Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα κυρίως ὅμως μετὰ τὸ μέσον αὐτοῦ, σωρεία ἐπιστημόνων καὶ σοβαρῶν διανοουμένων συνέδραμε στὴν ἀναγέννηση τῶν ψυχοφυσικῶν ἐπιστημῶν, κυρίως ὅμως τῆς ἀστρολογίας, ἡ ὁποία μὲ τὴ συστηματοποίηση καὶ θετικοποίησή της ἄρχισε νὰ ἐπανακτᾶ τὴ χαμένη θέση της. Μετεωρολόγοι, ἀστροβιολόγοι, κοσμοβιολόγοι, μαθηματικοί, ἀστροφυσικοί, χημικοί, γενετικοί, γιατροὶ κάθε εἰδικότητας καὶ ἄλλοι ἐπιστήμονες στρέφονται ὅλο καὶ περισσότερο στὴ μελέτη τῶν πλανητικῶν ἐπιδράσεων, ὡς ὁδηγὸ τῶν κοσμικῶν φαινομένων. 
Οἱ πλανητικὲς θέσεις κατὰ τὴ γέννηση μετρῶνται ὡς κυματικὰ μήκη. Ἔτσι, ἀστρολογικὲς ἔρευνες ἔδειξαν ὅτι τὰ πλανητικὰ παλμικὰ κύματα αρομοιάζουν μὲ τὰ ἠλεκτρικὰ κύματα ἐνῶ ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος λειτουργεῖ σὰν κεντρικὸς σταθμὸς λήψεώς των. Ὁ ἐγκέφαλος διαθέτει ἕναν δέκτη ποὺ συλλαμβάνει αὐτὰ τὰ ἠλεκτρικὰ κύματα σύμφωνα μὲ τὴν ἀτομικὴ ἱκανότητα ἀνταποκρίσεως, ποὺ συναρτᾶται ἀπὸ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς. Οἱ παλμοὶ ποὺ δέχεται ὁ δέκτης αὐτὸς τοῦ ἐγκεφάλου διεγείρουν τοὺς ἠλεκτροχημικοὺς ἀδένες καὶ δημιουργοῦν ὡρισμένες ὠθήσεις ποὺ ἐλέγχουν τὴν ἀτομική μας ἀνάπτυξη καὶ συμπεριφορά. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἀτομικὴ ἱκανότητα ἀνταποκρίσεως, ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὸ κοσμικὸ πρότυπο τῆς γεννήσεώς μας, μᾶς κάνει νὰ μὴν σκεφτώμαστε καὶ νὰ μὴν ἐνεργοῦμε ὅλοι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. 
Ὁ Sir John Eccles,  καθηγητὴς τῆς φυσιολογίας στὸ John Curtin School 
(1951-1966), κατέκτησε τὸ βραβεῖο Nobel στὴ φυσιολογία καὶ τὴν ἰατρικὴ τὸ 1963, ἀσχολήθηκε ἐμβριθῶς μὲ τὸν ἐγκέφαλο τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ὀργανικῆς πλευρᾶς διατυπώνοντας τὰ ἑξῆς γιὰ τὴ λειτουργία του: «Ὁ τρόπος μεταφορᾶς ἑνὸς μηνύματος ἢ μιᾶς ὠθήσεως ἀπὸ τὸ ἕνα κύτταρο στὸ ἑπόμενο, συντελεῖται μὲ τὸ «ἄναμμα» ἑνὸς χημικοῦ μηνύματος κατὰ μῆκος τῶν γραμμῶν συνάψεως ἢ στὰ κενὰ ἀνάμεσά τους, στὶς λεπτὲς διακλαδισμένες ἶνες, ποὺ ὀνομάζονται ἄξονες καὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὰ ἄκρα αὐτῶν τῶν κυττάρων». Τὰ δέκα δισεκατομμύρια κύτταρα στὴ «διπλωμένη» δομή, ποὺ ἀποτελεῖ κατὰ τὸν Eccles καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἐγκεφάλου, ἀκόμη δὲ καὶ τὰ ἑκατομμύρια τοῦ νωτιαίου μυελοῦ, ἡ ὑπόφυση καὶ γενικώτερα ὅλοι οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐκδηλώνουν τὶς ἐπιθυμίες μας, εἴτε αὐτὲς εἶναι ὀργανικὲς ὅπως πεῖνα, δίψα εἴτε συναισθηματικὲς ὅπως ἀγάπη, μῖσος, μεταβιβάζοντας τὶς διαταγὲς διὰ τῶν ἐκκρίσεών των, ὥστε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν νὰ ρυθμίζουν καὶ νὰ ἐλέγχουν τὶς ζωτικώτερες λειτουργίες τοῦ σώματος. Κάτω ἀπὸ τὴ θεώρηση αὐτὴ ἰατρικὲς ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ δραστηριότητα τῶν ἀδένων μὲ τὶς ποικίλες ἐπιδράσεις, ὄχι μόνο στὴ σωματικὴ ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχικὴ καὶ συναισθηματικὴ ὑπόσταση, εἶναι ἀποτέλεσμα ὠθήσεων ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας. Ἀστρολογικὲς ἔρευνες ἐπίσης δείχνουν ὅτι αὐτὴ ἡ ἠλεκτρικὴ ἐνέργεια προέρχεται ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἀκτῖνες ποὺ προκαλοῦν νευρικὲς ὠθήσεις στὸν ἐγκέφαλο καὶ μάλιστα εἶναι δυνατὸς ἀστρολογικὰ ὁ μαθηματικὸς καθορισμὸς τῆς δράσεως αὐτῆς τῶν μηκῶν κύματος στὸν ἐγκέφαλο καὶ τὸ ἀνθρώπινο σύστημα. 
Πέρα ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία ποὺ μπορεῖ ...

Ἡ συνέχεια στὰ μαθήματα...