Η θρησκεία της Αιγύπτου συνδυάζει ηθική και μεταφυσική σε μία σύνθεση η οποία στοχεύει στην εξέλιξη του ανθρώπου και στην απελευθέρωση της ψυχής του.

Το πέρασμα από τη γη αυτή είναι μία περίοδος δοκιμασίας και μαθητείας, η οποία ανανεώνεται τόσες φορές όσες χρειάζεται, έως ότου η ψυχή, απελευθερωμένη, να μην έχει πια ανάγκη να στηρίζεται στη σαρκική ύλη. Η διαδικασία της απελευθέρωσης ξεκινάει από την αγνότητα. Και ηθική είναι τόσο μια δίκαιη και ευγενής ζωή, όπου προσέχουμε τα λάθη και τα ελαττώματα μας, όσο και η βοήθεια των θεών προς εκείνους οι οποίοι ενεργούν με δικαιοσύνη και σοφία.

Στο μεταξύ, ανάμεσα σε κάθε ζωή σ' αυτό τον κόσμο, υπάρχει μία περίοδος ανάπαυσης, κατά τη διάρκεια της οποίας, και σύμφωνα με τις πράξεις του, ο καθένας βρίσκεται, λιγότερο ή περισσότερο, κοντά στους θεούς. Όμως και σ' αυτό το "υπερπέραν" συνεχίζονται οι δοκιμασίες και η μαθητεία, γιατί η ψυχή ποτέ δεν κοιμάται.

Τελικός στόχος είναι το Βασίλειο του Πνεύματος, των πραγματικών και μόνιμων όντων, εκεί όπου κατοικούν τα άστρα, οι θεοί και τα πνεύματα, οι αγνές ιδέες, μέσα στην ειρήνη (Χετέπ) και στη Δικαιοσύνη (Μαάτ). Τα κείμενα των σαρκοφάγων περιγράφουν τις γεμάτες κινδύνους πορείες, τις πόρτες και τις στροφές που πρέπει να ακολουθήσουν οι ψυχές των νεκρών για να φτάσουν στην Πόρτα του Ουρανού.

Στην αρχαία Αίγυπτο ο άνθρωπος θεωρήθηκε ως αξεχώριστο από το Σύμπαν ον. Είναι ενωμένος με τον κόσμο με μια αλληλεπίδραση, που γίνεται δυνατή χάρη στη ζωτική δύναμη, η οποία ονομάζεται "Σεκέμ" και εμψυχώνει όλο το σύμπαν. Για κάθε ον, για κάθε μέρος του σύμπαντος - και φυσικά για τον άνθρωπο - η ουσία της εξέλιξης, είναι να γνωρίσει το όνομά του, το Ρεν, εκεί βρίσκεται η πραγματική του ταυτότητα. Το Ρεν είναι το Εγώ, το οποίο εκφράζεται στη ζωή μέσα από διάφορες μάσκες. Για τους Αιγυπτίους, ο άνθρωπος αποτελείται από 7 φορείς Συνείδησης, οι οποίοι χρησιμεύουν για την έκφραση του Εγώ στους εκδηλωμένους κόσμους. Η Συνείδηση και η βούληση επιτρέπουν στον άνθρωπο να συντονίσει και να εναρμονίσει τα 7 στοιχεία του. Η εναρμόνιση αυτή έχει ως αποτέλεσμα μια δυναμική ενότητα, μια μονάδα ανώτερου επιπέδου η οποία ταυτίζεται με το Κοσμικό Ιερό Ρεν. Η διαδικασία επιτυγχανόταν μέσα από τη μύηση, που είχε σκοπό την αυτογνωσία, τη γνώση του Εσωτερικού Όντος, του αληθινού Εαυτού του Όντος.

Οι 7 φορείς του ανθρώπου ονομάζονταν στην Αιγυπτιακή Μεταφυσική ως εξής:
1. ΚΑΤ, είναι το ανθρώπινο σώμα.

2. ΚΕΙΒΙΤ, είναι η σκιά ή το είδωλο της ψυχής, το στοιχείο που ορίζει τη μορφή του σώματος, το ενεργοποιεί και το ελευθερώνει από την ακινησία.

3. ΚΑ, είναι το αφηρημένο ομοίωμα της προσωπικότητας, η εκδήλωση της ζωτικής ενέργειας, όσον αφορά τις δημιουργικές και συντηρητικές λειτουργίες της. Χάρη σ' αυτόν το φορέα, ο άνθρωπος συμμετέχει και ενώνεται με την Παγκόσμια Ζωή. Αποτελεί την έδρα των συναισθημάτων και σ' αυτόν καθρεφτίζεται το μέρος του Ουρανού που αντιστοιχεί σε κάθε άνθρωπο. Γι' αυτό επηρεάζεται έντονα από τα άστρα και συσχετίζεται με την Αστρολογία. Είναι το αστρικό σώμα του Δυτικού εσωτερισμού.

4. ΑΒ, είναι η καρδιά ως έδρα της νοημοσύνης, της φρόνησης, των παθών και της ανδρείας. Είναι αυτό που ζυγίζεται στη ιερή ζυγαριά της θείας Δίκης, γιατί αυτό φορτώνεται με το βάρος των ανθρώπινων πράξεων στη ζωή. Το ΑΒ εμπεριέχει την ψυχή του Κεφέρ, του ιερού σκαραβαίου, ο οποίος συμβολίζει κάθε πνευματική ιδιότητα που βρίσκεται σε κατάσταση ανάπτυξης. Η καρδιά πρέπει λοιπόν να εξαγνιστεί από τις κακίες του κόσμου των φαινομένων, για να ελευθερωθεί ο ιερός σκαραβαίος, δηλαδή το πνεύμα.

5. ΒΑ, είναι η αιώνια ανθρώπινη ψυχή. Συμβολίζεται με ένα χελιδόνι με ανθρώπινο κεφάλι. Είναι η ταξιδιάρικη ψυχή ενός ζωντανού όντος, το οποίο είναι ικανό να εκδηλώνεται στον υλικό κόσμο. Αυτή η αρχή είναι δεμένη μυστικά με το ΚΑ και το ΑΒ, τα οποία είναι, κάπως, σαν τη σκιά της.

6. ΑΚ, είναι το πνεύμα που εγκαταλείπει το σώμα τη στιγμή του θανάτου. Είναι μια φωτεινή αρχή που συμβολίζεται με την ίβυδα. Το να γίνει κανείς ΑΚΟΥ σημαίνει να φτάσει στην τελειότητα.

7. ΣΑΧΟΥ ή ΑΤΜΟΥ, είναι το πνευματικό σώμα, απελευθερωμένο από το ΚΑΤ, το φυσικό σώμα. Είναι το φωτεινό περιτύλιγμα του αιώνιου πνεύματος που συνδέει τον άνθρωπο με το ΠΑΝ. Είναι εκείνο το αγνότατο στοιχείο το οποίο μένει αιωνίως μονάδα, άτομο, πέρα από κάθε αλλαγή και κίνηση του χώρου και του χρόνου.

Υπήρχαν άλλες δύο αρχές, το Ατομικό Ρεν και το Κοσμικό Ρεν της Ηλιακής Συνείδησης, οι οποίες, μαζί με τους 7 φορείς του ανθρώπου, ολοκλήρωναν τη θεία Εννεάδα.

Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/183.html
Σύμφωνα με το άρθρο 4 του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".

Από το βιβλίο του Φοίβου Καλφόπουλου, Το Μυστήριο του Σείριου.

Το άστρο του Σείριου κατείχε ιδιαίτερο ρόλο στο πολιτισμό των Αιγυπτίων. Θεωρούταν ως το σημαντικότερο άστρο στο νυκτερινό ουρανό και αδιαμφισβήτητα αποτέλεσε μια σημαντική πτυχή στο θρησκευτικό τους σύστημα. Αποκαλούταν ως Sothis και σχετιζόταν με την Θεότητα Ίσιδα. Η Ίσιδα αντιπροσωπεύει τη θηλυκή πλευρά στη θεϊκή τριαδικότητα, την οποία συμπληρώνουν ο Όσιρις και ο γιος τους Ώρος. Τέτοια ήταν η σημασία που κατείχε για τους Αιγύπτιους ο Σείριος, που σχεδόν κάθε θεότητά τους, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, είχε κάποια σύνδεση με το άστρο.

Οι Αιγύπτιοι συγχρόνισαν το ημερολόγιό τους με την άνοδο του Σείριου στο νυκτερινό ουρανό, η οποία πραγματοποιούταν ακριβώς πριν το ετήσιο πλημμύρισμα του Νείλου τις καλοκαιρινές ημέρες. Η περίοδος των ημερών του σκύλου (το προσωνύμιο που δόθηκε στον αστερισμό του Σείριου) ξεκινούσε στις 23 Ιουνίου και τελείωνε στις 23 Αυγούστου. Επρόκειτο δηλαδή για τις πιο ζεστές ημέρες του χρόνου.

Ο Σείριος σε αρμονία με τις φυσικές διεργασίες

Το άστρο του Σείριου ή Sothis εξαφανιζόταν από τον νυκτερινό ουρανό για 70 ημέρες. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν πως βρισκόταν στο Ντουάτ, τον κάτω κόσμο. Η επάνοδός του στον ουρανό, λίγο πριν την «ηλιακή ανατολή», αποτελούσε γεγονός ύψιστης σημασίας για τους Αιγυπτίους, σε σημείο που κατασκεύαζαν τους ναούς τους με τους κύριους χώρους τους προσανατολισμένους ακριβώς σε εκείνο το σημείο του ορίζοντα που θα ανέτελλε ο αστέρας το συγκεκριμένο πρωινό. Το φως του Σείριου θα έφθανε μέσω του διαδρόμου (λόγω της ακριβούς ευθυγράμμισης) στο βωμό του εσωτερικού ιερού, όπως η ακτίνα ενός ειδικού φακού. Αυτή η εστιασμένη ακτίνα ενός μόνο αστέρα θα έφθανε στο βωμό γιατί η ευθυγράμμιση ήταν εξαιρετικά ακριβής και ο ναός ήταν βυθισμένος στο απόλυτο σκοτάδι. Σε έναν τεράστιο κατασκότεινο ναό, το φως ενός αστέρα που θα έπεφτε στο βωμό θα έκανε μάλλον μεγάλη εντύπωση στους παρόντες. Ένας τέτοιος ναός, αφιερωμένος στο Σείριο ήταν ο ναός της Ίσιδας στα Ντάνταρα

Μια επιγραφή σε ιερογλυφικά αναφέρει: «Λάμπει στο ναό της την Πρώτη Ημέρα του Νέου Χρόνου και ενώνει το φως της με εκείνο του πατέρα της Ρα, στον ορίζοντα». Αυτές οι 70 μέρες που παρέμενε ο Sothis στο κάτω κόσμο αποτελούσαν ιερή παράδοση και συντέλεσαν πρότυπο στη διαδικασία ταρίχευσης των νεκρών η οποία διαρκούσε ακριβώς 70 ημέρες.

Οι αινιγματικοί Ντόγκον

Ας φύγουμε από τους Αιγύπτιους και ας μελετήσουμε τώρα μία αινιγματική αφρικανική φυλή. Μια ομάδα Γάλλων ανθρωπολόγων, κατά τη δεκαετία του 1950, ήρθε να ταράξει τα νερά με τα αποτελέσματα της έρευνάς της. Επικεφαλής της ήταν ο Marcel Griaule και η Germaine Dieterlen, που βρίσκονταν στο Μάλι, ερευνώντας τον τρόπο ζωής και τις παραδόσεις της φυλής Ντόγκον. Οι Ντόγκον αριθμούν γύρω στα 100.000 μέλη και κατοικούν στις σπηλιές των βουνών Χομπορί. Λέγεται πως κατέφυγαν εκεί προκειμένου να αποφύγουν τον εξισλαμισμό που υπέστησαν άλλες φυλές στα τέλη του 17ου αιώνα.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια συμβίωσης μαζί με τους Ντόγκον και αφού οι ανθρωπολόγοι απέκτησαν την πλήρη εμπιστοσύνη τους, το συμβούλιο της φυλής αποφάσισε να τους κάνει γνωστή τη μυστική παράδοσή τους. Αυτή η μυστική παράδοση, που διατηρήθηκε για χιλιάδες χρόνια, περιστρέφεται γύρω από αμφίβια όντα που τους επισκέφθηκαν κατά το απώτατο παρελθόν από τον αστερισμό του Σείριου. Οι ανθρωπολόγοι διαπίστωσαν τις λεπτομερείς αστρονομικές γνώσεις που διέθεταν για το ηλιακό μας σύστημα οι Ντόγκον, όπως για παράδειγμα ότι ο πλανήτης Κρόνος έχει δακτυλίους, ο Δίας έχει 4 μεγάλα φεγγάρια, η επιφάνεια της Σελήνης είναι ξηρή και άγονη. Όμως αυτό που έκανε τη μεγαλύτερη αίσθηση ήταν οι γνώσεις τους για τον αστερισμό του Σείριου.

Οι Ντόγκον γνώριζαν για το Σείριο πως δεν είναι το μοναδικό άστρο στο σύστημά του, αλλά συντροφεύεται από την αόρατη παρουσία του «Πο Τόλο». «Τόλο» σημαίνει στη διάλεκτό τους αστέρι και η λέξη «Πο» συμβολίζει έναν εξαιρετικά μικρό σπόρο φυτού. Ο Πο Τόλο (Σείριος Β’) είναι για αυτούς το πιο μικροσκοπικό αστέρι, αλλά παράλληλα και το πιο βαρύ στο σύμπαν. Επίσης γνωρίζουν την ακριβή περίοδο της πλήρους τροχιάς του γύρω από τον Σείριο Α που είναι 50 χρόνια. Το ακόμα πιο παράδοξο είναι πως «υποθέτουν» πως η τροχιά που διαγράφει ο Σείριος Β γύρω από το Σείριο Α δεν είναι κυκλική αλλά ελλειπτική. Μετά από αιώνες αστρονομικής έρευνας, πρώτος ο Γιόχαν Κέπλερ το 17ο αιώνα ανακάλυψε ότι οι τροχιές των πλανητών είναι ελλειπτικές. Οι Ντόγκον γνώριζαν ότι όχι μόνο οι πλανήτες, αλλά και οι αστέρες διαγράφουν ελλειπτικές τροχιές.

Για να αξιολογήσετε τα παραπάνω δεδομένα απλά σκεφτείτε πως ο λευκός νάνος Σείριος Β, όχι μόνο είναι αόρατος στο γυμνό μάτι, αλλά ούτε και τα πιο δυνατά τηλεσκόπια μέχρι το 1980 δεν ήταν ικανά να τον εντοπίσουν. Επίσης, για το καθορισμό της περιοδικότητάς και του βάρους του, απαιτείται πολύπλοκη χρήση αστρονομικών οργάνων και αρκετά προχωρημένα μαθηματικά. Πώς είναι δυνατόν μία φυλή, ελάχιστα προηγμένη από τη λίθινη εποχή, να κατέχει αυτές τις πληροφορίες που οι σύγχρονοι επιστήμονες ανακάλυψαν μερικές δεκαετίες πριν; Πώς έφθασαν στην ιδέα ότι υπάρχουν ελλειπτικές παρά κυκλικές τροχιές και πολύ περισσότερο πώς εφάρμοσαν αυτή την ιδέα σε κάποιον μικροσκοπικό αόρατο αστέρα κάπου στο άπειρο του διαστήματος;

Σύμφωνα με τη μυστική παράδοση των Ντόγκον, η γνώση αυτή δόθηκε από τους «Νόμμος», ιχθυόμορφα όντα τα οποία τους επισκέφθηκαν στο μακρινό παρελθόν από το άστρο του Σείριου και τους μετέφεραν την ιερή γνώση. Συγκρίσεις μπορούν να γίνουν και με τον ιχθυόμορφο θεό Ωάννης των βαβυλώνιων, ο οποίος και αυτός κατέβηκε από τους ουρανούς και μετέφερε τη γνώση στα ανθρώπινα όντα. Αυτό το αρχέτυπο του ουράνιου θεού που μεταφέρει τη γνώση, συναντάται επίσης και στους Σουμέριους με τους Αννουνάκι, στους Ισραηλίτες με τη μορφή του Ενώχ και στους Αιγύπτιους με τη μορφή του Ερμή ή Θωθ.

Από το βιβλίο του Φοίβου Καλφόπουλου, Το Μυστήριο του Σείριου.

Αρκετά χρόνια αργότερα, σκαλίζοντας τη ζωή του δημοφιλέστερου και πιο αμφιλεγόμενου αποκρυφιστή του περασμένου αιώνα, Aleister Crowley, ήρθα αντιμέτωπος με μία άλλη αινιγματική πτυχή του μυστηρίου του Σείριου. Η πολυσύνθετη, αλληγορική, πολλές φορές ειρωνική και μυστηριακή πέννα του Crowley, προβληματίζει αρκετούς αναγνώστες του, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να τον κατατάξουν ανάμεσα στην κατηγορία ενός επιδέξιου τσαρλατάνου, χειραγωγού ή φωτεινού γνώστη των μυστηρίων. Ο Crowley ανήκε στην ομάδα των ανθρώπων που πίστευαν πως η ανθρώπινη συνείδηση, φιλτραρισμένη μέσα από τις κατάλληλες τεχνικές, μπορεί να εξυψωθεί και να εκτεθεί σε ανώτερες ενέργειες ή ακόμα και νοημοσύνες. Οι τεχνικές αυτές έχουν να κάνουν με την εκμηδένιση του Εγώ, το οποίο αποτελεί βασικό περιορισμό στη σύνδεσή μας με τα ανώτερα πεδία και δημιουργό πηγή παράσιτων. Επίσης ανατολικές διαλογιστικές τεχνικές αλλά και η χρήση ταντρικής σεξουαλικής μαγείας, αποτελούν οδούς προς το συντονισμό με τα ανώτερα ενεργειακά πεδία.

Επιστρέφοντας πίσω στο αίνιγμα του Σείριου, ήρθε η ώρα για τη παρουσίαση των περίφημων στοιχείων στα οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως. Όπως μας πληροφορεί o Kenneth Grant, ένας εκ των μαθητών του Crowley και μετέπειτα αρχηγός του Οrdo Templi Orientis (Τάγματος του οποίου διετέλεσε εξωτερική κεφαλή ο A.C.), το μυστικό μαγικό όνομα του Crowley στο Ο.Τ.Ο. είναι «Φοίνιξ». Ο Φοίνικας στην αρχαιότητα αντιπροσώπευε και τον αστερισμό, κεντρικό αστέρι του οποίο είναι ο Σείριος! Λίγες παραγράφους πιο κάτω, ο Grant αναφέρει πως ο Crowley σύνδεσε τον κορμό της μαγικής του διδασκαλίας με ένα συγκεκριμένο άστρο. Στην απόκρυφη παράδοση αναφέρεται ως o Ήλιος πίσω από τον Ήλιο, ο κρυμμένο Θεός, είναι ο τεράστιος Σείριος (το μέγεθός του είναι 25 φορές μεγαλύτερο από το δικό μας ήλιο).

Από το βιβλίο του Φοίβου Καλφόπουλου, Το Μυστήριο του Σείριου.

Ο Kenneth Grant συνεχίζει στο βιβλίο του Αleister Crowley & the hidden God, υποστηρίζοντας πως o Crowley αποδεχόταν τη πιθανότητα ανοίγματος μιας πύλης επικοινωνίας με εξωγήινες νοημοσύνες. Και συνεχίζει λέγοντας: «Είναι αποκρυφιστική παράδοση – και ο Λάβκραφτ έδωσε αρκετή σημασία στα κείμενά του – ότι κάποιες ανώτερες εξελιγμένες διάνοιες ετοιμάζουν τις δυνάμεις τους με σκοπό να εισβάλλουν και να θέσουν υπό την κατοχή τους το πλανήτη! Αυτό το γεγονός πρέπει επίσης να αναλογιστεί μαζί με τους υπαινιγμούς του Τσαρλς Φορτ για ένα μυστικό Τάγμα που έχει έρθει σε επαφή με ξένες οντότητες και πιθανώς προετοιμάζει το έδαφος για τον ερχομό τους». Επίσης, ο Grant μας αποκαλύπτει πως το τάγμα που ίδρυσε ο Crowley το 1908, με την ονομασία «Argentum Astrum» ( Αργυρός Αστέρας ), είναι μια συμβολική ονομασία για το άστρο του Σείριου. Ο Crowley θεωρούσε τον Αργυρό Αστέρα ως συνέχεια των Βαυαρών Illuminati. Όσον αφορά την παραπομπή στον Λαβκραφτ, όσοι είστε εξοικειωμένοι με τα διηγήματά του, γνωρίζετε για την εμμονή του με τις προαιώνιες ανώτερες δυνάμεις – θεότητες. Αρκετές από αυτές τις θεότητες έχουν αιγυπτιακά ονόματα, όπως για παράδειγμα η κορυφαία θεότητα Γιογκ – Σοθώθ, το όνομα της οποίας αποτελεί μία μίξη του άστρου των Αιγυπτίων Σώθις και του θεού Θωθ. Η τυφώνεια παράδοση που καθιέρωσε ο Grant στις στοές του ΟΤΟ, υποστηρίζει τη δυνατότητα επικοινωνίας με τις εξωανθρώπινες οντότητες, για τις οποίες γίνεται λόγος στα έργα του Λάβκραφτ. Η κεντρική θέση που κατείχε ο Σείριος στο μαγικό σύστημα του Crowley, μου άνοιξε το δρόμο για να διαπιστώσω πως κατέχει κεντρική θέση στη διδασκαλία αρκετών Ταγμάτων.

Από το βιβλίο του Φοίβου Καλφόπουλου, Το Μυστήριο του Σείριου.

Θα συνεχίσουμε με μία από τις πιο εμβληματικές πνευματικές οντότητες του περασμένου αιώνα τον Γεώργιο Γκουρτζίεφ (Ελληνο-Αρμενικής καταγωγής). Γνωστός για το φιλοσοφικό του σύστημα με την ονομασία «ο τέταρτος δρόμος», επηρέασε πληθώρα σημαντικών προσωπικοτήτων της εποχής του, ανάμεσα στους υπήρχαν επιστήμονες, καλλιτέχνες και φιλόσοφοι. Ο J.G. Bennet, ένας εκ των μαθητών του, μας πληροφορεί στο βιβλίο του «Φτιάχνοντας έναν καινούριο κόσμο» πως μετά το θάνατο του δασκάλου του, πολλοί ήταν εκείνοι που του ζήτησαν να γράψει έναν σχολιασμό βασισμένο στο βιβλίο του Γκουρτζίεφ, «Βελζεβούβ: Ιστορίες στον εγγονό του». Αφού έγραψε μερικά κεφάλαια, τα έστειλε στους υπόλοιπους μαθητές για σχολιασμό. Σχεδόν όλοι τους συμφώνησαν ότι θα ήταν λάθος να δημοσιεύσει το υλικό, καθώς αποκάλυπτε περισσότερες πληροφορίες από όσες θα επιθυμούσε ο Γκουρτζίεφ. Αφορμή για αυτή τη διαφωνία ήταν ένα περιστατικό που ο Βennet έδωσε στη δημοσιότητα.

Ο Γκουρτζίεφ συνήθιζε να ακούει προφορικά το περιεχόμενο των βιβλίων του ώστε να μπορεί να κρίνει εάν κάποια από τα μηνύματα που ήθελε να περάσει ήταν αρκετά εμφανή στον αναγνώστη, καθώς ο ίδιος δεν ήθελε να προσφέρει στο κοινό του μασημένη τροφή. Μία φορά, αφού άκουσε ένα κεφάλαιο, κατέληξε στο συμπέρασμα πως έπρεπε να ενσωματώσει σε αυτό την πρόταση «Θάψε το σκύλο βαθύτερα». Όταν οι μαθητές του τον διόρθωσαν και του είπαν πως μάλλον θέλει να πει «θάψε το κόκκαλο βαθύτερα», ο Γκουρτζίεφ τους εξήγησε πως «δεν είναι το κόκκαλο αυτό που πρέπει να βρουν αλλά ο σκύλος. Ο σκύλος είναι η λέξη κλειδί για τον αστερισμό του σκύλου, το Σείριο, που αντιπροσωπεύει το πνεύμα της σοφίας στη Ζωροαστρική παράδοση». Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το γεγονός σαν σύμπτωση, αν όμως συνυπολογίσουμε το θέμα του βιβλίου, τα περιθώρια σύμπτωσης στενεύουν. Το βιβλίο του, που χαρακτηρίστηκε από τον Martin Seymour-Smith ως ένα από τα 100 σημαντικότερα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ, έχει σαν θέμα του το ταξίδι μιας εξωγήινης φυλής στο σύμπαν, η οποία τελικά καταλήγει στη Γη και παρεμβαίνει στην ιστορία της, με αποτέλεσμα την «επιτάχυνση» της εξέλιξης της ανθρωπότητας.

O Bennet και άλλοι μαθητές του Γκουρτζίεφ, υποστηρίζουν πως ο δάσκαλός τους, σε κάποιο ταξίδι του στην Κεντρική Ασία, βρήκε τα ίχνη μιας σπουδαίας σχολής εσωτερικής γνώσης, με το όνομα «Αδελφότητα Σαρμούνγκ», που φέρεται να είναι φορέας μιας μυστικής γνώσης που προέρχεται από το 3000 π.Χ. και την αρχαία Βαβυλώνα. Ο Kenneth Grant τοποθετεί και αυτός την ταντρική παράδοση στην οποία μυήθηκε και έγινε φορέας της ο Crowley πίσω στην αρχαία Βαβυλώνα, αλλά και την αρχαία Αίγυπτο του 3000 π.Χ. Βλέπουμε, λοιπόν, πως δύο από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του δυτικού εσωτερισμού ήταν συνεχιστές της ιερής παράδοσης που κατείχαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, αλλά και η αφρικανική φυλή των Ντόγκον.

Η σύνδεση του Crowley με το Σείριο παρέμεινε αόρατη μέχρι που ήρθε στην επιφάνεια αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Γκουρτζίεφ. Ο τεκτονισμός συνδέει το Σείριο με το σύμβολο του πυρωμένου άστρου και αποκαλύπτει τη διδασκαλία του γύρω από αυτόν στους τελευταίους βαθμούς.

Από το βιβλίο του Φοίβου Καλφόπουλου, Το Μυστήριο του Σείριου.

Από την άλλη, σε μια άλλη γνωστή πνευματική ομάδα, τα μυστικά του Σείριου φανερώνονται περισσότερο απροκάλυπτα. Η Θεοσοφική εταιρεία, η οποία έπαιξε και αυτή καθοριστικό ρόλο στη πνευματική ανάπτυξη του περασμένου αιώνα, δέχεται πως ο αστερισμός του Σείριου ασκεί άμεση επίδραση σε όλη την πλάση και έχει άρρηκτη σχέση με κάθε μεγάλη θρησκεία του παρελθόντος. Για την Αλίκη Bailey, κεντρικό πρόσωπο της εταιρίας, αποτελεί το σπίτι της πνευματικής ιεραρχίας, ενώ υποστηρίζει πως εάν η ζεστασιά που εκπέμπει με την ακτινοβολία του ο Ήλιος, μας κρατάει ζωντανό το φυσικό κόσμο, ο Σείριος κρατάει με τη δικιά του ακτινοβολία ζωντανό τον πνευματικό. Μάλιστα, έπειτα από συνεδρίες ύπνωσης, έφθασε στη γνώση πως η Μεγάλη Λευκή Στοά βρίσκεται στον Αστρο-Σκύλο και αποτελεί την πατρίδα της πνευματικής ιεραρχίας. Η ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας, Helena Petrova Blavatsky, σε ένα από τα βιβλία της μας πληροφορεί πως ο Σείριος είχε άμεση σχέση με τη πυραμίδα της Γκίζας και με τις μυητικές τελετουργίες που λάμβαναν χώρα εκεί. Ο επιστήμονας Dr. Douglas Baker, που άνηκε στους κόλπους της Θεοσοφικής Εταιρίας, προχωράει το θέμα ένα βήμα παραπέρα υποστηρίζοντας πως στο γαλαξιακό ον του σύμπαντος, ο Σείριος αποτελεί το τρίτο μάτι, το Αjna chakra, ενώ ο Ήλιος μας το chakra της καρδιάς. Η πλανητική μας εξέλιξη εξαρτάται από τη σωστή ροή ενέργειας από το chakra της καρδιάς (Ήλιος) στο ajna chakra (Σείριος). Όσο εξωφρενικά και αν ακούγονται όλα αυτά, δεν μπορώ παρά να μην αναφέρω τη σύμπτωση πως μία γειτονική φυλή των Ντόγκον, οι Bozo αναφέρονται στο Σείριο ως το άστρο-μάτι.

Πολλές πληροφορίες, συμπτώσεις και ερωτήματα προκύπτουν από την έρευνα της σχέσης του Σείριου με τους αρχαίους λαούς και των μυστικών ταγμάτων που φέρονται να είναι συνεχιστές αυτής της γνώσης.

Είναι γεγονός πως ο καθένας αναλύει τα δεδομένα που προκύπτουν από το δικό του ξεχωριστό οπτικό πεδίο. Αυτό το πεδίο συνίσταται από τα διανοητικά φίλτρα που χρησιμοποιούμε, δηλαδή τα συστήματα πεποιθήσεων και αντίληψης, που αποτελούν το μοναδικό τρόπο του καθενός μας να συνδέεται και να ερμηνεύει το χαοτικό άπειρο σύμπαν έξω από το «σπήλαιο» του κρανίου μας. Έτσι φορώντας τα δικά του «γυαλιά πραγματικότητας», κάθε μέλος της κοινωνίας είναι ελεύθερο να αποδώσει από μηδενική αξία έως αρκετά μεγάλη στα παρακάτω ερωτήματα:

Ποιά είναι η σχέση του Σείριου με τη Γη; Πως οι Ντόγκον κατείχαν αυτό το πλήθος απίστευτων αστρονομικών γνώσεων για το ηλιακό σύστημα και το Σείριο; Γιατί οι Αιγύπτιοι είχαν σε τόσο περίοπτη θέση το Σείριο ώστε ακόμα και η θέση των δωματίων μέσα στους ναούς τους να ήταν ευθυγραμμισμένη με το άστρο; Ποιός ήταν ο ρόλος του άστρου στα αρχαία μυστήρια; Γιατί παίζει τόσο σημαντικό και διαχρονικό ρόλο στην εσωτερική παράδοση και τα μυητικά Τάγματα; Και τέλος, η παρουσία του είναι συμβολική ή έχει τις ρίζες της στο μακρινό παρελθόν;

Από το βιβλίο του Φοίβου Καλφόπουλου, Το Μυστήριο του Σείριου.

Στις τεκτονικές στοές ο Σείριος συναντάται ως σύμβολο στον πυρωμένο αστέρα. Με μία επιφανειακή ματιά στο τεκτονικό συμβολισμό, μπορούμε να κατανοήσουμε την ύψιστη σημαντικότητά του. Ο τέκτονας συγγραφέας William Hutchinson γράφει: «Είναι το πρώτο και πιο εξυψωμένο σύμβολο που απαιτεί τη προσοχή μας μέσα στη στοά. Το σύμβολο του πυρωμένου άστρου είναι μία απόπειρα αναπαράστασης του τρόπου που το φως του Σείριου διαπερνούσε τη μεγάλη πυραμίδα κατά τη διάρκεια των μυήσεων. Ο τεκτονισμός διδάσκει πως ο πυρωμένος αστέρας είναι ένα θεϊκό σύμβολο, υποδηλώνοντας την πανταχού παρουσία και παντογνωσία του θεού. Ως εκ τούτου, ο Σείριος είναι το ιερό σημείο στο οποίο όλοι οι Τέκτονες πρέπει να φθάσουν. Είναι η πηγή της θεϊκής δύναμης και ο προορισμός όλων των ανθρώπων που έχουν τη θεϊκή σπίθα μέσα τους. Στο ταξίδι του τέκτονα προς την ολοκλήρωση πρέπει να αφομοιωθεί η έννοια της διπολικότητας, η οποία αντιπροσωπεύεται στην ένωση του Όσιρι και της Ίσιδας, οι οποίοι δίνουν ζωή στον Ώρο, το παιδί άστρο, τον τέλειο άνθρωπο του τεκτονισμού που εξισώνεται στο πυρωμένο αστέρα…».