Τὰ οὐράνια σώματα διαιροῦνται σὲ δυὸ μεγάλες κατηγορίες: Στοὺς ἀπλανεῖς καὶ τοὺς πλανῆτες. Ἡ φύση τῶν ἀπλανῶν εἶναι ἀνάλογος τῆς συστάσεως τοῦ Ἡλίου τοῦ πλανητικοῦ μας συστήματος, ἔχουν δική τους ἀκτινοβολία καὶ ἐνδεχομένως ἀποτελοῦν τὰ κέντρα ἀναλόγων πρὸς τὸν Ἥλιο πλανητικῶν συστημάτων. Οἱ ἀστέρες αὐτοὶ δὲν ἀλλάζουν πλάτος, ἀλλάζουν ὅμως ἀπόκλιση καὶ παρουσιάζουν μεταβολὴ μήκους κατὰ μία μοῖρα περίπου κάθε ἑξήντα χρόνια. Ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ὑπερβαίνει κατὰ πολὺ τὰ 20 ἑκατομμύρια ἐκ τῶν ὁποίων πολὺ ὀλίγοι, περίπου 5000, εἶναι ὁρατοὶ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ. Οἱ ἀρχαῖοι γνώριζαν μόνον 1022 καὶ τοὺς εἶχαν κατανείμει σὲ 48 εἰκόνες ἢ ἀστερισμούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ 21 πρὸς βορρᾶ καὶ οἱ 15 πρὸς νότο. Οἱ ὑπόλοιποι 12 περιλαμβάνονται σὲ ἕνα μεγάλο κύκλο τῆς οὐρανίου σφαίρας ὁ ὁποῖος καλεῖται ζωδιακός. 
Οἱ πλανῆτες διαιροῦνται σὲ δυὸ κύριες κατηγορίες: Τοὺς κατώτερους, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται πλησιέστερα πρὸς τὸν  Ἥλιο ἢ τὴ Γῆ καὶ τοὺς ἀνώτερους, ἤτοι τοὺς πλέον ἀπομακρυσμένους ἀπὸ τὸν  Ἥλιο. Κατώτεροι εἶναι ἡ Σελήνη, ὁ Ἑρμῆς καὶ ἡ Ἀφροδίτη ἐνῶ ἀνώτεροι ὁ Ἄρης, ὁ Ζεύς, ὁ Κρόνος, ὁ Οὐρανός, ὁ Ποσειδῶν καὶ ὁ Πλούτων. 
Ἀπὸ αὐτοὺς οἱ μὲν κατώτεροι, Ἑρμῆς καὶ Ἀφροδίτη, δὲν ἔχουν δορυφόρους,  ἡ Γῆ ἔχει μόνον ἕνα, ἐνῶ  ὁ Ἄρης ἔχει δύο, ὁ Ζεὺς ὀκτώ, ὁ Κρόνος δέκα, ὁ Οὐρανὸς τέσσαρες καὶ ὁ Ποσειδῶν ἕναν.
Ἐκτὸς τῶν σωμάτων αὐτῶν, πρέπει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι τὸ πλανητικό μας σύστημα ἔχει καὶ τοὺς κομῆτες, οἱ τροχιὲς τῶν ὁποίων εἶναι πεπλατυσμένες ἐλλείψεις ἢ παραβολές, ἐνῶ ὁ   Ἥλιος κατέχει τὴ μία τῶν ἑστιῶν τῶν διαγραφομένων ἐλλείψεων. Μέχρι σήμερα, καταγράφηκαν στὸ πλανητικό μας σύστημα περὶ τοὺς 20 περιοδικοὶ κομῆτες. Ἡ σύσταση τῶν κομητῶν δὲν εἶναι γνωστὴ μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Ἡ μᾶζα τους εἶναι ἀραιὰ ἐνῶ ἡ κόμη τους λάμπει λόγῳ τῆς προστριβῆς μὲ τὰ μόρια τῆς ἀτμόσφαιρας. 
Γιὰ νὰ σχηματίσουμε μία γενικὴ εἰκόνα τῆς θέσεως τοῦ πλανητικοῦ μας συστήματος στὸ σύμπαν, θὰ ἐκλάβουμε ὡς μέτρο τὴ διάρκεια ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ φθάσῃ τὸ φῶς ἀπὸ τοὺς ἀστέρες στὴ Γῆ. Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ταχύτητα τοῦ φωτὸς εἶναι 300.000 χιλιόμετρα τὸ δευτερόλεπτο. Ἑπομένως, γιὰ νὰ ἔλθῃ στὴ Γῆ τὸ φῶς ἀπὸ τὸν  Ἥλιο χρειάζεται 8,5 λεπτά. Γιὰ νὰ διατρέξῃ ἐν τούτοις τὸ φῶς τὴν ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν ἐγγύτερο πρὸς τὸ ἡλιακό μας σύστημα ἀπλανῆ, τὸν ἄλφα τοῦ Κενταύρου, χρειάζεται 4,5 περίπου ἔτη. 
Μὲ ὅμοιο τρόπο γιὰ νὰ φθάσῃ σὲ μᾶς τὸ φῶς τῶν ἀστέρων ποὺ παρατηροῦνται μὲ γυμνὸ ὀφθαλμὸ ἀπαιτοῦνται 140 ἔτη φωτός, ἐνῶ ἀπαιτοῦνται χιλιάδες χρόνια γιὰ τοὺς πλέον ἀπομακρυσμένους. Ἑπομένως, τὸ φῶς πολλῶν ἀστέρων ποὺ παρατηροῦμε μπορεῖ νὰ ἀνήκῃ σὲ σώματα ποὺ ἔχουν σβεσθῆ χιλιάδες χρόνια πρίν, ἐφ’ ὅσον βέβαια δεχθοῦμε ὅτι οἱ ἥλιοι εἶναι δυνατὸν κάποτε νὰ σβήσουν.
Ὁ  Ἥλιος τοῦ δικοῦ μας πλανητικοῦ συστήματος κινεῖται μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα 30 χιλιομέτρων τὸ δευτερόλεπτο πρὸς τὸν ἀστερισμὸ τοῦ Ἡρακλέους, συμπαρασύροντας μαζί του ὁλόκληρο τὸ πλανητικό μας σύστημα μὲ τοὺς δορυφόρους τῶν πλανητῶν.
Ἡ μελέτη τῶν ἀστρονομικῶν φαινομένων εἶναι προφανῶς ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέρουσα καὶ καταδεικνύει γιατί τόσα μεγάλα πνεύματα ἀσχολήθηκαν μὲ αὐτά. Παραμένει ὅμως τελείως ἀνεξήγητη ἡ ἀδιαφορία τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης τῆς χώρας μας, σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλα προηγμένα κράτη, ἀπέναντι στὴν ἀστρολογία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τρόπον τινὰ τὴ φυσιολογία τοῦ Σύμπαντος ἀφοῦ ἐξετάζει τοὺς νόμους τῶν δημιουργικῶν δυνάμεων καὶ ἐπιδράσεων, καὶ μάλιστα σὲ μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ πειραματικὴ ἐπιβεβαίωση τῶν νόμων αὐτῶν δὲν στηρίζεται πλέον σὲ εἰκαστικὲς ἢ θεωρητικὲς σκέψεις, ἀντιλήψεις ἢ προκαταλήψεις.
 Ἡ σύντομη αὐτὴ ἔκθεση τῶν ἀστρονομικῶν στοιχείων δὲν σημαίνει ὅτι γιὰ τὴ μελέτη τῆς ἀστρολογίας ἀπαιτεῖται εὐρεῖα γνώση τῆς ἀστρονομίας, ἀφοῦ τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ ἐπεξεργάζεται ὁ αστρολόγος δίδονται ἕτοιμα ὑπὸ μορφὴ πινάκων. Ἡ ἀστρολογία λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν τὴ φαινομενικὴ διάταξη τοῦ οὐρανοῦ, βασιζόμενη στὴ μελέτη τῶν γωνιωδῶν ἀποστάσεων τῶν ἀστέρων μεταξύ τους κατὰ τὸ γεωκεντρικὸ σύστημα, δεδομένου ὅτι οἱ πραγματικὲς ἀποστάσεις δὲν ἀποδείχθηκε μέχρι σήμερα ὅτι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο ὡς πρὸς τὸ ποιὸν τῆς ἐπιδράσεως. Ἑπομένως, ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει στὴν ἀστρολογία εἶναι τὰ οὐράνια σώματα καὶ οἱ μεταξὺ αὐτῶν σχηματιζόμενες γωνίες, λαμβάνοντας ὡς βάση τὸ φαινομενικὸ οὐρανό, ἤτοι τὸ γεωκεντρικὸ σύστημα τοῦ Πτολεμαίου.

Ἡ συνέχεια στὰ μαθήματα...