Ο Παρακελσος ομιλών περί των αντιστοιχειών μεταξύ μακροκόσμου και μικροκόσμου και της αλληλεπιδράσεως σύμπαντος και ανθρώπου, λέγει ότι η Γη δέχεται τας ακτινοβολίας του Ηλίου, διότι είναι κάτοχος ελκτικής και απορροφητικής δυνάμεως. Το αυτό συμβαίνει και με τον άνθρωπον. Διότι όλοι οι πλανήτε τον έχουν σφραγίσει δια της εικόνος και του σημείου των...
Όταν λέγωμεν ιδιοσυστασίαν νοούμεν το άθροισμα των σωματικών, ψυχικών και πνευματικών ιδιοτήτων ενός ατόμου. Οι ιδότητες αυτές αποκτώνται κυρίως μεν δια της κληρονομικότητος, συντελούν όμως εις την πληρεστέραν αυτών ανάπτυξιν ή και μερικήν τροποποίησιν και οι ιδιάζουσες συνθήκες υπό τις οποίες διαβιοί ένα άτομον, λ.χ. το επάγγελμα, το είδος και ο βαθμός της πνευματικής αναπτύξεως κ.τ.τ. Επομένως η ιδιοσυστασία ενός ατόμου είναι το άθροισμα δύο συντελεστών, της κληρονομικότητος κατά πρώτον λόγον και των συνθηκών διαβιώσεως κατά δεύτερον.
Ειδικώς δια τις ψυχικές και πνευματικές ιδιότητες ενός ανθρώπου, οι οποίες κατά τα τελευταία πορίσματα της επιστήμης επηρεάζονται υπό των αδένων έσω-εκκρίσεως, χρησιμοποιείται ειδικός όρος και αποδίδονται αυτές εις την «ιδιοσυγκρασίαν ή κράσιν». Η κράσις δίδει ούτως ειπείν τον τόνον εις τις ψυχικές εκδηλώσεις ρυθμίζουσα τον βαθμόν της ψυχικής διαθέσεως (ευθυμία, αθυμία) της ψυχικής αισθητικότητος (ευαισθησία, αναισθησία), του ρυθμού των ψυχικών λειτουργιών (δραστηριότης, ραθυμία) κ.τ.λ.
Ώστε εφ’ εκάστου ατόμου, δυνάμεθα να διακρίνωμεν μίαν γενικήν ιδιοσυστασίαν, χαρακτηριστικήν του είδους ή της φυλής εις ην τούτο ανήκει, και μίαν αποκλειστικώς ατομικήν ιδιοσυστασίαν. Και η μεν πρώτη επαναλαμβάνεται σταθερώς και ομοιμόρφως δι’ όλα τα υποκείμενα της αυτής φυλής και είδους από γενεάς εις γενεάν, ενώ τουναντίον η ατομική ιδιοσυστασία, τόσον η σωματική, όσον και η ψυχική και πνευματική, ποικίλουν δι’ ένα έκαστον άτομον.
Θέτοντες επομένως ως βάσιν ωρισμένους όρους κατασκευής και λειτουργίας του σώματος, δυνάμεθα να καθορίσωμεν τον ιδεώδη τύπον της καλής μέσης ίδιοσυστασίας και συγκριτικώς να κρίνωμεν περί της λειτουργικής αξίας ενός ατόμου. Ο καθορισμός της κανονικής ιδιοσυστασίας επετεύχθη δια πειραματισμών γενομένων επί πολλών και διαφόρων άνθρώπων, καθότι εις την Δύσιν ο ιδεώδης τύπος τελείας ιδιοσυστασίας δεν υφίσταται, αποτελεί δε αφηρημένην έννοιαν συνιστώσαν τον μέσον όρον μεγάλου αριθμού παρατηρήσεων. Δια των συγκριτικών τούτων ερευνών παρετηρήθη ότι, καίτοι η ίδιοσυστασία εκάστου ατόμου ποικίλει, εν τούτοις δυνάμεθα πολλάκις να δακρίνωμεν άθροισμα σταθερών γνωρισμάτων κοινόν δια πολλά άτομα. (Π. Γράβιγγερ, Ιατροσοφία, Απόκρυφος Θεραπευτική).
