Αστρολογία και Σύγχρονη Επιστήμη

Αν θα επιχειρούσαμε να δώσουμε έναν επιστημονικό ορισμό της αστρολογίας περισσότερο προσκείμενο στη νοοτροπία του σημερινού ανθρώπου, η άποψη του Flambart , πτυχιούχου της Πολυτεχνικής σχολής των Παρισίων και συντάκτη 30 βιβλίων, «ότι μία οιαδήποτε διαμόρφωσις του ουρανού λέγεται ότι αντιστοιχεί προς μίαν ανθρωπίνην ικανότητα ή προς ένα γεγονός του ανθρωπίνου βίου, όταν η διαμόρφωσις αυτή κατά την στιγμήν της γεννήσεως παρουσιάζεται συχνώτερον επί των ανθρώπων των κατεχόντων της ικανότητος αυτής παρά επί των λοιπών», είναι τα μάλα επιγραμματική.

Παρατηρήθηκε ότι οι διάφορες κλίσεις του ανθρώπου μπορούν να επαληθευθούν με συγκριτικές στατιστικές των αστρικών σχέσεων, καθότι βρέθηκαν ομοιότητες και αναλογίες συχνότερες σε στενούς συγγενείς παρά σε αγνώστους, όπως επίσης ανάλογες στατιστικές έγιναν περί της επελεύσεως ασθενειών ή θανάτων όπου βρέθηκε ότι στο ωροσκόπιο της γεννήσεως η διέλευση του Άρεως επί της θέσεως του Ηλίου στο γενέθλιο κοσμογράφημα συμπίπτει με μεγαλύτερη συχνότητα. Μερικά παραδείγματα θα καταστήσουν σαφέστερο τον κανόνα αυτόν. Η σύνοδος Ηλίου-Διος εκφράζεται με μία αναλογία 7,5% επί του συνόλου. Ο Flambart όμως παρατήρησε επί χιλίων ωροσκοπίων διασήμων προσωπικοτήτων ότι η σύνοδος αυτή συμβαίνει με συχνότητα 15%, δηλαδή δυό φορές συχνότερη από ότι στους κοινούς ανθρώπους.

Ο ίδιος επίσης σε παρατηρήσεις που έκανε επί θεμάτων συγγενών βρήκε ότι η Σελήνη εμφανίζεται στην ίδια θέση με συχνότητα 18,6%, ενώ κανονικά και χωρίς άλλη αιτία, εμφανίζεται με συχνότητα 5,5% δηλαδή περίπου 3,5 φορές μεγαλύτερη. Υπολογιζομένης της συχνότητας της συνόδου Σελήνης-Ερμού ομοίως δια του λογισμού των πιθανοτήτων θα έπρεπε αυτή να παρουσιάζεται με αναλογία 5.5%. Έχει όμως παρατηρηθεί επί τη βάσει χιλιάδων παραδειγμάτων ότι επί ωροσκοπίων φιλοσόφων η σύνοδος Ερμού-Σελήνης συμβαίνει με συχνότητα 10%. Πάρ’ ότι η στατιστική διαφορά εδώ σε αντίθεση με τα προηγούμενα παραδείγματα, είναι μικρότερη από δυό φορές το να ισχυρισθούμε ότι η σχέση αυτή είναι ένδειξη κλίσεως προς τη φιλοσοφία δεν είναι παράτολμο, αντίθετα είναι απόρροια εδραιωτέρας λογικής και μαθηματικού λογισμού, μπορεί δε να γίνει έναυσμα για περαιτέρω μελέτη και έρευνα.

Ο Karl Kraft, Γερμανός αστρολόγος, υπολόγισε 2700 περιπτώσεις κοσμογραφημάτων μουσικών και βασιζόμενος σε 60000 ανάλογες περιπτώσεις βρήκε ότι υπάρχει στενή σχέση του πλανητικού σχηματισμού και της μουσικής ιδιοσυγκρασίας. Ανάλογες στατιστικές έκανε και ο Von Klockler από τις οποίες συνήγαγε σειρά πολυτίμων συμπερασμάτων. Ο Γάλλος μαθηματικός Michel Gauquelin σε περισσότερα από 3000 ωροσκόπια γιατρών και επιστημόνων που συνέταξε, βρήκε ότι ο Άρης εμφανίζονταν συνεχώς σε μία ορισμένη θέση κατά τη στιγμή της γεννήσεως είτε ανατέλλων είτε μεσουρανών πολύ πιο συχνά από ό,τι θα περίμενε κανείς με βάση τις πιθανότητες. Σε περισσότερα δε από 35000 ωροσκόπια κατέγραψε ότι εκτός από τον Άρη, η Αφροδίτη, η Σελήνη, ο Δίας και ο Κρόνος ανατέλλουν ή βρίσκονται στο zenith πιο συχνά από ό,τι θα έπρεπε, με βάση την τυχαία σύμπτωση, κατά τη γέννηση ατόμων που αργότερα ακολούθησαν συγκεκριμένα επαγγέλματα, όπως οι στρατιωτικοί για παράδειγμα, τείνουν να γεννιούνται με το Δία στην ανατολή ή στο μεσουράνημα.

Όπως και σε προηγούμενο κεφάλαιο αναπτύξαμε με αποδεικτική διαδικασία, τίποτα στο σύμπαν δεν γίνεται στην τύχη ή κατά συμβεβηκός. Όλα τα πράγματα υπόκεινται και κυβερνώνται από φυσικούς ή κοσμικούς νόμους. Ο ήλιος ανατέλλει και δύει με καταπληκτική ακρίβεια, ο μηνιαίος κύκλος της σελήνης που κανονίζει την παλίρροια στην πορεία της, ρυθμίζει επίσης και την πορεία του χυμού της τροφής στο φυτικό βασίλειο. Επικρατεί διάχυτη η αντίληψη ότι η μοίρα του ανθρώπου εξαρτάται από τη διάταξη των αστέρων, στην οποία είναι υποταγμένη με έναν απόλυτα καθοριστικό τρόπο και από την οποία ουδέποτε παρά πάσαν αντίδραση, είναι δυνατόν κανείς να υπεκφύγει. Μια τέτοια αντίληψη είναι εφεύρημα όλου εκείνου του συστήματος που θέλησε την αστρολογία σαν μία παραπλανητική της ανθρωπίνης διανοήσεως θεωρία, ενώ η πραγματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη.

Η ζωή και η μοίρα κάθε ψυχής που γεννιέται δεν καθορίζεται από την ουράνια διαμόρφωση της στιγμής της γεννήσεως, μα είναι προδιαγεγραμμένη ήδη πριν από τη γέννηση από κάποια ανώτερη διανόηση και σύμφωνα με την αρχή του νόμου της αιτίας και του αποτελέσματος, η ψυχή διαδραματίζει το δικό της ιδιαίτερο ρόλο με την έλευσή της στη ζωή, που ταυτίζεται με το στάδιο της εξελίξεώς της. Κατά συνέπειαν στην πραγματικότητα η γέννηση λαμβάνει χώρα σε εκείνο τον τόπο και το χρόνο που θα επιτρέψουν την εκπλήρωση αυτού του προορισμού. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η διατύπωση του Carl Jung: «Γεννιόμαστε σε μία ορισμένη στιγμή σε ένα ορισμένο μέρος και όπως συμβαίνει με το κρασί και τη χρονιά του τρύγου του, έχουμε κι εμείς τις ιδιότητες της χρονιάς και της εποχής στην οποία γεννηθήκαμε».

Άρα η στιγμή της γεννήσεως είναι εκείνη που προκαθορίζεται ώστε να συμφωνεί με το καλειδοσκοπικό πρότυπο του σύμπαντος σε μια ορισμένη στιγμή, ώστε να καταστεί δυνατόν να διαγνωσθεί ο χαρακτήρας και οι προκλήσεις που θα συναντήσει η ψυχή κατά τα διάφορα στάδια της ζωής. Ο σκοπός της ελεύσεως της ψυχής είναι η πρόσκτηση γνώσεως που είναι αναγκαία για την εξέλιξή της και ακριβώς αυτές οι προκλήσεις είναι το μέσον που η ψυχή συγκεντρώνει και επαυξάνει τη γνώση της αυτή. Με άλλα λόγια η ζωή δεν εξουσιάζεται από τα άστρα εξ αιτίας του χρόνου γεννήσεως αλλά η ίδια η γέννηση είναι που βρίσκεται σε συμφωνία με τις πλανητικές υποδείξεις και μπορεί να δώσει τις αναγκαίες φυσικές και πνευματικές συνθήκες γι' αυτή την εξέλιξη της ζωής.

Άρα δεν υπάρχει πεπρωμένο με την έννοια του εξαναγκασμού αλλά μια αρμονική συμφωνία της πνευματικής καταστάσεως της ψυχής και της συμπαντικής καταστάσεως κατά τρόπον ώστε η πλανητική κατάσταση κατά τη στιγμή της γεννήσεως να είναι ο συμπαντικός καθρέφτης της ψυχής, που ούτε επιδρά αλλά ούτε και διαμορφώνει καταλύοντας το αυτεξούσιο, ακόμη δε περισσότερο δεν δημιουργεί ή προκαλεί, παρά μόνον περιγράφει τις τάσεις και τις καταστάσεις, αντικαθρεφτίζοντας τις ιδιότητες της ψυχής, αντικαθρέφτισμα το οποίο μελετά ο αστρολόγος. Όπως ήδη προαναφέρθηκε στο πρώτο κεφάλαιο, δυό δυνάμεις παγκοσμίου μορφής και σημασίας αναγνωρίσθηκαν ως εξασκούσες οικουμενική επίδραση επί της γης.

Η ακτινοβολία αφ’ ενός και η βαρύτητα αφ’ ετέρου. Η πρώτη σαν φως και θερμότητα προκαλεί την εναλλαγή της ενεργείας από του ενός αστέρος στον άλλο, ενώ η δεύτερη εξασφαλίζει την ευστάθεια του κόσμου με την αρμονική περιστροφή των σφαιρών. Ο Ιπποκράτης δίδαξε ότι υπάρχει μια αστρονομική αντιστοιχία για κάθε γνωστό ρυθμό περιοδικότητα ή κύκλο χρόνου που συμβαίνει είτε στη γη είτε στη ζωή επάνω στη γη. Ο νόμος είναι η βασική αρχή του σύμπαντος αποτρέπων την ύπαρξη ή τη δημιουργία χάους και αταξίας.

Η ραδιομαγνητική ελκτική δράση που ασκείται στα άτομα συγκρατώντάς τα ενωμένα ώστε να αποτελούν ορατή ύλη, συγκρατεί σε τροχιά γύρο από τον ήλιο και τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Αν τέτοια δράση ασκεί αυτή η δύναμη στη δομή της ύλης και στα ουράνια σώματα είναι δυνατόν να μην επηρεάζει την οργανική ζωή του πλανήτη μας και ακόμα περισσότερο την υπερευαίσθητη ύλη που συγκροτεί τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα του ανθρώπου; Είναι γνωστό ότι οι κοσμικές ακτίνες επιδρούν και επηρεάζουν όλες τις φάσεις της φύσεως. Κατά τον ίδιο τρόπο και η ανθρωπότητα βρίσκεται κάτω από την επίδραση αυτών των μαγνητικών πεδίων πνευματικά και σωματικά. Αν αυτό συμβαίνει στις φυσικές μεταβολές, σημαίνει ότι ο κοσμικός νόμος έχει κάποιο τρόπο λειτουργίας προκλητικό των μεταβολών αυτών, γνωστό ή άγνωστο.

Αυτό μπορούμε παραστατικά να το εξομοιώσουμε με έναν δέκτη, ο οποίος δέχεται αυτά τα παλμικά κύματα, διοχετεύοντάς τα με έναν αξιοθαύμαστα ακριβή τρόπο, ώστε να μετατρέπονται σε προκλητικές δράσεις που διαμορφώνουν, επηρεάζουν και επιδρούν με τον προσήκοντα τρόπο στα μέρη εκείνα του σώματος ώστε δια του πάθους να προσκτηθεί η αναγκαία γνώση για την εξέλιξη της ψυχής. Ο Sir John Eccles, καθηγητής της φυσιολογίας στο John Curtin School (1951-1966), κατέκτησε το βραβείο Nobel στη φυσιολογία και την ιατρική το 1963 για τις θεμελιώδεις συμβολές του στους ιοντικούς μηχανισμούς της συναπτικής μεταφοράς στον εγκέφαλο, και την κατανόηση της διαδόσεως των νευρικών ερεθισμάτων στα νευρικά κύτταρα και της σχέσεώς τους με την κυτταρική μεμβράνη, ασχολήθηκε εμβριθώς με τον εγκέφαλο του ανθρώπου από οργανικής πλευράς διατυπώνοντας τα εξής για τη λειτουργία του: «Ο τρόπος μεταφοράς ενός μηνύματος ή μιάς ωθήσεως από το ένα κύτταρο στο επόμενο, συντελείται με το «άναμα» ενός χημικού μηνύματος κατά μήκος των γραμμών συνάψεως ή στα κενά ανάμεσά τους, στις λεπτές διακλαδισμένες ίνες, που ονομάζονται άξονες και που αποτελούν τα άκρα αυτών των κυττάρων».

Τα δέκα δισεκατομμύρια κύτταρα στη «διπλωμένη» δομή, που αποτελεί κατά τον Eccles και το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου, ακόμη δε και τα εκατομμύρια του νωτιαίου μυελού, η υπόφυση και γενικότερα όλοι οι ενδοκρινείς αδένες, είναι εκείνοι που εκδηλώνουν τις επιθυμίες μας, είτε αυτές είναι οργανικές όπως πείνα, δίψα είτε συναισθηματικές όπως αγάπη μίσος, μεταβιβάζοντας τις διαταγές δια των εκκρίσεών των, και με τον τρόπο αυτόν ρυθμίζουν και ελέγχουν τις ζωτικότερες λειτουργίες του σώματος. Κάτω από τη θεώρηση αυτή, ιατρικές έρευνες αποδεικνύουν ότι η δραστηριότητα των αδένων με τις ποικίλες επιδράσεις όχι μόνο στη σωματική αλλά και στην ψυχική και συναισθηματική υπόσταση, είναι αποτέλεσμα ωθήσεων ηλεκτρικής ενεργείας.

Αστρολογικές έρευνες δείχνουν ότι αυτή η ηλεκτρική ενέργεια προέρχεται από τις κοσμικές ακτίνες που προκαλούν νευρικές ωθήσεις στον εγκέφαλο και μάλιστα είναι δυνατός αστρολογικά ο μαθηματικός καθορισμός της δράσεως αυτής των μηκών κύματος στον εγκέφαλο και το ανθρώπινο σύστημα. Οι πλανητικές θέσεις κατά τη γέννηση μετρώνται ως κυματικά μήκη. Έτσι αστρολογικές έρευνες έδειξαν ότι τα πλανητικά παλμικά κύματα παρομοιάζουν με τα ηλεκτρικά κύματα ενώ ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί σαν κεντρικός σταθμός λήψεώς των.

Ο εγκέφαλος διαθέτει έναν δέκτη που συλλαμβάνει αυτά τα ηλεκτρικά κύματα σύμφωνα με την ατομική ικανότητα ανταποκρίσεως, που συναρτάται από την πνευματική κατάσταση της ψυχής. Οι παλμοί που δέχεται ο δέκτης αυτός του εγκεφάλου, διεγείρουν τους ηλεκτροχημικούς αδένες και δημιουργούν ορισμένες ωθήσεις που ελέγχουν την ατομική μας ανάπτυξη και συμπεριφορά. Αυτή λοιπόν η ατομική ικανότητα ανταποκρίσεως που συμφωνεί με το κοσμικό πρότυπο της γεννήσεώς μας, μας κάνει να μην σκεφτόμαστε και να μην ενεργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.