Οι ηλιακές κηλίδες επιδρούν στη διαμόρφωση των γήινων κλιματολογικών συνθηκών καθώς και στην ανάπτυξη των δέντρων. Τα μέγιστα των ηλιακών κηλίδων συμπίπτουν με την μέγιστη ανάπτυξη των δέντρων (θερμή εποχή με άφθονες βροχοπτώσεις). Μια σημαντική αλλά μη αποδεδειγμένη εποχή είναι η εποχή του ελαχίστου Maunder περίοδος μεταξύ των ετών 1645-1715 που θεωρείται ότι συμπίπτει με την παντελή έλλειψη ηλιακών κηλίδων με το δριμύ ψύχος που επικρατούσε τότε σε όλο το βόρειο ημισφαίριο. Η εποχή αυτή τεκμηριώνεται από ιστορικά δεδομένα και ονομάζεται μικρή εποχή των παγετώνων κατά τη διάρκεια της οποίας τα ποτάμια πάγωναν και τα χιόνια παρέμεναν και στα χαμηλά υψόμετρα χωρίς να λιώνουν. Υπάρχουν βέβαια αποδείξεις ότι ο ήλιος διένυσε τέτοιες περιόδους και στο πιο μακρινό παρελθόν. Η σχέση μεταξύ της ηλιακής δραστηριότητας και του γήινου κλίματος διερευνάται ακόμη και σήμερα.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν το έχουν προσέξει, αλλά δεν έχουν όλες οι μέρες την ίδια διάρκεια. Τώρα φαίνεται ότι οι ηλιακές κηλίδες – οι σκοτεινές περιοχές που αναδύονται στην επιφάνεια του ήλιου – μπορεί να είναι εν μέρει υπεύθυνες για τις διακυμάνσεις – διάρκειας χιλιοστών του δευτερολέπτου – του χρόνου που χρειάζεται η Γη να στραφεί γύρω από τον άξονά της. Η ανακάλυψη αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να κατευθύνονται τα διαστημόπλοια με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Υπάρχουν ήδη εξηγήσεις γιατί η διάρκεια της ημέρας μεταβάλλεται. Αλλαγές στους ανέμους και τα ωκεάνια ρεύματα αναγκάζουν την περιστροφή της Γης να επιβραδύνεται ή να επιταχύνεται ελαφρά, διατηρώντας σταθερή την ολική στροφορμή του πλανήτη. Εν τω μεταξύ, οι αλλαγές στο τρόπο με τον οποίο η ύλη είναι κατανεμημένη σε ολόκληρο τον πλανήτη, λόγω της αλλαγής του κλίματος μπορεί να επηρεάσει, επίσης, την ταχύτητα της περιστροφής της Γης.

Η πρόσφατη σύνδεση μεταξύ των ηλιακών κηλίδων, που ο αριθμός τους αυξάνεται και μειώνεται στον 11-ετή ηλιακό κύκλο, και τον ρυθμό περιστροφής της Γης, είναι ίσως ακόμα πιο παράξενη.

Ερευνητές εδώ και καιρό παρατήρησαν ότι ο ρυθμός περιστροφής κυμαίνεται ανάλογα με τις εποχές, σε αντιστοιχία με τις μεταβαλλόμενες συνήθειες του ανέμου. Τώρα, μια άλλη ομάδα με επικεφαλής τον Jean-Louis Le Mouël στο Ινστιτούτο Γεωφυσικής στο Παρίσι, έχει διαπιστώσει ότι αυτή η εποχιακή επίδραση επίσης αυξάνεται και συρρικνώνεται με έναν 11-ετή κύκλο, κάπως σαν κι αυτόν των ηλιακών κηλίδων. Οι εποχές έχουν μια μεγαλύτερη επίδραση στον ρυθμό της περιστροφής της Γης όταν οι ηλιακές κηλίδες είναι λιγοστές, και μια μικρότερη επίδραση όταν είναι πολλές, σύμφωνα με μια ανάλυση των δεδομένων από το 1962 έως το 2009.

Η ομάδα υποψιάζεται ότι αυτή η σχέση μεταξύ του αριθμού των ηλιακών κηλίδων και του ρυθμού περιστροφής οφείλεται στο γεγονός ότι οι ηλιακές κηλίδες αλλάζουν τα μοτίβα του ανέμου πάνω στη Γη. Ένας τρόπος που αυτό θα μπορούσε να συμβεί είναι ότι οι όποιες αλλαγές του αριθμού των ηλιακών κηλίδων επηρεάζει την φωτεινότητα της υπεριώδους ακτινοβολίας του ήλιου. Δεδομένου ότι το υπεριώδες φως θερμαίνει την στρατόσφαιρα, οι κηλίδες θα μπορούσαν να αλλάξουν εύλογα τα μοτίβα της αιολικής ενέργειας, υποστηρίζει ο Steven Marcus του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της NASA, ο οποίος όμως δεν συμμετείχε στη μελέτη.

Ο ίδιος λέει ότι οι ερευνητές χρειάζονται να κάνουν καλύτερη ανάλυση για το που και πότε συμβαίνουν οι αλλαγές στον άνεμο και να καθορίσουν αν συμπίπτουν με αυτές τις διακυμάνσεις της υπεριώδους ακτινοβολίας. "Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, αλλά να εξακολουθούν να αγνοούνται μερικά σημαντικά αινίγματα", τονίζει ο Steven Marcus.

Η συμπλήρωση αυτών των παζλ θα μπορούσε να αποδώσει καρπούς με τη βελτίωση των προβλέψεων για το πότε και το πώς θα αλλάξει ο ρυθμός περιστροφής της Γης. Αυτός είναι σημαντικός για τις επίγειες ραδιοπαρατηρήσεις των διαστημικών σκαφών.

Ένα σφάλμα 1 χιλιοστού του δευτερολέπτου στην περίοδο περιστροφής μόνο, μπορεί να παραποιήσει υπολογισμούς της τοποθεσίας των διαστημοπλοίων κατά χιλιάδες χιλιόμετρα μέχρι τον πλανήτη Άρη, λέει ο Marcus, “μια σημαντική διαφορά όταν προσπαθεί να προσγειωθεί ή ακόμα να μπει σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη".