προσπάθησα να κατανοήσω τις αντιστοιχίες τους… κάτι όμως δεν ταίριαζε… Έτσι μετά από πολλές ώρες έρευνας ανακάλυψα ότι παλιά δεν υπήρχαν δέκα κεριά μέσα στο Ναό αλλά εννέα. Πιο συγκεκριμένα μάλιστα, απουσίαζαν οι φλόγες του Γραμματέα και του Ρήτορα, γεγονός που μειώνει τα κεριά σε οκτώ. Ο Πρώτος Επόπτης όμως άναβε δύο φλόγες αφού μην ξεχνάτε ότι στέκεται δύο επίπεδα πιο ψηλά από το βαθμό του μαθητή. Έτσι είχαν τελικά στο σύνολο εννέα κεριά. Μετά από αυτή την ανακάλυψη, άφησα κατά μέρος τις φλόγες και επιχείρησα να αντιστοιχήσω με άλλον τρόπο την Ιερή Πυθαγόρειο Τετρακτύ μέσα στη Στοά. Το αποτέλεσμα των συλλογισμών μου το βλέπετε στο σχεδιάγραμμα. Κάποιοι βέβαια, ίσως παρατηρήσατε κι’ όλας ότι υπάρχει ένα ερωτηματικό στη θέση της δέκατης τελείας… Λίγη υπομονή και η εξήγηση ακολουθεί…
Πρώτα απ’ όλα σκέφτηκα ότι είναι αδύνατο να αρχίσουν εργασίες χωρίς το Ιερόν Δέλτα. Θεώρησα έτσι πως το Χρυσούν τρίγωνο με τον Πανεπόπτη Οφθαλμό και συνάμα ο Ήλιος και η Σελήνη (το πρωταρχικό Ζεύγος) θα αντιστοιχούσαν με τις τρεις πρώτες τελείες της Τετρακτύος. Έπειτα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν απ’ τη δεκάδα τα τρία Μεγάλα Φώτα του ναού: ο διαβήτης, ο γνώμονας και η βίβλος του νόμου. Το γεγονός και μόνο ότι αποκαλούμε αυτά τα σύμβολα μεγάλα φώτα, λέει κάτι από μόνο του. Τέλος δεν μπόρεσα να παραλείψω και τα τρία μικρά φώτα: τους κίονες της Σοφίας, της Ισχύος και του Κάλλους που βαστούν στους ώμους τους τα τρία μεγάλα φώτα. Μην ξεχνάμε ότι δεν είναι δυνατό να ανοίξει η βίβλος αν δεν έχουν φωτιστεί προηγουμένως οι τρεις στήλες.
Στο σημείο αυτό να τονίσουμε πως η Σοφία σχηματίζει μετά της Ισχύος και του Κάλλους ένα Πυθαγόρειο τρίγωνο. Ένα τρίγωνο δηλαδή που οι πλευρές του έχουν μήκος 3, 4 και 5 αντίστοιχα, όπως μπορείτε να δείτε και στο σχεδιάγραμμα. Οι αριθμοί 3, 4, 5 είναι ιεροί αριθμοί και λαμβάνονται σαν Τριάδα. Το – πασίγνωστο πλέον – πυθαγόρειο θεώρημα μας λέει ότι το άθροισμα των τετραγώνων των δύο πρώτων αριθμών δίνει το τετράγωνο του τρίτου αριθμού. Επιπλέον, το άθροισμα των τριών αυτών αριθμών υψωμένων στον κύβο δίνει τον αριθμό 216, που παριστά τον ψυχογονικό κύβο με πλευρά τον αριθμό 6. Αυτοί οι αριθμοί και πιο συγκεκριμένα ο αριθμός 216, συνδέονται με τα τρία εδάφια της Εξόδου, όπου καθένα έχει 72 γράμματα: όσα και τα ονόματα του Θεού κατά την παράδοση. Επίσης και το έξι είναι ιερός αριθμός και ονομάζεται Γάμος γιατί εκτός του ότι συνδέεται με τις μετεμψυχώσεις (είναι η πλευρά του ψυχογονικού κύβου), είναι κι’ αυτός τέλειος αριθμός, δηλαδή το άθροισμα των μερών του δίνει πάλι το 6. (6/6=1, 6/3=2, 6/2=3, 1+3+2=6). Ισούται δε και με το εμβαδόν του Πυθαγόρειου τριγώνου.
Ωστόσο, δεν τελειώσαμε ακόμη με τη δέκατη τελεία που σας υποσχέθηκα. Ας έρθουμε λοιπόν ξανά στα τρία μικρά φώτα του ναού: τις τρεις στήλες γύρω απ’ τον Ιερό Τάπητα. Αν και βρίσκονται επάνω σε ένα νοητό Πυθαγόρειο τρίγωνο, εμένα με ξενίζει λίγο το γεγονός ότι είναι μόνο τρεις. Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη μας τη σημασία του αριθμού 4 που είδαμε παραπάνω και δεδομένου ότι οι στήλες αυτές αντιστοιχούν στα τρία σημεία του ορίζοντα, θα περίμενα να υπάρχει και μια τέταρτη στήλη που να στηρίζει την τέταρτη πλευρά του ναού. Ποιο είναι όμως αυτό το απολεσθέν στοιχείο που συμπληρώνει τη Σοφία, την Ισχύ και το Κάλλος; Το στοιχείο αυτό δεν λείπει αδελφοί μου… Σε μια Άριστη Στοά το τέταρτο στοιχείο είναι ο Τέλειος Τέκτονας που ενώνει και συντονίζει τα τρία προηγούμενα στοιχεία! Σύμφωνα με την απόκρυφη παράδοση, ο Ναός του Σολομώντος στηριζόταν σε τέσσερις στήλες. Κατά μια αναπαράσταση οι στήλες εκείνες συμβολίζονταν από τρία ζώα: τον Αετό, τον Ταύρο και το Λέοντα και έναν Άγγελο. Να λοιπόν πως νομίζω ότι αναπαρίσταται η δεκάδα μέσα στις στοές μας…
Επιπρόσθετα εάν είμαστε παρατηρητικοί θα προσέξουμε ότι το μαθητή τον χωρίζουν από το Σεβάσμιο δέκα επίπεδα, τα οποία μέσα στη στοά αναπαρίστανται από δέκα σκαλοπάτια. Εάν ένας μαθητής θέλει για παράδειγμα να απευθυνθεί στο Σεβάσμιο, ας μετρήσουμε πόσα σκαλοπάτια πρέπει να ανέβει ο Λόγος του. Κατ' αρχάς οι μαθητές ομιλούν πάντα στον β' Επόπτη (1 σκαλί). Ο β' Επόπτης θα μεταφέρει το λόγο στον α' Επόπτη (+ 2 σκαλιά). Ο α' Επόπτης θα ανεβάσει το λόγο στην Ανατολή (+ 4 σκαλιά) και τελικά θα φτάσει στο Σεβάσμιο (+ 3 σκαλιά). Σύνολο: Δέκα σκαλοπάτια. Να λοιπόν κι άλλο ένα σημαντικό σημείο όπου πρωταγωνιστεί ο αριθμός δέκα.
Πλησιάζοντας πια στο τέλος τούτου του πίνακα, ας θυμηθούμε πώς ξεκινά η Ελληνική μυθολογία. Να διευκρινίσουμε βέβαια εδώ πως η Μυθολογία μας περιλαμβάνει βασικά τρεις διηγήσεις για την αρχή των όντων. Για συναισθηματικούς λόγους θα προτιμήσω αυτή που παραδόθηκε από τα παλιά ιερά κείμενα που φύλαγαν οι οπαδοί του Ορφέως. Διαβάζουμε λοιπόν: Εν αρχή ην η Νυξ! Η Νύχτα ήταν ένα πουλί με μαύρα φτερά, μπρος στην οποία κι ο ίδιος ο Ζευς έστεκε με ιερόν δέος. Η Νυξ είναι ο αριθμός 1! Το αδιαμόρφωτο Χάος. [Χάος από το «χαίνω» όμως, δεν σήμαινε σύγχυση ή ανακάτωμα.] Μετά, η Νυξ γέννησε στον απέραντο κόλπο της σκοτεινιάς το Ασημένιο Αυγό. Ας μην ξεχνάμε εδώ πως η επικρατέστερη, επιστημονική, κοσμολογική θεωρία σήμερα είναι αυτή του κοσμικού αυγού και της μεγάλης έκρηξης. Από το Ασημένιο Αυγό βγήκε ο θεός με τα χρυσά φτερά, ο θεός της Αγάπης, ο Έρως! Έτσι έχουμε πλέον και τον αριθμό 2! Ο θεός Έρως είχε πολλά ονόματα. Αλλιώς τον αποκαλούσαν και Φάνη επειδή οδήγησε όλα τα πράγματα στο Φως και φανέρωσε ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κρυμμένο μέσα στο Αυγό. Από κει κι’ έπειτα οι υπόλοιποι αριθμοί προέκυψαν αβίαστα: Επάνω ήταν το κενό: ο Ουρανός και κάτω το υπόλοιπο: η Γη, κ.λπ. κ.λπ…
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι αριθμοί είναι παρόντες παντού. Τα κείμενα που μας έχουν παραδοθεί μιλούν τη γλώσσα τους. Ας στοχαστούμε επάνω στους αριθμούς με περισσή φροντίδα. Δεν είναι εύκολο αλλά τα οφέλη είναι πολλά υποσχόμενα. Ας ακολουθήσουμε το Φως της Ιερής Τετρακτύος κι ίσως έτσι πλησιάσουμε το έσωθεν Φως που αναζητούμε!

Πηγή: http://arcadiaterrasacra.blogspot.gr/2013/05/blog-post_30.html

Οι περισσότεροι μελετητές της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας συμφωνούν ότι μυστήρια με την έννοια που γνωρίζουμε δεν υπήρξαν ποτέ στην αρχαία Αίγυπτο. Τα μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου σχετίζονται με τη θρησκεία του θεού Οσίριδος και είναι γνωστά και σαν «Μυστήρια του Οσίριδος». Αυτά ήταν θρησκευτικές τελετές στις οποίες, κατά το Μέσο Βασίλειο, συμμετείχαν και παρακολουθούσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι πιστοί. Τα μυστήρια τελούνταν στην Άβυδο όπου βρισκόταν ο κυριότερος ναός του θεού. Οι περισσότερες πληροφορίες για τα μυστήρια προέρχονται από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο. Δυστυχώς όμως, δεν αναφέρεται πουθενά η χρονική περίοδος κατά την οποία τελούνταν. Αν λάβουμε όμως υπόψη τον χαρακτήρα των μυστηρίων, τότε μπορούμε να πούμε ότι μάλλον τελούνταν κατά την περίοδο του θερισμού.

Ο Μύθος του Θεού Οσίριδος
Για να κατανοηθούν τα Μυστήρια του Οσίριδος, πρέπει να υπάρχει έστω μια βασική γνώση γύρω από τον μύθο του θεού.
Με την ένωση του θεού Γκεμπ (Γη) και της θεάς Νουτ (Ουρανός), γεννήθηκαν τέσσερα παιδιά: ο Όσιρις, η Ίσις, ο Σετ και η Νέφθυς. Βασιλιάς της Αιγύπτου έγινε ο Όσιρις, ο οποίος πήρε για γυναίκα του την αδελφή του Ίσιδα. Ο Όσιρις έφερε τον πολιτισμό στην Αίγυπτο. Οργάνωσε τις πόλεις, καθιέρωσε τη λατρεία του Αιγυπτιακού Πανθέου και σαν θεός της γονιμότητας, δίδαξε τους ανθρώπους να καλλιεργούν τη γη. Αλλά η βασιλεία του δεν κράτησε πολύ. Ο Σετ, ο οποίος συμβόλιζε τις ακριβώς αντίθετες αρχές του Οσίριδος, όπως τον πόλεμο και τον βαρβαρισμό, αποφάσισε να σκοτώσει τον αδελφό του και να πάρει τον θρόνο.

Έτσι, ο Σετ σκότωσε τον Όσιρι, διαμέλισε το σώμα του και σκόρπισε τα κομμάτια στους τέσσερις ανέμους. Η Ίσις, αποφασισμένη να βρει και να ενώσει όλα τα κομμάτια του αγαπημένου της συζύγου και αδελφού, έψαξε για χρόνια, μάζεψε τα ακρωτηριασμένα μέλη του Οσίριδος και τα ένωσε. Όμως, παρ’ όλες τις μαγικές της γνώσεις δεν μπόρεσε να ζωντανέψει τον Όσιρι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μουμιοποιήσει το σώμα του και να του δώσει μισή ζωή, καθιστώντας τον έτσι βασιλιά του Κάτω Κόσμου και των Νεκρών.
Κατάφερε όμως με κάποιο τρόπο να γονιμοποιηθεί από τον Όσιρι και να φέρει στη γη τον Ώρο, τον εκδικητή και διάδοχο του πατέρα του.
Όταν ο Ώρος έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, προετοιμάστηκε για τον πόλεμο εναντίον του Σετ. Ο πόλεμος κράτησε χρόνια και θα κρατούσε για πάντα αν δεν επενέβαινε ο Θωθ, ο θεός της σοφίας και της μαγικής τέχνης, ο οποίος χώρισε την Αίγυπτο σε δύο βασίλεια και έδωσε την Κάτω Αίγυπτο (γόνιμο μέρος) στον Ώρο και την Άνω Αίγυπτο (έρημος) στον Σετ.

Τα Μυστήρια του Οσίριδος
Τα Μυστήρια του Οσίριδος αναπαριστούν όλα αυτά τα γεγονότα από τη γέννηση του θεού μέχρι και την νίκη του Ώρου. Ο Ηρόδοτος αναφέρει αρκετές λεπτομέρειες. Σύμφωνα με τις περιγραφές του, τα Μυστήρια ξεκινούσαν με την ανατολή του ηλίου, παρουσία μεγάλου αριθμού πιστών. Οι ιερείς μετέφεραν το άγαλμα του Οσίριδος, το οποίο αργότερα αντικατέστησε μια στήλη γνωστή ως στήλη Ντζεντ, σε ένα δωμάτιο δίπλα στον κεντρικό ναό. Έξω από το ναό, ιερείς αναπαριστούν διάφορες σκηνές από το μύθο του θεού, ενώ συγχρόνως άλλοι ιερείς περιποιούνται το άγαλμα/στήλη.
Όταν έφταναν στο θάνατο του Οσίριδος, οι ιερείς τοποθετούσαν τη στήλη κατάχαμα στο έδαφος, συμβολίζοντας έτσι το νεκρό θεό. Σε αυτό ακριβώς στο σημείο, κατά τη διάρκεια της αναπαράστασης της μάχης μεταξύ του Ώρου και του Σετ, γινόταν κάτι πολύ ασυνήθιστο για τον χαρακτήρα των Μυστηρίων: όλοι οι πιστοί, μυημένοι και μη, συμμετείχαν. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, καθώς πλησίαζε η δύση, ξεκινούσε η αναπαράσταση της μάχης. Έξω από το ναό είχαν μαζευτεί από νωρίς πιστοί με ρόπαλα στα χέρια: στην είσοδο του ναού ήταν οι υποστηρικτές στρατιώτες του Ώρου, ενώ ακριβώς απέναντι βρίσκονταν οι υποστηρικτές στρατιώτες του Σετ. Οι ιερείς τοποθετούσαν τότε την στήλη σε ένα κάρο με σκοπό να την μεταφέρουν στο ναό. Κατά τη μεταφορά, οι υποστηρικτές του Σετ προσπαθούσαν να εμποδίσουν τους ιερείς να εισέλθουν στο ναό, ενώ οι υποστηρικτές του Ώρου προσπαθούσαν να τους προστατέψουν. Σαν αποτέλεσμα, γινόταν πραγματική μάχη μεταξύ των πιστών, με χτυπήματα που οδηγούσαν ακόμη και σε θάνατο! Αυτή η σκηνή απεικονίζεται και σε έναν τάφο στις Θήβες, που χρονολογείται γύρω στο 1405-1370 π.Χ.
Με τη νίκη του Ώρου, ο Φαραώ σήκωνε την στήλη και την τοποθετούσε όρθια στην είσοδο του ναού. Από εκείνη την στιγμή και μετά, η στήλη συμβόλιζε και τον αναστημένο Όσιρι και το νικητή Ώρο. Ένας ιερέας που αναπαριστούσε τον Θωθ, προσέφερε στη στήλη το κεφάλι ενός μοσχαριού, συμβολίζοντας τον Σετ, και το κεφάλι ενός τράγου που συμβόλιζε τους ηττημένους υποστηρικτές του. Μετά από τις προσφορές, ο ιερέας που αναπαριστούσε τον Ώρο κατά την διάρκεια της τελετής, τύλιγε τη στήλη με σκοινιά. Εκείνη τη στιγμή, η στήλη συμβόλιζε τον νικημένο Σετ.
Ας προσπαθήσουμε να εισχωρήσουμε λίγο πιο βαθειά στο συμβολισμό αυτών των Μυστηρίων και στην ανάλυσή τους.

Είναι φανερό πως η αρχαία θρησκεία του Όσιρι και τα Μυστήριά της αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα της πίστης σε έναν θεό που πεθαίνει, μόνο για να αναστηθεί και να φέρει με την ανάστασή του την ελπίδα για αναγέννηση, για μια μεταθανάτια ζωή και γενικά να τονίσει την δύναμη της κυκλικής φάσης της ζωής. Είναι γνωστό πως τέτοιου είδους τελετουργικά και δόγματα υπήρχαν σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς και θρησκείες.
Υπάρχουν πηγές που αναφέρουν ότι κατά το Παλαιό Βασίλειο, τα Μυστήρια του Όσιρι είχαν περισσότερο τη μορφή «Μυστηρίων». Αναπαριστούσε τα ίδια γεγονότα που αναφέρθηκαν πριν, με τη διαφορά ότι τα μυστήρια ήταν πιο «κλειστού κύκλου» και περιλαμβανόταν και η τέλεση ανθρωποθυσίας. Εδώ, την θέση του Όσιρι έπαιρνε κάποιος «εκλεκτός», ο οποίος έπαιρνε την θέση του Φαραώ για μερικές ημέρες ή εβδομάδες (κατά την Προδυναστική περίοδο, ο ίδιος ο Φαραώ ήταν ο «εκλεκτός»). Κατά την τέλεση των Μυστηρίων, ο «εκλεκτός» Φαραώ θυσιαζόταν στην θέση του Όσιρι. Η θυσία γινόταν με τρεις τρόπους:
α) Σφαγή, όπου το αίμα έπρεπε να ποτίσει μεγάλο μέρος της γης,
β) στην πυρά, όπου οι στάχτες αργότερα σκορπίζονταν στα χωράφια,
γ) στραγγαλισμός, μετά τον οποίο το σώμα διαμελιζόταν και τα μέλη θάβονταν σε διάφορα σημεία της χώρας (αναπαράσταση του διαμελισμού του Όσιρι).
Επίσης, ένας μεγάλος αριθμός σκλάβων θυσιάζονταν με την ανάσταση του Όσιρι, συμβολίζοντας τη σφαγή των ακολούθων του Σετ. Τη θέση των σκλάβων πήραν αργότερα οι θυσίες πολλών ζώων.
Ο σκοπός του τελετουργικού ήταν φυσικά η εξασφάλιση της γονιμότητας της γης, μιας και ο Όσιρις ήταν ο θεός της γονιμότητας πριν τον «θάνατό» του.
Μετά τις θυσίες, τη θέση του αναστημένου πια Όσιρι έπαιρνε ο πραγματικός Φαραώ, ο οποίος είχε αναγεννηθεί και λατρευόταν σαν θεός. Λέγεται μάλιστα ότι μερικές φορές ο ίδιος ο Φαραώ τελούσε την ανθρωποθυσία. Σε αυτές τις περιπτώσεις η θυσία είχε διπλό ρόλο: το θύμα, συμβόλιζε και τον Όσιρι και τον Σετ, ενώ ο Φαραώ συμβόλιζε τον εκδικητή Ώρο και τον αναστημένο Όσιρι.
Κατά το Μέσο Βασίλειο, το βάρβαρο έθιμο της ανθρωποθυσίας αντικατέστησε η πιο πολιτισμένη τελετή της στήλης Ντζεντ.
Ίσως η συνεχής εναλλαγή ρόλων κατά την τελετή του Οσίριδος να φαίνεται λίγο συγκεχυμένη, αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι και οι μυημένοι που έπαιρναν μέρος στα Μυστήρια κατά το Παλαιό Βασίλειο, αλλά και το πλήθος πιστών που αργότερα συμμετείχε στην τελετή κατά το Μέσο Βασίλειο, γνώριζαν πολύ καλά τους συμβολισμούς. Αυτό ακριβώς είναι το περίεργο στα Μυστήρια άλλων χώρων, π.χ. στα Ελευσίνια μυστήρια ή ακόμα και στα παλαιότερα μυστήρια του Οσίριδος, τους συμβολισμούς και τα τελετουργικά γνώριζαν μόνο οι μύστες. Ο λόγος για τον οποίο τα Μυστήρια έγιναν τόσο ανοιχτά από το Μέσο βασίλειο και ύστερα, αποτελεί θέμα μελέτης για πολλούς ερευνητές.

Ζωή Μετά Θάνατον, Ταφικά Έθιμα & Τελετουργικά, Δευτερεύοντα Μυστήρια, Μετενσάρκωση
Τα περισσότερα τελετουργικά και οι δοξασίες των αρχαίων Αιγυπτίων σχετικά με τον θάνατο προέρχονται από την θρησκεία του Οσίριδος. Το γεγονός ότι ο Όσιρις έγινε βασιλιάς του Κάτω Κόσμου -ενός κόσμου όπου δεν υπήρχε πείνα, δυστυχία ή πόνος (Παράδεισος)- ξεκίνησε αμέσως την πίστη στην μεταθανάτια ζωή. Εδώ, τον κύριο ρόλο έπαιξαν οι τελετές προετοιμασίας του νεκρού σώματος του Οσίριδος από την Ίσιδα και τον Θωθ, και φυσικά η ταφή του.
Σύμφωνα με την θρησκεία του Οσίριδος, κανένας νεκρός δεν μπορούσε να περάσει στον Κάτω Κόσμο αν πριν την ταφή του δεν είχε προηγηθεί όλη η τελετουργική προετοιμασία που έπρεπε σε έναν νεκρό.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πραγματικά πίστευαν ότι ο άνθρωπος συνεχίζει να ζει στον Κάτω Κόσμο όπως ακριβώς ζούσε πριν. Για να το καταφέρει αυτό χρειαζόταν τα 6 στοιχεία από τα οποία αποτελείται:
α) το σώμα
β) το μπα (προσωπικότητα)
γ) το κα (πνεύμα)
δ) το ακ (ψυχή)
ε) το όνομά του
στ) την σκιά του
Αν έλειπε κάποιο από αυτά τα στοιχεία, τότε ο άνθρωπος δεν ήταν ολοκληρωμένος ούτε στην κανονική του ζωή, ούτε στη μεταθανάτια. Έτσι, το γνωστό τελετουργικό της μουμιοποίησης προήλθε από αυτή την ανάγκη για τη συντήρηση του σώματος.
Οι περισσότερες λεπτομέρειες για τη διαδικασία αυτή που σώζονται μέχρι και σήμερα, προέρχονται επίσης από τον Ηρόδοτο. Ήταν αρκετά περίπλοκη και κρατούσε περίπου 70 ημέρες, από την ώρα του θανάτου μέχρι την ταφή.

Πρώτα αφαιρούσαν όλα τα εσωτερικά όργανα εκτός από την καρδιά, την οποία θεωρούσαν το κέντρο ύπαρξης του ανθρώπου. Τα υπόλοιπα όργανα πλένονταν και τοποθετούνταν σε τέσσερα κανοπικά δοχεία, τα οποία συμβόλιζαν και προστατεύονταν από τους τέσσερες γιούς του Ώρου. Τα κανοπικά δοχεία θάβονταν μαζί με την μούμια. Το μοναδικό όργανο που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πετούσαν γιατί το θεωρούσαν ασήμαντο ήταν ο εγκέφαλος, τον οποίο αφαιρούσαν με την βοήθεια ενός αγκιστρωτού εργαλείου που εισχωρούσαν στην μύτη και τραβούσαν από εκεί τον εγκέφαλο σε κομμάτια.
Το επόμενο βήμα ήταν η αποξήρανση του σώματος. Αφού γέμιζαν το εσωτερικό μέρος του σώματος με ρετσίνι και διάφορα μπαχαρικά, έθαβαν όλο το σώμα σε ένα μείγμα αλάτων που μάζευαν από τον Νείλο. Το άφηναν έτσι περίπου 40 ημέρες. Τις υπόλοιπες 30, ακολουθούσε το τελετουργικό του τυλίγματος της μούμιας. Κατά την περίοδο αυτή, τύλιγαν τη μούμια με λινό ύφασμα και ρετσίνι. Σε κάθε κομμάτι υφάσματος έγραφαν προσευχές και γίνονταν ειδικές τελετές, ενώ τοποθετούσαν επίσης διάφορα φυλακτά ανάμεσα στα υφάσματα.
Όταν όλα ήταν έτοιμα, τοποθετούσαν τη μούμια σε σαρκοφάγο, συνήθως από ασβεστόλιθο, την οποία διακοσμούσαν περίτεχνα.

Την ημέρα της ταφής οι ιερείς εκτελούσαν ακόμα ένα τελετουργικό που αποτελεί ένα δευτερεύον μέρος των κυρίως Μυστηρίων του Οσίριδος. Στην περίπτωση αυτή ο μύστης ήταν ο ίδιος ο νεκρός. Τα τελετουργικά αυτά είχαν σαν σκοπό να μετατρέψουν ολοκληρωτικά τον νεκρό σε Όσιρι. Τον κυριότερο ρόλο είχε ένας ιερέας ο οποίος αναπαριστούσε τον Ώρο κατά την τέλεση των ιερότερων καθηκόντων του απέναντι στον πατέρα του. Το άγαλμα του νεκρού έπαιρνε την θέση του Οσίριδος, ενώ ο νεκρός έπαιρνε το προσωνύμιο «Όσιρις».
Το γνωστότερο ταφικό τελετουργικό ήταν το «Άνοιγμα του Στόματος». Ο ιερέας-Ώρος πλησίαζε το άγαλμα του νεκρού-Όσιρι και με ένα ειδικό εργαλείο σαν κοπίδι ακουμπούσε πρώτα τα χείλη του αγάλματος και μετά τα μάτια του. Με τον τρόπο αυτό, ο Ώρος «άνοιγε» το στόμα του νεκρού για να μπορεί να τραφεί, και τα μάτια του για να μπορεί να βλέπει σε αυτή τη νέα του ζωή.
Στον τάφο τοποθετούνταν επίσης διάφορα αντικείμενα που μπορεί να χρειαζόταν ο νεκρός, καθώς και πολλά μικρά αγαλματίδια, τα λεγόμενα Ουσάμπτις, τα οποία θα υπηρετούσαν τον νεκρό στην άλλη του ζωή.
Για το πέρασμα των νεκρών στον Κάτω Κόσμο και το ταξίδι τους σώζονται πολλές λεπτομέρειες στη γνωστή Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών, μια σειρά κειμένων, εικόνων και προσευχών που είτε θάβονταν μαζί με το νεκρό, είτε ζωγραφίζονταν στους τοίχους των τάφων. Τα κείμενα αυτά βοηθούσαν τους νεκρούς να βρουν πιο εύκολα το δρόμο για τον Κάτω Κόσμο.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω ταφικά έθιμα τελούνταν αρχικά μόνο για τους Φαραώ και αργότερα για τους ιερείς και τους ευγενείς. Ο φτωχός πληθυσμός της Αιγύπτου δεν μπορούσε να θάψει τους νεκρούς του με αυτό τον τρόπο, με αποτέλεσμα να τους θάβουν στην άμμο. Αν ληφθεί υπόψη η σημασία που είχε για εκείνους η ζωή μετά τον θάνατο, θα γίνει κατανοητή η ψυχολογική πίεση και ο φόβος που τους κατέκλυζε.
Και εφόσον μόνο οι νεκροί που είχαν ταφεί με όλες τις κατάλληλες τελετουργίες γίνονταν δεκτοί στον Κάτω Κόσμο, εκείνοι που είχαν ταφεί χωρίς αυτές ήταν καταδικασμένοι, κατά τις λαϊκές δοξασίες, είτε να επιστρέφουν στη γη σαν βρικόλακες και να προκαλούν κακό στους ζωντανούς, είτε να πηγαίνουν σε έναν άλλο κόσμο, μια μορφή κόλασης, όπου όλα γίνονταν ανάποδα: περπατούσαν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά, έτρωγαν από τον πρωκτό και αφόδευαν από το στόμα.
Η θρησκεία του Οσίριδος έφερε μαζί της πολλές καινούριες ιδέες. Εκτός από την μεταθανάτια ζωή, έφερε και την πίστη στη μετενσάρκωση. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν ο πρώτος λαός που υποστήριξε ότι η ψυχή ήταν αθάνατη και ότι μετά τον θάνατο του ανθρώπινου σώματος, η ψυχή ξαναγύριζε σε σώμα ζώου. Και αφού περνούσε από όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου (ζώα της στεριάς, πτηνά, ψάρια) επέστρεφε ξανά με ανθρώπινο σώμα. Ο χρόνος που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί αυτή η φάση εξέλιξης ήταν 3000 χρόνια. Και ως συνήθως, η διαδικασία της μετενσάρκωσης αφορούσε μόνο τους Φαραώ, τους ιερείς και τους ευγενείς.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν ο πρώτος λαός που καθιέρωσε την τέλεση Μυστηρίων στην θρησκεία τους, έστω στην πρωταρχική μορφή τους. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Διόδωρος ο Σικελός, ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος υποστηρίζουν ότι τα αρχαία Αιγυπτιακά Μυστήρια ήταν η βάση στην οποία στηρίχτηκαν τα ελληνικά Μυστήρια, ιδιαίτερα τα Ελευσίνια…

Βιβλιογραφία και άλλες πηγές πληροφοριών:

Nagel, George. The ‘Mysteries’ of Osiris in Ancient Egypt, from The Mysteries, ed. Joseph Campbell. New York: Pantheon Books, 1955.
Murray, A. Margaret. The Splendour that was Egypt: A General Survey of Egyptian Culture and Civilization. London: Sidwick and Jackson Limited, 1949.
Read, F. William. Egyptian Religion and Ethics. London: Watts & Co., 1925.
Frankfort, Henri. Ancient Egyptian Religion: an interpretation. London: Oxford University Press, 1948.
http://www.nekhebet.com.
http://en.wikipedia.org/wiki/Egyptian_religion

Ο ποταμός της θλίψης, οι πύλες του Άδη, το πέρασμα στον άλλο κόσμο ήταν ο ποταμός Αχέρων σύμφωνα με τη μυθολογία.
Η ονομασία του ποταμού Αχέροντα προέρχεται από τη λέξη «άχος» που σημαίνει θλίψη αναφερόμενη στη θλίψη του θανάτου. Αχέρων είναι ο ποταμός χωρίς χαρά, ο ποταμός της θλίψης.
Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο Αχέρων αποτελεί τον ποταμό εκείνο, όπου ο «ψυχοπομπός» Ερμής παρέδιδε τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη.
Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Μένιππου, τον οποίο αναφέρει ο Λουκιανός, ως τον μοναδικό που διέσχισε τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει.

Το Νεκρομαντείο του Αχέροντα
Στο δρόμο του ο ποταμός Αχέρων διασταυρωνόταν με τους Πυριφλεγέθοντα και Κωκυτό, στο σημερινό χωριό Μεσοπόταμος, στο σημείο όπου βρίσκεται το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
Η αρμοδιότητα του Νεκρομαντείου του Αχέροντα ήταν διαφορετική από αυτή των Δελφών και της Δωδώνης. Ο σκοπός του δεν ήταν η παροχή χρησμού αλλά η διευκόλυνση της επικοινωνίας των επισκεπτών με τις ψυχές των νεκρών συγγενών τους.

Μύθοι και παραδόσεις
Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση τα νερά του ποταμού ήταν πικρά καθώς ένα "στοιχειό" (τέρας) που ζούσε στις πηγές του δηλητηρίαζε τα νερά. Ο Άγιος Δονάτος (ετυμολογική προέλευση από το Αϊδονεύς, Αϊδονάτος, Άγιος Δονάτος), πολιούχος της Μητρόπολης Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, σκότωσε το στοιχειό και τα νερά του Αχέροντα έγιναν γλυκά, έτσι πήρε και το όνομά του το χωριό Γλυκή.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο από την αρχαία Ελληνική μυθολογία που μαρτυρά τη συνέχεια αυτής στη σύγχρονη πλέον λαϊκή παράδοση είναι το εξής: Κατά την τιτανομαχία οι Τιτάνες έπιναν νερό από τον Αχέροντα για να ξεδιψάσουν γεγονός που προκάλεσε την οργή του Δία ο οποίος μαύρισε και πίκρανε τα νερά του.

Ο Όμηρος στην «Οδύσσεια»
Αναφερόμενος στην κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη για να πληροφορηθεί από το μάντη Τειρεσία για την επιστροφή του στην Ιθάκη περιγράφει λεπτομερώς το σημείο συνάντησης του Αχέροντα με τον Πυριφλεγέθωντα και τον Κωκυτό:

«… άραξ' εκεί το πλοίο σου στου Ωκεανού την άκρη,
και στου Άδη κίνησε να πας τ' αραχνιασμένο σπίτι,
Εκεί ὁ Πυριφλεγέθοντας στου Αχέροντα το ρέμα
κυλιέται με τον Κωκυτὸ που πέφτει από τη Στύγα,
κι ὁ βράχος που βαρύβροντα τα δυο ποτάμια σμίγουν…».

(Κ΄ Rαψωδία)

Από το βιβλίο του Φοίβου Καλφόπουλου, Το Μυστήριο του Σείριου.

Από την άλλη, σε μια άλλη γνωστή πνευματική ομάδα, τα μυστικά του Σείριου φανερώνονται περισσότερο απροκάλυπτα. Η Θεοσοφική εταιρεία, η οποία έπαιξε και αυτή καθοριστικό ρόλο στη πνευματική ανάπτυξη του περασμένου αιώνα, δέχεται πως ο αστερισμός του Σείριου ασκεί άμεση επίδραση σε όλη την πλάση και έχει άρρηκτη σχέση με κάθε μεγάλη θρησκεία του παρελθόντος. Για την Αλίκη Bailey, κεντρικό πρόσωπο της εταιρίας, αποτελεί το σπίτι της πνευματικής ιεραρχίας, ενώ υποστηρίζει πως εάν η ζεστασιά που εκπέμπει με την ακτινοβολία του ο Ήλιος, μας κρατάει ζωντανό το φυσικό κόσμο, ο Σείριος κρατάει με τη δικιά του ακτινοβολία ζωντανό τον πνευματικό. Μάλιστα, έπειτα από συνεδρίες ύπνωσης, έφθασε στη γνώση πως η Μεγάλη Λευκή Στοά βρίσκεται στον Αστρο-Σκύλο και αποτελεί την πατρίδα της πνευματικής ιεραρχίας. Η ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας, Helena Petrova Blavatsky, σε ένα από τα βιβλία της μας πληροφορεί πως ο Σείριος είχε άμεση σχέση με τη πυραμίδα της Γκίζας και με τις μυητικές τελετουργίες που λάμβαναν χώρα εκεί. Ο επιστήμονας Dr. Douglas Baker, που άνηκε στους κόλπους της Θεοσοφικής Εταιρίας, προχωράει το θέμα ένα βήμα παραπέρα υποστηρίζοντας πως στο γαλαξιακό ον του σύμπαντος, ο Σείριος αποτελεί το τρίτο μάτι, το Αjna chakra, ενώ ο Ήλιος μας το chakra της καρδιάς. Η πλανητική μας εξέλιξη εξαρτάται από τη σωστή ροή ενέργειας από το chakra της καρδιάς (Ήλιος) στο ajna chakra (Σείριος). Όσο εξωφρενικά και αν ακούγονται όλα αυτά, δεν μπορώ παρά να μην αναφέρω τη σύμπτωση πως μία γειτονική φυλή των Ντόγκον, οι Bozo αναφέρονται στο Σείριο ως το άστρο-μάτι.

Πολλές πληροφορίες, συμπτώσεις και ερωτήματα προκύπτουν από την έρευνα της σχέσης του Σείριου με τους αρχαίους λαούς και των μυστικών ταγμάτων που φέρονται να είναι συνεχιστές αυτής της γνώσης.

Είναι γεγονός πως ο καθένας αναλύει τα δεδομένα που προκύπτουν από το δικό του ξεχωριστό οπτικό πεδίο. Αυτό το πεδίο συνίσταται από τα διανοητικά φίλτρα που χρησιμοποιούμε, δηλαδή τα συστήματα πεποιθήσεων και αντίληψης, που αποτελούν το μοναδικό τρόπο του καθενός μας να συνδέεται και να ερμηνεύει το χαοτικό άπειρο σύμπαν έξω από το «σπήλαιο» του κρανίου μας. Έτσι φορώντας τα δικά του «γυαλιά πραγματικότητας», κάθε μέλος της κοινωνίας είναι ελεύθερο να αποδώσει από μηδενική αξία έως αρκετά μεγάλη στα παρακάτω ερωτήματα:

Ποιά είναι η σχέση του Σείριου με τη Γη; Πως οι Ντόγκον κατείχαν αυτό το πλήθος απίστευτων αστρονομικών γνώσεων για το ηλιακό σύστημα και το Σείριο; Γιατί οι Αιγύπτιοι είχαν σε τόσο περίοπτη θέση το Σείριο ώστε ακόμα και η θέση των δωματίων μέσα στους ναούς τους να ήταν ευθυγραμμισμένη με το άστρο; Ποιός ήταν ο ρόλος του άστρου στα αρχαία μυστήρια; Γιατί παίζει τόσο σημαντικό και διαχρονικό ρόλο στην εσωτερική παράδοση και τα μυητικά Τάγματα; Και τέλος, η παρουσία του είναι συμβολική ή έχει τις ρίζες της στο μακρινό παρελθόν;