Γενέθλια Αστρολογία

Ωροσκόπιο, ουράνιο θέμα η αστρολογικός χάρτης ονομάζεται ένας ζωδιακός κύκλος στον οποίο έχουν καταγραφή κατόπιν υπολογισμού οι πλανήτες, οι απλανείς, οι ακμές των δώδεκα ηλιακών οίκων, καθώς και διάφοροι άλλοι τόποι του στερεώματος. Υπάρχουν διαφόρων ειδών ωροσκόπια, ανάλογα με τη χρονική στιγμή που λαμβάνεται ως βάση για την κατάστρωση και για το σκοπό τον οποίο εξυπηρετεί ένα έκαστο.

Εν προκειμένω θα ασχοληθούμε με το θεμελιώδες η γενέθλιο ωροσκόπιο, το οποίο υπολογίζεται για τη στιγμή και τον τόπο της γεννήσεως ενός ατόμου. Ως στιγμή της γεννήσεως θεωρείται η στιγμή εκείνη κατά την οποία το άτομο αποχωρίζεται από τον κόλπο της μητέρας και αρχίζει να αναπνέη αφ’ εαυτού. Κατά μία άλλη εκδοχή, όταν αποκόπτεται ο ομφάλιος λώρος και ζη πλέον αυτόνομα ως ανεξάρτητη οντότητα, ενώ κατά μία τρίτη όταν εκβάλη την πρώτη κραυγή. Αν και τα γεγονότα αυτά συνήθως συμπίπτουν, εντούτοις σε κάποιες περιπτώσεις μεσολαβούν χρονικά διαστήματα που είναι δυνατόν να παίξουν κάποιο ρόλο στο χρονικό προσδιορισμό επισυμβάσεως των γεγονότων της ζωής.

Η μελέτη των αστρονομικών φαινομένων είναι προφανώς εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και καταδεικνύει γιατί τόσα μεγάλα πνεύματα ασχολήθηκαν με αυτά. Παραμένει όμως τελείως ανεξήγητη η αδιαφορία της σύγχρονης επιστήμης της χώρας μας, σε αντίθεση με άλλα προηγμένα κράτη, απέναντι στην αστρολογία, η οποία αποτελεί τρόπον τινά τη φυσιολογία του Σύμπαντος αφού εξετάζει τους νόμους των δημιουργικών δυνάμεων και επιδράσεων, και μάλιστα σε μία εποχή κατά την οποία η πειραματική επιβεβαίωση των νόμων αυτών δεν στηρίζεται πλέον σε εικαστικές η θεωρητικές σκέψεις, αντιλήψεις η προκαταλήψεις.

Η αστρολογία λαμβάνει υπ’ όψιν τη φαινομενική διάταξη του ουρανού, βασιζόμενη στη μελέτη των γωνιωδών αποστάσεων των αστέρων μεταξύ τους κατά το γεωκεντρικό σύστημα, δεδομένου ότι οι πραγματικές αποστάσεις δεν αποδείχθηκε μέχρι σήμερα ότι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο ως προς το ποιόν της επιδράσεως. Επομένως, εκείνο που μας ενδιαφέρει στην αστρολογία είναι τα ουράνια σώματα και οι μεταξύ αυτών σχηματιζόμενες γωνίες, λαμβάνοντας ως βάση το φαινομενικό ουρανό, ήτοι το γεωκεντρικό σύστημα του Πτολεμαίου.

Αν παρατηρήσουμε τον έναστρο ουρανό τη νύκτα, βλέπουμε τους αστέρες να ευρίσκωνται σε μία κοίλη σφαίρα της οποίας κατέχουμε το κέντρο. Η υποθετική αυτή σφαίρα εκλήθη ουράνιος σφαίρα και είναι αναγκαία για να καταστήσουμε σαφέστερους τους αστρολογικούς ορισμούς και το μέγεθος των γωνιών, οι οποίες υπάρχουν είτε παραδεχθούμε το Σύμπαν ως σφαίρα είτε ως επίπεδο.

Η ουράνιος αυτή σφαίρα φαίνεται να περιστρέφεται από ανατολών προς δυσμάς γύρω από έναν νοητό άξονα, τον πολικό άξονα, ο οποίος συμπίπτει με τον άξονα περιστροφής της Γης, και διέρχεται δια μέσου του πολικού αστέρος. Επομένως, όλοι οι αστέρες του στερεώματος φαίνονται να κινούνται από ανατολών προς δυσμάς και επί του ουρανίου θόλου. Η φαινομενική αυτή κίνηση καλείται ημερήσια κίνηση.

Ο Ήλιος, εκτός από την ημερήσια κίνησή του με τους λοιπούς αστέρες, έχει και ίδια κίνηση επί της ουρανίου σφαίρας, δια μέσου των δώδεκα ζωδίων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λοιπούς πλανήτες. Εάν συνδέσουμε με μία νοητή γραμμή τα δώδεκα αυτά ζώδια, θα δούμε ότι σχηματίζεται ένας πλήρης κύκλος, του οποίου το ένα ημικύκλιο κείται υπεράνω του ορίζοντος, το δε άλλο υποκάτω. Ο κύκλος αυτός, στον οποίο βαδίζουν ο Ήλιος, η Σελήνη και οι πλανήτες, ωνομάσθηκε εκλειπτική, και είναι ένας μεγάλος κύκλος της ουρανίου σφαίρας, κεκλιμένος κατά 23°27 ἐπὶ του επιπέδου του ουρανίου ισημερινού. Ισημερινός δε της ουρανίου σφαίρας καλείται ο μέγιστος κάθετος κύκλος επί του άξονος περιστροφής της ουρανίου σφαίρας.

Για την κατάστρωση και την ερμηνεία του θεμελιώδους θέματος, εξετάζουμε τις θέσεις των πλανητών επί του ζωδιακού και επί των οίκων, τις γωνιακές αυτών αποστάσεις, το ανατέλων σημείον, το μεσουράνημα και άλλους τόπους, καθώς και άλλα στοιχεία τα οποία θα καταγράψουμε κατά τη διδασκαλία της καταστρώσεως και ερμηνεία του γενεθλίου ωροσκοπίου.