Ω ψυχή! Η διαμονή σου είναι εις τον ουρανόν. Είσαι κάτοικος εκείνου του τόπου. Δυστυχώς έχεις γίνει ένας φυλακισμένος εις αυτόν τον πηλόν. (Maulana Run). Πόσο θαυμάσιον θα ήτο αν θα μετέφερες την ψυχήν σου έξω από το σώμα σου κάποιαν νύχτα, και θα εγείρεσο υπεράνω εις τα υψηλοτέρας χώρας αφού θα άφηνες τον τάφον του σώματός σου.
Εάν η ψυχή σου θα έκαμνεν αυτό, θα ξέφευγε παντοτεινά από το ξίφος του θανάτου. Θα εισήρχεσο εις τον κήπον που δεν γνωρίζει φθινόπωρον. (Shamas-I-Tabriz). Το πρόσωπον του οποίου η ψυχή έχει περάσει εις τας ανωτέρας χώρας, πριν επέλθη ο θάνατός του, δύναται μόνον να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει το να αποθνήσκει ενώ ζη. Η διάνοια αδυνατεί να συλλάβη αυτό το φαινόμενον. Το ουσιωδέστερον εις την πνευματικότητα είναι το να αποθνησκει ένας ενώ ζη, επειδή μετά τον τοιούτον θάνατον η ψυχή γίνεται πραγματικώς ζωντανή. Πλείστοι άνθρωποι εις τον κόσμον αγνοούν αυτήν την αληθή ατραπόν...
Ο φυσικός θάνατος δύναται να μας ανακουφίση από τας λύπας του κόσμου. Αλλ' εάν αποθνήσκωμεν ενώ ζώμεν ελευθερωνόμεθα από τας οδύνας όλων των περιοχών και τελειώνομεν τον κύκλον της γεννήσεως και του θανάτου. Δι' αυτόν τον λόγον ο Maulana Rume τολμηρά βεβαιώνει: «Ω ψυχή! Ξύπνα, εγέρθητι πριν ο θάνατος σε καταλάβη, και εδέ την βασιλείαν της αιωνίας ειρήνης και μακαριότητος». Τι πραγματικώς είναι το να αποθνήσκη τις ενώ ζη. Η έδρα της ψυχής εις το σώμα είναι εις το οφθαλμικόν κέντρον και από εδώ ολόκληρον το σώμα δέχεται τα ενεγητικά του ρεύματα. Εις την άσκησιν του θνήσκειν εν ζωή, δεν είναι ανάγκη να σταματάτε την αναπνοήν.
Απλώς συγκεντρώνετε την πλήρη προσοχήν σας εις το οφθαλμικόν κέντρον κάμνοντες επανάληψιν, αποστερούντες έτσι τας αισθήσεις από το ελατήριον της ενεργείας των. Το σώμα τότε θα φαίνεται ως νεκρόν. Εν άλλοις λόγοις αι χονδραί αισθήσεις δεν θα πρέπη να λειτουργούν και αι λεπταί τοιαύται να αφυπνισθούν, ούτως ώστε η ψυχή δύναται να εγεθή εις λεπτάς περιοχάς και να βλέπη την δόξαν των. Η ψυχή δεν δύναται να βλέπη τας πνευματικάς περιοχάς με τα φυσικά μάτια, ούτε να ακούη την θείαν μουσικήν με τα φυσικά αυτιά. Εκεί δεν φθάνει ένας με τα πόδια. Ούτε τα χέρια βοηθούν. Ακόμη και η γλώσσα δεν δύναται να βοηθήση.
Ο Διδάσκαλος Angad δίδει μίαν κατάλληλον περιγαφήν της καταστάσεως του θνήσκειν εν ζωή. Λέγει: «Πρέπει να βλέπης χωρίς μάτια. Πρέπει να ακούς χωρίς αυτιά. Πρέπει να περιπατής χωρίς πόδια. Πρέπει να εργάζεσαι και να ομιλής, χωρίς να χρησιμοποιής ούτε χέρια ούτε γλώσσα. Ακόμη και ενώ ζης πρέπει να πεθαίνης, και μόνον τότε δύνασαι να ακούης τον Λόγον του Θεού, και να συναντήσης τον πολυαγαπημένο. (Από το βιβλίο, Η Φιλοσοφία των Διδασκάλων, του Hazur Maharaj Sawan Singhji).
