Τώρα ὅμως ἂς ἐξετάσουμε ἕνεκα ποιᾶς πρακτικῆς αἰτίας δημιουργήθηκε ἡ ἐπιστήμη τῆς ἀστρολογίας, περαιτέρω δὲ ποιόν πρακτικὸ σκοπὸ ἐξυπηρετεῖ, ἂν βέβαια ἐξυπηρετῇ κάποιον τέτοιο σκοπό, καὶ νὰ δοῦμε ἂν ὠφελῆται πῶς ὠφελεῖται ἢ ἂν βλάπτεται πῶς βλάπτεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν πρακτικὸ αὐτὸν σκοπό.
Ἡ αἰτία τῆς δημιουργίας, ὅπως καὶ ὁ Πλάτωνας ὁρίζει στὸν Τίμαιο, εἶναι ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Δημιουργὸς σὰν ἀγαθὸς δὲν εἶχε φθόνο μέσα του ὥστε νὰ ἀποστερήσῃ κάποιου πράγματος ἢ κάποιας δυνατότητας τῶν δημιουργημάτων του, μάλιστα δὲ ὡς ἐκ τῆς ἀγαθότητάς του τίποτα ἀσήμαντο δὲν δημιούργησε, ὥστε τὸ κάθε τὶ ὑπηρετεῖ ἕνα σκοπὸ στὴ δημιουργία, σκοπὸς ὁ ὁποῖος ἐν τέλει ἀποβλέπει στὸ νὰ καταστῇ γνωστὸς ὁ θεὸς ἀπὸ τὰ δημιουργήματά του. «Εἰ δὲ θέλεις αὐτὸν (τὸν Θεόν) ἰδεῖν, νόησον τὸν ἥλιον, νόησον τὸν σελήνης δρόμον, νόησον τῶν ἀστέρων τὴν τάξιν. τίς ὁ τὴν τάξιν τηρῶν;».
Συντελεσθείσης τῆς Δημιουργίας «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» (τοῦ Πατρός), εἶναι φυσικὸ νὰ περιέχῃ αὐτὴ ὅλες τὶς ἰδιοτήτες τοῦ Δημιουργοῦ κατὰ κυριολεξία, διότι διαφορετικὰ ὄχι μόνον αἴρεται ἡ εἰκόνα καὶ ἡ ὁμοίωση, ἀλλὰ ἐγείρεται τὸ πρόβλημα τῆς ἰδέας τῆς ἀποστερήσεως. Δηλαδὴ ἕνεκα τίνος πράγματος δὲν προσάπτει ὁ Δημιουργὸς ὅλες τὶς ἰδιότητές του στὸν κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση Κόσμο ποὺ δημιουργεῖ; Αὐτὸ ἂν συμβαίνῃ, ἔχει δύο κύριες αἰτίες, πρῶτον τὴ μὴ ἀγαθότητα καὶ δεύτερον τὸ φόβο καὶ τὴν ἀδυναμία ἢ καλύτερα τὸ φόβο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀδυναμία ἢ ἀντίστροφα τὴν ἀδυναμία ποὺ παράγει τὸ φόβο. Εἶναι ὅμως ἀδύνατο νὰ συμβαίνῃ ἕνεκα τῆς μὴ ἀγαθότητάς του, διότι ἐκ τῶν κοινῶν ἐννοιῶν «πᾶς Θεὸς ἀγαθός ἐστι». Ἂν αὐτὸ συμβαίνῃ ἕνεκα φόβου, τότε ποιός φόβος ἄραγε εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ φοβᾶται κανεὶς μήπως κάποιος καταστῇ ἀνώτερός του; Ἂν ἀποδεχθοῦμε ὅμως μία τέτοια παραδοχή, ἀντιφάσκουμε ὡς πρὸς τὶς γενικὲς ἀρχὲς τῶν περὶ Θεῶν κοινῶν ἐννοιῶν, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐρωτηθοῦν ὀρθὰ θὰ συμφωνήσουν. Δηλαδή, ὢν πρώτη αἰτία καὶ οὖσα Μοναδικὴ ὁ Θεός, ὡς πρώτη αἰτία, παράγει ἀπὸ τὴν ἁπλότητα τὴν πολλαπλότητα, ὅπως ἡ Μονάδα παράγει ὅλους τους ἀριθμούς, χωρὶς τὸν φόβο μήπως κάποιος ἀριθμὸς καταστῇ ὅμοιός της ἢ ἀνώτερός της, διότι ἐνῶ ἡ Μονάδα ἐμπεριέχεται σὲ ὅλους τοὺς ἀριθμ-ούς, οὐδεὶς ἀριθμὸς ἐμπεριέχεται στὴ Μονάδα, πλὴν αὐτὴ καὶ μόνον ἡ Μονάς, διότι εἴτε πολλαπλασιαζόμενη ἐπὶ τὸν ἑαυτόν της, εἴτε διαιρούμενη διὰ τοῦ ἑαυτοῦ της, ἀναπαράγεται καὶ πάλι ἡ Μονάδα, μόνη, ἀναλλοίωτη, ἀμετάβλητη, ἄφθαρτη, ἀγέννητη, οὖσα ἀφ’ ἑαυτῆς καὶ ἐν ἑαυτῇ. Ὁμοίως δὲ καὶ περὶ ἀδυναμίας, διότι δὲν συγκαταλέγεται ἡ ἀδυναμία μεταξὺ τῶν ἰδιοτήτων τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ, ὅπως προαναφέρθηκε, ἡ Μονάδα ὅλους τοὺς ἀριθμοὺς παράγει καὶ οὐδεὶς ἀριθμὸς ὑπάρχει μὴ ἐμπεριέχων τὴν Μονάδα, ἢ μὴ μεταβαλλόμενος μὲ τὴν κατίσχυση αὐτῆς εἴτε διὰ προσθέσεως εἴτε δι’ ἀφαιρέσεως, πρᾶγμα ποὺ καταδεικνύει τὴν ἀπερίφραστη ἰσχύ της. 
Ἀλλὰ ἂν γιὰ ὁποιονδήποτε ἄλλο λόγο...

Ἡ συνέχεια στα μαθήματα...