Εάν μελετήσει κάποιος τα πλατωνικά στερεά διαπιστώνει ότι είναι η γεννήτρια όλων των στερεών και των απείρων αστέρων που είναι δυνατόν να προκύψουν από αυτά. Ουσιαστικά όλα τα συμμετρικά δημιουργήματα (ορυκτά, φυτά, ζώα κ.λπ. ) έχουν ως αφετηρία το πενταγωνικό δωδεκάεδρο, δηλαδή τον αριθμό φ της χρυσής τομής.

Τα μόρια σχηματίζονται ακολουθώντας τα κρυσταλλικά πρότυπα των συνδυασμών των πλατωνικών στερεών. Τα ηλεκτρόνια συμπληρώνουν τις στοιβάδες σύμφωνα με το πυθαγόρειο θεώρημα και την χρυσή τομή.

[Ο λόγος της αποστάσεως μεταξύ των γραμμών λεπτής υφής προς την απόσταση μεταξύ των γραμμών του χονδρικού φάσματος, είναι ανάλογος με το τετράγωνο της σταθεράς α=137.
Ο αριθμός 137 εμπλέκεται με το φως στον κλάδο της φυτολογίας που μελετά την φυλλοταξία. Είναι γνωστό ότι αυτά αναπτύσσονται στρεφόμενα κατά 137,5 μοίρες, προκειμένου να εκμεταλλευτούν κατά τον καλύτερο τρόπο την πρόσπτωση του φωτός. Η γωνία που εκφράζει τον 1/Φ2 = 0,318 είναι 0,318Χ360 μοίρες = 137,5 μοίρες, ή 360 μοίρες - 137,5 μοίρες = 222,5 μοίρες. Έτσι πολλοί σύγχρονοι φυσικοί αντιλαμβάνονται ότι η σταθερά της λεπτής υφής «α» είναι μια καθαρή έκφραση του χρυσού αριθμού Φ.

Τα ρευστά δονούμενα σχηματίζουν τις γνωστές πλατωνικές δομές.
Η κατανομή της ύλης στους γαλαξίες και το σύμπαν ακολουθεί τον νόμο της χρυσής τομής.

Νέα συμπεράσματα αποκαλύπτουν ότι το σχήμα του σύμπαντος είναι ένα δωδεκάεδρο με πλευρές σε σχήμα πενταγώνου, όλες βασισμένες στη χρυσή αναλογία.
Ακόμη και οι σχετικές αποστάσεις των 10 πλανητών και των μεγαλύτερων αστεροειδών προσεγγίζουν το Φ.
Η χρυσή αναλογία εμφανίζεται στις μαύρες τρύπες της θεωρίας της σχετικότητας. Οι μαύρες τρύπες εναλλάσσονται μεταξύ δύο καταστάσεων.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται μια μαύρη τρύπα κάθε χρονική στιγμή εξαρτάται από την ταχύτητα περιστροφής. Στην εξίσωση για τον υπολογισμό της ταχύτητας αυτής περιέχεται και κάποια σταθερά, ο αριθμός του Σύμπαντος Φ.

Είναι γνωστό ότι οι διαγώνιες που σχηματίζουν τον αστέρα του «κανονικού» πενταγώνου τέμνονται σε 5 σημεία που ορίζουν ταυτόχρονα και τις χρυσές τομές τους.
Μελετώντας τον άνθρωπο διαπιστώνουμε ότι ο νους των επιθυμιών δηλαδή των γεννητικών οργάνων βρίσκεται στο ½ του ύψους του σώματος. Ονομάστηκε δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού στο κέντρο του παραδείσου (του σώματος). Διαιρεί διαρκώς στα 2 τον ταλαίπωρο νου, ορίζοντας αντικείμενο επιθυμίας διαφορετικό από τον ίδιο και επιφέρει το χάος.
Μεταφερόμενος όμως ο νους στο ύψος του ομφαλού λαμβάνει την τιμή της χρυσής τομής φ = 1,618. Η τιμή αυτή είναι τιμή αναλογίας και έτσι ανταποκρίνεται στον αρμονικό λόγο της ανθρώπινης ψυχής που είναι αναλογία (λόγος) και όχι ακέραιος αριθμός (2).
Αυτό επιτυγχάνεται καθώς ο άνθρωπος συλλογίζεται τη φανταστική ναρκισσιστική εικόνα του αντικειμένου. Στη φαντασία ο εαυτός ταυτίζεται με το αντικείμενο που φαντάζεται. Ενώ η σχέση του φανταστικού ειδώλου με το πρωτότυπο περιγράφεται στην αυξομείωση των Διοσκούρων με την Ελένη αίσθηση να ταξιδεύει... Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό γρίφο που η λύση του φυλάγεται ως "πολύτιμος αδάμας".

Η Χρυσή τομή είναι η θετική ρίζα της δευτεροβάθμιας εξίσωσης Χ–1/Χ = 1
Ας σημειώσουμε λοιπόν προσεκτικά ότι ο μοναδικός αριθμός από τον οποίο η αφαίρεση του «αντιστρόφου» του δημιουργεί την μονάδα είναι ο «άρρητος», αποκαλούμενος και χρυσός αριθμός Φ της χρυσής τομής και συνδέεται με τον αριθμό 5 (το Δελφικό Ε) και την γέννηση του νοητικού μας προσώπου (Χριστού) ή ηλιακού ήρωα στην καρδιά μας.

Παρατηρούμε ότι 1/φ +1/φ2 = 0.618 + 0,382 = 1

Υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα της επιστροφής στην μονάδα δια μέσου του σημείου της χρυσής τομής που βρίσκεται στο σημείο του ομφαλού.
Η κατασκευή του τέλειου πεντάκτινου στην φαντασία γίνεται το σημείο επίκλησης της Θεϊκής μονάδας. Η κατασκευή του είναι ισοδύναμη με αυτήν της χρυσής τομής.

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Πορτραίτα Φιλοσόφων και Μεταφυσικές Υποτυπώσεις, τόμ. II.

Πολλές φορές όταν ομιλούμε για μύθους, θεωρούμε ότι είναι φανταστικά γεγονότα, μακράν απέχοντα από την πραγματικότητα, άνευ φιλοσοφικής η λογικής έδρας, κατατείνοντα μάλλον σε εκούσια και ενσυνείδητα δημιουργήματα της φαντασίας, εν πολλοίς ψευδή, παρά σε συμβολικές εκφράσεις και αποτυπώσεις θεογονικών, κοσμογονικών ή και άλλων περιοχών πνευματικών αναζητήσεων και ερμηνειών. Συγχέουμε επίσης τους μύθους με τους θρύλους και τα παραμύθια, αγνοώντας την ουσιώδη διαφορά αυτών. Διότι ο μύθος από τη φύση του έχει χαρακτήρα θρησκευτικό, ενώ ο θρύλος και το παραμύθι δεν έχουν καμμία σχέση με τη θρησκεία. Ο μύθος τελείται στη σφαίρα του υψηλού, του καταπληκτικού, σχετίζεται προς το mysterium tremendum (φοβερό μυστήριο), ενώ ο θρύλος και το παραμύθι παραμένουν στη σφαίρα της ανθρώπινης ζωής. Και ο μεν θρύλος τείνει να συνδέσει ορισμένα πρόσωπα, τόπους και χρόνους, ενώ το παραμύθι κινείται υπεράνω χώρου και χρόνου. Στο μύθο η φαντασία χαλιναγωγείται από το δέος και το σεβασμό προς το «όλως διάφορον», το επιβλητικό, ενώ στο παραμύθι η φαντασία οργιάζει αχαλίνωτη και πραγματοποιεί το αδύνατο. Κατά μία έννοια ο μύθος και η θρησκεία δεν διακρίνονται μεταξύ τους αλλά αποτελούν ένα αδιαίρετο και ενιαίο όλο. Επομένως, ο μύθος ανήκει στα πρωταρχικά στοιχεία της θρησκείας.

Αν παρατηρήσουμε ιστορικά το ζήτημα αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι οι μύθοι απαντώνται σε όλους τους λαούς, κυρίως όταν πρόκειται να διατηρήσουν και να μεταδώσουν τις ιερές διδασκαλίες, τόσο στους συγχρόνους τους όσο και στους μεταγενέστερους. Και είναι, πράγματι, απορίας άξιο γιατί οι αρχαίοι συγκάλυψαν τις διδασκαλίες αυτές χρησιμοποιώντας μύθους. Για να αξιολογήσουμε τη σπουδαιότητα και την εγκυρότητα των μύθων, θα πρέπει να εξετάσουμε ποιοί τους εφηύραν και ποιοί τους χρησιμοποίησαν. Πράγματι, υπό αυτή τη θεώρηση, διαπιστώνουμε ότι ήταν ποιητές εμπνευσμένοι από τους θεούς, θεόληπτοι, και οι άριστοι από τους φιλοσόφους, εκείνοι οι οποίοι δίδαξαν τις μυητικές τελετές αλλά και αυτοί στους οποίους οι θεοί ανακοίνωναν τις χρησμοδοτήσεις τους, όλοι λοιπόν αυτοί, μεταχειρίσθηκαν μύθους. Επομένως, μπορούμε ευχερώς να βεβαιώσουμε ότι οι μύθοι έχουν θεία προέλευση. Ας επιχειρήσουμε τώρα να καταδείξουμε φιλοσοφικά γιατί οι μύθοι είναι θείοι.

Επειδή όλα τα όντα χαίρουν για κάτι που τους ομοιάζει και αποστρέφονται το ανόμοιο, έπρεπε οι διδασκαλίες, αναφορικά με τους θεούς, να ομοιάζουν προς αυτούς για να είναι αντάξιοι της ουσίας των και να εξασφαλίζουν την ευμένειά τους. Αυτά μπορούσαν να γίνουν μόνο με τους μύθους. Ο Σαλούστιος αναφέρει ότι σχετικά με τους θεούς, αυτούς καθ’ εαυτούς, οι μύθοι τους παριστάνουν σύμφωνα με εκείνο που είναι επιτρεπτό να ανακοινωθεί σχετικά με το ρητό και άρρητο, το αφανές και ορατό, το σαφές και το αποκρυπτόμενο. Όλα αυτά απομιμούνται οι μύθοι. Αναπαριστούν ομοίως την αγαθότητα των θεών, διότι, όπως εκείνοι, μεταδίδουν προς όλους τα αγαθά τα οποία προέρχονται από τα αισθητά, ενώ τις νοητές αλήθειες μόνον στους έμφρονες χορηγούν. Ομοίως και οι μύθοι, λέγουν προς όλους ότι οι θεοί υπάρχουν, αλλά ποιά είναι η φύση τους και ποιές οι δυνάμεις τους, αυτά τα διδάσκουν μόνον στους ικανούς να τα γνωρίσουν.

Αλλά οι μύθοι παριστούν και τις ενέργειες των θεών. Μπορούμε μάλιστα και αυτόν τον Κόσμο να θεωρήσουμε ως ένα μύθο, διότι τα μεν σώματα και τα πράγματα είναι σ’ αυτόν εμφανή, ενώ οι ψυχές και οι νόες αποκρύπτονται. Προς τούτοις, το να θελήσει κανείς να διδάξει προς όλους τους ανθρώπους την αλήθεια περί των θεών, θα προκαλέσει στους μεν ανόητους την περιφρόνηση, λόγω της αδυναμίας των να κατανοήσουν, στους δε μορφωμένους την αδιαφορία. Δια της συγκαλύψεως αντιθέτως της αληθείας δια μύθων, δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο να προκαλέσουμε την περιφρόνηση στους μεν και προτρέπουμε τους άλλους στη φιλοσοφία.
Γιατί όμως διηγούνται στους μύθους μοιχείες και απαγωγές και χάλκευση δεσμών για τους πατέρες και άλλα τέτοια άτοπα; Ή μήπως και αυτό είναι άξιο θαυμασμού, αφού λόγω της φαινομενικής παραδοξολογίας η ψυχή αντιλαμβάνεται τις αφηγήσεις αυτές ως πέπλους και εκλαμβάνει την αλήθεια ως άρρητο; Αυτό που κυρίως εγείρει το ενδιαφέρον είναι οι πρωταρχικές μορφές των μύθων, διότι αντιπροσωπεύουν σημαντικό μέρος σε πολλές ανταποκρίσεις στη διάπλαση της συμβολικής. Εκτός από τα πνευματικά βιώματα, στη διάπλαση των μύθων συμβάλλει τα μέγιστα και η πορεία των αστέρων, ιδίως του Ηλίου, η διαδρομή του οποίου έχει σημασία όχι μόνο για την εκδήλωση της ημέρας και της νύκτας, αλλά και του θέρους και του χειμώνα. Αμφότερες οι περιοχές του Άνω και Κάτω, της θερμότητας και του ψύχους, του φωτός και του σκότους, της ζωής και του θανάτου, διανύονται κατά τη διάρκεια της ημέρας ή του έτους όχι μόνον υπό του θείου αλλά και του ανθρώπου. Ο Ήλιος, του οποίου η διαδρομή προβάλλεται πάντοτε στο προσκήνιο, νοείται, όχι πάντοτε ως αυτός ούτος ο θεός, αλλά ως η εικόνα αυτού, ως το υπ’ αυτού κομιζόμενο φως, ως η φωτεινή σφαίρα επί της οποίας ο θεός εδρεύει και περιφέρεται. Έτσι, αναπτύχθηκε ένα σύστημα δια μέσω του οποίου είναι δυνατή η πρόσκτηση γνώσεως περί θεών και κόσμου, εφ’ όσον ανασυρθεί ο πέπλος της Ίσιδας και αποκαλυφθεί ο συμβολισμός του μύθου.

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Πορτραίτα Φιλοσόφων και Μεταφυσικές Υποτυπώσεις, τόμ. I.

Πολλά έχουν γραφεί για τις κάρτες Ταρώ, οι οποίες θεωρούνται μάλλον ως ένα μέσον μαντικής τέχνης παρά ως μέσον αποτυπώσεως της εσωτερικής φιλοσοφίας και της συμβολικής. Ο Eliphas Levi, ένας εκ των εμβριθέστερων μελετητών των Ταρώ, αποδίδει πρωτεύουσα μυητική σημασία στη συμβολική απεικόνιση των καρτών, αποκαλώντας τα Ταρώ ως μια φιλοσοφική μηχανή που αποτρέπει την παραπλάνηση του πνεύματος, ενώ παράλληλα παρέχει σ’ αυτό όλη την πρωτοβουλία και την ελευθερία του. «Είναι, λέγει, τα μαθηματικά εφαρμοζόμενα επί του απολύτου, είναι ο συνασπισμός του θετικού μετά του ιδανικού, είναι ένα τυχερό παίγνιον με ακριβή, ως οι αριθμοί, διανοήματα, είναι, τέλος, ίσως παν ο,τι μεγαλοπρεπέστερον και απλούστερον παρήγαγε ποτέ η ανθρωπίνη διανόησις». Αλλά όχι μόνον ο Levi, αλλά και ο Papus, καθώς και όλοι οι αποκρυφιστές και οι μυητικές οργανώσεις της Δύσεως ομοφωνούν επί του συμβολισμού των μειζόνων κλειδιών του Ταρώ, για το λόγο δε αυτόν έλαβαν τις κλείδες αυτές ως υπόβαθρο της διδασκαλίας των.

Τα παλαιότερα παιγνιόχαρτα που γνωρίζουμε έλκουν την καταγωγή τους από τη Βενετία, τη Φλωρεντία η τη Μπολόνια της Ιταλίας, και χρονολογούνται περί τον 13ο-14ο αιώνα. Τα Ταρώ της Βενετίας αποτελούνται από 78 κάρτες, που διαιρούνται σε δύο δέσμες. Η μια περιλαμβάνει 22 φύλλα (τα κυρίως Ταρώ) επί των οποίων υπάρχουν συμβολικές παραστάσεις, ενώ η δεύτερη δέσμη συνίσταται από τα υπόλοιπα 56 φύλλα, τα οποία διαιρούνται σε 4 σειρές η χρώματα από 14 φύλλα η κάθε μια. Τα διακριτικά εμβλήματα των 4 αυτών χρωμάτων είναι η ράβδος (σκήπτρο η μπαστούνι), το κύπελλο (καρδιά η κούπα), το ξίφος (σπαθί η τριφύλλι) και τα δηνάρια (καρό η κύκλοι), ενώ κάθε σειρά περιλαμβάνει 10 αριθμητικά φύλλα (άσσος, δύο, τρία... μέχρι του δέκα και 4 εικόνες ήτοι βασιλεύς, βασίλισσα, ιππότης και βαλές.

Η πραγματική προέλευση των Ταρώ είναι άγνωστη. Πολλοί νεότεροι συγγραφείς δέχονται ότι έχουν αιγυπτιακή καταγωγή, και μάλιστα ο Christian στο έργο του Histoire de la Magie, περιγράφει φανταστικά τη μύηση στα μυστήρια του Οσίριδος εντός της Μεγάλης Πυραμίδας της Γκίζας, όπου ο νεόφυτος οδηγείται υπό του μυσταγωγού του ενώπιον 22 συμβολικών παραστάσεων, οι οποίες ήταν τα πρωτότυπα των 22 μειζόνων κλειδών των Ταρώ, και δέχεται από αυτόν τις μυητικές διδασκαλίες. Άλλοι πάλι διατείνονται, ότι επειδή οι Αθίγγανοι μεταχειρίζονται για τις μαντείες τους ένα είδος παραφθαρμένου Ταρώ, χωρίς τις μείζονες κλείδες, έφεραν και διέδωσαν στην Ευρώπη το συμβολικό αυτό βιβλίο. Η αντιπαραβολή των 22 μειζόνων κλειδιών των Ταρώ με τα 22 γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου, οδηγεί τον Eliphas Levi να ασπασθεί την εβραϊκή καταγωγή τους, παραλληλίζοντας τη μαντική των Ταρώ προς τη μέθοδο χρησμοδοτήσεως των αρχιερέων της Ιερουσαλήμ με τη βοήθεια των Τεραφείμ, τα οποία ήσαν επίσης ιερογλυφικές εικόνες. Οι πληροφορίες όμως που διαθέτουμε για τα Τεραφείμ είναι τόσον ασαφείς, ώστε να μην είμαστε και πολύ απόλυτοι στην παραδοχή μιας τέτοιας εκδοχής. Άλλοι πάλι αποδίδουν ινδική, κινεζική η και περσική καταγωγή στις κάρτες Ταρώ.

Από όλα αυτά γίνεται αντιληπτό ότι το θέμα της πρωταρχικής καταγωγής των Ταρώ είναι μάλλον άλυτο από τις υπάρχουσες ιστορικές και επιστημονικές έρευνες. Είναι οφθαλμοφανές ότι οι ιδέες και οι συμβολικές έννοιες τις οποίες τα Ταρώ εκφράζουν παραστατικά, ανάγονται στις πρωταρχικές μυητικές αρχές, οι οποίες διαχρονικά διατυπώνουν το ανέκφραστο δια των αρχαϊκών μεθόδων της συμβολικής, και διεγείρουν τις υψηλότερες ενορατικές ικανότητες του νου προκαλώντας την έλλαμψη αυτού και ανάγοντας στη σύλληψη των αρρήτων αληθειών της μυσταγωγίας. Τον μυημένο δεν τον ενδιαφέρει η ιστορική αποτύπωση, ούτε η μορφή των ενδυμάτων των εικονιζόμενων παραστάσεων. Εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει είναι η υποκρυπτόμενη έννοια και η μυητική διδασκαλία, η οποία, υπό διάφορο εκάστοτε περίβλημα, μεταβιβάζει πάντοτε τη μοναδική παράδοση.

Είναι πάντως αναμφίλεκτο ότι το αρχαιότερο σ’ εμάς γνωστό αντίτυπο των Ταρώ, αναγόμενο στο 1393, είναι το λεγόμενο της Βενετίας, και αποτελείται από πλήρη σειρά 78 καρτών, από τις οποίες οι 22 μείζονες κλείδες φέρουν τα ονόματα που και σήμερα ακόμη χρησιμοποιούνται και είναι μεστές καββαλιστικών και ερμητικών συμβολισμών. Η συμβολική σημασία των Ταρώ αναφέρεται σε πλήθος θεωρήσεων, εκ των οποίων συνοπτικά θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την κοσμολογική και ανθρωπολογική ερμηνεία των 22 μειζόνων κλειδών.

Το Ιατρικό Κολλέγιο Tomsk και ο Dr Anatoli Podshibyakin του Ινστιτούτου Κλινικής Φυσιολογίας του Κιέβου, έκαναν πολυετείς παρατηρήσεις και απέδειξαν ότι τα ανθρώπινα ανακλαστικά παρουσιάζουν αισθητή βραδύτητα κατά τις περιόδους της έντονης ηλιακής δραστηριότητας σε σχέση με τις ημέρες ηρεμίας του ηλίου, γεγονός που αιτιολογεί την αύξηση των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων και που επιβεβαιώνεται από επιστήμονες πολλών χωρών, οι οποίοι κατέγραψαν τον τετραπλασιασμό των ατυχημάτων, τη δεύτερη μέρα μετά τις ηλιακές εξάρσεις. Ο Dr Rheinhold Reiter μελετώντας τα αρχεία της κυκλοφορίας για ένα χρόνο στη Βαυαρία τεκμηρίωσε ότι κατά τις ημέρες που ακολουθούν τις ηλιακές εξάρσεις, παρατηρείται μια αύξηση των ατυχημάτων κατά 10%.
Αλλά και οι στατιστικές μελέτες και παρατηρήσεις του Διεθνούς Ινστιτούτου Κοσμοβιολογίας της Νίκαιας επιβεβαιώνουν ότι κατά την περίοδο των ηλιακών κηλίδων αυξάνονται κατά τρόπον ασυνήθη οι αυτοκτονίες, οι βίαιοι θάνατοι, τα άνευ σοβαράς αιτίας εγκλήματα, ιδίως τα αυτοκινητιστικά, αεροπορικά η σιδηροδρομικά ατυχήματα, που οφείλονται κυρίως στην πιθανότητα των νευρικών διαταραχών, που έχουν σαν αποτέλεσμα την υπερδιέγερση η την ελάττωση των φυσιολογικών αντανακλαστικών. Ο Dr Raphael Dubois επισημαίνει ότι είναι αισθητή η επίδραση του ηλίου στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων, προβάλλοντας τις στατιστικές που μαρτυρούν ότι κατά τον Ιούνιο συμβαίνουν τα περισσότερα αισθηματικά εγκλήματα, οι βιασμοί και οι πάσης φύσεως δολοφονίες, ενώ οι αυτοκτονίες και οι μονομαχίες συμβαίνουν συχνότερα κατά την άνοιξη.

ατυχημάτων κάθε φορά που καταλαμβάνει την ίδια θέση που βρίσκονταν κατά τη γέννηση η τη διαμετρικά αντίθετή της, διότι παρατηρήθηκε ότι τα ατυχήματα πολλαπλασιάζονται. Αυτό διαπιστώθηκε και από ατομικούς επιστήμονες του Μεξικού και φαίνεται να ενισχύη τη θεωρία του Jonas αποδεικνύοντας επιστημονικά την επίδραση που ασκείται από τη σελήνη στη φυσιολογία, την ατομικότητα και την οργανική δομή από τη γωνιακή απόσταση της θέσεώς της κατά τη γέννηση.

Ο Lombroso, Ιταλός καθηγητής, παθολόγος, ψυχίατρος και εγκληματολόγος, που θεωρείται ο πατέρας της μοντέρνας εγκληματολογίας, ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό, αναφέρει ότι ο Dr Gontzer μετά από μακροχρόνιες έρευνες στις φάσεις της Σελήνης, αποφαίνεται ότι αυτές ασκούν σαφή επίδραση στη ζωή και στα γήϊνα φαινόμενα, αφού λαμβάνουν χώρα πραγματικές ηλεκτρικές παλίρροιες υπό την επενέργεια όχι μόνον του ηλίου αλλά και της Σελήνης, αναλόγως της αστρονομικής θέσεώς της. Απέδειξε επίσης ότι τα γήϊνα μαγνητικά ρεύματα, αυξάνονται κατά πολύ κατά την πανσέληνο και ολιγότερο κατά τη Νέα Σελήνη, εξασκώντας σημαντική επίδραση όχι μόνον επί του ανθρωπίνου οργανισμού αλλά και επί της ψυχικής και πνευματικής υποστάσεως. Και πράγματι η στατιστική έδειξε ότι οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, οι αυτοκτονίες και τα ατυχήματα συμβαίνουν με μεγαλύτερη συχνότητα κατά την Πανσέληνο παρά κατά τη Νέα Σελήνη. Συγκεκριμένα επί 146 εξεγέρσεων που έλαβαν χώρα κατά τη Γαλλική επανάσταση, 39 έγιναν κατά τη Νέα Σελήνη και 44 κατά την Πανσέληνο. Επί 105 απεργιών, 33 κατά τη Νέα σελήνη και 27 κατά την πανσέληνο, εκ 568 αυτοκτονιών εντός 9 μηνών 151 λαμβάνουν χώρα κατά τη Νέα Σελήνη και 179 κατά την Πανσέληνο.

Ο Ήλιος εκλύει τεράστιες ποσότητες ενέργειας υπό μορφή θερμικών και φωτεινών ακτινοβολιών. H παρατήρηση των ηλιακών κηλίδων, έφερε στο φως σημαντικά στοιχεία, αποδεικνύοντας ότι ασκείται επίδραση στην πρόκληση των σεισμών και των καταστροφών των ορυχείων λόγω αναφλέξεως μεθανίου, γεγονός που επιβεβαίωσε ο Dr Martini μελετώντας τις καταστροφές των ανθρακωρυχείων του Ruhr, την αιτιολογία των οποίων απέδωσε σε αναιτιολόγητα ανθρώπινα σφάλματα, κατά τις ημέρες που ακολουθούν τις ηλιακές εξάρσεις.