Από το βιβλίου του Ν. Καμπάνη, Στοιχείωσις Αστροογική

Από την αρχή του εικοστού αιώνα κυρίως όμως μετά το μέσον αυτού, σωρεία επιστημόνων και σοβαρών διανοουμένων συνέδραμε στην αναγέννηση των ψυχοφυσικών επιστημών, κυρίως όμως της αστρολογίας, η οποία με τη συστηματοποίηση και θετικοποίησή της άρχισε να επανακτά τη χαμένη θέση της. Μετεωρολόγοι, αστροβιολόγοι, κοσμοβιολόγοι, μαθηματικοί, αστροφυσικοί, χημικοί, γενετικοί, γιατροί κάθε ειδικότητας και άλλοι επιστήμονες στρέφονται όλο και περισσότερο στη μελέτη των πλανητικών επιδράσεων, σαν οδηγό των κοσμικών φαινομένων.

Πέρα από την αμφιβολία που μπορεί να διακατέχη τον ανθρώπινο νου για το ποιές δυνάμεις που δεν υποπίπτουν στις πέντε αισθήσεις του, μπορούν να επηρεάζουν τον άνθρωπο, δεν θα πρέπη να παρακαμφθή η παραδοχή ότι με κάθε εισπνοή μόρια, (τα ιόντα), με απειροελάχιστα ηλεκτρικά φορτία διοχετεύονται στους πνεύμονές μας και με την κυκλοφορία του αίματος μεταφέρονται σε όλα τα κύτταρα του σώματός μας που και αυτά τα ίδια εκπέμπουν ελάχιστα ηλεκτρικά φορτία.

Ο Dr. Igho Kornblueh του American Institute of Biomedical Climatology απέδειξε με τη βοήθεια μηχανημάτων πως τα ατμοσφαιρικά ιόντα μπορούν να επηρεάσουν τα ανθρώπινα όντα. Είναι γνωστό ότι τα αρνητικά ιόντα προκαλούν ευθυμία, τάση για δραστηριότητα, χιούμορ, ζωηρότητα και καλμάρουν τους πόνους, ενώ σε αντίθεση τα θετικά ασκούν μια επιβλαβή επίδραση νοητικά και σωματικά, προκαλούν εκνευρισμό, ανησυχία, άγχος, κακοδιαθεσία, εκρηκτικές καταστάσεις και ανισόρροπες πράξεις. Στην πρώην Σοβιετική Ένωση ο αρνητικός ιονισμός χρησιμοποιείται για ιατρικούς σκοπούς, όπως για την επιτάχυνση της επουλώσεως των πληγών και της μειώσεως της νοητικής και σωματικής κοπώσεως.

Μια Αμερικανική έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα αρνητικά ιόντα επιβραδύνουν τα κύματα άλφα του εγκεφάλου και φέρνουν ένα συναίσθημα ανακουφίσεως στους ανθρώπους. Υποτίθεται ότι η πανσέληνος φέρνει περισσότερα θετικά ιόντα ενώ η φθίνουσα σελήνη φέρνει περισσότερα αρνητικά. Οι βιομηχανίες ήδη προέβησαν στην κατασκευή μηχανημάτων εκπομπής αρνητικών ιόντων, με ευρεία εμπορική κατανάλωση, αποδεικνύοντας έτσι την εφαρμογή της επιδράσεως των ιόντων στη σωματική και ψυχοσυναισθηματική σφαίρα του ανθρώπου.

Ο Dr. Harlan Stetson στο βιβλίο του «Γη εκπομπές και τα Άστρα», παραδέχεται ύστερα από εκτεταμένες έρευνες για την επίδραση των πλανητών και των αστερισμών, ότι μια απροσδιόριστη κοσμική επίδραση που φθάνει στον πλανήτη μας από το διάστημα, επηρεάζει τη διανοητική συμπεριφορά του ανθρώπου και γενικά το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο.

Ο F. Tangerman, σε άρθρο του στο περιοδικό Product Engineering, που ο ίδιος εκδίδει αναφέρει: «Έχω ακούσει, σε διάφορες περιπτώσεις, ότι οι μεγαλύτερες παρεμβολές στις ραδιοεπικοινωνίες μεγάλων αποστάσεων δεν είναι τα τοπικά ατμοσφαιρικά φαινόμενα, αλλά οι ηλεκτρικές επιδράσεις από τους πλανήτες και κυρίως από τον Κρόνο. Οι σύγχρονοι μετεωρολόγοι έχουν προχωρήσει τόσο μακριά, ώστε να κάνουν εικασίες για το ότι οι πλανήτες μπορεί να επηρεάζουν επίσης τα ηλεκτρονικά συστήματα των βλημάτων και ακόμη και τον ανθρώπινο εγκέφαλο, πράγμα που δίνει κάποια βάση στο σεβασμό που είχαν οι παλιοί αστρολόγοι για τα ουράνια σώματα».

Carl Jung, Ελβετός ψυχολόγος και ψυχίατρος, αρχικά ακολούθησε την ψυχαναλυτική θεωρία του Freud όμως γρήγορα ίδρυσε δική του σχολή στη Ζυρίχη, διδάσκοντας δική του ψυχολογία που την ονόμασε αναλυτική η συμπλεγματική. Η βάση της θεωρίας του έγκειται στην πίστη ότι οι νευρώσεις δημιουργούνται από τις συγκρούσεις του ανθρώπου, που συμβαίνουν ακόμα από την παιδική ηλικία. Το libido δεν είναι σεξουαλική ορμή όπως δίδασκε ο Freud αλλά πόθος για ζωή. Διακρίνει το ατομικό και το συλλογικό ασυνείδητο και δέχεται ότι η ψυχική κατάσταση και η συμπεριφορά του ανθρώπου καθορίζεται από εσωτερικούς έμφυτους παράγοντες, ενώ η ομαλή ψυχική κατάσταση είναι αποτέλεσμα της ισορροπίας της συνειδήσεως και του ασυνειδήτου. Ο Jung πίστευε στην αστρολογία, στον πνευματισμό, στην τηλεπάθεια και τηλεκινησία, στη διόραση και γενικά στις μεταφυσικές θεωρίες. Ανέπτυξε επίσης τη θεωρία της συγχρονικότητας την οποία χρησιμοποιεί ως αρχή για να επεξηγήση τις σημαντικές συμπτώσεις (meaningful coincidences), (π.χ. ενώ ένας κάνθαρος πετά στο δωμάτιο ενός ασθενούς ο ίδιος ασθενής περιγράφει ένα όνειρο για ένα σκαραβαίο). Η αντίληψή του για τη συγχρονικότητα έγκειται στο ότι υπάρχει μια χωρίς αιτία (acausal) αρχή που συνδέει γεγονότα που έχουν παραπλήσιο νόημα συμφώνως της χρονικής συμπτώσεως παρά διαδοχικά. Διατείνεται δε ότι υπάρχει μια συγχρονιστικότητα (αναλογία) μεταξύ του μυαλού και του φαινομενικού κόσμου της αντιλήψεως. Η συγχρονικότητα παρέχει την πρόσβαση στα αρχέτυπα, τα οποία βρίσκονται στο συλλογικό ασυνείδητο και χαρακτηρίζονται από την ύπαρξη καθολικών διανοητικών προδιαθέσεων που δεν στηρίζονται στην εμπειρία. Όπως οι μορφές του Πλάτωνος (είδη), τα αρχέτυπα δεν δημιουργούνται στον κόσμο των αισθήσεων, αλλά υπάρχουν ανεξάρτητα από εκείνο τον κόσμο και γίνονται γνωστά άμεσα από το μυαλό. Αντίθετα από τον Πλάτωνα, ο Jung θεώρησε ότι τα αρχέτυπα προκύπτουν αυθόρμητα στο μυαλό, ειδικά σε περιόδους κρίσεως.

Ο Carl Jung πέραν από την επινόηση της θεωρίας της συγχρονικότητας για να αυξήση και να δώση νόημα στη συν-πτώση, μελέτησε και την αστρολογία. «Αν λάβουμε υπόψη μας, είπε, πρόσφατες αστροφυσικές έρευνες, η αστρολογική αντιστοιχία δεν είναι μάλλον θέμα συγχρονικότητας αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι μια αιτιώδης σχέση. Όπως έχει αποδείξει ο καθηγητής Max Noll, η ηλιακή πρωτονιακή ακτινοβολία επηρεάζεται σε τέτοιο βαθμό από πλανητικές συνόδους, αντιθέσεις και όψεις τετραγώνου, ώστε η εμφάνιση μαγνητικών καταιγίδων μπορεί να προβλεφθή με αρκετά καλές πιθανότητες». Σχετικά με τη συνεχώς αυξανόμενη επιστημονική κατανόηση, παρατηρεί ότι, «μπορούμε να φαντασθούμε την ύπαρξη μιας αιτιώδους συνδέσεως ανάμεσα στις πλανητικές όψεις και τις ψυχο-φυσιολογικές κλίσεις».

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Στοιχείωσις Αστρολογική

Πριν αρκετά χρόνια η εταιρεία Radio-Corporation των ΗΠΑ ανήγγειλε στην επιθεώρηση της R.C.A. ότι ο μηχανικός της J. H. Nelson, μετά από χρόνια μελέτης των ηλιακών κηλίδων, δεν κατάφερε να βρη κανέναν πρακτικό συσχετισμό ώστε να προαγγέλη την έλευση των μαγνητικών καταιγίδων. Αργότερα όμως ενθαρρύνθηκε από το Κλιματολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Yale και ερευνώντας την πλανητική δομή, βρήκε ότι όταν δυό η περισσότεροι πλανήτες και προπάντων οι βαρύτεροι, ήτοι ο Δίας και ο Κρόνος, σχημάτιζαν γωνία 0°, 90° η 180° με τον ήλιο, συνέβαιναν σοβαρές παρεμβολές στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία της γης και στη ραδιοφωνική λήψη. Και οι παρεμβολές αυτές γίνονταν πιο έντονες όταν στις παραπάνω σχέσεις έπαιρναν μέρος περισσότεροι του ενός πλανήτες. Ο Nelson υποστηρίζει τη θεωρία, ότι το ηλιακό σύστημα είναι μια γιγάντια γεννήτρια με τον ήλιο για οπλισμό της σαν έναν κινούμενο μαγνήτη με μεταβλητή εξερχόμενη ισχύ. Με την έρευνα αυτή, αποδείχθηκε ότι οι πλανήτες προκαλούν διαταραχές στον ήλιο και ο ήλιος με τη σειρά του προκαλεί διαταραχές στις ηλεκτρικές συνθήκες της ατμόσφαιρας της γης. Έτσι υπολογίζοντας τις όψεις αυτές πολύ πριν συμβούν η R.C.A. μπορεί να κάνη τη ραδιοφωνική μετάδοση των εκπομπών της μέσα από περιοχές που δεν επηρεάζονται. Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στη βελτιστοποίηση της ραδιοφωνικής λήψεως που ουσιαστικά στηρίχθηκε στη μελέτη των πλανητικών κινήσεων.

Ο Dr Giorgio Piccardi, Διευθυντής της Φυσικής Χημείας του πανεπιστημίου της Φλωρεντίας και αργότερα επικεφαλής του Πανεπιστημιακού Κέντρου για τη Μελέτη των Κυμαινόμενων Φαινομένων στο βιβλίο του, «Η Χημική Βάση της Ιατρικής Κλιματολογίας» αναφέρει ότι στις πολύχρονες έρευνες που έκανε στη Κοσμοχημεία ανεκάλυψε ότι οι χημικές αντιδράσεις στις οποίες συμμετέχει το νερό μεταβάλλονται ανάλογα με τις σχετικές θέσεις του ηλίου, της σελήνης και της γης. Όταν ο ήλιος ξεσπά σε βίαιες εξάρσεις, οι χημικές αντιδράσεις που γίνονται στον αέρα επιταχύνονται σε μεγάλο βαθμό. Η ανακάλυψη αυτή είναι επαναστατική δεδομένου ότι το νερό είναι η βάση της ζωής όχι μόνο στα φυτά και τα ζώα αλλά και στον ανθρώπινο οργανισμό, αφού αποτελεί περίπου το 75% του σώματος. Τα στοιχεία αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικά για κάθε επιστημονική υπόθεση που αφορά την επιρροή που ασκεί το ηλιακό σύστημα επάνω στην ανθρώπινη ζωή και στην ανθρώπινη σύλληψη. Οι κοσμικές δυνάμεις μπορεί να δρουν επάνω μας με τη μεσολάβηση του νερού που υπάρχει μέσα στα σώματά μας.