Πολιτική Αστρολογία

Η πολιτική αστρολογία είναι ένας συναρπαστικός κλάδος της αστρολογίας που προσδίδει μεγάλες δυνατότητες πρακτικής εφαρμογής στα πολιτικά και εθνικά δρώμενα. Με τη βοήθεια ενός ακριβούς εθνικού ωροσκόπιου, ο αστρολόγος μπορεί να κάνει σημαντικές προβλέψεις, σαν ένας μετεωρολόγος ο οποίος προβλέπει τον καιρό. Η πρόκληση για εκείνους που ενδιαφέρονται για την πολιτική αστρολογία είναι η εξεύρεση της ακριβούς στιγμής ορκωμοσίας μιας κυβερνήσεως ή της ιδρύσεως του κράτους για το οποίο επιθυμούν να προβλέψουν τις εξελίξεις μιας περιόδου.

Το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας είναι: Πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε τα εθνικά ζητήματα με την πολιτική αστρολογία; Κατά πρώτον θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι η πολιτική αστρολογία κάμνει χρήση των πλανητικών κύκλων, κάτι που δεν χρησιμοποιεί η συμβατική Αστρολογία.

Η πρακτική της χρήσεως των πλανητικών κύκλων για τις μετρήσεις και τις προβλέψεις των πολιτικών γεγονότων ανάγει την προέλευσή της σε ένα χωρίο του Πλάτωνα στον Τίμαιο:
«Επομένως, ως συνέπεια αυτής της λογικής και των σχεδίων του θεού, όσον αφορά τη γένεση του χρόνου, δημιουργήθηκε ο ήλιος, το φεγγάρι και άλλα πέντε άστρα που ονομάζονται πλανήτες, έτσι ώστε να προσδιοριστούν και να διατηρηθούν οι αριθμοί του χρόνου. (Τίμαιος 38C). "

Από τη θεωρία αυτή του Πλάτωνα συνεπάγονται οι ακόλουθες υποθέσεις:
1. Όλα τα πολιτικά γεγονότα στον υλικό κόσμο προέρχονται εκ προθέσεως.
2. Όλα τα φαινόμενα στο σύμπαν, συμπεριλαμβανομένων των εκ προθέσεως, τα πολιτικά γεγονότα και οι φυσικές ενέργειες, αλλάζουν και προχωρούν προς τα εμπρός στο χρόνο με μια μετρήσιμη μαθηματική ακολουθία.
3. Όπως όλα τα πράγματα στο σύμπαν είναι μέρος μιας ενιαίας μετρήσιμης μαθηματικά τάξεως, έτσι και οι πλανήτες και η πολιτική είναι μέρος της ίδιας αυτής τάξεως.
4. Η μαθηματική ακολουθία των αλλαγών σε όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής μπορεί να μετρηθεί με τις κινήσεις των πλανητών.
5. Καθώς οι πλανήτες επιστρέφουν περιοδικά στην ίδια θέση, έτσι η πολιτική αλλαγή χαρακτηρίζεται επίσης από περιοδική επανάληψη. Πουθενά, όμως, ο Πλάτων δεν αναφέρει ότι η επανάληψη αυτή συντελείται με ακρίβεια, αλλά μάλλον αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό ως γενικό θέμα.

Ένα τέτοιο σύστημα, που ακολουθεί την κανονική περιγραφή της πλατωνικής κοσμολογίας, μπορεί να χαρακτηρισθεί ιδεαλιστικό. Σε γενικές γραμμές, το σύστημα του Πλάτωνα προϋποθέτει μια μορφή ντετερμινισμού στην οποία, όπως το χρονοδιάγραμμα των μελλοντικών γεγονότων μπορεί να προβλεφθεί με την προβολή των πλανητικών θέσεων στο μέλλον, από την οποία προκύπτει ότι ο γενικός χαρακτήρας των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων ήδη υπάρχει, έστω και ως μια πιθανή κατάσταση.

Τα μελλοντικά γεγονότα έχουν ένα είδος ύπαρξης, οπότε συμπεραίνεται ότι πρέπει να υπάρχει ένας τύπος προβλέψεως: Όταν ο πλανήτης «α» ευρίσκεται σε μια θέση, τότε μπορεί να αναμένεται το «x», ή πιο περίπλοκα, όταν ο πλανήτης «α» ευρίσκεται σε μια θέση και ο πλανήτης «β» ευρίσκεται σε μια άλλη θέση, τότε μπορεί να αναμένεται το «y». Αυτή η θέση δεν ευρίσκεται σε αντίθεση με τον τύπο της βαβυλωνιακής πολιτικής αστρονομίας. Αν ο πλανήτης «α» εμφανίζεται αστρονομικά σε μιά θέση, στη συνέχεια «β» ενδέχεται να συμβεί.

Ωστόσο, ο πλατωνικός ντετερμινισμός μετριάζεται από τη δυνατότητα της ανθρώπινης δράσεως και της ελεύθερης επιλογής που αποκτήθηκαν μέσω της «αρετής» και της κατάλληλης εκπαιδεύσεως. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος έγραψε αναφορικά με την αιγυπτιακή αστρολογική ιατρική, ότι οι Αιγύπτιοι αστρολόγοι πρόσθεταν πάντα την ιατρική τις αστρονομικές προβλέψεις και ποτέ δεν θα μπορούσαν να επινοήσουν ορισμένα αντίδοτα ως μέσα αποτροπής του κακού με θεραπείες, ώστε να αποκρούσουν τις ιδιαίτερες συνθήκες του στερεώματος του παρόντος ή του μέλλοντος, ωσάν να είχαν την άποψη ότι το μέλλον δεν μπορεί να αποφευχθεί ή να αλλάξει. "(Τετράβιβλο 1.3). Στην πτολεμαϊκή κοσμολογία, το μόνο σημείο της προβλέψεως έγκειται στο να αλλάξει το μέλλον, στην πραγματικότητα δηλαδή να διασφαλισθεί ότι οι ανεπιθύμητες προβλέψεις δεν θα εκπληρωθούν.

Υπάρχει ένα φάσμα συμπεριφορών στη διαχείριση του μέλλοντος, καθώς όμως θα στραφούμε περισσότερο προς την κατεύθυνση μιας στωικής προοπτικής παρά μιας πλατωνικής, η δυνατότητα της ανθρώπινης δράσεως είναι περιορισμένη, η ντετερμινιστική συνιστώσα γίνεται ισχυρότερη, καθώς και η παραδοχή ότι η αστρολογική πρόβλεψη μπορεί να είναι λεπτομερής και ακριβής. Η σημασία της ανθρώπινης δράσεως της θεωρητικής πολιτικής αστρονομίας του Πλάτωνα τονίστηκε ιδιαίτερα από τον Johannes Kepler, ο οποίος πίστευε, μετά από τον Πτολεμαίο, ότι το ζητούμενο στην πρόβλεψη ήταν να αλλάξει το μέλλον. Έτσι, υποστήριξε ότι από τη στιγμή που θα μπορούσαν να προβλεφθούν προβληματικές καταστάσεις, θα ήταν δυνατόν να αποτραπούν με την επέμβαση της στρατιωτικής ηγεσίας.

Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι όλες οι προβλέψεις για μελλοντικά γεγονότα έπρεπε να εξαρτώνται από την ενδιάμεση πολιτική δράση. Στη Διατριβή του 72, μιλώντας για τη μελλοντική σύνοδο του Άρη με τον Κρόνο το 1602, ο Κέπλερ έγραψε: «Αν μια ειρηνική κατάσταση σταθεροποιείται και ενδυναμώνει, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος μόνον από την ουράνια διαμόρφωση».

Το κλειδί για τη σταθερότητα στην πολιτική αστρονομία του Kepler είναι, επομένως, η συνετή πολιτική διαχείριση: «Είναι προτιμότερο, προκειμένου να επικρατήσει η ειρήνη και η ησυχία», έγραφε ο Κέπλερ, «εφ' όσον υπάρχει ο φόβος εξεγέρσεων, να μην επιτραπεί οι συγκεντρώσεις να πραγματοποιηθούν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο (1602), ώστε το πλήθος να διαλυθεί και οι εξοργιστικές διαθέσεις των ανθρώπων γρήγορα να κατευναστούν, ή να χρησιμοποιηθούν ορισμένα νέα αποτρεπτικά μέσα, που θα διαφοροποιήσουν τις αντιλήψεις τους». (Διατριβή 71). Η θεωρία του Κέπλερ μπορεί να αποκληθεί πραγματιστική με το αιτιολογικό ότι υποστηρίζει μια ευέλικτη πολιτική αντίδραση στα άμεσα προβλήματα.

Υπάρχει ένας αριθμός άλλων θεωρητικών θέσεων σχετικά με την αξιολόγηση των πλανητικών κινήσεων στην πολιτική αστρολογία. Μία από αυτές είναι ότι οι πιο βραδείς πλανήτες, σημειοδοτούν τα πιο σημαντικά πολιτικά γεγονότα με τα οποία συσχετίζεται ένας έκαστος εξ αυτών. Μία άλλη αναφέρεται στον Ήλιο ως τον πλέον σημαντικότερο πλανήτη.

Αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «αστρολογική νοοτροπία» του Πλάτωνα, του Πτολεμαίου και του Κέπλερ, διαφέρει σημαντικά από τη μη αστρολογική. Ίσως ο καλύτερος όρος από τους δύο θα ήταν η ιδεαλιστική νοοτροπία, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, και η αντίθετή της, η υλιστική. Η ιδεαλιστική νοοτροπία προϋποθέτει ένα επίπεδο μαθηματικών ντετερμινισμού στα πολιτικά γεγονότα και, στηριζόμενη σε ένα σύστημα μετρήσεως με βάση τους πλανητικούς κύκλους, ως εκ τούτου, υποστηρίζει ότι μπορεί να προβλέψει επ' αόριστον, προσδιορίζοντας τις κρίσιμες περιόδους, ιδιαίτερα τα σημεία καμπής που φαίνεται να είναι απρόβλεπτα με συμβατικές μεθόδους. Η αστρολογική μέθοδος, με τη θεωρήσεως της κυκλικής επαναλήψεως μπορεί , όπως υποστηρίζεται, να προβλέψει φάσεις αναπτύξεως και ύφεσης, οι οποίες διαφορετικά είναι απρόσμενες. Η υλιστική νοοτροπία προβλέπει προβάλλοντας τις τρέχουσες συνθήκες στην εξελικτική τους πορείας στο μέλλον. Οι εν λόγω προβλέψεις όμως βασίζονται συνήθως σε τρέχουσες τάσεις σε συνδυασμό με τα πρόσφατα συμβάντα.

Έτσι οι συμβατικές προβλέψεις για την ανάπτυξη συνεχώς αναβαθμίζονται και υποβαθμίζονται: Παραδείγματος χάριν η ανάπτυξη του κράτους θα αυξηθεί κατά x% κατά το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους και κατά y% κατά το δεύτερο εξάμηνο. Ωστόσο, η αδυναμία σε αυτό το συμβατικό και υλιστικό μοντέλο είναι ότι δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί το απροσδόκητο καθ' όσον οι τρέχουσες συνθήκες μεταβάλλονται, οπότε πρέπει να αλλάξουν όλες οι μελλοντικές προβλέψεις. Οι συμβατικές μέθοδοι προβλέψεως ως εκ τούτου είναι εγγενώς ελαττωματικές.

Η βασική παραδοχή, ότι οι τρέχουσες τάσεις μπορούν να προβληθούν σε ένα αόριστο μέλλον, ακόμα και όταν υπάρχει μια κατανόηση του επιχειρηματικού κύκλου, δεν είναι βιώσιμη. Ο ισχυρισμός του ιδεαλιστικού μοντέλου στην προβλεψιμότητα μπορεί να αποτελείται, τουλάχιστον, από την πρόβλεψη ότι οι προσδιορισθείσες μελλοντικές περίοδοι μπορούν να οριστούν ως κρίσιμες.

Αυτή φυσικά δεν είναι ολόκληρη η εικόνα, όμως υπάρχει μια σχολή ντετερμινιστικής οικονομικής προβλέψεως τα αποτελέσματα της οποίας εξαρτώνται από την ανάλυση των επιχειρηματικών κύκλων που έχουν μαθηματική ή οργανική ύπαρξη και των οποίων οι πιθανές μελλοντικές οικονομικές αναπτύξεις και υφέσεις έχουν ήδη καθοριστεί χρονικά. Ιδεολογικά τέτοιες πρακτικές στηρίζονται στις ίδιες υποθέσεις όπως οι αντίστοιχες κυκλικές αστρολογικές προβλέψεις, μόνο που δεν χρησιμοποιούν τις πλανητικές θέσεις ως εργαλεία μέτρησης.

Η κυκλική θεωρία που κληροδοτήθηκε και προσαρμόστηκε από τον Πλάτωνα έως τον εικοστό αιώνα, θεωρεί ότι τα κρίσιμα γεγονότα θα πρέπει να συμπίπτουν με τις δυσμενείς πλανητικές όψεις της συνόδου (0ο), του τετραγώνου (90ο) και της αντιθέσεως (180ο). Παράλληλα, το όριο δονήσεως των όψεων αυτών θα πρέπει να μην υπερβαίνει τις 2ο, προκειμένου να υποδεικνύονται τα κρίσιμα σημεία. Η μέθοδος προσδιορισμού που εφαρμόζεται είναι η ακόλουθη:

1. Η όψη των πλανητών θα πρέπει να είναι ακριβής ή τουλάχιστον το όριο δονήσεως να μην υπερβαίνει τις 2ο.
2. Άλλοι ανώτεροι πλανήτες θα πρέπει να είναι σε όψη. ( Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδών και Πλούτων).
3. Νέα Σελήνη και Πανσέληνος, ειδικά οι εκλείψεις, κατέχουν κυρίαρχη θέση στην ερμηνεία.
4. Πλανητικές όψεις στο κοσμικό ωροσκόπιο που προαγγέλλουν σημαντικές περιόδους ή γεγονότα, συμπεριλαμβανομένων των εθνικών διαγραμμάτων, θα πρέπει να εξετάζονται επιμελώς.

Κάτω από αυτή την περιγραφή είναι δυνατός ο χρονικός προσδιορισμός εθνικών γεγονότων καθώς και η φύση αυτών, όπως και η επίδραση που θα ασκηθεί στην πολιτική και οικονομική σταθερότητα της χώρας. Υπάρχουν πολλές ανέκδοτες αστρολογικές μελέτες πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων, πολλές από τις οποίες θα αναπτύξουμε στη συνέχεια.