Στὸ κεφάλαιο αὐτὸ θὰ ἐκθέσουμε τὰ κυριώτερα στοιχεῖα γιὰ τήν ἑρμηνεία ἑνὸς ὡροσκοπίου, τὰ ὁποῖα ἐπικεντρώνονται κυρίως στοὺς πλανῆτες, τὰ ζώδια, τοὺς οἴκους καὶ τὶς ὄψεις. Στὰ στοιχεῖα αὐτὰ στηρίχθηκε τόσον ἡ παραδοσιακὴ ἀστρολογία ὅσον καὶ οἱ σύγχρονες τοποθετήσεις τῶν ἐρευνῶν ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, στοιχεῖα τὰ ὁποῖα ἅπτονται ὄχι μόνον ἐπὶ ψυχολογικῶν καὶ κοινωνικῶν φαινομένων ἀλλὰ καὶ ἐπὶ κοσμογονικῶν καὶ θεολογικῶν ἀποσυμβολισμῶν καὶ ἑρμηνειῶν.
Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴν μακραίωνα πεῖρα τῶν σοφῶν κάθε ἐποχῆς, διατυπώθηκαν δὲ ὑπὸ μορφὴ ἀρχῶν, συμβολικῶν παραστάσεων καὶ μύθων, μὲ τοὺς  ὁποίους ἀρχίζει καὶ τελειώνει κάθε ἀπόπειρα ἀνελκύσεως τοῦ πέπλου τοῦ μυστηρίου γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ αἰσθητοῦ καὶ τοῦ ὑπεραισθητοῦ κόσμου.
Στὸ κεφάλαιο αὐτὸ θὰ ἐπιχειρήσουμε τὴν περιγραφὴ τῶν ἀνωτέρω στοιχείων, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖα ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ γενεθλίου ὡροσκοπίου, ἀλλὰ καὶ ἄλλων βοηθητικῶν θεμάτων, καὶ ἐνδεχομένως καὶ μελετῶν πλέον φιλοσοφικοῦ καὶ μεταφυσικοῦ περιεχομένου, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν βαθύτερων συμβολισμῶν αὐτῶν. 

ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ

Οἱ πλανῆτες, ὡς σώματα ἀκτινοβολοῦντα ἐνέργεια, ἐπιδροῦν στὸ σωματικό, ψυχικὸ καὶ πνευματικὸ παράγοντα ὄχι μόνον τοῦ ζωικοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ φυτικοῦ καὶ ὀρυκτοῦ βασιλείου, καὶ γενικώτερα στὴν ὁρατὴ καὶ ἀόρατη γιὰ τὰ ἀτελῆ ἀνθρώπινα αἰσθητήρια φύση. Αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ συμ-πέρασμα,ὅτι ἡ σημασία τῶν οὐρανίων σωμάτων ἔχει σαφῶς πνευματικὴ ἢ ἰδεατὴ ἀναφορά, μακρὰν ἀπέχουσα ἀπὸ τὴ στενὴ ἀντίληψη ποὺ θέλει τὴν ἐπίδρασή τους καθαρὰ μηχανική. 
Ἑπομένως, ἡ χρησιμοποίηση τῶν οὐρανίων σωμάτων στὴν ἐπιχειρούμενη πρόγνωση καὶ διάγνωση τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου συντελεῖται μὲ καθαρὰ ἀναλογικὸ τρόπο, ἀφοῦ, ὅπως εἶναι γνωστὸ, ὁ νόμος τῆς ἀναλογίας δεσπόζει στὴ δημιουργία καὶ στὴν κατανόηση τοῦ σύμπαντος.
Ἄλλωστε ἡ ἀναλογία εἶναι ἡ συγκρατοῦσα σὲ ἁρμονία καὶ ἰσορροπία τὸ σύμπαν δύναμη. Ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἤδη, ἀπεδόθησαν ἀναλογικὲς σχέσεις στοὺς πλανῆτες, τόσον μὲ τὶς ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος, ὅσον καὶ μὲ τοὺς ἑπτὰ ἀρχαγγέλους, τὶς συμβολικὲς αὐτὲς δυνάμεις ποὺ συγκρατοῦν σὲ ἁρμονία τὴν κίνηση τῶν σφαιρῶν. Κάτω ἀπὸ τὴ θεώρηση αὐτή, οἱ πλανῆτες κέκτην-ται μιὰ ἐσωτερικὴ ἰσχύ, περισσότερο πνευματικὴ παρὰ ὑλική, καὶ ἑπομένως, ἐκλαμβάνοντάς τους ὡς τέτοια σώματα, θὰ ἐπιχειρήσουμε τὴν ἀναλογικὴ ἔκθεση τῶν χαρακτηριστικῶν αὐτῶν.
Ὅπως προειπώθηκε, οἱ πλανῆτες ποὺ λαμβάνονταν ὑπ’ ὄψιν  στὴν ἀρχαιότητα ἦταν ἑπτά. Ἡ νεώτερη ὅμως ἀστρολογία προσέθεσε καὶ τοὺς τρεῖς τελευταίως ἀνακαλυφθέντες, ἤτοι τὸν Οὐρανό, τὸν Ποσειδῶνα καὶ τὸν Πλούτωνα. Οἱ παρατηρήσεις ἔδειξαν ὅτι ὁ μὲν Οὐρανὸς θεωρεῖται ὡς μία ἀνώτερη ὀκτάβα τοῦ Ἑρμοῦ, ἐνῶ ὁ Ποσειδῶν ὡς μία ὀκτάβα τῆς Ἀφροδίτης. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν δὲν διαταράσσεται ἰδιαίτερα τὸ ἑπταδικὸ σύστημα τῆς παραδοσιακῆς ἀστρολογίας. Ἡ ἐξουσία, ποὺ ἀποδόθηκε σ’ αὐτούς, εἶναι γιὰ τὸν μὲν Οὐρανὸ ὁ Ὑδροχόος, γιὰ δὲ τὸν Ποσειδῶνα οἱ Ἰχθύες. Τελευταῖος πλανήτης ποὺ συμπεριελήφθη εἶναι ὁ Πλούτων, ποὺ ἐξουσιάζει τὸ Σκορπιό. Θὰ ἀναφέρουμε ὅλως ἐγκυκλοπαιδικὰ ὅτι ἐφευρέθηκαν καὶ ἄλλοι δυὸ πλανῆτες, ὁ Ἥφαιστος καὶ ὁ Χάος, ὥστε νὰ συμ-πληρωθῇ ὁ ἀριθμὸς δώδεκα καὶ νὰ ἀποδοθῇ σὲ κάθε ζώδιο ἡ ἐξουσία ἑνὸς πλανήτη, χωρὶς ὅμως οἱ δυὸ τελευταῖοι νὰ λαμβάνωνται ὑπ’ ὄψιν στὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἀστρολογίας. Ἔτσι τὰ ὀνόματα τῶν δέκα πλανητῶν ἔχουν ὡς ἑξῆς:  Ἥλιος, Σελήνη, Ἑρμῆς, Ἀφροδίτη, Ἄρης, Ζεύς, Κρόνος, Οὐρανός, Ποσειδῶν καὶ Πλούτων. Κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες αποδίδονταν ἐπιθετικοὶ προσδιορισμοὶ στοὺς πλανῆτες, καὶ ὁ μὲν Κρόνος ἐκαλεῖτο Φαίνων, ὁ Ζεὺς Φαέθων, ὁ Ἄρης Πυρόεις, ἡ Ἀφροδίτη Φωσφόρος καὶ ὁ Ἑρμῆς Στίλβων.

Ἡ συνέχεια στὰ μαθήματα...