Περί του ει ποιεί τα άστρα

«Αι επιδράσεις των αστέρων συνδυάζονται αι μεν μετά των δε, έκαστον δε ον φέρει μεθ’ εαυτού, κατά την γέννησίν του τας επιδράσεις εκ της τοιαύτης συμμείξεως, τον ιδιότυπον εκ φύσεως χαρακτήρα του. Διότι καίτοι οι αστέρες δεν δημιουργούν τον ίππον, πάντως όμως παρέχουν κάτι εις αυτόν. Ναι μεν ο ίππος γεννάται από ίππον και ο άνθρωπος από άνθρωπον, ο ήλιος όμως συντελεί εις την διάπλασίν των. Ναι μεν ο άνθρωπος γεννάται εκ λόγου σπερματικού, το εξωτερικόν όμως περιβάλλον δυνατόν να είναι ευμενές ή δυσμενές εις τούτον. Ο υιός ομοιάζει προς τον πατέρα πολλάκις όμως είναι καλύτερος ή χειρότερος του πατρός. Το παράδειγμα τούτο δεν μας αποσπά από το θέμα, το οποίον πραγματευόμεθα, μολονότι ενίοτε η επικράτησις της ύλης επί της φύσεως δημιουργεί επίσης την ατέλειαν ταύτην του όντος, η μορφή του οποίου έχει υπό της ύλης ηττηθή».