«Ότι προς μεν το θείον και αθάνατον και νοούν και απλούν και αδιάλυτον και πάντοτε προς εαυτό όμοιον η ψυχή είναι ομοιοτάτη, ότι δε προς το ανθρώπινον και θνητόν και σύνθετον και μη νοούν και διαλυτόν και μηδέποτε όμοιον προς εαυτό είναι το σώμα ομοιότατον... αφού ο άνθρωπος αποθάνη, το μεν ορατόν αυτού, το σώμα, και εις ορατόν μέρος μένον (εις τον τάφον), το οποίον βεβαίως καλούμεν νεκρόν, ναι μεν τούτο αρμόζει να διαλύεται και ν’ αποσυντίθεται εις τεμάχια και να εξαφανίζεται υπό των ανέμων...
Επομένως η ψυχή η οποία είναι αόρατος και η οποία από τον κόσμον του¬τον μεταβαίνει πλησίον ενός Θεού αγαθού και σοφού, εις τόπον όμοιον προς ταύτην, εξαίρετον, καθαρόν, αόρατον, και τον οποίον δικαίως ονομάζουν Άδην». Πλάτωνος, Φαίδων 80b,c,d.
