sant_mat

Comments

Nickos's picture

Click για περισσότερα

ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝ ΖΩΗ

Όλοι θα πεθάνουν κάποιαν ημέρα. Είτε άνθρωπος ή κτήνος, πλούσιος πτωχός, υγιής ή άρρωστος, ουδείς αποφεύγει το θάνατο. Όλοι οφείλουν να διέλθουν δια μέσου της πύλης. Η ψυχή η οποία έχει προσλάβει την φυσική μορφή οφείλει να την αφήσει. Ό καθείς γνωρίζει ότι θα εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο κάποια ημέρα αλλά δεν γνωρίζει πότε. Ο θάνατος είναι πραγματικός, αλλά η ζωή σε τούτο τον κόσμο δεν είναι πραγματική. «Χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις». Εκκλησ. κεφ., ΙΒ΄7.

Ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να σκεφθούμε περί του είδους του ταξιδιού μας πέραν των πυλών του θανάτου. Θρηνούμε για τον θάνατο άλλων. Αλλά πραγματικά, θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε για το δικό μας τέλος και να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μας πέραν του θανάτου.

Τί είναι θάνατος; Αισθανόμαστε πόνο κατά την στιγμήν του θανάτου; Στο Bkagawad Gita υπάρχει έκθεση ότι ό πόνος του θανάτου είναι τόσον οξύς ώστε ισοδυναμεί προς το κέντρισμα εκατό χιλιάδων σκορπιών. Και το Κοράνιο λέγει «ο πόνος του θανάτου είναι δυνατόν να παρομοιωθεί προς ακανθώδη θάμνο διερχόμενο στο σώμα».

Τί είδους χώρα οφείλουμε να διέλθουμε μετά θάνατον; Με ποιόν πρέπει να διαπραγματευθούμε; Πρέπει να σκεπτόμαστε σοβαρά επ' αυτών των ερωτήσεων. Οι Γραφές έδωσαν περιγραφές για αυτό το θέμα, αλλά λίγο προσέχουμε σ' αυτές, διότι πάντοτε πιστεύουμε ότι αυτά είναι είτε φαντασίες ή παραμύθια ή προσπάθειες να απομακρύνουν τους ανθρώπους από την αμαρτία, ή να τους παρακινήσουν να εκτελούν καλές πράξεις. Οφείλουμε να διαβούμε τις πύλες του θανάτου. Ουδείς αποτελεί εξαίρεση σ' αυτό. Ο Άγιος Παύλος λέγει στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «Έσχατος εχθρός είναι ο θάνατος που πρέπει να υπερνικηθεί». (Α΄Κορ. ΙΕ΄ 26). Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας σ' αυτό το θέμα.

Είναι σύνηθες όταν πρόκειται να πάμε σε μία άλλη χώρα, προπαρασκευαζόμαστε προς τούτο και προμηθευόμαστε ό,τι είναι αναγκαίο. Διευθετούμε το μέσον της μεταβάσεως, είτε είναι αυτοκίνητο, ιππάμαξα ή σιδηρόδρομος. Επικοινωνούμε με φίλο σε εκείνην την χώρα, και επίσης αποφασίζουμε περί του τόπου όπου θα μείνουμε. Είμεθα τόσον προσεκτικοί σ' αυτές τις κοσμικές υποθέσεις, ώστε ποτέ δεν επιχειρούμε ένα ταξίδι χωρίς τις απαραίτητες διευθετήσεις. Όταν πρόκειται να πάμε σε μια νέα χώρα, προνοούμε ακόμη και για ένα οδηγό να μας συντροφεύσει. Εν τούτοις για το ταξίδι μετά θάνατον, ο οποίος επικρέμεται επί των κεφαλών μας ως η Δαμόκλειος Σπάθη, πολύ ολίγον φροντίζουμε. Έχουμε προνοήσει για τροφή, η οποία είναι το Nam ή Shabd, δηλαδή πνευματική ουσία και δύναμη η οποία απορρέει από τον Δημιουργό, γι' αυτό το ταξίδι; Έχουμε αποφασίσει περί του οδηγού, ή Διδασκάλου, ο οποίος έχει προσωπική γνώση και πείρα να μας συνοδεύσει; Έχουμε ποτέ σκεφθεί περί της θέσεως που πρέπει να σταθούμε; Αφήνοντες κατά μέρος αυτά τα πράγματα, αγνοούμε πλήρως τον προορισμό μας, και το πρόσωπο το οποίο μπορεί να μας βοηθήσει και να μας μεταφέρει εκεί. Ναι, έχουμε ακόμη λησμονήσει και το θάνατο.

Είμεθα πολύ έξυπνοι περί των κοσμικών υποθέσεών μας και πάντοτε κάνουμε κατάλληλες διευθετήσεις για την επιτυχή επιδίωξή τους. Αλλά για το θάνατο, ο οποίος δεν έχει ορισμένο χρόνο και είναι δυνατόν να συμβεί σε οποιαδήποτε στιγμή στην παιδική, νεανική, ή γεροντική ηλικία, ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί ούτε μια στιγμή.

Ο Διδάσκαλος μόνον γνωρίζει το κάθε τι περί θανάτου. Κατά τη στιγμή του θανάτου, οπότε η οικογένεια, τα τέκνα, ο πλούτος, τα αποκτήματα και το σώμα, όλα μας αφήνουν, είναι ο τέλειος Διδάσκαλος μόνον ο οποίος συνοδεύει το μαθητή. Γι' αυτό το λόγο αυτός είναι μόνον ο αληθινός και γνήσιος φίλος μας. Ο τέλειος Διδάσκαλος είναι ο αληθινός οδηγός στο αστρικό και αιτιατό πεδίο, καθώς και στις υψηλότερες πνευματικές περιοχές. Να γιατί οι Γραφές τονίζουν χάριν ημών, την ανάγκη συναντήσεως τέτοιων Διδασκάλων, και να διαμένουμε νοερώς με αυτούς. Μόνον κατ' αυτόν τον τρόπο μπορούμε να έλθουμε στην ακριβή ρίζα της μεταναστεύσεως και να επιτύχουμε αιώνια μακαριότητα.

Οι Άγιοι έχουν λύσει το μυστήριο του θανάτου. Αφήνουν το ανθρώπινο σώμα οποτεδήποτε και ταξιδεύουν στις αστρικές και αιτιατές περιοχές. Στη συντροφιά τους μαθαίνουμε τα μέσα με τα οποία μπορούμε επίσης να θριαμβεύουμε επί του θανάτου.

Ο θάνατος δεν πρέπει να είναι φοβερός. Είναι μόνον το όνομα που δίδεται στο φαινόμενο της εγκαταλείψεως του σώματος υπό της ψυχής. Την ίδια άποψη διετύπωσε και ο Επίκτητος στο Εγχειρίδιό του: «Τον άνθρωπο δεν τον ταράζουν τα πράγματα, αλλά οι γνώμες για τα πράγματα. Ο θάνατος δεν είναι κάτι το φοβερό, γιατί θα φαινόταν κάτι το φοβερό και για το Σωκράτη. Εκείνο που μας τρομάζει είναι η ιδέα του θανάτου, γιατί αυτή είναι τρομακτική».

Μετά την απόρριψη του φυσικού σώματος, η ψυχή μεταβαίνει στις αστρικές, αιτιατές, και υψηλότερες περιοχές. Στην Περσική γλώσσα αυτό το φαινόμενο ονομάζεται Intakal που σημαίνει ότι υφίσταται μεταβολή. Είναι απλώς η αποχώρηση της ψυχής από τις χονδρές αισθήσεις και η είσοδός της σε λεπτότερες περιοχές. Είναι απλώς η παραίτηση του παρόντος ενδύματος, δηλαδή, του σώματος. Δεν σημαίνει εκμηδένιση. Υπάρχει ζωή μετά θάνατο, αν και δεν μπορούμε να είμαστε ικανοί να τη βλέπουμε. Όλοι οι Άγιοι δέχονται αυτή την αρχή.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ;

Οι άνθρωποί δεν φείδονται προσπαθειών να λύσουν αυτό το αίνιγμα. Η διάνοια αποτυγχάνει. Οι πολυμαθείς και οι αγράμματοι είναι εξ ίσου ανίκανοι στο να διαλύσουν αυτό το μυστήριο. Ο λόγος είναι ότι ουδείς επέστρεψε μετά θάνατον για να μας μεταδώσει αυτή τη γνώση. Συχνά η σκέψη που επιστρέφει στο νου μας, είναι πόσο ικανοποιητικό θα ήταν αν κάποιος θα προχωρούσε στις επέκεινα του θανάτου περιοχές και θα απέστρεφε να μας διηγηθεί τις πραγματικές του εμπειρίες! Απλά κάμνουνε εικασίες αλλά χωρίς επιτυχία. Κανένα τηλεσκόπιο δεν είναι ικανό να βλέπει τις πέραν του θανάτου περιοχές, ούτε αυτές είναι προσιτές από το αεροπλάνο. Αυτά τα όργανα και οι μηχανές μπορούν απλώς να μας πουν ολίγον περί των υλικών περιοχών και τίποτε για τις υψηλότερες περιοχές.

Με αυτό το θέμα έχουν ασχοληθεί επί μακρόν οι Άγιοι. Έχουν περιγράψει τη μέθοδο διαβάσεως της πύλης του θανάτου και της υπερνικήσεως αυτού. Με την ακολουθία αυτής της μεθόδου, ο αφοσιωμένος μπορεί να διαβεί δια μέσου της πύλης του θανάτου και να ταξιδεύσει στις πέραν αυτού περιοχές. Εγκαταλείπει και επιστρέφει στο φυσικό του σώμα κατά βούληση. Ενώ πράττει αυτό είναι πλήρως συνειδητός και οποιεσδήποτε σκηνές βλέπει, τις ενθυμείται ζωηρά.

Ο Πλούταρχος περιέγραψε την κατάσταση κατά τη στιγμή του θανάτου ως ακολούθως: «Κατά την στιγμή του θανάτου η ψυχή δοκιμάζει τις ίδιες εντυπώσεις και διέρχεται την ίδια πορεία καθώς δοκιμάζεται υπό εκείνων οι οποίοι μυούνται στα Μεγάλα Μυστήρια». Εκείνοι οι οποίοι ακολουθούν τις οδηγίες ενός αληθινού Διδασκάλου, αποθνήσκουν καθημερινώς ενώ ζουν. Εισχωρούν στις άνω περιοχές και επανέρχονται στο φυσικό τους σώμα κατά βούληση. «Καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» αναφωνεί με συγκίνηση ο Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του. (Κορινθ. Α΄ κεφ., ΙΕ΄ 30).

Με το simran, την επανάληψη δηλαδή, όλη η ενεργητική ενέργεια του σώματος συγκεντρώνεται στο οφθαλμικό κέντρο. Με το Dhyan, τη θεωρία, στερεώνεται εκεί και δια μέσου του Ηχητικού Ρεύματος ανέρχεται σε υψηλότερες περιοχές. Όταν η συνείδηση διαχωρίζεται από το σώμα, αυτό είναι γνωστό ως θάνατος εν ζωή. Ο εξασκημένος αφήνει το σώμα του κατά τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο η ψυχή το εγκαταλείπει κατά τη στιγμή του θανάτου. Η διαφορά είναι μόνον αυτή, ότι η σύνδεσή του με το φυσικό σώμα δεν διακόπτεται πλήρως. Υπάρχει μια αργυρά κλωστή, αναφερόμενη στη Βίβλο, στον Εκκλησιαστή του Σολομώντος (Εκκλησιαστής ΙΒ΄6), μέσω τις οποίας ένας μπορεί να αφήνει το σώμα και να επιστρέφει σ' αυτό κατά βούληση και να είναι σε όλες τις στιγμές συνδεδεμένος με το σώμα. Κατ' αυτόν τον τρόπο αποκτά επίγνωση του θανάτου ενώ ζει. Ταξιδεύει στην αστρική, την αιτιατή και στις υψηλότερες περιοχές, και εξοικειώνεται πλήρως με αυτές. Είναι ικανός να συναντά και να συνομιλεί με τους κατοίκους αυτών των περιοχών.

Ένα από τα οφέλη των διδασκαλιών των Αγίων είναι ότι ο μαθητής διέρχεται την Πύλη του Θανάτου σε κατάσταση ευτυχίας και έτσι τον κατανικά. Αυτή είναι η πείρα όλων των μαθητών οι οποίοι υπήρξαν ευλογημένοι με τη χάρη του Διδασκάλου. Δεν είναι απλώς ομιλία ή μύθος παρμένος από κάποιο βιβλίο των Αγίων Γραφών. Οι άνθρωποι γενικώς, είτε εγγράμματοι ή αγράμματοι, πιστεύουν ότι ουδείς γνωρίζει τί υπάρχει πέραν του θανάτου και ότι ουδείς ποτέ έχει επιστρέψει. Φοβούνται και αυτό το όνομα του θανάτου, διότι τίποτε δεν γνωρίζουν περί αυτού ούτε πώς επέρχεται.

Αλλά οι Άγιοι μας διδάσκουν πώς να προχωρούμε πέραν του θανάτου ενώ ζούμε. Οποιοσδήποτε επιθυμεί να μάθει τούτο από αυτούς μπορεί εύκολα να το μάθει και έτσι να ελευθερωθεί από την άγνοια. Ο θάνατος δεν φοβίζει τον ακολουθούντα την ατραπό των Αγίων. Εάν ένας μαθαίνει την τέχνη να αποθνήσκει ενώ ζει, μπορεί παντοτινά να σταματήσει τον κύκλο των γεννήσεων. Χάνει όλο το φόβο του θανάτου, διότι κάθε μέρα διαβαίνει την πύλη του. Συνεπώς οι Άγιοι ευλογούν την κατάσταση του θνήσκειν εν ζωή και διδάσκουν τον τρόπο να τον πραγματοποιούν. Ο θάνατος είναι ως εάν ένα πρόσωπο αποθνήσκει ενώ ζει.

Ο Dadu λέγει, «Ω μάνθανε να αποθνήσκεις πρώτον διότι όλοι οφείλουν να αποθάνουν αργά ή γρήγορα». Το Κοράνιο διατάσσει ότι πρέπει ένας να αποθάνει προ του θανάτου του. Τούτο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει ένας να αυτοκτονήσει. Μετά το θάνατο κάθε ψυχή οφείλει τα υπάγει αβοήθητη στο αστρικό πεδίο και στις υψηλότερες περιοχές. Αλλά οι Γραφές διατάσσουν. Όπου οφείλεις να υπάγεις μετά θάνατον, ύπαγε εκεί με το να αποθνήσκεις ενώ ζεις. Εφάρμοζε αυτή τη γιόγκα επειδή θα σε μεταφέρει στις άνω περιοχές, διαρκούσης της προσωρινής διαμονής σου σε τούτο τον κόσμο.

Οι Άγιοι αποθνήσκουν, ενώ ζουν, πολλές φορές την ημέρα κατά βούληση και διαβαίνουν στις ανώτερες χώρες. Διαχωρίζουν τις σχέσεις τους με τον φυσικό κόσμο διαρκούσης της πνευματικής των ασκήσεως και ύστερα επιστρέφουν στον κόσμο. Δεν δυσκολεύονται να το κάνουν αυτό.

Ο θάνατος εν ζωή δεν κατορθώνεται εύκολα. Η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί μόνον δια μέσου της χάριτος του Διδασκάλου. Εκείνος μόνο μπορεί να αποθνήσκει ενώ ζει ο οποίος έχει δαμάσει το νου του και χαλιναγωγήσει τις επιθυμίες και τα πάθη του, και έχει εκμηδενίσει το εγώ του. Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο μπορεί να φαίνεται. Δεν είναι τόσο εύκολο να το πράξη ένας όσο το να ομιλεί περί αυτού. Το κατορθώνει μόνο με το να αρνηθεί όλες τις επιθυμίες του κόσμου. Εφ' όσον οι επιθυμίες προσβάλλουν το σώμα, η ψυχή δεν επιτυγχάνει να το αφήσει. Μόνο με την απόσπαση του εαυτού από το σώμα και το νου μπορεί ένας να αποθνήσκει ενώ ζει. Όταν για πρώτη φορά η ψυχή αφήνει τον πηλό (το σώμα) κατά την διάρκεια της ασκήσεως, θα περάσει δια μέσου της πύλης του θανάτου. Αφήνοντας τον κόσμο και τις επιθυμίες του και παραδιδόμενος πλήρως στον πάντοτε βοηθούντα Διδάσκαλο, έδωσε τη δυνατότητα στην ψυχή του να υψωθεί στις υψηλότερες περιοχές, χωρίς να δοκιμάσει καμιά ανησυχία.

Το σώμα είναι ένας ωκεανός πνευματικότητας τον οποίο κανείς δεν μπορεί να βυθομετρήσει. Μόνον ένας που πεθαίνει ενώ ζει μπορεί να επιτύχει μαργαριτάρια υπερσυνειδήσεως επ' αυτού. Αυτός, εάν εισέλθει ακόμη και μια φορά στον ωκεανό του δικού του σώματος, μπορεί να ανακτήσει το θησαυρό της υπερσυνειδήσεως από αυτόν. Άλλως, ο θησαυρός θα παραμένει κρυμμένος.

Ένας ο οποίος καταδύεται στον ωκεανό και ανυψώνεται στον ουρανό, θα κάμει τις υψηλότερες περιοχές διαμονή του και θα κατακτήσει το κόσμημα του Κυρίου. Εφ' όσον λαχταρούμε για ζωή σε τούτο τον κόσμο, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε αυτό το πολύτιμο κόσμημα. Διά μέσου της Χάριτος του Κυρίου ο σπάνιος αφοσιωμένος ο οποίος αποθνήσκει ενώ ζει, μπορεί να βρει αυτό το κόσμημα. Εάν επιθυμείς να εννοήσεις το Θεό, πρέπει να αποθάνεις ενώ ζεις, διότι είναι αδύνατον να φθάσεις αυτόν εφ' όσον δεν αποθάνεις. Εφ' όσον περιθάλπεις κοσμικές επιθυμίες, η κατανόηση του Θεού δεν θα έλθει σε σένα.

Αυτός ο οποίος αποθνήσκει ενώ ζει, εσαεί ζει. Ένας ο οποίος ενδιαφέρεται για τη ζωή σε τούτο τον κόσμο και για το θάνατο με την ίδια στάση, είναι επίσης ελεύθερος από το θάνατο. Αυτός ο θάνατος εν ζωή δεν έχει σχέση με καύση ή ενταφιασμό. Είναι μια κατάσταση κατά την οποία ο Διδάσκαλος επισωρεύει αιώνια ζωή στους μαθητές του. Ο Maulana Rum λέγει: «Δεν είναι θάνατος εκείνος που θα σε δεχθεί. Είναι ο τάφος. Θάνατος είναι μια μεταβολή η οποία θα σε εισαγάγει στο φως από το σκότος και θα σου απονείμει την αιώνια μακαριότητα. Δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το θάνατο, διότι χωριστά από το φυσικό σώμα έχεις άλλα σώματα. Συνεπώς, μη φοβάσαι να εξέλθεις από τούτο το σώμα». Ποτέ δεν μπορούμε να νοήσουμε την αληθινή ζωή εφ' όσον δεν προχωρούμε πέραν της κυριαρχίας του θανάτου ή, με άλλα λόγια, εφ' όσον δεν εισχωρούμε στις υψηλότερες λεπτές περιοχές.

Ο Χριστός λέγει: «Εάν ο άνθρωπος δεν γεννηθεί άνωθεν, δεν μπορεί να ειδή την βασίλειαν του Θεού. Ιωάν. Γ΄3. Ενώ ο Maulana Rum αναφωνεί: «Ω φίλε, εάν επιθυμείς να επιτύχεις ζωήν αιώνιον τότε απόθανε πριν σε προφθάσει ο θάνατος. Παράδωσε την ζωήν σου εις τον Κύριον και έτσι απομακρύνσου από αυτήν την ζωήν. Εφ' όσον δεν αποθνήσκεις ενώ ζεις, πώς δύνασαι να έχεις τον καρπόν της ζωής; Λοιπόν να αποθνήσκεις ενώ ζεις και να ωφελείς τον εαυτόν σου από την αξίαν αυτής της ανθρώπινης ζωής». Και συνεχίζει: «Ω άνθρωπε, έχεις αποθάνει πολλές φορές, αλλά έχεις παραμείνει σκεπασμένος με πέπλα, διότι έχεις αποτύχει να εννοήσεις το μυστικόν του πραγματικού θανάτου». Ο Kabir λέγει επίσης: «Όλος ο κόσμος συνεχίζει να πεθαίνει, αλλά κανείς δεν αποθνήσκει τον πραγματικό θάνατο. Έχω αποθάνει θάνατον όστις ποτέ δεν θα με κάμει να ξαναπεθάνω. Εφ' όσον δεν γνωρίζεις πώς να πεθάνεις ενώ ζεις, δεν θα επιτύχεις ελευθερία από τον κύκλο της γεννήσεως και του θανάτου».

Δεν μπορείς να φθάσεις στην κορυφή της οικίας εάν δεν ανεβείς όλες τις βαθμίδες της κλίμακας. Εάν θα ήταν εκατό βαθμίδες και ένας θα έπρεπε να αναρριχηθεί ενενήντα οκτώ, ακόμη θα παρέμενε στην άγνοια περί της κορυφής της οικίας. Εάν ένα πηγάδι θα ήταν εκατό πόδια βαθύ και ένας είχε σχοινί 99 ποδών, θα αποτύγχανε να γεμίσει το δοχείο του με νερό. Κατά τον ίδιο τρόπο, εφ' όσον η ψυχή δεν προχωρεί πλήρως πέραν της κυριαρχίας του σώματος και των αισθήσεων, ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει τις σκηνές των ανώτερων χωρών.

Ο Hafiz περί του ιδίου ζητήματος λέγει: «Ω άνθρωπε. Εφ' όσον δεν εξέρχεσαι από το σώμα, πώς δύνασαι ποτέ να περπατήσεις την ατραπό της πνευματικότητας». Ο Kabir εκφράζει την ίδια σκέψη πολύ καλύτερα. «Η πνευματικότητα είναι υψηλό δένδρο. Οι καρποί του κρέμανται στον ουρανό και μόνον ένα σπάνιο πτηνό μπορεί να μετέχει αυτών». Μόνον εκείνα τα πρόσωπα τα οποία αποθνήσκουν ενώ ζουν, μπορούν να γευθούν τους καρπούς. Συνεπώς, εφ' όσον η ψυχή δεν αφήνει πλήρως το σώμα διαρκούντος του χρόνου της ζωής, οι γεννήσεις και οι θάνατοι θα συνεχίζονται.

Όταν η ψυχή ανέρχεται εσωτερικά, διασταυρώνει το γαλαξία των άστρων. Εφ' όσον η ψυχή δεν εισχωρεί σ' αυτήν την περιοχή, δεν είναι ικανή να βλέπει τον ήλιο και τη σελήνη ούτε την ακτινοβόλο Μορφή του Διδασκάλου. «Ω σοφέ άνθρωπε. Εφ' όσον ο πέπλος του σώματος δεν εξαλείφεται η ακτινοβόλος Μορφή του Διδασκάλου δεν φανερώνεται. Συνεπώς, κάμε δικό σου τον πραγματικό θάνατο και μετακίνησε τον πέπλο του σώματος. Ω άνθρωπε πού ζεις κατά το θέλημα του Θεού. Ο Διδάσκαλος απονέμει αυτόν τον θάνατον σε σένα διά να σε κάμει να ζεις αιωνίως. Εφ' όσον παραμένεις ζωντανός επ' αυτού του πλανήτη, θα πρέπει να είσαι ικανός να αφήνεις το σώμα σου κατά βούλησιν και να διαβαίνεις στις υψηλότερες περιοχές». Οι πνευματικές περιοχές είναι η διαμονή της ψυχής σου. Εάν ένας αποθνήσκει το θάνατο αυτόν, η ψυχή του δεν είναι ανάγκη να επιστρέψει σε τούτο τον κόσμο πλέον.

Ο Maulana Rum λέγει: «Ω ψυχή. Η διαμονή σου είναι στον ουρανό. Είσαι κάτοικος εκείνου του τόπου. Δυστυχώς έχεις γίνει ένας φυλακισμένος σε αυτόν τον πηλό». Ο Swami Ji ομοίως βεβαιώνει: «Η διαμονή σου είναι εκεί όπου το φυσικό σου σώμα δεν υπάρχει. Γιατί λοιπόν προσδένεσαι σε τούτο το φυσικό σώμα;».

Αυτός του οποίου η ψυχή έχει περάσει στις ανώτερες χώρες, πριν επέλθει ο θάνατός του, μπορεί μόνο να αντιλαμβάνεται τί σημαίνει το να πεθάνει ενώ ζει. Η διάνοια αδυνατεί να συλλάβει αυτό το φαινόμενο. Το ουσιωδέστατο στην πνευματικότητα είναι το να αποθνήσκει ένας ενώ ζει, επειδή μετά τον θάνατο αυτόν η ψυχή γίνεται πραγματικά ζωντανή. Πολλοί άνθρωποι στον κόσμο αγνοούν αυτή την αληθινή ατραπό, διότι φοβούνται να αποθνήσκουν ενώ ζουν.

Πού μπορούμε όμως να βρούμε αυτή την αληθινή πνευματική γνώση; Μπορούμε να την βρούμε αν ξεπεράσουμε τη διανοητική μας γνώση. Το Πραγματικό Ον μπορεί να βρεθεί μόνο με το να προχωρήσουμε υπεράνω του φυσικού είναι. Αυτογνωσία μπορεί να έλθει μόνον με την υπέρβαση του φυσικού εαυτού. Εφ' όσον δεν αποθνήσκεις τον πραγματικό θάνατο, πώς μπορείς να επιτύχεις αυτά τα οφέλη; Συνεπώς, ω άνθρωπε, προχώρα και απόθνησκε αυτόν τον αληθινό θάνατο και έτσι θα εκπληρώσεις τον πραγματικό σκοπό της ανθρώπινης ζωής. Ω αγνοών άνθρωπε. Εφ' όσον δεν αποθνήσκεις αυτόν τον αληθινό θάνατο, ποτέ δεν θα είσαι ικανός να σταθείς στην παρουσία του Θεού».

Αυτό είναι το πραγματικό μυστικό του να πεθάνει κανείς προ του θανάτου. Μόνο με το να πεθάνει ένας αυτόν τον θάνατο γίνεται εκλέξιμος για τη χάρη του Θεού. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος με την οποία μπορεί ένας να είναι δεκτός στην αυλή του Κυρίου. Να ενθυμείσαι ότι η φιλάνθρωπος ματιά του Διδασκάλου είναι καλύτερη από χίλιες προσπάθειες. Ανταμείβει πολύ, διότι σύρει την ψυχή έξω από τις εννέα θύρες και την συγκεντρώνει στη Δεκάτη Πύλη.

Η δική μας οξύτητα, ευφυΐα και προσπάθεια δεν είναι πλήρως ενεργητικές, διότι μέσω αυτών είναι δυνατόν ένας να οδηγηθεί έξω της οδού και να συναντήσει αναρίθμητες στερήσεις. Η χάρη του Διδασκάλου μπορεί να επιτευχθεί με τον θάνατο εν ζωή. Με άλλα λόγια, αποκτάται με το να κάμνει ένας τα ψυχικά ρεύματα να αφήνουν το σώμα και να συγκεντρώνονται στο Τρίτο Μάτι. Μόνον ο ατρόμητος μαθητής ο οποίος έχει πλήρη πίστη στον Διδάσκαλο, εννοεί αυτή τη χάρη. Είναι η Χάρη η οποία γεννά την αφοσίωση και είναι η αφοσίωση η οποία εξουσιοδοτεί έναν στη Χάρη Του. Και οι δύο παραχωρούν χέρι με χέρι.

Αλλά αυτός ο θάνατος, δηλαδή, το να πεθάνει κάποιος ενώ ζει, μπορεί να συμβεί μόνον δια μέσου της χάριτος του Διδασκάλου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι αγαπώντες τον Κύριο, αποθνήσκοντες ενώ ζουν, πίνουν πάντοτε τον οίνο της ευτυχίας και της μακαριότητας. Αυτό είναι το προνόμιο εκείνων στους οποίους ο ίδιος ο Διδάσκαλος προσφέρει τον Οίνο. Ο Shams-i-Tabriz λέγει: «Πόσο θαυμάσιο θα ήταν αν θα μετέφερες την ψυχή σου έξω από το σώμα σου κάποιαν νύκτα, και θα εγείρεσο υπεράνω στις υψηλότερες χώρες αφού θα άφηνες τον τάφο του σώματός σου. Εάν η ψυχή σου θα έκαμνε αυτό, θα ξέφευγε παντοτινά από το ξίφος του θανάτου. Θα εισήρχεσο στον κήπο που δεν γνωρίζει φθινόπωρο».

Ο φυσικός θάνατος μπορεί να μας ανακουφίσει από τις λύπες του κόσμου. Αλλά εάν αποθνήσκουμε ενώ ζούμε ελευθερωνόμαστε από τις οδύνες όλων των περιοχών και τελειώνουμε τον κύκλο της γεννήσεως και του θανάτου. Για το λόγο αυτό ο Maulana Rum τολμηρά βεβαιώνει: «Ω ψυχή! Ξύπνα, εγέρθητι πριν ο θάνατος σε καταλάβει, και ιδέ την βασιλείαν της αιωνίας ειρήνης και μακαριότητας».

Τί πραγματικά είναι το να αποθνήσκει κανείς ενώ ζει; Η έδρα της ψυχής στο σώμα είναι στο οφθαλμικό κέντρο και από εδώ ολόκληρο το σώμα δέχεται τα ενεργητικά του ρεύματα. Στην άσκηση του θνήσκειν εν ζωή, δεν είναι ανάγκη να σταματάτε την αναπνοή. Απλώς συγκεντρώνετε την πλήρη προσοχή σας στο οφθαλμικό κέντρο κάμνοντας επανάληψη, αποστερούντες έτσι τις αισθήσεις από το ελατήριο της ενέργειάς των. Το σώμα τότε θα φαίνεται ως νεκρό. Με άλλα λόγια οι χονδρές αισθήσεις δεν θα πρέπει να λειτουργούν και οι λεπτές να αφυπνιστούν, ούτως ώστε η ψυχή να καταστεί ικανή να ανέλθει σε λεπτές περιοχές και να βλέπει τη δόξα τους. Η ψυχή δεν μπορεί να βλέπει τις πνευματικές περιοχές με τα φυσικά μάτια, ούτε να ακούει τη Θεία Μουσική με τα φυσικά αυτιά. Εκεί δεν φθάνει ένας με τα πόδια. Ούτε τα χέρια βοηθούν. Ακόμη και η γλώσσα δεν μπορεί να βοηθήσει.

Ο Διδάσκαλος Angad δίδει μια κατάλληλη περιγραφή της καταστάσεως του θνήσκειν εν ζωή λέγοντας: «Πρέπει να βλέπεις χωρίς μάτια. Πρέπει να ακούς χωρίς αυτιά. Πρέπει να περπατάς χωρίς πόδια. Πρέπει να εργάζεσαι και να ομιλείς χωρίς να χρησιμοποιείς ούτε χέρια ούτε γλώσσα. Ακόμη και ενώ ζεις πρέπει να πεθαίνεις και μόνον τότε δύνασαι να ακούς το Λόγο του Θεού και να συναντήσεις τον πολυαγαπημένο σου».

Υπάρχουν πολλές μέθοδοι με τις οποίες η ψυχή μπορεί να συγκεντρώνεται στο αρχηγείο της και να πεθαίνει ενώ ζει. Αλλά η μέθοδος της επαναλήψεως, της Θεωρίας και του ακούσματος του Ήχου ή της Μελωδίας, είναι το ευκολότατο και άριστο μέσον επιτυχίας αυτής της καταστάσεως χωρίς δυσκολία. Με επανάληψη και θεωρία η ψυχή συγκεντρώνεται και εισέρχεται στη Δεκάτη Πύλη. Με το άκουσμα της Ηχητικής Μελωδίας έρχεται προς τα έξω και έλκεται προς τα άνω από την μαγνητική ισχύ του Ήχου. Χωρίς αυτές τις ασκήσεις είναι αδύνατον να αφήσει αυτό το πήλινο δοχείο, δηλαδή το σώμα. Ουδεμία άλλη μέθοδος υπάρχει. Ο Διδάσκαλος Arjan λέγει: «Θάνατος εν ζωή μπορεί να κατορθωθεί μόνον δια μέσου του Ηχητικού Ρεύματος (ή Λόγου) με τη βοήθεια του Διδασκάλου. Μόνον τότε διαπερνά ένας αυτόν τον ωκεανό των φαινομένων. Ο Swami Ji λέγει στο βιβλίο του Aληθείς ή Ουσιώδεις Λόγοι: «Εκτός του Ηχητικού Ρεύματος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιτύχει κανείς απαλλαγή από τη γέννηση και το θάνατο».

Πεθαίνοντας ένας με τη βοήθεια του Ηχητικού Ρεύματος, επιτυγχάνει αιώνια ζωή. Ο αφοσιωμένος του Λόγου ποτέ δεν πεθαίνει δεύτερη φορά. Ένας ο οποίος πεθαίνει ενώ ζει αρχίζει να περπατά την ατραπό η οποία είναι ακριβώς αντίθετη προς εκείνη του θανάτου. Η κατάσταση του θνήσκειν εν ζωή είναι το αποτέλεσμα της Χάριτος του Διδασκάλου, κοινωνία με τον Άγιο ή τέλειο Διδάσκαλο και αφιέρωση του εαυτού στο Λόγο. Τότε μόνον ένας διέρχεται τον ωκεανό της ζωής και μένει στην αυλή του Κυρίου επειδή έχει εκπληρώσει την αποστολή της ανθρώπινης ζωής.

Ο μαθητής ή ο αφοσιωμένος είναι ο μόνος ο οποίος εργάζεται για αιώνια μακαριότητα. Με άλλα λόγια είναι ο μόνος που χρησιμοποιεί τον εσωτερικό πνευματικό Ήχο ο οποίος απονέμει αυτή την μακαριότητα. Ένας τέτοιος μαθητής γνωρίζει και τα δυο, ζωή και θάνατο και τα μεταχειρίζεται με τον ίδιο τρόπο. Αυτός, είναι ο αγαπητός του Κυρίου.

Η κατάσταση του θνήσκειν εν ζωή είναι η κατάσταση του αποχωρισμού της συνειδήσεως από το υλικό περίβλημα. Αυτή είναι η υψηλότερη ανεπτυγμένη κατάσταση. Αυτός που φθάνει στην κατάσταση αυτή, γνωρίζει τον εαυτό του και το νου του και εννοεί τα μυστήρια της ζωής. Αλλά αυτή η κατάσταση μπορεί να επιτευχθεί μόνο από πρόσωπα επί των οποίων κατέρχεται η χάρη τού Κυρίου, δια μέσου δηλαδή ενός Έμπειρου Διδασκάλου.

Ακολουθεί επιστολή της Τζένης στον πατέρα της Νίκο Σωτηρίου.

Nickos's picture

Click για περισσότερα

Η ομιλία αυτή απευθύνεται κυρίως στους νέους αναζητητές χωρίς βέβαια να παρουσιάζει ολιγότερο ενδιαφέρον για τους παλαιότερους.
Στο λίγο χρόνο που μου διατίθεται θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω τη φιλοσοφία του Σαντ Ματ ή τη Yoga του Λόγου ή του Ηχητικού Ρεύματος, όπως αποκαλείται, και να σας εκθέσω τί μπορεί να προσδοκά κανείς ακολουθώντας την ατραπό αυτή, ενώ δεν παραλείπω να διατυπώσω πώς αυτά τα οφέλη μπορούν να επιτευχθούν.
Έγινε παράλληλα μια προσπάθεια να συνδεθεί η Χριστιανική θρησκεία με τη φιλοσοφία του Σαντ Ματ διότι εύλογα εγείρεται στους νέους αναζητητές το δίλημμα κατά πόσον η φιλοσοφία αυτή συγκλίνει ή αποκλίνει από τον Χριστιανισμό.
Τέλος, θα πρέπει να τονισθεί, όπως άλλωστε και θα καταδειχθεί, ότι ακολουθώντας κανείς τη φιλοσοφία του Σαντ Ματ γίνεται καλύτερος Χριστιανός.
Τα αποσπάσματα που θα διαβαστούν είναι παρμένα από το βιβλίο Η Φιλοσοφία των Διδασκάλων του Hazur Maharaj Sawan Sing Ji.

Μεταξύ των κυριοτέρων ερωτήσεων που θέτει ο άνθρωπος, προεξάρχουσα θέση κατέχουν τα ερωτήματα πώς έγινε ο κόσμος, γιατί έγινε και πού οδεύει. Συνεπώς στα ερωτήματα αυτά συμπεριλαμβάνονται και το γιατί έγινε ο άνθρωπος, που είναι μέρος του κόσμου, γιατί ευρίσκεται στην κατάσταση αυτή με όλες τις ανισότητες και αντιθέσεις που διακρίνουν ένα έκαστο και πού οδεύει. Στην ομιλία αυτή θα εξετάσουμε επιγραμματικά τα δύο τελευταία ερωτήματα, ώστε να κατανοήσουμε τη φιλοσοφία του Sant Mat και πώς αυτή η φιλοσοφία συνδέεται με τον άνθρωπο και την εξέλιξή του. Για να αντιληφθούμε τις ανισότητες αυτές και την τελική του πορεία όμως, πρέπει να δούμε από τί αποτελείται ο άνθρωπος. Άλλοι φρονούν ότι αποτελείται από ύλη μόνο, άλλοι από ύλη και ψυχή, άλλοι από ύλη ψυχή και πνεύμα κ.λπ. Έτσι κατά την υλιστική αντίληψη όταν επέρχεται το μοιραίο χάνεται το παν δια παντός, κατά τη θεολογική το μεν σώμα επιστρέφει στο χώμα ενώ η ψυχή μετέρχεται σε έναν κόσμο όπου αναμένει την κρίση για να τοποθετηθεί αιώνια στον Παράδεισο ή στην Κόλαση, η δε φιλοσοφική φρονεί ότι έρχεται και επανέρχεται στον κόσμο αυτόν για να αποπληρώσει τα αποτελέσματα των πράξεων του παρελθόντος, έως ότου επιστρέψει στον Πατέρα και συγχωνευθεί με αυτόν, καθώς διεκήρυξε ο Χριστός: «ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ γνώσεσθε ὑμεῖς ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί μου καὶ ὑμεῖς ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν ὑμῖν». Ιωάν. κεφ. ΙΔ΄ 20.

Όπως διαβάζουμε στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων «οποιαδήποτε εκφορά λόγου έχει δίπτυχο αποτέλεσμα, το ένα είναι ή δράση και το άλλο η αντίδραση. Η αντίδραση αντηχεί εντός και εγγύς του ομιλητού και δημιουργεί τον ίδιο τύπο ρευμάτων σκέψεως στο περιβάλλον του. Οποιεσδήποτε λοιπόν σκέψεις ενάρετες ή κακές που προέρχονται από αυτόν, γεννούν την ακριβή τους απήχηση. Αυτός είναι ό απαράβατος και αδυσώπητος νόμος ο οποίος καταγράφει τα αίτια και τα αποτελέσματα, είναι αυτό που ονομάζουμε Κάρμα».
Το Κάρμα είναι η αποκαταστατική δράση η οποία διασφαλίζει την ισορροπία ώστε αυτή να αποκαθίσταται όταν από κάποια αιτία διαταράσσεται. Αυτό στα ελληνικά καλείται αντιπεπονθός και υποδηλώνει ό,τι ακριβώς υποσημαίνει η λέξη, την αποπληρωμή των πράξεων δια του ιδίου αποτελέσματος που προκλήθηκε από τον θύτη, αφού διασφαλίζει τη δίκαια τιμωρία που πάσχει κανείς σε ανταπόδοση, απολαμβάνων κακόν αντί κακού ή αγαθόν αντί αγαθού.
(Αντιπεπονθός είναι μετοχή παρακειμένου του αντιπάσχω, και αυτός που επιβάλλει την απότιση του αντιπεπονθότος καλείται αντιπενθής, δηλαδή ο θλίβων εις ανταπόδοσιν). Έτσι αναλόγως των πράξεων στις οποίες η ψυχή εμπλέκεται, καλείται να αποπληρώσει και να αποκαταστήσει γενόμενες αδικίες, κατά τον ίδιο τρόπο που αδίκησε για να επέλθει ένα ισοζύγιο, ώστε ούτε η αδικούσα πράξη αλλά ούτε και η ανταποδοτική αλληλοπάθεια, δηλαδή το αντιπεπονθός, να υπερβαίνει ένα έκαστο το μέτρο αυτού και με τον τρόπον αυτόν να αποκαθίσταται πλήρως η αρμονία δια της αποδόσεως των ίσων επί των ίσων.

Η Χριστιανική Θρησκεία διδάσκει τον άτεγκτο νόμο του Κάρμα ευκρινώς. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα: «Καθώς εγώ είδον, όσοι ηροτρίασαν ανομίαν και έσπειραν ασέβειαν, θερίζουσιν αυτάς». Ιωβ, Δ΄, 8. «Επειδή έσπειραν άνεμον, διά τούτο θέλουσι θερίσει ανεμοστρόβιλον». Ωσηέ, Η΄, 7. «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος». Ματθ. Ε΄38. «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται». Ματθ. κεφ. ΚΣΤ΄, 52.

Ιδιαίτερα επιγραμματικός είναι ο Γρηγόριος Νύσσης ο οποίος στο Λόγο τον Κατηχητικό το Μέγα λέγει: «Πράγματι ἡ μὲν ἀνταπόδοσις τοῦ κατ’ ἀξίαν, ἕνεκεν τῆς ὁποίας ὁ ἀπατῶν ἀνταπατᾶται, δεικνύει τὴν δικαιοσύνην. Ὁ δὲ σκοπὸς τοῦ γεγονότος τούτου εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς ἀγαθότητος τοῦ ἐνεργοῦντος ταύτην. Χαρακτηριστικὸν τῆς δικαιοσύνης εἶναι νὰ ἀπονέμη εἰς ἕκαστον ἐκεῖνα τῶν ὁποίων τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς αἰτίας προκατέβαλεν ὁ ἴδιος, ὅπως ἡ γῆ δίδει καρποὺς ἀναλόγως πρὸς τὰ γένη τῶν καταβληθέντων σπερμάτων. Τῆς δὲ σοφίας χαρακτηριστικὸν εἶναι νὰ μὴν ἐκπίπτη τοῦ ἀγαθοῦ ἐν τῇ μεθόδῳ τῆς ἀνταποδόσεως τῶν ὁμοίων.....Οὕτω καὶ ἐδῶ εἰς μὲν τὴν περίπτωσιν τῆς δικαιοσύνης ὁ ἀπατεὼν ἀπολαμβάνει ἐκεῖνα τῶν ὁποίων ἔθεσεν αὐτοβούλως τὰ σπέρματα. Διότι μὲ τὸ περίβλημα τοῦ ἀνθρώπου ἀπατᾶται καὶ αὐτὸς ὁ ὁποῖος πρῶτος ἠπάτησε τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸ δέλεαρ τῆς ἡδονῆς. Ὁ δὲ σκοπὸς τῶν ὅσων ἔλαβον χώραν εἶναι ἡ ἀλλαγὴ πρὸς τὸ καλύτερον. Ὁ μὲν ἐχθρὸς πράγματι διενήργησε τὴν ἀπάτην διὰ νὰ διαφθείρη τὴν φύσιν μας, ἐνῶ ὁ δίκαιος καὶ συνάμα ἀγαθὸς καὶ σοφὸς ἐπενόησε τὴν ἀπάτην διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς διαφθαρείσης φύσεώς μας, εὐεργετῶν ὄχι μόνον ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος εἶχε χαθῆ ἀλλὰ καὶ αὐτὸν ὅστις διενήργησε τὴν καταστροφήν μας».

«Με το μοιραία μας Κάρμα, διαβάζουμε στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων, περιφερόμαστε σε τούτο τον κόσμο και υφιστάμεθα πόνους και ευχαρίστηση. Ενσαρκωνόμαστε σε διάφορες ζωές, συκοφαντούμαστε και γινόμαστε αλαζόνες και στερημένοι αγάπης και αφοσιώσεως. Επομένως, αποτυγχάνουμε να επιτύχουμε το μόνο σκοπό μας σ' αυτή τη ζωή, που είναι ή κατανόηση του Θεού. Μοιραίο Κάρμα είναι το αποτέλεσμα πράξεων σε παρελθούσες ζωές μας, με άλλα λόγια η μοίρα μας, η οποία είναι εντυπωμένη επί των μετώπων μας. Τί υποδηλώνεται όμως με τον όρο προηγούμενο Κάρμα; Οι Γραφές μας λέγουν ότι ό Θεός μας δίνει ένα φυσικό σώμα είτε σε ανθρώπινη μορφή ή σε μορφή κατώτερου είδους και ερχόμαστε σε τούτο τον κόσμο για να θερίσουμε τους καρπούς απονεμημένου μεριδίου περασμένου Κάρμα. Συμμορφωνόμαστε ακριβώς προς εκείνον τον τρόπο που θέλει Αυτός να πράττουμε αυτό το καθήκον, επειδή εκείνος είναι ό τρόπος που καθορίζεται από τη μοίρα μας. Κανένας δεν μπορεί να υπεκφύγει από το πεπρωμένο. Μόνος ο Θεός είναι ελεύθερος και διευθύνει ολόκληρο τον κόσμο με την εντολή Του (το Λόγο του).

Ένα πρόσωπο αποθνήσκει αλλά το γραπτό των πράξεών του δεν καταστρέφεται. Ο λογαριασμός όλων αυτών των πράξεων είναι εντυπωμένος στην ψυχή, η οποία μετά το θάνατο περιβάλλεται ακόμη από ένα αστρικό σώμα. Η ψυχή αφήνει το φυσικό σώμα κατά το θάνατο, αλλά οι λογαριασμοί παραμένουν σ' αυτήν μέχρις ότου καθαρισθούν. Κάρμα λοιπόν είναι ή πορεία εκκαθαρίσεως των πιστοχρεώσεών μας. Εάν λάβουμε από κάποιον κάτι, οφείλουμε να επιστρέψουμε σ' αυτόν το αντίτιμο. Κάτω από την αρχή αυτή μπορούν να εξηγηθούν τα ανεβοκατεβάσματα στη ζωή. Ευχαρίστηση και πόνος, φτώχεια και πλούτη, αρρώστια και υγεία, δούναι και λαβείν, είναι όλα αποτέλεσμα τέτοιων πράξεων και πρέπει να εξαλειφθούν. Εάν ένας δε είναι ικανός να τα εξοφλήσει σ' αυτή τη ζωή, οφείλει να το πράξει σε κάποια μελλοντική».

Για να γίνει όμως αυτό η ψυχή είναι αναγκασμένη να γεννάται και να επαναγεννάται, δηλαδή να μετενσαρκώνεται. Για τη μετενσάρκωση μίλησαν όλοι οι φιλόσοφοι και όλες οι θρησκείες. Στη Χριστιανική πίστη το δόγμα της μετενσαρκώσεως ήταν βαθιά ερριζωμένο και αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της φιλοσοφίας όπως αυτή διατυπώθηκε από το Χριστό αλλά και από προγενέστερους. Παραθέτω δύο ενδεικτικά αποσπάσματα του Ματθαίου: «Καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες∙ τί οὖν οἱ γραμματεῖς λέγουσιν ὅτι Ἠλίαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς∙ Ἠλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα∙ λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι Ἠλίας ἤδη ἦλθε, καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν... τότε συνῆκαν οἱ μαθηταὶ ὅτι περὶ Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς». Ματθ., κεφ., ΙΖ΄ 10-13. «καὶ εἰ θέλετε δέξασθαι, Ἰωάννης ἐστιν Ἠλίας ὁ μέλλων ἔρχεσθαι. ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». Ματθ., κεφ., ΙΑ΄ 14-15
Δυστυχώς το 553 μ.Χ. μετά 10ετή πόλεμο του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας το δόγμα της μετενσαρκώσεως εξεβλήθη ως πλάνη και δυσέβεια κατά την 5ην οικουμενική σύνοδο που συνεστήθη από τον Ιουστινιανό στην Κωνσταντινούπολη. Οι νόμοι του σύμπαντος όμως δεν αρχίζουν να λειτουργούν όταν οι άνθρωποι τους ανακαλύπτουν ούτε παύουν να λειτουργούν όταν τους διαγράφουν.
Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι πώς μπορούμε να σταματήσουμε τη δημιουργία των αιτίων και των αποτελεσμάτων και κατ' επέκταση να απαλλαγούμε από τον αέναο κύκλο των μετενσαρκώσεων. Η απάντηση είναι απλή. Μέσω ενός αληθινού Διδασκάλου, ο οποίος συγχωνεύθηκε με τον Κύριο και έχει εξουσία στο κάρμα των ψυχών που έρχεται να πάρει. Το επόμενο ερώτημα είναι πώς μπορούμε να βρούμε έναν Τέλειο Διδάσκαλο.

«Εάν το μοιραίο μας Κάρμα δικαιολογεί τη συνάντηση του Διδασκάλου, τότε μόνο συναντούμε αυτόν και ακολουθούμε την Ατραπό που Εκείνος μας διδάσκει. Ο Amardas Ji είπε: "Μόνον εάν είναι στη μοίρα μας πηγαίνουμε στο Διδάσκαλο, δεχόμαστε αυτόν ως Διδάσκαλο, παραδινόμαστε πλήρως στη θέλησή Του και Εκείνος ενώνει τις ψυχές μας με το ακουστό Ρεύμα της Ζωής".
Είμεθα ανίσχυροι να μεταβάλλουμε το πεπρωμένο μας. Οτιδήποτε είναι προορισμένο στη μοίρα μας πρέπει να συμβεί. Θα συναντήσουμε το Διδάσκαλο και θα ενθυμούμεθα τον Κύριο, μόνο εάν είμεθα προορισμένοι προς τούτο. Οι άνθρωποι οι οποίοι ακολουθούν τις υπαγορεύσεις του νου έχουν κοσμικές σκέψεις και σκοπούς που κυριαρχούν στη ζωή τους. Και αυτοί οι οποίοι ακολουθούν τις υπαγορεύσεις του Διδασκάλου έχουν την προδιάθεση για την κατανόηση του Θεού εντυπωμένη στο νου τους. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δε είναι προορισμένοι να συναντήσουν το Διδάσκαλο στη ζωή αυτή ένεκα του μοιραίου τους Κάρμα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλησαν να ενωθούν με το Διδάσκαλο, ακόμη και αν Αυτός ευρίσκονταν ανάμεσά τους. Ως αποτέλεσμα της στάσεως αυτής και του μοιραίου κάρμα τους, συνεχίζουν την περιπλάνησή τους στον κύκλο των γεννήσεων και των θανάτων».

Να πώς διατυπώθηκε από το Χριστό η διδασκαλία αυτή: «Περιεκύκλωσαν λοιπόν αυτόν οι Ιουδαίοι και έλεγον προς αυτόν• Έως πότε κρατείς εν αμφιβολία την ψυχήν ημών; εάν συ είσαι ο Χριστός, ειπέ προς ημάς με παρρησία. Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς• Σας είπον, και δεν πιστεύετε. Τα έργα, τα οποία εγώ κάμνω εν τω ονόματι του Πατρός μου, ταύτα μαρτυρούσι περί εμού• αλλά σεις δεν πιστεύετε• διότι δεν είσθε εκ των προβάτων των εμών, καθώς σας είπον. Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά, και με ακολουθούσι. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον, και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου. Ο Πατήρ μου, όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλύτερος πάντων, και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου. Εγώ και ο Πατήρ εν είμεθα». Ιωάν. κεφ. Ι΄ 24-30.

Αλλά πώς μπορούμε να συναντήσουμε το Διδάσκαλο και να ενωθούμε μαζί του όταν «το εσωτερικό μας μάτι είναι κλειστό, και έχουμε φυλακίσει τους εαυτούς μας πίσω από υψηλούς και χονδρούς τοίχους. Κάνουμε τους εαυτούς μας υποκείμενους στις υπαγορεύσεις του ιδικού μας νου μάλλον παρά στην συμβουλή των Αγίων. Εάν είμεθα προορισμένοι να συναντήσουμε το Διδάσκαλο, τον συναντούμε, παραδινόμαστε σ' αυτόν και ακλουθούμε την ατραπό Του».

Ποιά είναι όμως η Ατραπός των Διδασκάλων και πού μας οδηγεί; Η Ατραπός των Διδασκάλων, λέγει ο Julian Johnson στο ομώνυμο βιβλίο του, είναι ένα από τα πολλά ονόματα για την πνευματική επιστήμη της απελευθερώσεως, σωτηρίας και απολυτρώσεως, που διδάχθηκε από τους γνήσιους Μεγάλους Διδασκάλους της Ανατολής από τον καιρό της πρώτης εμφανίσεως του ανθρώπου στη Γη. Στην Ανατολή η επιστήμη αυτή συνήθως ονομάζεται Σαντ Ματ, που σημαίνει η Διδασκαλία των Αγίων ή Αληθινών Διδασκάλων.
Επιγραμματικά θα πω ότι η Ατραπός οδηγεί το μαθητή στο άκουσμα του Ηχητικού Ρεύματος και στη συγχώνευσή του με αυτό. Και για να συντελεσθεί αυτό μία είναι η οδός. Η γέννηση εντός, ή η γέννηση άνωθεν όπως δίδαξε ο Χριστός. «Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς τον Νικόδημο• Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού... Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα. Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν. Το πνεύμα όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται και που υπάγει• ούτως είναι πας, όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος». Ιωάν. κεφ., Γ΄ 3-8.

Εάν ερμηνεύσουμε προσεκτικά τη δήλωση αυτή του Χριστού σύμφωνα με το νόμο της δυαδικότητας, εύκολα μπορούμε να την κατανοήσουμε. Διότι αφού το ένα σκέλος της δυαδικότητας είναι η κάτωθεν γέννηση, δηλαδή η έξοδος από τη μήτρα στον υλικό κόσμο, άρα το άλλο σκέλος είναι η άνωθεν γέννηση στον πνευματικό κόσμο δια της αντίστοιχης μήτρας που είναι το τρίτο μάτι, το οποίο είναι η πύλη μεταξύ του ορατού και του αοράτου κόσμου. Αν τώρα υπαγάγουμε τις δύο αυτές γεννήσεις στο νόμο των αντιθέτων, αφού η κάτωθεν γέννηση είναι η έξοδος της ψυχής στον υλικό κόσμο, άρα η άνωθεν γέννηση είναι η είσοδος αυτής στον πνευματικό. Αυτή η είσοδος ορίζεται ως η γέννηση εντός. Και η γέννηση αυτή συντελείται μόνο δια του διαλογισμού και ονομάζεται θάνατος εν ζωή. Γι' αυτό ο Παύλος αναφωνεί με συγκίνηση «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω». Κορινθ. Α΄ κεφ., ΙΕ΄ 30. Τί γίνεται λοιπόν όταν ο μαθητής γεννάται άνωθεν; Ακούει το Ηχητικό Ρεύμα και γίνεται ένα μαζί του. «Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ' οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει∙ οὕτως ἐστὶ πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος».

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΧΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΕΥΞΗ
Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των αγίων, υπάρχουν τρεις ουσιώδεις αρχές προς επίτευξη της κατανοήσεως του Θεού.
1ον. Ο ζωντανός Διδάσκαλος ή Satguru.
2ον. Το satsang που σημαίνει, να ακούει κανείς τις ομιλίες του Διδασκάλου.
3ον. Το sat shabd το οποίο επίσης καλείται το Ακουστό Ρεύμα της Ζωής, ή το Ηχητικό Ρεύμα, με άλλα λόγια ο Λόγος.
Ο Διδάσκαλος, θα πρέπει να είναι τέλειος. Θα πρέπει να έχει φθάσει στην κατανόηση του Θεού ούτως ώστε αυτός και ο Θεός να είναι ένα. Όταν ένας βρει έναν τέτοιο Διδάσκαλο, θα επιτύχει τελικά την πνευματική ειρήνη και τη μακαριότητα της κοινωνίας με το Sat Nam, το Θεό. Εφ' όσον όμως δεν έχει συναντήσει αυτόν το Διδάσκαλο, πώς μπορεί να ελπίζει ότι θα εξέλθει από το σκότος στο οποίο είναι εγκλωβισμένος; Διότι, όσο δεν έχει ακούσει την ομιλία του ζωντανού Διδασκάλου, δεν δύναται να χρωματισθεί με τη βαφή της Πνευματικότητας ούτε η εσωτερική πνευματική ικανότητά του μπορεί να ξυπνήσει. Και εφ' όσον δεν αποσύρει την προσοχή του από τις εννέα θύρες του σώματος και δεν συναντήσει τον έσω Διδάσκαλο στη Δεκάτη, δεν δύναται να κάμει πνευματική πρόοδο.
Το Satsang (πνευματική ομιλία) καθιστά έναν ικανό να αναπτύξει πολλές καλές ποιότητες. Οποιοσδήποτε παρακολουθεί πνευματική ομιλία δέχεται τα διαχυνόμενα στο περιβάλλον της πνευματικά ρεύματα, διότι τα ρεύματα αγάπης και αφοσιώσεως τα οποία εκρέουν στη συντροφιά αυτή συμμερίζονται από όλους τους παρόντες. Η πνευματική ομιλία οδηγεί το μαθητή προς τον Κύριο.
Με το να παρακολουθούμε την ομιλία των Αγίων, των οποίων η συνείδηση είναι αγνή και ανώτερη, οι δικές μας κατώτερες κλίσεις αρχίζουν να εξαφανίζονται. Αλλά το πραγματικό satsang είναι η ομιλία η οποία δεν πραγματεύεται κανένα άλλο θέμα εκτός εκείνου του Κυρίου.

Τα satsang είναι δύο ειδών:
1ον. Η φυσική συντροφιά των Αγίων και η ακρόαση των διδασκαλιών τους, και
2ον. Το εσωτερικό satsang, που είναι το αποτέλεσμα του εξωτερικού, με το οποίο η ψυχή συναντά το Nam, το Λόγο και εισχωρεί στις άνω χώρες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν κάποιος είναι αρκετά τυχερός ώστε να μυηθεί στα μυστικά της πνευματικότητας από έναν αληθινό Διδάσκαλο.

Η ψυχή είναι από την ουσία του Κυρίου. Ο Kabir έχει πει ότι η ψυχή είναι μέρος του Θεού. Η ψυχή στο ανθρώπινο σώμα είναι ανεκτίμητο κόσμημα και η διατήρηση της ζωής όσο και η λειτουργία του σώματος εξαρτώνται από την ενέργειά της. Οι Άγιοι διδάσκουν ότι το ανεκτίμητο αυτό κόσμημα θα πρέπει να βρει την πληρότητά του στη μακάρια ένωση με το Θεό. Εάν η προσοχή ενός προσώπου στερεωθεί στην έδρα της ψυχής στο σώμα, τότε βαθμιαίως ο νους του γίνεται καθαρός και με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να αισθάνεται ότι κάθε τι άλλο είναι ανάξιο εν συγκρίσει προς την έρευνά του για την κατανόηση του Θεού. Η έδρα της ψυχής είναι τοποθετημένη στο κεντρικό μάτι. Από αυτό το σημείο τα ρεύματα της ψυχής, διαχέονται σε ολόκληρο το σώμα, δίδοντάς του ζωή και προμηθεύοντας την αναγκαία ενέργεια για τις ποικίλες λειτουργίες του.

Η αρχή της εκδηλώσεως της ψυχής είναι ο πρωτόγονος ήχος ο Nij Shabd, από τον οποίο εξαρτώνται ο Sat Shabd, ο Saz Shabd και ο Anahad Sbabd. Στο προς τα άνω ταξίδι της η ψυχή πρώτα συναντά τον Anahad Sbabd και ανέρχεται στην πρώτη πνευματική περιοχή, η οποία είναι η ύψιστη περιοχή των γιόγκι. Από εδώ, η ψυχή μπορεί να προχωρήσει πέραν των τριών gunas (ποιοτήτων) στο Saz Shabd, κατόπιν στο Sat Shabd και τελικά μπορεί να συγχωνευθεί στον Αρχικό Ήχο. Η διάλυση συνεχίζεται μέχρι της κορυφής του Triloki δηλαδή του οίκου ή της αρχής των τριών ποιοτήτων, που είναι το Trikuti.

Η ψυχή η οποία υπήρξε ικανή να συναντήσει τους ήχους Anahad, Saz και Sat θα συγχωνευθεί υπό την οδηγία του Διδασκάλου στον αρχικό Ήχο, το Λόγο. Γίνεται συνεπώς, σαφές ότι εάν ένας εφαρμόζει τη Γιόγκα του Ήχου η οποία είναι η πλήρης μέθοδος, η ψυχή θα φθάσει στην πηγή της, στην ύψιστη διαμονή του Κυρίου. Ο Διδάσκαλος Nanak έχει εκθέσει ότι πρέπει ένας να καταφεύγει στην άσκηση του Ήχου προκειμένου να διαβεί τον ωκεανό της ζωής. Εάν τούτο γίνει σε συμφωνία με τις οδηγίες του Διδασκάλου, τότε ακόμη και αν ζει σε τούτο τον κόσμο, παραμένει ελεύθερος από τις κακές επιδράσεις αυτού του κόσμου. Η ψυχή αυτή μπορεί να συγκριθεί με το λωτό ο οποίος αυξάνει στο νερό και έχει τις ρίζες του στο νερό, αλλά το άνθος του παραμένει στεγνό και υπεράνω της επιφάνειας του νερού. Ή μπορεί να παρομοιωθεί με την πάπια η οποία ζει στο νερό και εν τούτοις πετά με τελείως στεγνά πτερά.
Ο Kabir και άλλοι Άγιοι, όπως οι δέκα Sikh Διδάσκαλοι, κήρυξαν και δίδαξαν τη Γιόγκα του Ήχου ή του Λόγου. Αυτή είναι η πλήρης μέθοδος προς επίτευξη της κατανοήσεως του Θεού. Ο Διδάσκαλος Nanak είπε ότι ο Κύριός μας είναι πέραν αυτού του Σύμπαντος και εμείς είμεθα επ' αυτής της πλευράς του σύμπαντος. Ο Διδάσκαλος συνδέει την ψυχή του μαθητού με το Λόγο, ο οποίος καθιστά ικανή την ψυχή να ξεπεράσει αυτό το σύμπαν και να υψωθεί στις υπεράνω χώρες. Η μέθοδος της Γιόγκα του Ήχου είναι το μέσον για την κατανόηση του Θεού και τα αποτελέσματά της επιτυγχάνονται γρήγορα εάν οι οδηγίες ακολουθούνται με αγάπη και πίστη.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ ΤΟΥ ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ
Αναρίθμητοι Γιόγκις, ενσαρκώσεις, Άγιοι και άλλοι ήλθαν στον κόσμο και δίδαξαν στους ανθρώπους της εποχής τους τις μεθόδους δια των οποίων η ψυχή θα μπορούσε να υψωθεί στη δική της χώρα και επομένως αναγνωρίσθηκαν ότι είναι οι οδηγοί. Εφ' όσον οι μαθητές ακολουθούσαν τις οδηγίες τους και εκτελούσαν εσωτερικές ασκήσεις επετύγχαναν σημαντική πρόοδο. Αλλά με την πορεία του χρόνου εγκατέλειψαν τις εσωτερικές ασκήσεις και επεδόθησαν σε θρησκευτικούς τύπους και τελετουργίες, χάνοντας βαθμιαία την πνευματική ουσία, παραμένοντας ικανοποιημένοι με την εξωτερικότητα.
Όλοι οι μεγάλοι Διδάσκαλοι και ιδρυτές θρησκειών απέκτησαν γνώση με εσωτερικές ασκήσεις συγκεντρώνοντας την προσοχή τους στο κέντρο μεταξύ των φρυδιών επιδιώκοντας την ένωσή τους με τον Ήχο εντός.

Υπάρχει μια υψηλότερη συνείδηση στον καθένα από μας, αλλά μπορούμε να είμαστε ενήμεροι αυτής μόνον όταν συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο κεντρικό μάτι. Οι Άγιοι έχουν ονομάσει αυτό συνειδητή ενέργεια, surat ή ψυχή. Surat, είναι ομοίως ένα άλλο όνομα για την προσοχή και εάν συνδυάζεται με συνείδηση, είναι η ψυχή. Είναι εντός μας και είναι η αληθινή ζωή και η ουσία ολοκλήρου της υπάρξεώς μας. Οφείλουμε να το γνωρίζουμε (δηλαδή να γνωρίζουμε τους εαυτούς μας) και να το κατανοούμε και έτσι να ελευθερωνόμαστε από τα δεσμά του κόσμου. Αυτό διδάσκεται από όλους τους Αγίους και από όλες τις Θρησκείες.

Οι Ουπανισάδες αναφέρουν: «Γνώρισε τον εαυτό σου». Ο Χριστός μας προέτρεψε να πράττουμε το ίδιο. Οι Άγιοι της Περσίας επίσης κήρυξαν το ίδιο. Και έτσι έπραττε ο Σωκράτης. Ο Διδάσκαλος Nanak επέμενε σε αυτή την ουσιώδη αλήθεια, λέγων ότι εφ' όσον δεν γνωρίζουμε τους εαυτούς μας δεν δυνάμεθα να είμεθα ελεύθεροι από την απάτη της Maya δηλαδή από τη φαινομενικότητα. Οι Άγιοι απέκτησαν αυτή την κατανόηση και δίδαξαν στους ανθρώπους να στρέψουν την προσοχή τους προς αυτό το σκοπό. «Γνώθις σ' αυτόν και θα γνωρίσεις τους θεούς και το σύμπαν», προέτρεπε η Δελφική επιγραφή.

Εφ' όσον η προσοχή μας σταθεροποιείται στον κόσμο και στα κοσμικά αντικείμενα, είμαστε υποκείμενοι σε ηδονή και πόνο. Αλλά όταν η προσοχή μας διευθύνεται προς τον Κύριο, ξεπερνούμε τους φραγμούς της ηδονής και του πόνου. Τότε οι θεοειδείς ποιότητες οι οποίες είχαν παραμείνει λανθάνουσες εντός μας, φανερώνονται. Έτσι η ψυχή, η οποία είναι μέρος του Κυρίου, συγχωνεύεται σ' αυτόν εφ' όσον στρέφει την προσοχή της προς το Όλον. Η ψυχή δεν είναι ούτε νους ούτε διάνοια. Νους και διάνοια είναι όργανα της ενέργειας σε τούτο τον κόσμο. Εδώ μερικοί φιλόσοφοι κάνουν λάθος. Πραγματική γνώση είναι η συγχώνευση της ψυχής στον Κύριο και η πραγματική αφοσίωση συνίσταται στις προσπάθειες που καταβάλλονται προς εκείνη την κατεύθυνση. Ο σκοπός της εσωτερικής ασκήσεως είναι να ελευθερώσει την ψυχή από τα δεσμά του σώματος και των αντικειμένων του κόσμου. Αυτή η άσκηση μπορεί να διαιρεθεί σε τρία μέρη.
1ον. Εκείνη η οποία αναφέρεται στη γλώσσα της ψυχής και ονομάζεται Simran, δηλαδή επανάληψη ή ανάμνηση.
2ον. Εκείνη η οποία γίνεται με το μάτι της ψυχής και είναι γνωστή ως Dhyan ή Θεωρία, και
3ον. Εκείνη η οποία γίνεται με το αυτί της ψυχής και ονομάζεται Bhajan ή άκουσμα του Λόγου ή της Φωνής του Θεού.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ SIMRAN ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ
Το να ενθυμούμαστε τον Κύριο με κάθε αναπνοή της ζωής μας είναι γνωστό ως simran, (επανάληψη, ενθύμηση) και εφαρμόζεται με τελικό σκοπό την επίτευξη κοινωνίας με Αυτόν. Το simran θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις οδηγίες του Διδασκάλου, του οποίου η ψυχή έχει συγχωνευθεί με το Θεό. Αυτό το simran θα καταλήξει στο μέγιστο καλό, επειδή γίνεται χρήση μεταβιβάσεως της σκέψεως του Διδασκάλου προς το μαθητή, η οποία μετακινεί όλα τα εμπόδια που μας περιστοιχίζουν κατά την εκστατική μεταφορά μας στις ανώτερες περιοχές. Έτσι η ψυχή λαμβάνει προσωπική και διαρκή οδηγία στη δύσκολη ατραπό που οδηγεί προς τις υψηλότερες πνευματικές περιοχές.
Το simran θα πρέπει να γίνεται με κάθισμα σε αναπαυτική στάση, με συγκέντρωση της προσοχής στο κέντρο μεταξύ των φρυδιών και αφού γίνουν αυτά να επαναλαμβάνουμε με τρυφερότητα και αφοσίωση τα Άγια ονόματα με τη γλώσσα της ψυχής. Κάνοντας αυτό, ο περιπλανώμενος νους γίνεται σταθερός και είναι δυνατή η συγκέντρωση. Θα πρέπει να διατηρείται ο νους και το σώμα αδιατάρακτο, προκειμένου να εφαρμόζεται το simran σύμφωνα με τις οδηγίες του Διδασκάλου. Η δύναμη της ψυχής στο να ακούει και να βλέπει, θα πρέπει επίσης να αναπτυχθεί. Αυτό το είδος simran ακόμη και για μία στιγμή είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από ένα simran των διαφόρων άλλων τύπων, ακόμη και αν γίνεται επί αιώνες.

Το simran ή επανάληψη είναι πολύ ευεργετικό εάν γίνεται με την προσοχή της ψυχής. Συνεπώς, εάν ένας έχει χάνδρες στα χέριά του ενώ η γλώσσα κινείται στο στόμα του και ο νους περιπλανάται, δεν ωφελείται από αυτόν τον τύπο του simran. Ο Kabir είπε σε ένα στίχο του. «Οι χάνδρες περιστρέφονται στο χέρι. Η γλώσσα κινείται στο στόμα, ο νους τρέχει σε όλες τις διευθύνσεις. Αυτό δεν είναι simran. Γιατί αριθμείς τα δάκτυλά σου με το νου σου πλανώμενο σε όλες τις διευθύνσεις. Ο νους, με τον οποίο θα ήθελες να εννοήσεις τον Κύριο, περιστρεφόμενος έχει υποβιβασθεί σε ένα κομμάτι ξύλου».

Γι' αυτό οι Άγιοι έχουν προτιμήσει το simran το οποίο γίνεται με τη γλώσσα της ψυχής, επειδή η ψυχή δίνει ενέργεια και ζωή στο σώμα, στο νου και στις αισθήσεις, οπότε κάνοντας simran με την ψυχή, ο νους συγκεντρώνεται. Βεβαίως, όλοι οι τύποι simran καθαρίζουν την καρδιά μέχρι ενός βαθμού και καταλήγουν σε κάποια ευτυχία και πόθο για τον Κύριο. Αλλά πλήρης συγκέντρωση της ψυχής και άνοιγμα της εσωτερικής πύλης που κάνει κάποιον ικανό να ακούει τον Anahat Shabt, το Λόγο δηλαδή ή τον Πνευματικό ήχο, δεν θα είναι δυνατόν με οποιοδήποτε άλλο μέσο πλην εκείνου του simran που διδάσκεται υπό των Αγίων.
Το πραγματικό simran όπως διδάσκεται υπό των Αγίων είναι το πιο σπουδαίο μέρος της Top Yoga (της Γιόγκα της επαναλήψεως ή αναμνήσεως). Και εάν γίνεται με την προσοχή της ψυχής ή με την γλώσσα της ψυχής, τότε η καρδιά εκείνου του ατόμου συντονίζεται με τον Κύριο. Όλες οι κοσμικές σκέψεις εξαλείφονται από το νου αυτού που ασκείται κατ' αυτόν τον τρόπο και αντικαθίστανται με τη σκέψη του Κυρίου και τότε αισθάνεται την απανταχού παρουσία Του.

Ο Kabir λέγει: «Με το να επαναλαμβάνω Συ, έγινα Συ. Διότι όταν το εγώ εξηφανίσθει από εμέ δεν έβλεπα τίποτα εκτός Σου». Εκείνος ο οποίος δεν έχει τίποτα άλλο εκτός της ενθυμήσεως του Θεού στο νου του είναι αληθινά μεγάλος. Ελκόμαστε από τα αντικείμενα του κόσμου αυτού μέσω των αισθήσεών μας και εάν θα το αναλύαμε αυτό προσεκτικά, θα γνωρίζαμε ότι υπάρχουν τρεις κύριες λεωφόροι μέσω των οποίων κινούμεθα προς τα έξω.
1ον. Η γλώσσα, που είναι το μέσον του λόγου.
2ον. Τα μάτια, το μέσον οράσεως, και
3ον. Τα αυτιά, το μέσον ακούσματος.

Κατ' αυτόν τον τρόπο οι εντυπώσεις του κόσμου εισχωρούν στο νου μας. Προκειμένου να απομακρύνουμε αυτές τις εντυπώσεις, θα πρέπει να διατηρούμε την επανάληψη στη γλώσσα μας. Ύστερα το ίδιο όργανο θα παραγάγει εντυπώσεις της ενθυμήσεως του Κυρίου στο συνειδητό μας νου. Με συνεχή simran οι προηγούμενες εντυπώσεις θα εξαλειφθούν. Εάν εγερθούν νέες σκέψεις θα αφορούν στον Κύριο. Αυτό τελικά θα καταλήξει στη συγκέντρωση του νου, και της ψυχής. Αυτή η μέθοδος είναι φυσική και εύκολη.
Ο σκοπός του simran είναι να έχουμε κοινωνία με το Θεό. Δεν είναι εύκολο για το νου, τις αισθήσεις ή τη διάνοια να γνωρίσει το Θεό. Η ψυχή μόνο μπορεί να Τον νοήσει εφ' όσον δεν είναι ενεργητική και διασκορπισμένη σε όλα τα μέρη του σώματος και στα εξωτερικά αντικείμενα.

Κάνοντας simran σύμφωνα με τις οδηγίες του Διδασκάλου, αποσύρουμε την προσοχή μας από τα κοσμικά αντικείμενα και με τον τρόπο αυτό μεταφέρουμε τα ρεύματα του νου και της ψυχής από κάθε πόρο του σώματος και τα συγκεντρώνουμε στο οφθαλμικό κέντρο. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο νους και η ψυχή συγκεντρώνονται στην εστία τους στο τρίτο μάτι και τότε το σώμα γίνεται νεκρό για τον κόσμο. Όταν συμβεί αυτό, τότε ο μαθητής έχει νικήσει το θάνατο ενώ ζει. «'Αμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα». Είπε ο Χριστός διακηρύσσοντας την ίδια αλήθεια. Ιωάν. κεφ., Η΄ 51.
Όταν η άσκηση γίνεται καταλλήλως και ανοίγει το τρίτο μάτι, τότε γινόμαστε ενήμεροι της αιώνιας συνειδήσεως. Το simran είναι η κλίμακα η οποία μας φέρει στις υψηλότερες χώρες όπου είναι δυνατόν να έχουμε κοινωνία με τον Κύριο. Οποιοσδήποτε ευρίσκει ευχαρίστηση κάμνοντας simran καθώς οδηγείται υπό του Διδασκάλου, κάποτε θα αναληφθεί ή θα συγχωνευθεί στη μορφή του ίδιου του Θεού. Γι' αυτό το λόγο όλοι οι Άγιοι έχουν κηρύξει και διδάξει την πλέον κατάλληλη μέθοδο του simran που είναι η εσωτερική επανάληψη των ονομάτων.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΣΤΗ ΓΙΟΓΚΑ ΤΟΥ ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ DHYAN Ή Η ΘΕΩΡΙΑ
Όταν η πνευματική άσκηση γίνεται κατάλληλα, ο μαθητής καθίσταται ικανός να βλέπει τον Κύριο με το όμμα της ψυχής και να ακούει τη φωνή Του με το αυτί της ψυχής. Η ψυχή έχει δυο ικανότητες, τη surat και τη mirat, δηλαδή το ακούειν και το βλέπειν. H surat λειτουργεί στο να ακούει εσωτερικά ή στο να κάμνει simran. Η λειτουργία mirat, είναι εκείνη που βλέπει εσωτερικά ή κάμνει Θεωρία. Το επόμενο βήμα λοιπόν προς επίτευξη κοινωνίας με το Θεό είναι το dhyan ή η Θεωρία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα επιτυχούς simran επειδή η Θεωρία μπορεί να κατορθωθεί μόνο εάν το simran υπήρξε επιτυχές.
Με το simran τα ρεύματα της ψυχής συγκεντρώνονται στο οφθαλμικό κέντρο, το οποίο είναι επίσης γνωστό ως η Δεκάτη στενωπός, ή Δεκάτη Πύλη ή Τρίτο Μάτι. Δια μέσου του dhyan, δηλαδή της Θεωρίας η ψυχή υψώνεται στις άνω χώρες. Η ψυχή είναι πραγματικά τυφλή μέχρις ότου η εσωτερική όραση αναπτυχθεί και είναι αυτή που την καθιστά ικανή να βλέπει πνευματικά οράματα εσωτερικά.
Στο προς τα άνω πνευματικό μας ταξίδι, το mirat, η δύναμη του βλέπειν, οδηγεί, και το surat, η δύναμη του ακούειν, ακολουθεί. Με αυτή τη μέθοδο η ψυχή είναι ικανή να συγχωνευθεί με τον Ήχο (το Λόγο) ο οποίος θα τη φέρει στον αρχικό της οίκο. H Θεωρία ή dhyan είναι φυσική σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και φαινομενικά αδύνατα πράγματα, επιτυγχάνονται δια μέσου της Θεωρίας.

ΕΠΙ ΠΟΙΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ;
Ο σκοπός μας στη ζωή είναι να συναντήσουμε τον Κύριο. Προκειμένου να Τον συναντήσουμε, θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε το Όνομα Του και να θεωρούμε επ' Αυτού. Αλλά αφού δεν έχουμε δει αυτόν, πώς μπορούμε να ενεργούμε έτσι; Ο Θεός είναι απροσπέλαστος με το νου μας και με τα φυσικά μας μάτια. Λοιπόν επί της μορφής ποίου θα πρέπει να θεωρούμε;
Ο Θεός εκδηλώνει τον Εαυτό του μέσω του Λόγου, ο οποίος είναι η γλώσσα χωρίς λόγους. Μπορεί να ακουστεί μόνον από έναν που έχει καθαρό νου. Αλλά μια μεγάλη ψυχή η οποία έχει συγχωνευθεί με τον Κύριο μέσω του Λόγου, είναι κατ' ουσίαν ο Κύριος σε ανθρώπινη μορφή, επειδή αυτός και ο Κύριος είναι ένα. «Ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν», διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο κεφ., Ι΄ 30. Βεβαίως η ψυχή αυτή μπορεί αληθώς να πει. «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, καὶ κατώκησεν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν». Ιωάν. Α' Ι4. Και εκείνη η ψυχή στην ανθρώπινη μορφή είναι άξια θεωρήσεως μας, επειδή δεν έχει μόνο όλα τα πέντε tattwas (στοιχεία) πλήρη εντός αυτής αλλά έχει γίνει ένα με τον Κύριο.

Ο άνθρωπος είναι η επιτομή όλης της δημιουργίας και ο αληθινός Διδάσκαλος είναι ο μέγιστος όλων των ανθρώπων. Όλα τα άλλα είδη, τα πτηνά, τα δένδρα, τα έντομα και τα κτήνη είναι κάτωθι της καταστάσεως του ανθρώπου και αν θα θεωρούσαμε επ' αυτών, οριστικά θα συρόμαστε προς τα κάτω. Για το λόγο αυτό οι Άγιοι έχουν συνηγορήσει υπέρ της Θεωρίας της μορφής Διδασκάλου. Η πραγματική μορφή Του είναι το Φως της αλήθειας. Ακόμη και το φυσικό του σώμα είναι σαν καθαρός καθρέπτης στον οποίο ο Κύριος αντανακλάται. Συνεπώς, ο άριστος δρόμος είναι να μεγεθύνουμε τη μορφή του Διδασκάλου, ο οποίος είναι ο ίδιος σε κοινωνία με τον Κύριο. Όταν επιτύχουμε σ' αυτή τη μέθοδο της Θεωρίας, η ακτινοβόλος Μορφή του Διδασκάλου εντός γίνεται οδηγός μας στις ανώτερες περιοχές και διαρκώς παραμένει μαζί μας.

Δεν έχουμε δει τον Κύριο και μπορεί αυτός να είναι ορατός μόνον από μια πολύ εκλεπτυσμένη ψυχή. Επομένως εάν κάποιος επιθυμεί να εννοήσει το Θεό, μπορεί να το κάνει μόνο δια μέσου των Αγίων Του, επειδή αυτοί είναι πολύ ανεπτυγμένες ψυχές οι οποίες έχουν συγχωνευθεί με Αυτόν. Ο Διδάσκαλος Ram Das προχωρεί τόσο πολύ ώστε να λέγει. «Εκείνοι οι οποίοι λατρεύουν και υπηρετούν το Διδάσκαλο είναι οι αγαπητοί του Κυρίου μου». Το να λατρεύεται ο Διδάσκαλος είναι αληθινή υπηρεσία του Κυρίου, επειδή με τη χάρη Του ο Διδάσκαλος μεταφέρει ανθρώπινες υπάρξεις πέραν των δεσμών του φαινομενικού κόσμου.
Ο σκοπός της Θεωρίας είναι να γνωρίσουμε το Θεό. Αυτό επιτυγχάνεται με το να προσέχουμε στο Θεό εν ενεργεία, που αναφέρεται ως Ήχος ή Λόγος. Δεν μπορούμε να ακούσουμε το Ηχητικό Ρεύμα ή το Λόγο, ή να συνδεθούμε με τον Ήχο παρά μόνον δια μέσου της βοήθειας και των οδηγιών ενός ζωντανού Διδασκάλου, ο οποίος είναι ενωμένος με τον Κύριο και είναι ως εκ τούτου ο Κύριος ενσαρκωμένος. Θα πρέπει συνεπώς να θεωρούμε τη μορφή του Διδασκάλου, αφού μπορούμε να τον βλέπουμε. Και εφ' όσον δεν βλέπουμε την Ακτινοβόλο Του Μορφή μέσα στον εαυτό μας δια μέσου του simran (επαναλήψεως), πρέπει αναγκαίως να θεωρούμε τη φυσική Μορφή του Διδασκάλου. Η ακτινοβόλος του Μορφή μας οδηγεί στις ανώτερες χώρες επειδή εκείνη η μορφή είναι η Κυρίαρχος ψυχή της οποίας το φως είναι λαμπρό.

Στη μέθοδο της Γιόγκα του Ήχου έχουμε τρία στάδια Θεωρίας.
1ον. Επί της φυσικής μορφής του Διδασκάλου.
2ον. Επί του φωτός, ομοίου προς το φως κεριού το οποίο φαίνεται εντός όταν η βλέπουσα ικανότητα της ψυχής αφυπνίζεται. Αυτή είναι η Θεωρία στην αστρική σφαίρα, και
3ον. Επί της Ακτινοβόλου Μορφής του Διδασκάλου, η οποία είναι υπεράνω του οφθαλμικού κέντρου και η οποία μας φέρει πέραν του αστρικού και αιτιατού πεδίου προς τις άνω περιοχές και τελικά στο σκοπό μας, ο οποίος είναι η ένωση με το Θεό. Ακριβώς, καθώς έχουμε ανάγκη σκάλας για να φθάσουμε στην οροφή ενός σπιτιού, με όμοιο τρόπο δεν μπορούμε να υψωθούμε σ' αυτές τις περιοχές χωρίς να θεωρούμε επί της μορφής του Διδασκάλου. Η Θεωρία επί εικόνων ή φωτογραφιών Αγίων δεν αποφέρει αποτελέσματα.

Ο Tulsi Sahib, λέγει: «Μπορείς να κατασκευάζεις χίλιες εικόνες στο προσκυνητάρι αλλά εάν ζητείς εκατοντάδες χαρίτων από αυτό δεν ελπίζεις να λάβεις ακόμη και μίαν».
Με το να ατενίζεις στο χαρτί την εικόνα ή τη φωτογραφία, αισθάνεσαι την αγάπη για εκείνο το ιδιαίτερο χαρτί. Είναι μόνο ένα φυσικό αντικείμενο και δεν μπορεί να έχει καμία πνευματική έλξη.

Όταν η Ακτινοβόλος Μορφή του Διδασκάλου βλέπεται εντός, τότε ο μαθητής θα πρέπει να στερεώνει το βλέμμα του επί εκείνης της Μορφής και να συγχωνεύει τον εαυτό του σ' αυτήν τόσο πολύ, ώστε ο μαθητής θα πρέπει να μην αισθάνεται διαφορά μεταξύ του εαυτού του και της μορφής. Ο Shams-i-Tabriz λέγει: «Εγώ είμαι συ, και συ είσαι εγώ. Εγώ είμαι το σώμα και συ είσαι η ζωή του, έτσι ώστε κανείς δεν δύναται να είπει εάν είναι συ ή είσαι εγώ».
Όταν η άσκηση είναι πλήρης, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του αφοσιωμένου και του σκοπού της αφοσιώσεώς του. Ο λάτρης και το αντικείμενο της λατρείας γίνονται ένα. Ο Διδάσκαλος Amar Das λέγει περί αυτού: «Απόσυρε τον εαυτό σου εντός, επειδή τότε θα συγχωνευθείς στο Διδάσκαλο». Ο Διδάσκαλος είναι Θεάνθρωπος και εάν ο μαθητής είναι αφοσιωμένος στο Διδάσκαλο, τότε τίποτε δεν απομένει σ' αυτόν παρά ο Θεός.

Προκειμένου να εφαρμόσουμε Θεωρία (dhyan) είναι αναγκαίο να έχουμε καθαρό νου. Η ωραία μορφή του Διδασκάλου, πλήρης αγνότητας και αγάπης, μπορεί να γίνει ορατή μόνο από καθαρά και γεμάτα αγάπη μάτια. Θα πρέπει, συνεπώς, να εστιάσουμε την προσοχή μας σ' Αυτόν με καθαρό νου και καρδιά έμπλεη από αγάπη. Η Ακτινοβόλος Μορφή του Διδασκάλου δεν μπορεί να γίνεται ορατή από κάθε οφθαλμό παρά μόνο από σπάνιες και ευγενικές ψυχές. Συνεπώς, επειδή η θεωρία του Θεού είναι αδύνατη διότι δεν τον έχουμε δει, θα πρέπει πρώτα να θεωρούμε επί της μορφής του Διδασκάλου, επειδή μπορούμε να τον βλέπουμε, ώστε να καταστούμε ικανοί να συνδεθούμε με το Λόγο.
Υπάρχουν πολλά οφέλη από τη Θεωρία αυτού του είδους. Τα εσωτερικά ρεύματα που απορρέουν από το Διδάσκαλο, όπως επίσης και οι καλές ποιότητές του, εισέρχονται στο νου του μαθητού. Ο Pantajali λέγει: «Εάν θεωρείς επί της μορφής ενός ο οποίος δεν έχει προσκολλήσεις, τότε επιτυγχάνεις συγκέντρωση του νου».
Ο Διδάσκαλος ενθυμείται το Θεό σε κάθε στιγμή και έχει τη δύναμη να υψώνεται κατά βούληση στις ανώτερες περιοχές. Με το να θεωρούμε σε μια τέτοια Μορφή, αυξάνουμε τη δύναμή μας στο να ενθυμούμαστε το Θεό και είμαστε ικανοί να ταξιδεύουμε προς τα άνω κατά το πνευματικό μας ταξίδι. Όλοι εκείνοι οι οποίοι κατόρθωσαν πνευματική επιτυχία, την έκαμαν με Θεωρία επί της Μορφής του Διδασκάλου τους.

ΑΣ ΕΛΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ DHUN Η ΉΧΟΣ Η ΛΟΓΟΣ
Στην επιστήμη της Πνευματικότητας υπάρχουν διάφορες θεωρίες που αφορούν στο simran και στο dhyan, δηλαδή στην επανάληψη και στη Θεωρία. Αποδίδεται μεγάλη έμφαση στο simran η οποία μεταδίδεται στο μαθητή από το Διδάσκαλο. Η Θεωρία επί της Μορφής του Διδασκάλου είναι αγωγός προς μέγιστο καλό. Ένα επιτυχές simran οδηγεί στο dhyan (Θεωρία) και ένα επιτυχές dhyan οδηγεί στο bhajan, όπως το στάδιο αυτό ορίζεται στη γλώσσα των Αγίων, δηλαδή στο άκουσμα του Ηχητικού Ρεύματος. Το άκουσμα του Ήχου από την ψυχή καλείται Shabd Yoga ή μέθοδος της Γιόγκα του Ήχου ή του Λόγου.

Οι άνθρωποι έλκονται από δύο πράγματα, από τη μορφή και τον ήχο. Ο ήχος, ακόμη και επί του φυσικού πεδίου, έχει μεγαλύτερη δύναμη έλξεως. Η έλαφος τοποθετεί το κεφάλι της στο φλάουτο επειδή ευρίσκει τη μελωδία ακαταμάχητη. Η μελωδία αυτή ασκεί ακόμη μεγαλύτερη γοητεία στον ανθρώπινο νου. Οι άνθρωποι αρχίζουν να κινούνται ρυθμικά όταν ακούν μουσική.
Όλες οι Θρησκείες χρησιμοποιούν μουσική, δηλαδή ψαλμωδία ύμνων, πολλές φορές με τη συνοδεία οργάνων. Ο Bhai Gur Das όμως λέγει: «Εφ' όσον ο νους σου έλκεται από εξωτερικούς ήχους, η ψυχή δεν δύναται να ελκυσθεί από τον πραγματικό ήχο εντός. Με το να προσέχει στους εξωτερικούς ήχους ο άνθρωπος παγιδεύεται στο τέλμα της αγνοίας κατά τον ίδιο τρόπο καθώς η έλαφος παγιδεύεται με τον ήχο του φλάουτου». Συνεπώς, οι Κινεζικές γραφές, εμφαντικά κηρύττουν ότι εφ' όσον ο άνθρωπος δεν αποσύρει την προσοχή του από την εξωτερική μουσική, δεν μπορεί να βρει ανάπαυση στην αυλή του Κυρίου

πραγματικός ήχος που ακούγεται εντός, είναι διάφορος από τις επτά νότες της μουσικής κλίμακας. Στην πραγματικότητα κείται πέραν από αυτές τις νότες. Ως εκ της σπανιότητας των υψηλά πνευματοποιημένων ανθρώπων και της μη προσκολλήσεως στις διδασκαλίες τους, οι άνθρωποι γενικώς παραμένουν ικανοποιημένοι με τους εξωτερικούς ήχους. Η εξωτερική μουσική αναμφίβολα βοηθά στην επιτυχία συγκεντρώσεως μέχρις ορισμένου σημείου. Αλλά είναι ανίκανη στο να φέρει κάποιον στα λεπτότερα πεδία εντός, αφού το αποτέλεσμα είναι να παραμένει ακόμη μέσα στους τέσσαρες τοίχους των τριών gunas (ποιοτήτων) και έτσι χάνει τον πραγματικό σκοπό της ζωής. Είναι μόνον η εσωτερική μουσική η οποία μπορεί να φέρει κάποιον πέραν της σφαίρας των τριών gunas (ποιοτήτων) και να του χαρίσει την αληθινή μακαριότητα.

Οι Γραφές μας λέγουν ότι το Ηχητικό Ρεύμα διαρκώς αντηχεί μέσα σε όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις. Να γιατί έχει ονομαστεί η ακατάπαυστος Kirtan, δηλαδή ψαλμωδία ύμνων εντός, πράγμα που πραγματικά σημαίνει άκουσμα του Ηχητικού Ρεύματος εντός. Γι' αυτό το λόγο οι Άγιοι δεν επιδοκιμάζουν τις εξωτερικές ή φυσικές ψαλμωδίες ύμνων ή το παίξιμο μουσικών οργάνων. Μουσουλμάνοι Διδάσκαλοι επιμένουν επίσης στο άκουσμα του Ήχου εντός και έχουν πει: «Είναι ατυχές ότι δεσμεύεστε με τις απολαύσεις των αισθήσεων και δεν ακούετε την καθαράν φωνήν του Ευσπλάχνου Κυρίου».

Άκουσμα και συγχώνευση στον Ηχητικό Λόγο είναι το μόνο μέσον για να φθάσουμε το Θεό και αυτός ο Ήχος διαρκώς αντηχεί στο μέτωπο. Μπορεί να ακουσθεί μόνο μέσω της συντροφιάς των Αγίων και με την ακολουθία των οδηγιών τους. Εκείνος μόνο μπορεί να μας δώσει την ειρήνη του νου και την αιώνια ευτυχία. Το κλειδί προς το θησαυρό του Nam, δηλαδή του Ηχητικού Λόγου, μαζί με όλα τα οφέλη που ακολουθούν, έχει τεθεί στα χέρια των Αγίων. Οποιοσδήποτε εμμένει στις διδασκαλίες τους και δέχεται τις οδηγίες τους στην οδό της Αλήθειας, ανακαλύπτει αυτόν το θησαυρό.

Καίτοι ο Ήχος αντηχεί σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, δεν μπορεί να ακουσθεί από όλους. Προκειμένου να καταστεί κάποιος ικανός να τον ακούσει, πρέπει κατ' αρχήν να μυηθεί από έναν αληθινό Διδάσκαλο και ύστερα πρέπει να ασκηθεί στο να ακούει εσωτερικά τον Ήχο σύμφωνα με τις οδηγίες του Διδασκάλου. Ο πραγματικός Ήχος εντός είναι το μονοπώλιο των αφοσιωμένων εκείνων, οι οποίοι ακολουθούν τις οδηγίες του Διδασκάλου και τους αποφέρει πολλά οφέλη.
Ενώ η εξωτερική μουσική καταπραΰνει το νου, σκληρύνει την ψυχή. Με άλλα λόγια, αφυπνίζει το νου αλλά αποκοιμίζει την ψυχή. Αλλά με το άκουσμα του εσωτερικού Ήχου, η ψυχή, η οποία ήταν σε βαθύ ύπνο επί πολλούς αιώνες, αφυπνίζεται και ο νους βυθίζεται σε ύπνο. Δεν υπάρχει καλύτερη μέθοδος καταδαμάσεως του νου από το να ακούει κάποιος τον Ήχο εντός. Μόνο τότε ο νους γίνεται ήρεμος και ήσυχος.

Ο άριστος και ύψιστος τρόπος πνευματικής ασκήσεως είναι να κάνουμε simran (επανάληψη) με τη γλώσσα της ψυχής, να θεωρούμε επί της μορφής του Διδασκάλου με το μάτι της ψυχής και να προσέχουμε στο Ηχητικό Ρεύμα με το αυτί της ψυχής. Αυτός είναι ο ευκολότατος, συντομότατος και ασφαλέστατος τρόπος για να επιτύχουμε διαρκή αποτελέσματα. Πολλοί γιόγκις αρχίζουν τη συγκέντρωση από τα πέντε κατώτερα κέντρα. Τελικώς φθάνουν στο σκοπό τους, δηλαδή στο κέντρο μεταξύ των δυο βλεφάρων, μόνον όταν εστιάζουν την προσοχή τους στο σημείο αυτό. Εκεί, δράττονται του Πνευματικού Ήχου και φθάνουν στην πρώτη πνευματική χώρα, τον χιλιοπέταλλο Λωτό.
Γι' αυτό οι Άγιοι δεν έχουν συστήσει τις ανωτέρω μεθόδους, επειδή είναι δύσκολες και επικίνδυνες στην εφαρμογή τους, ενώ παράλληλα αποσπούν την προσοχή από το υψηλότερο αρχηγείο της. Οι Άγιοι, συνεπώς, μας διδάσκουν να υψωνόμαστε από το οφθαλμικό κέντρο προς τα άνω μάλλον, παρά να σύρουμε πρώτα την προσοχή κάτω στα κατώτερα κέντρα.

Ο Shams-i-Tabriz έχει ορίσει αυτά τα πέντε κατώτερα κέντρα ή chakras, ως τον τάφο του σώματος και λέγει: «Πόσον θαυμάσιο θα ήταν αν κατά το σουρούπωμα θα αποσύραμε τη ζωή μας από τον τάφο του σώματος και την φέρναμε προς τα άνω». Οι Άγιοι συνεπώς, ρητά μας απαγορεύουν από του να ασκούμαστε στα κατώτερα κέντρα, διότι αυτό θα ήταν ωσάν να κατερχόμαστε πρώτα στο ισόγειο από το δεύτερο ή υψηλότερο όροφο προκειμένου να φθάσουμε στον ανώτερο όροφο.

Η μέθοδος που διδάσκεται από τους Αγίους, μας καθιστά ικανούς να αρχίζουμε το ταξίδι μας από το έκτο κέντρο, το οποίο είναι επίσης γνωστό ως Tisra Til δηλαδή τρίτο μάτι. Και είναι αυτός ο λόγος που επιμένουν στον έλεγχο των τριών κυρίων αισθήσεων, οι οποίες σύρουν κάτω την προσοχή μας, δηλαδή της γλώσσας, των ματιών και των αυτιών.
Το Ηχητικό ρεύμα έχει τη δύναμη μαγνήτη ο οποίος έλκει την ψυχή και την ακινητοποιεί. Κατόπιν η ψυχή διαβαίνει μέσω του Ηχητικού Ρεύματος στον τόπο από τον οποίο προήλθε. Όταν ένας ακούει προσεκτικά τον ουράνιο ήχο, αρχίζει να θέλγεται με τη μακαριότητά του και αυτομάτως αποστρέφεται τον κόσμο.

Το αποτέλεσμα της πνευματικής ασκήσεως είναι ότι η ψυχή συγκεντρώνεται στο κέντρο μεταξύ των δύο ματιών και συλλαμβάνει τον Πνευματικό Ήχο. Με άλλα λόγια, ενώνει τα ρεύματα τα προερχόμενα από τα δυο άκρα των ματιών και φέρει την προσοχή προς τα άνω, στα άστρα, τον Ήλιο και τη Σελήνη. Κατόπιν, με το άκουσμα του Ήχου του κώδωνος και του κογχυλίου, η ψυχή φθάνει στον χιλιοπέταλλο λωτό, την πρώτη πνευματική χώρα και κατόπιν υψώνεται απολαμβάνουσα τις ποικίλες όψεις και τα φώτα αυτών των χωρών. Από εδώ προχωρεί στο Sat Lok και από εκεί στο Alakh-Apan, και τελικά στη Radha Soami χώρα, η οποία είναι η ύψιστη χώρα της πνευματικότητας.

Ρώτησε κάποτε ένας μαθητής τον Charan: «Διδάσκαλε μας λέτε συχνά ότι ό κόσμος αυτός είναι ένα όνειρο κι εμείς ζούμε μέσα στο όνειρο αυτό. Πότε ξυπνούμε από το όνειρο;». Κι ο Διδάσκαλος απάντησε με χαμόγελο γεμάτο τρυφερότητα και μεγαλοσύνη: «Όταν επιστρέψετε στον πατέρα».
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Radha Soami

Nickos's picture

Click για περισσότερα

Όλοι πρέπει να πεθάνουν κάποια μέρα. Κανένας δεν ξεφεύγει από το θάνατο, άνθρωπος ή ζώο, πλούσιος ή φτωχός, υγιής ή ασθενής. Όλοι πρέπει να περάσουν μέσα από την πύλη του. Η ψυχή είναι υποχρεωμένη να αφήσει τη φυσική μορφή που έχει λάβει. «Από χώμα είστε και στο χώμα θα επιστρέφετε». Όλοι γνωρίζουν πως πρέπει να εγκαταλείψουν αυτό τον κόσμο μια μέρα, αλλά δεν ξέρουν το πότε.
Θρηνούμε το θάνατο των άλλων. Αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να ασχολούμαστε με το δικό μας τέλος και να προετοιμαζόμαστε για τη ζωή μετά θάνατον.

Τι είδους χώρα θα χρειαστεί να διασχίσουμε μετά θάνατον; Με ποιους θα έχουμε να κάνουμε; Πρέπει να αναλογιστούμε αυτές τις ερωτήσεις. Οι γραφές μνημονεύουν το θέμα κατά περιόδους, αλλά λίγη σημασία και προσοχή τους δίνουμε, γιατί πάντοτε πιστεύουμε ότι πρόκειται είτε για φαντασίες, είτε για ιστορίες νεράιδων, είτε για προσπάθειες να αποκόψουν τους ανθρώπους από την αμαρτία ή να τους παροτρύνουν να εκτελούν καλές πράξεις. Είμαστε υποχρεωμένοι να διασχίσουμε τις πόρτες του θανάτου. Κανείς δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Ο Άγιος Παύλος λέγει: «Ο θάνατος είναι ο τελευταίος εχθρός που καλούμαστε να κατακτήσουμε». Δε θα έπρεπε να κλείνουμε τα μάτια σ’ αυτό το θέμα.

Αποτελεί κοινή εμπειρία πως όποτε χρειάζεται να ταξιδέψουμε σε άλλη χώρα προετοιμαζόμαστε και παίρνουμε μαζί μας τα απαραίτητα χρήματα. Προγραμματίζουμε το μέσο μεταφοράς, είτε είναι αυτοκίνητο, αεροπλάνο ή πλοίο. Γράφουμε γράμμα στο φίλο που έχουμε σ’ εκείνη τη χώρα, κι αποφασίζουμε για το που θα μείνουμε. Είμαστε τόσο προσεκτικοί στα εγκόσμια αυτά θέματα ώστε ποτέ δεν αποπειρόμαστε να ταξιδέψουμε χωρίς να κάνουμε τις κατάλληλες προετοιμασίες. Όμως για το ταξίδι μετά θάνατον που κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας όπως η Δαμόκλειος σπάθη, και που όλοι θα αναγκαστούμε να πραγματοποιήσουμε την καθορισμένη ώρα, πολύ λίγο ενδιαφερόμαστε. Έχουμε προετοιμάσει το φαγητό για το ταξίδι αυτό, που είναι το Σαμπντ; Έχουμε αποφασίσει για τον οδηγό που είναι ο Διδάσκαλος ο οποίος έχει προσωπική γνώση και πείρα να μας συνοδεύσει; Έχουμε σκεφτεί ποτέ για το μέρος που θα μείνουμε;
Φερόμαστε πολύ έξυπνα στις εγκόσμιες υποθέσεις μας και πάντοτε προετοιμαζόμαστε κατάλληλα για την επιτυχή προώθησή τους. Αλλά σε σχέση με το θάνατο για τον οποίο δεν υπάρχει προκαθορισμένη ώρα και ο οποίος μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή -στην παιδική ηλικία, στη νιότη ή σε προχωρημένη ηλικία- παραμένουμε εντελώς αδαείς ως προς τον προορισμό μας.

Τι Συμβαίνει την Ώρα του Θανάτου και Μετά
Για να λύσουν αυτό το αίνιγμα, οι άνθρωποι δεν έπαψαν ποτέ να φείδονται κόπων. Η διάνοια αποτυγχάνει. Πολυμαθείς κι αμόρφωτοι στέκονται εξίσου ανήμποροι στη λύση αυτού του μυστηρίου. Ο λόγος είναι ότι κανείς δεν επέστρεψε μετά θάνατον για να μας διηγηθεί τη γνώση του. Ξανά και ξανά η σκέψη διαπερνά το νου μας —πόσο ικανοποιητικό θα ήταν αν κάποιος είχε πάει στα πεδία πέραν του θανάτου και είχε επιστρέψει για να διηγηθεί τις ζωντανές του εμπειρίες! Κάνουμε απλώς υποθέσεις χωρίς όμως επιτυχία. Κανένα τηλεσκόπιο δεν είναι ικανό να δει τα πεδία πέρα από το θάνατο, ούτε προσεγγίζονται με το αεροπλάνο. Τα όργανα και οι μηχανές μπορούν απλώς να μας πουν μερικά πράγματα για τα υλικά πεδία. Δεν έχουν καμιά αξία σε ό,τι έχει σχέση με τα ανώτερα πεδία.
Μόνο ο Διδάσκαλος γνωρίζει τα πάντα για το θάνατο. Την ώρα του θανάτου, όταν οικογένεια και παιδιά, πλούτη, υπάρχοντα και σώμα, όλα μας εγκαταλείπουν, ο μόνος που συνοδεύει το μαθητή είναι ο τέλειος Διδάσκαλος. Γι’ αυτό το λόγο ο Διδάσκαλος είναι ο μόνος αληθινός και γνήσιος φίλος.

Ο τέλειος Διδάσκαλος είναι ένας αληθινός οδηγός στο αστρικό, το αιτιατό και τα ανώτερα πνευματικά πεδία. Γι' αυτό οι γραφές δίδουν ιδιαίτερη έμφαση στην αναγκαιότητα να συναντήσουμε έναν τέτοιο Διδάσκαλο και να τον κρατάμε σταθερά στο νου μας.
Ο θάνατος δεν πρέπει να προκαλεί φόβο. Είναι απλώς ένα όνομα που δόθηκε στο φαινόμενο κατά το οποίο η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα. Απαλλαγμένη από το φυσικό σώμα η ψυχή ανεβαίνει στο αστρικό, το αιτιατό και τα ανώτερα πεδία. Είναι απλώς η απόσυρση της ψυχής από τις χονδροειδείς αισθήσεις και η είσοδός της σε λεπτότερα πεδία. Απλώς αφήνει το παρόν ένδυμα, δηλαδή το σώμα. Δε σημαίνει ότι εκμηδενίζεται. Υπάρχει ζωή μετά θάνατον παρ’ όλο που μπορεί να μην είμαστε ικανοί να τη δούμε.

Οι Άγιοι έχουν επιλύσει το μυστήριο του θανάτου. Αφήνουν το ανθρώπινο σώμα καθημερινά και ταξιδεύουν στα αστρικά και αιτιατά πεδία. Όταν τους συναναστρεφόμαστε μαθαίνουμε τα μέσα με τα οποία μπορούμε κι εμείς να θριαμβεύσουμε πάνω στο θάνατο.
Το θέμα αυτό έχει συζητηθεί σε μεγάλη έκταση από τους Αγίους. Έχουν περιγράφει τη μέθοδο διάβασης από την πύλη του θανάτου και την κατάκτηση του θανάτου. Ακολουθώντας τη μέθοδό τους ο αφοσιωμένος μπορεί να περάσει κι αυτός μέσα από την πύλη του θανάτου και να ταξιδέψει διαμέσου των πεδίων πέρα απ’ αυτή. Αφήνει το φυσικό του σώμα κι έπειτα επιστρέφει σ’ αυτό κατά βούληση. Στο διάστημα αυτό διατηρεί πλήρη συνείδηση και όποιες σκηνές επιμαρτυρεί τις θυμάται έντονα.

Το άτομο του οποίου η ψυχή έχει διασχίσει τα ανώτερα βασίλεια πριν τον νικήσει ο θάνατος, είναι σε θέση να κατανοήσει τι σημαίνει “πεθαίνω εν ζωή’. Η διάνοια είναι ανήμπορη να καταλάβει αυτό το φαινόμενο. Ο Πλούταρχος περιέγραψε την κατάσταση την ώρα του θανάτου ως εξής: «Την ώρα του θανάτου η ψυχή βιώνει τις ίδιες εντυπώσεις και περνά από την ίδια διαδικασία όπως εκείνοι που έχουν μυηθεί στα Μεγάλα Μυστήρια». Όσοι ακολουθούν τις οδηγίες ενός αληθινού Διδασκάλου πεθαίνουν καθημερινά, ενόσω ζουν. Πηγαίνουν στα ανώτερα πεδία και επανέρχονται στο φυσικό τους σώμα κατά βούληση.

Ένα από τα οφέλη των διδασκαλιών των Αγίων είναι ότι ο μαθητής διαπερνά την πύλη του θανάτου σε κατάσταση ευτυχίας και μ’ αυτό τον τρόπο την κατακτά. Αυτή είναι εμπειρία όλων των μαθητών που έχουν ευλογηθεί με τη χάρη του Διδασκάλου. Δεν είναι απλώς λόγια ή ένας μύθος από κάποιο βιβλίο των ιερών γραφών. Ο θάνατος δε φοβίζει όποιον ακολουθεί την ατραπό των Αγίων. Αν κάποιος μάθει την τέχνη του θανάτου εν ζωή μπορεί να διακόψει για πάντα τον κύκλο της γέννησης και της επαναγέννησης. Χάνει κάθε φόβο για το θάνατο, γιατί κάθε μέρα διασχίζει την πύλη του. Επομένως οι Άγιοι εξυμνούν την κατάσταση του «θανάτου εν ζωή» και διδάσκουν τον τρόπο εκτέλεσής του. Ο θάνατος είναι γλυκός αν κάποιος μπορεί να πεθαίνει όσο ζει.

Το σώμα είναι ένας ωκεανός πνευματικότητας, που κανείς δεν μπορεί να τον βυθομετρήσει. Μόνο όποιος πεθαίνει εν ζωή μπορεί να λάβει τα μαργαριτάρια της υπερσυνείδησης. Ένα τέτοιο άτομο, αν εισχωρήσει στον ωκεανό του σώματός του έστω και μια φορά, μπορεί να αντλήσει ολόκληρο θησαυρό υπερσυνείδησης. Διαφορετικά ο θησαυρός παραμένει ολότελα κρυμμένος. Όποιος βυθίζεται βαθιά στον ωκεανό και υψώνεται στον ουρανό θα κάμει την κατοικία του στα ανώτερα πεδία και θα γνωρίσει το κόσμημα του Κυρίου. Για όσο διάστημα διψάμε για ζωή (σ’ ετούτο τον κόσμο) δεν πρόκειται να αποκτήσουμε το πολύτιμο αυτό κόσμημα. Αν επιθυμούμε να πραγματώσουμε το Θεό χρειάζεται να πεθάνουμε εν ζωή, γιατί είναι αδύνατο να Τον πραγματώσουμε για όσο διάστημα δεν το κάνουμε. Όσο χαιρόμαστε τις εγκόσμιες επιθυμίες η πραγμάτωση του Θεού δεν πρόκειται να έρθει. Όποιος πεθαίνει ενόσω ζει, ζει παντοτινά. Όποιος αντιμετωπίζει τη ζωή σ’ ετούτο τον κόσμο και το θάνατο με την ίδια στάση, είναι επίσης ελεύθερος από το θάνατο. Ο θάνατος εν ζωή δεν έχει καμιά σχέση με την ταφή ή την αποτέφρωση. Είναι μια κατάσταση ή επίπεδο όπου ο Διδάσκαλος χορηγεί αιώνια ζωή στους μαθητές του.

Το κύριο στοιχείο στην πνευματικότητα είναι να πεθαίνεις ενόσω ζεις, γιατί μετά από έναν τέτοιο θάνατο η ψυχή πραγματικά ζωντανεύει. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο αγνοούν το αληθινό αυτό μονοπάτι, επειδή φοβούνται να πεθάνουν ενόσω ζουν.
Δεν πρόκειται να πραγματώσουμε την αληθινή ζωή όσο δεν προχωράμε πέρα από την κυριαρχία του θανάτου, ή με άλλα λόγια, όσο δε γεννιόμαστε στα λεπτότερα και ανώτερα πεδία. Ο Χριστός λέγει: «Εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού». Κατά Ιωάννην Γ΄ 3. Αλλά ένας τέτοιος θάνατος, δηλαδή 1 θάνατος εν ζωή, μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της χάρης του Διδασκάλου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι λάτρεις του Κυρίου, πεθαίνοντας ενόσω ζουν, πίνουν πάντοτε από τον οίνο της ευτυχίας και της μακαριότητας. Αυτό είναι το προνόμιο εκείνων στους οποίους ο ίδιος ο Διδάσκαλος προσφέρει τον «οίνο».

Ο θάνατος εν ζωή δεν επιτυγχάνεται εύκολα. Η μέθοδος μπορεί να αποκτηθεί μέσω της χάρης ενός Διδασκάλου. Μπορεί να πεθάνει ενόσω ζει μονάχα εκείνος που έχει υποτάξει το νου του και περιορίσει τις επιθυμίες και τις ορέξεις του και εκμηδενίσει το εγώ του. Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ίσως φαίνεται. Δεν είναι τόσο εύκολο να το πραγματοποιήσει κανείς, όσο είναι το να μιλήσει σχετικά μ’ αυτό. Το επιτυγχάνει όταν απαρνιέται όλες τις επιθυμίες για τον κόσμο. Όσο οι επιθυμίες κεντρίζουν το σώμα η ψυχή δεν μπορεί να επιτύχει τη φυγή της. Μόνο αποδεσμεύοντας τον εαυτό από το σώμα και το νου, μπορεί κανείς να πεθάνει ενόσω ζει.

Όταν για πρώτη φορά η ψυχή αφήνει το πήλινο δοχείο (σώμα) κατά τη διάρκεια της άσκησης, περνά απαραιτήτως μέσα από την πύλη του θανάτου. Αφού εγκαταλείψουμε τον κόσμο και τις επιθυμίες του κι αφού παραδοθούμε εντελώς στο Διδάσκαλο ο οποίος είναι πάντοτε έτοιμος να βοηθήσει, αφήνουμε την ψυχή μας να ανυψωθεί σε ανώτερα πεδία. Δε θα έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Τι είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος εν ζωή; Η έδρα της ψυχής στο σώμα βρίσκεται στο οφθαλμικό κέντρο και από εκεί ολόκληρο το σώμα λαμβάνει τα ενεργειακά του ρεύματα. Στην άσκηση του θανάτου εν ζωή δεν υπάρχει ανάγκη να σταματήσει η αναπνοή. Απλώς συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο κέντρο των ματιών κάνοντας σίμραν (επανάληψη), αποστερώντας έτσι τις αισθήσεις από την κινητήρια ενέργειά τους. Τότε το σώμα θα εμφανιστεί ως σωρός νεκρού. Με άλλα λόγια, οι χονδροειδείς αισθήσεις θα σταματήσουν να λειτουργούν και θα αφυπνιστούν οι λεπτότερες αισθήσεις κι έτσι η ψυχή θα ανυψωθεί σε λεπτότερα πεδία και θα αντικρίσει τη δόξα τους.

Με το σίμραν ολόκληρη η ενέργεια του σώματος συγκεντρώνεται στο κέντρο των ματιών. Με τον οραματισμό σταθεροποιείται εκεί και με το Ηχητικό Ρεύμα ανυψώνεται σε ανώτερα πεδία. Όταν η συνείδηση διαχωρίζεται από το σώμα, αυτό ονομάζεται θάνατος εν ζωή. Ο ασκούμενος εγκαταλείπει το σώμα του κατά τον ίδιο τρόπο που η ψυχή το αφήνει την ώρα του θανάτου. Η μόνη διαφορά είναι ότι η σύνδεση με το φυσικό σώμα δε σπάζει εντελώς. Υπάρχει μια αργυρή χορδή που αναφέρεται στην Αγία Γραφή (Εκκλησιαστής ΙΒ' 6), με την οποία μπορεί κανείς να εγκαταλείψει το σώμα κατά βούληση και να επιστρέφει σ’ αυτό ενώ ταυτόχρονα θα παραμένει συνδεδεμένος με το σώμα συνεχώς. Με τον τρόπο αυτό αποκτά επίγνωση για το θάνατο ενόσω ζει. Ταξιδεύει στο αστρικό, το αιτιατό και τα ανώτερα πεδία, και εξοικειώνεται απόλυτα μ’ αυτά. Είναι ικανός να συναντήσει και να συνομιλήσει με τους κατοίκους των πεδίων αυτών.
Ο Γκουρού Άνγκαντ δίδει μια αρμόζουσα περιγραφή των συνθηκών του θανάτου εν ζωή. Λέγει: «Βλέπεις χωρίς μάτια. Ακούς χωρίς αυτιά. Περπατάς χωρίς πόδια. Εργάζεσαι και μιλάς δίχως να χρησιμοποιείς τα χέρια ή τη γλώσσα. Ακόμη κι όσο ζεις πεθαίνεις και μόνο τότε μπορείς να ακούσεις το Λόγο του Θεού και να συναντήσεις τον Αγαπημένο σου».

Η κατάσταση του θανάτου εν ζωή είναι αποτέλεσμα της χάρης του Διδασκάλου, της παρακολούθησης των Σατσάνγκ του και της αφοσίωσης στο Ναμ (Θείο Λόγο). Μόνο τότε διαπερνά κανείς τον ωκεανό της ζωής και επευφημείται στην Αυλή του Κυρίου για το γεγονός ότι εκπλήρωσε την αποστολή της ανθρώπινης ζωής.

Ο μαθητής ή αφοσιωμένος είναι ο μόνος που εργάζεται για να βρει παντοτινή μακαριότητα. Με άλλα λόγια είναι εκείνος που ασκείται στο Σαμπντ το οποίο παρέχει αυτή τη μακαριότητα. Ένας τέτοιος άνθρωπος γνωρίζει και τη ζωή και το θάνατο, και τα χειρίζεται με τον ίδιο τρόπο. Ένας τέτοιος μαθητής είναι ο αγαπημένος του Κυρίου.

Ο Καμπίρ έχει εκφράσει την ίδια σκέψη με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο: «Η πνευματικότητα είναι ένα ψηλό δένδρο. Οι καρποί του κρέμονται στον ουρανό και μόνο ένα σπάνιο πουλί μπορεί να τους γευθεί».
Μόνο όσοι πεθαίνουν ενόσω ζουν μπορούν να γευθούν τους καρπούς. Συνεπώς, όσο η ψυχή δεν εγκαταλείπει εντελώς το σώμα κατά τη διάρκεια της ζωής, οι γεννήσεις και οι θάνατοι θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν.
Ο οίκος της ψυχής μας είναι τα πνευματικά πεδία. Αν κάποιος πεθάνει μ’ αυτό τον τρόπο η ψυχή του δε χρειάζεται να επιστρέφει πια σ’ ετούτο τον κόσμο.

Η κατάσταση του θανάτου εν ζωή είναι η κατάσταση του διαχωρισμού της συνείδησης από την ύλη. Είναι μια εξαιρετικά εξελιγμένη κατάσταση. Ένα τέτοιο πρόσωπο γνωρίζει τον εαυτό του και το νου του, και κατανοεί τα μυστήρια της ζωής. Αυτή η κατάσταση μπορεί να επιτευχθεί από άτομα στα οποία δίδεται η χάρη του Θεού μέσω του Διδασκάλου.
«Ολόκληρος ο κόσμος πεθαίνει μετά θάνατον, γιατί κανείς δεν πεθαίνει τον πραγματικό θάνατο. Έχω πεθάνει ένα τέτοιο θάνατο που θα με κάμει να μην πεθάνω ξανά. Όσο δε γνωρίζεις πώς να πεθαίνεις ενόσω ζεις δεν πρόκειται να αποκτήσεις την ελευθερία από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου».

Nickos's picture

Click για περισσότερα

Γενικώς έχει παρατηρηθεί πως όταν ακούμε για κάτι πολύ καλό εγείρεται στο νου μας η επιθυμία να το αποκτήσουμε. Όταν σχετιζόμαστε με κάποιον δημιουργείται ένας σύνδεσμος μαζί του και ο νους μας αισθάνεται ευτυχία με το να βρίσκεται στη συντροφιά του και να βλέπει το συγκεκριμένο άτομο όσο γίνεται πιο συχνά. Δημιουργείται ένα ιδιαίτερο συναίσθημα σε σχέση με το άτομο κι αυτό το συναίσθημα αναπτύσσεται σε κύμα αγάπης.

Η αγάπη είναι σαν πηγή ευωδιάς στον κήπο της ζωής. Όταν η σύνδεση με το σύντροφό μας γίνεται ισχυρή, η προσκόλλησή μας απέναντι του μεταβάλλεται σε αγάπη και η κατάσταση του νου μας γίνεται τέτοια ώστε δε θέλουμε να τον αποχωριστούμε σε σημείο που ακόμη κι αν η λογική μας προσπαθεί να μας εμποδίσει να τον συναντήσουμε, ο νους έλκεται απ’ αυτόν ακαταμάχητα. Τότε ο νους κυβερνά τη διάνοια και καθώς αυτό το αίσθημα ολοένα αυξάνεται γίνεται τόσο δυνατό που ο αποχωρισμός από το σύντροφό μας ακόμη και για σύντομο χρονικό διάστημα μας κάνει να αδημονούμε. Ο νους μας στρέφεται σ’ εκείνον και επιθυμούμε να είμαστε μαζί. Ωστόσο εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα ένας μικρός έλεγχος της διάνοιας πάνω στο νου, αλλά βαθμιαία υποχωρεί και τότε το συναίσθημα λαμβάνει τη μορφή της έντονης αγάπης. Στην κατάσταση αυτή, ο λάτρης αρχίζει να ξεχνά τον εαυτό του. Δε δίδει καμιά προσοχή στο σώμα και στο νου του. Αισθάνεται ευτυχισμένος αν ο αγαπημένος είναι μαζί του. Διαφορετικά είναι όπως ένα νεκρό σώμα. Γίνεται αδιάφορος προς όλους, ακόμη και στους ίδιους τους συγγενείς του, κι ολόκληρος ο έλεγχος της διάνοιας εξαφανίζεται.

Ο λάτρης πίνει από το κύπελλο του οίνου των όμορφων ματιών του αγαπημένου και μεθά. Δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη φίλων ή συγγενών. Η διάνοια και ο νους του χάνουν κάθε δύναμη διάκρισης. Το συναίσθημα της αγάπης είναι οικουμενικό. Ζώα, πουλιά, έντομα, ακόμη και φυτά και άνθη είναι γεμάτα απ’ αυτή. Η σπίθα της φλόγας της αγάπης μεθά τον άνθρωπο που ελκύεται απ’ αυτή. Ολόκληρο το σύμπαν υμνεί τη δόξα της. Δεν υπάρχει καρδιά που να είναι απόλυτα στερημένη από αγάπη. Όλοι γεννιούνται σ’ ετούτο τον κόσμο προικισμένοι με ένα τουλάχιστον μόριο αγάπης. Όλοι ζούμε μέσα σ’ αυτή, αλλά όσοι δεν ακολουθούν ορθά το μονοπάτι, καμιά φορά πνίγονται μέσα της.

Η αγάπη είναι ιδιότητα της ψυχής και ενυπάρχει σε όλους μας, αλλά δεν μπορούν να ωφεληθούν όλοι απ’ αυτή. Ο ωκεανός αυτός της χαράς βρίσκεται μέσα μας και δε χρειάζεται να ξοδέψουμε ούτε δεκάρα για να την αποκτήσουμε. Μόλις η ψυχή ελευθερωθεί από το ρύπο και τις προσκολλήσεις του κόσμου η αληθινή αγάπη αυτόματα εμφανίζεται.
Την αγάπη τη συναντούμε στην αρχική μορφή της σε κάθε ανθρώπινο ον. Ο Θεός είναι αγάπη και η ψυχή είναι μέρος Του. Συνεπώς, η ψυχή είναι επίσης αγάπη. Επειδή όμως η ψυχή καλύπτεται πίσω από το μανδύα του νου, η αγάπη είναι επίσης καλυμμένη μαζί της. Είναι αναγκαίο να απομακρύνουμε τα καλύμματα.

Όπως υπάρχουν αρχές και κανονισμοί για την επίτευξη διαφορετικών μορφών γνώσης, κατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει συγκεκριμένος κώδικας πειθαρχίας που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να γίνει δεκτός στο σχολείο της αγάπης. Είναι απαραίτητο αυτές οι αρχές να ακολουθηθούν αυστηρά: Ο λάτρης χρειάζεται να εγκαταλείψει τις εγκόσμιες σκέψεις, τα θέλγητρα ετούτου του κόσμου, αλλά και του άλλου που βρίσκεται πέρα απ’ αυτόν, και πρέπει να απορροφηθεί εντελώς στη θεώρηση του Αγαπημένου του.
«Όταν κοίταξα μέσα μου βρήκα εκείνο που εδώ και αιώνες αναζητούσε ολόκληρη η ανθρωπότητα από τη μια άκρη του κόσμου μέχρι την άλλη. Το αναζητούσαμε επί αιώνες εδώ κι εκεί, αλλά το βρήκαμε μόνο μέσα στην καρδιά μας. Συνεπώς δεν πρέπει να αναζητάς το χαμένο Αγαπημένο εξωτερικά. Θα Τον βρεις μόνο στα βάθη της καρδιάς σου».

Τέσσερα Πράγματα είναι Αναγκαία στην Αγάπη
1. Καμιά άλλη ιδέα δεν πρέπει να εισβάλλει στο νου εκτός εκείνης του αγαπημένου.
2. Δεν πρέπει να τίθεται καν θέμα ανταλλάγματος ή ανταλλαγής.
3. Κάθε μορφή φόβου πρέπει να απομακρυνθεί.
4. Ο λάτρης δεν πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση εχθρότητας ή μίσους με κανέναν.

Τέτοια άτομα ποτέ δεν απογοητεύονται ούτε χάνουν τις ελπίδες τους. Ο Αγαπημένος τους (ο αληθινός Διδάσκαλος) είναι πάντοτε στο πλευρό τους.
Οι προσευχές ενός ατόμου που εξαρτάται από τυπολατρίες, απαγγέλλονται σε κάποια καθορισμένη στάση, ενώ οι προσευχές του λάτρη λέγονται πάντοτε σε κατάσταση λήθης του εαυτού (στην οποία υψώνεται κανείς πάνω από το θνητό εαυτό ή εγώ). Το άτομο που λέει τις προσευχές του σύμφωνα με τυπολατρίες, πλένει τα χέρια και το πρόσωπό του πριν καθίσει για προσευχή, ενώ ο λάτρης «νίπτει τας χείρας του» από τον κόσμο. Με άλλα λόγια, αν δεν απομακρύνουμε τις σκέψεις μας από τον κόσμο δεν μπορούμε να θυμηθούμε Εκείνον.
Ο Μπούλε Σαχ εκφράζει την ίδια σκέψη με τα ακόλουθα όμορφα λόγια:
«Οι θρησκευτικές συνήθειες είναι η νοσοκόμα μας, οι τυπολατρίες και οι τελετές η μητέρα μας, αλλά αν θέλουμε να αποκτήσουμε κάτι που αξίζει πραγματικά, αυτό μπορεί να γίνει μόνο με πνευματική άσκηση (εσωτερική μέθοδο). Τότε μόνο μπορούμε να πραγματώσουμε την πραγματική Αλήθεια».

Όλες οι τεχνικές και οι αυστηρές πειθαρχίες είναι άδειες χωρίς αγάπη. Η γνώση και η θεώρηση από μόνες τους είναι επίσης ανεπιτυχείς προσπάθειες. Όλες αυτές οι ασκήσεις εκτελούνται μόνο για να επιφέρουν αγάπη. Αν δεν υπάρχει αγάπη τότε όλοι οι διαλογισμοί είναι ξηροί και άχρηστοι.
Ο νους πρέπει να εξαγνιστεί απ’ όλες τις σκέψεις και τις επιθυμίες ώστε να γίνει όπως ένα πολύ καλά στιλβωμένος καθρέφτης. Όσο διατηρεί κανείς απληστία και επιθυμίες στην καρδιά του, το πρόσωπο της αγάπης δε γίνεται ορατό. Μόνο με την αγάπη οι Άγιοι επιτυγχάνουν συνειδητή ένωση με τον Κύριο. Με άλλα λόγια, αν υπάρχει οποιοδήποτε προσωπικό) συμφέρον τότε αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη.

Η αγάπη γνωρίζει μόνο πώς να δίνει. Πρέπει να εγκαταλείψει κανείς κάθε επιθυμία, να ξεχάσει δύναμη και δόξα, και να γίνει ο σκλάβος κάποιου άλλου. Τέτοια είναι η αγάπη. Φτάνει κανείς να ζει αληθινά όταν χάνει τον εαυτό του εντελώς μέσα στην αγάπη. Πρέπει να νιώσει τον εαυτό του να ξυπνά μέσα στον Αγαπημένο του και να ενωθεί πλήρως με το Θεό. Αυτό είναι αγάπη. Είναι ένα έργο θυσίας και παράδοσης. Η συνάντηση με τον Αγαπημένο είναι πολύ δύσκολη, γιατί ο λάτρης καλείται να ανταλλάξει ετούτη την ατραπό με το ίδιο του το κεφάλι.
«Αν επιθυμείς να μάθεις για την αγάπη πήγαινε σ’ έναν Άγιο και ρώτησε τον. Αν θέλεις να μάθεις πώς φεύγει η καρδιά μέσα απ’ τα χέρια σου, ρώτησε κάποιον που έχει απολέσει την καρδιά του».
Άντι Γκραντ

Η αγάπη εμφανίζεται πρώτα στην καρδιά του Αγαπημένου. Αν δεν υπάρχει φως η νυχτοπεταλούδα δεν πρόκειται ποτέ να καεί. Η αγάπη γεννιέται σε κάποιον χάρη στην καλή του τύχη και με τη χάρη του Θεού, και τότε μόνο γίνεται ικανός να καταφύγει στη συντροφιά των Αγίων. Ο Γκουρού Ραμ Ντας λέγει: «Όσο για εκείνους που κατέχουν τον πλούτο της αγάπης, πρέπει να αντιληφθείτε ότι ο Ίδιος ο Κύριος τους έχει κάνει αυτό το δώρο με τη χάρη Του. Ένας τέτοιος θησαυρός μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσω ενός Διδασκάλου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να Τον υπηρετήσετε, αλλά αυτός είναι ο τρόπος επίτευξης κάθε χαράς. Η αγάπη δίδεται μόνο σε όσους ο Ίδιος ο Θεός προσφέρει τη χάρη Του».

Όπως ο ηλεκτρισμός υπάρχει στην μπαταρία σε λανθάνουσα μορφή και μόνο όταν συνδεθεί με το κύκλωμα μπορεί να φωτίσει μια μεγάλη περιοχή, κατά παρόμοιο τρόπο η σπίθα της αγάπης δημιουργείται στην καρδιά του αναζητητή με τη χάρη του Θεού ή του Διδασκάλου και τότε η δύναμή της γίνεται εμφανής.

Το πρώτο αναγκαίο στοιχείο είναι να αφυπνιστεί η αγάπη για το Θεό με τη μέθοδο της επανάληψης και μετά με τη θεώρηση (οραματισμό). Όσο επαναλαμβάνουμε τα πέντε άγια ονόματα, η έλξη και η αγάπη μας γι’ Αυτόν αυξάνονται μέσα μας. Όταν ο λάτρης Τον θυμάται και απορροφάται πλήρως στην ενθύμησή Του τότε ο Θεός στρέφει την προσοχή του λάτρη προς την αφοσίωση με τη θεία χάρη Του.
Το τρίτο μέρος της πνευματικής άσκησης είναι το άκουσμα του Σαμπντ ή Ναμ ή Ηχητικού Ρεύματος. Ο Θεός είναι Σαμπντ και ο Θεός είναι επίσης αγάπη. Συνεπώς, το Σαμπντ είναι αγάπη. Καθώς η ψυχή επικοινωνεί με το Σαμπντ η αγάπη ξεχειλίζει από μέσα της.
Αυτή είναι η ατραπός που καλείται να βαδίσει ο αναζητητής για να έρθει κοντά στον Αγαπημένο. Αλλά κάποτε συμβαίνει να εισχωρούν τα ρεύματα της αγάπης χωρίς αντίσταση στην καρδιά του ατόμου ως αποτέλεσμα ενός και μόνο κοιτάγματος μες στα μάτια ενός αληθινού Διδασκάλου. Ακόμη και μια ματιά από το Διδάσκαλο είναι αρκετή να δημιουργήσει στον αναζητητή το συναίσθημα της έντονης αγάπης χωρίς να περάσει από τα στάδια της συντροφιάς, της οικείας σύνδεσης και της συναισθηματικής έλξης.

Η ατραπός της αγάπης είναι τόσο κοφτερή και τόσο στενή όσο η κόψη ενός σπαθιού. Υπάρχει χώρος μόνο για έναν να βαδίσει. Εδώ Θεός και αναζητητής πρέπει να γίνουν ένα, γιατί η παραμικρή αμφιβολία ή αμέλεια από πλευράς του αφοσιωμένου θα οδηγήσει στην πτώση του. Συνεπώς, μόνο όσοι έχουν ατσάλινη θέληση μπορούν να ακολουθήσουν αυτή την ατραπό με τη βοήθεια του Θεού και του Διδασκάλου, και παραδίδοντας τον εαυτό τους διαρκώς στην αγκαλιά του Αγαπημένου. Τέτοιοι τυχεροί αφοσιωμένοι καθοδηγούνται σε κάθε βήμα και δεν πρόκειται να πέσουν.

Η αγάπη είναι η πιο δυναμική και αποτελεσματική άσκηση απ’ όλες για τη συνάντηση του Κυρίου.
Ο Σαμς-ι-Τα- μπρίζ λέγει:

«Αν ο δρόμος σου φαίνεται μακρύς πάταξε
πάνω στα φτερά της αγάπης.
Όταν ξεδιπλώσεις τα φτερά της αγάπης
δε χρειάζεται ν’ ανεβείς απ’ τα σκαλιά».
«Πρέπει ν’ ανεβείς στο άλογο της αγάπης
και να προχωρήσεις μπροστά χωρίς φόβο,
γιατί το άλογο είναι πολύ γρήγορο.
Το μονοπάτι μπορεί να έχει ανηφόρες
και κατηφόρες, αλλά θα σε οδηγήσει
στο Στόχο σου σε ελάχιστο χρόνο».

Nickos's picture

Click για περισσότερα

Η κατάσταση ενός κοινού πιστού είναι καλύτερη απ’ αυτή των ανθρώπων που προσκολλούνται στον κόσμο. Ο κοινός πιστός έχει διαλογιστεί, έχει εκτελέσει καλό έργα κι έχει αποφύγει την αμαρτία προκειμένου να βρει ένα μέρος στον παράδεισο και να σώσει τον εαυτό του απ’ τις φωτιές της κόλασης. Αλλά καλύτερος από τον κοινό πιστό είναι ο ερημίτης που προσπαθεί να αποφύγει όλες τις αμαρτωλές πράξεις, και επιθυμεί μόνο την επικοινωνία με το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει θυσιάσει τον κόσμο εξαιτίας της επιθυμίας του για τον παράδεισο και ασχολείται με τη λατρεία του Θεού. Καλύτεροι από τους ερημίτες είναι οι λάτρεις που έχουν ανέβει τα σκαλοπάτια προς την αγάπη του Θεού κι έχουν λησμονήσει ετούτο τον κόσμο και τον επόμενο λόγω της αγάπης τους γι’ Αυτόν. Δεν έχουν φόβο για την κόλαση ούτε επιθυμία για τον παράδεισο. Επιθυμούν μόνο να ταξιδέψουν στην ατραπό στην οποία τους οδηγεί ο Αγαπημένος τους.

Τούτος ο κόσμος είναι στην πραγματικότητα μια φυλακή και ο μετέπειτα είναι ο χώρος ικανοποίησης των επιθυμιών. Ο λάτρης δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει κανέναν από τους δυο. Ο λάτρης δείχνει με το παράδειγμά του ότι ο πραγματικός δρόμος στην αγάπη του Θεού δεν είναι μέσω των εξωτερικών τυπικών. Οι διαφωνίες και οι διαπληκτισμοί ανάμεσα σε άτομα διαφορετικών πίστεων οφείλονται σε στενοκεφαλιά και έλλειψη ανοχής. Όσοι περιορίζουν την αγάπη τους στις χώρες ή τα έθνη τους μόνο, υπόκεινται στην ίδια στενοκεφαλιά. Αλλά εκείνος που θέτει το ιδεώδες της αγάπης πάνω απ’ όλα τα άλλα στην καθημερινή του ζωή, ακολουθεί πράγματι την εντολή του Κυρίου του. Ο Κύριος τον αγαπά.

Αν κάποιος ασχολείται με τυπικά ή πειθαρχίες χωρίς να αναπτύξει την ιδιότητα της αγάπης για τον Κύριο και τα τέκνα Του, τότε είναι σαν λουλούδι χωρίς άρωμα, σαν πηγάδι δίχως νερό, σαν λάμπα χωρίς λάδι, ή σαν μάτια δίχως την ικανότητα να βλέπουν. Τέτοια άτομα, ακόμη κι αν αποκτούσαν κάποτε μια σπίθα πνευματικότητας μέσα τους, θα προτιμούσαν να κρατήσουν τα ενδιαφέροντά τους επικεντρωμένα στους εγκόσμιους δεσμούς, και αναπηδούν από το ένα αντικείμενο στο άλλο. Το άτομο που δεν ακολουθεί την ατραπό της αγάπης, δεν τιμάται στην Αυλή του Κυρίου. Εμπλέκεται στα βάσανα του κόσμου κι όποιος έρχεται σε επαφή μαζί του γίνεται επίσης δυστυχής.

«Ο άνθρωπος, που δεν έχει μέσα του αγάπη,
θα έπρεπε να θεωρείται κινούμενο άγαλμα.
Είναι όπως το φυσερό του σιδηρουργού που αναπνέει,
αλλά δεν έχει ζωή».

Η αγάπη δεν μπορεί να αποκτηθεί χωρίς αφοσίωση σ’ ένα Διδάσκαλο. Ο εγκόσμιος άνθρωπος δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό. Μόνο όσοι έχουν την προσοχή τους προσηλωμένη σ’ ένα σημείο μπορούν να το αντιληφθούν, δηλαδή εκείνοι που η καρδιά κι ο νους τους είναι ένα, και που έχουν πίστη και αφοσίωση. Όποιος είναι διατεθειμένος να πουλήσει τη συνείδησή του, με άλλα λόγια να εξαπατήσει τον εαυτό του, δεν μπορεί να πιει από το κύπελλο της αγάπης. Το να βαδίσει κανείς στο μονοπάτι της αγάπης είναι έργο κάποιων αποφασισμένων ψυχών που δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω, άσχετα από το τι θα τους συμβεί. Μόνο εκείνοι θα συναντήσουν τον Αγαπημένο. Όσοι όμως νιώθουν μόνο επιφανειακά τον πόνο του χωρισμού πέφτουν πολύ πριν μπορέσουν να φτάσουν στο Στόχο.

Συνεπώς ας στρέψουμε το νου μας μακριά από την εγκόσμια αγάπη για τα παιδιά, τον/τη σύζυγο, τον πλούτο και το θησαυρό μας, την κυριαρχία και τη δόξα μας. Όλα αυτά είναι εφήμερα. Αντί για όλα αυτά, οφείλουμε να στρέψουμε το πρόσωπό μας προς τον Κύριο μέσω της εκδήλωσής Του στη γη, μέσω του αληθινού Διδασκάλου.

Κάποτε ο Θεός είπε στο Μωυσή: «Δεν ήμουν καλά κι όμως δεν ήρθες να ρωτήσεις για την υγεία μου». Ο Μωυσής απάντησε: «Ω Θεέ, είσαι ο βασιλιάς του κόσμου αυτού και των ανώτερων πεδίων. Πώς μπορείς να ασθενήσεις;» Η απάντηση ήταν: «Μωυσή, κάποιος πολύ αγαπητός μου αφοσιωμένος δεν ήταν καλά κι εσύ δεν πήγες να τον ρωτήσεις για την υγεία του. Αν τον επισκεπτόσουν, θα επισκεπτόσουν αυτόματα κι Εμένα».

Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι η αγάπη και η υπηρεσία προς τους αφοσιωμένους του Κυρίου είναι αγάπη και υπηρεσία προς τον Ίδιο τον Κύριο. Παρόμοια η αγάπη και η υπηρεσία στο Διδάσκαλο, καθώς και η θεώρηση της μορφής του, είναι στην πραγματικότητα αγάπη και θεώρηση του Θεού. Δεν είναι έργο των κοινών ανθρώπων το να ακολουθεί κανείς το μονοπάτι της αγάπης. Μόνο όσοι είναι ατρόμητοι και διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή μπορούν να το πράξουν. Οι δειλοί δεν μπορούν να πλησιάσουν. Ο Κύριος της Αγάπης είναι πολύ ψηλά και δεν είναι δυνατό για τους αδύναμους να επιτύχουν πρόσβαση στην Αυλή Του. Όσο δε θυσιάζουμε το εγώ μας στο βωμό του Αγαπημένου δεν μπορούμε να επιτύχουμε στην ατραπό της αγάπης.

«Ο ελάχιστος όρος που απαιτεί η αγάπη,
είναι η παράδοση του εγώ.
Αν δεν είστε ικανοί να το πράξετε αυτό
πρέπει να απομακρυνθείτε
και να μη μιλάτε καν για αγάπη».
Χαφίζ.

Στην αγάπη δεν υπάρχει άλλος νόμος εκτός από τη θέληση του Αγαπημένου. Οτιδήποτε προστάζει ή παραγγέλνει ο Αγαπημένος, ο λάτρης σκύβει το κεφάλι υπακούοντας.
«Αν επιθυμείς να γευτείς το νέκταρ της αγάπης
δεν μπορείς να είσαι αλαζόνας.
Δύο ξίφη δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια θήκη».
Καμπίρ.

Πρέπει κανείς να ξεχάσει ετούτο τον κόσμο προκειμένου να βρεθεί στον κόσμο που εκτείνεται πέραν αυτού. Και πρέπει να ξεχάσει και τον επόμενο προκειμένου να κατευθύνει την προσοχή του προς το Θεό. Κάποιος που ο νους του είναι ευτυχισμένος στην ενθύμηση του Κυρίου, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με τίποτε άλλο.
Η αγάπη είναι η πραγματική θυσία που χαρίζει ταπεινότητα, μας διδάσκει να παραμένουμε στη θέληση του Αγαπημένου και απομακρύνει την προσοχή από τις εγκόσμιες απολαύσεις και τους πόνους. Ένας τέτοιος νους δεν ταλαντεύεται και παραμένει πάντοτε προσηλωμένος στον Αγαπημένο. Αν ένα τέτοιο άτομο αντιμετωπίσει δυσκολίες ή προβλήματα θα τα επωμιστεί χωρίς παράπονο, γιατί θυμάται μόνο τον Αγαπημένο στην καρδιά του και δημιουργεί ένα καινούριο κόσμο αγάπης ολόγυρά του. Δεν ελκύεται από τον εξωτερικό κόσμο, ούτε επηρεάζεται από τα προβλήματα του. Επιπλέον, τα πνευματικό μυστικά αποκαλύπτονται εντός του κι έρχεται κοντότερα στην πραγμάτωση του Θεού.

Η αληθινή αγάπη δεν πρόκειται να επιτρέψει σε κάποιον να ακολουθήσει τις τάσεις του νου. Η αληθινή αγάπη είναι ένα άλλο όνομα για την ανεπιφύλακτη τήρηση των επιθυμιών του Αγαπημένου και την επιθυμία κάποιου να Τον ευχαριστεί παραμένοντας στη θέλησή Του. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν αναλογίζεται κανείς τις δικές του ανέσεις ή δυσκολίες, αλλά απαλείφει τον εαυτό του για την άνεση και την ευτυχία του Αγαπημένου. Αισθάνεται σπάνια και ιδιαίτερη μακαριότητα ή ευτυχία, τόσο μεγάλη ακόμη και στις δυσκολίες ώστε οι εγκόσμιοι άνθρωποι δεν μπορούν καν να τη φανταστούν. Ο Γκουρού Ραμ Ντας λέγει:

«Όταν κάποιος εμποτίζεται με πραγματική
αγάπη για τον αγαπημένο Διδάσκαλό του,
ο νους και το σώμα του νιώθουν
και τα δυο χαρά όταν τον συναντούν,
γιατί ο Διδάσκαλος που είναι η εκδήλωση του Θεού,
ασκεί ισχυρή και αληθινή έλξη στην καρδιά.
Ρίχνοντας μια ματιά στο φως της ομορφιάς του,
(ο λάτρης) ξεχνά το δικό του εαυτό.
Ένας τέτοιος λάτρης απορροφάται εντελώς
σ’ αυτή τη μακαριότητα».
«Τα μάτια του λάτρη είναι πάντοτε
πλημμυρισμένα από αγάπη
και βλέπουν μόνο το Θεό
και το Όνομα του Θεού».

Το πιο σίγουρο σημάδι ενός λάτρη είναι πως αν απολέσει οποιοδήποτε εγκόσμιο ή υλικό αγαθό δεν του προκαλεί κανένα πόνο, αλλά αν χαθεί χρόνος χωρίς διαλογισμό, προσευχή ή ενθύμηση του Αγαπημένου νιώθει τεράστιο πόνο.
Ο αληθινός λάτρης αρέσκεται τόσο πολύ στην ενθύμηση του Κυρίου του όσο ο διψασμένος αποζητά το νερό. Η γλώσσα του δε μιλά, αλλά ο νους του δεν είναι ποτέ άδειος, γιατί ο Αγαπημένος βρίσκεται πάντοτε στη θύμησή του και δεν Τον λησμονεί ποτέ, ούτε για μια στιγμή. Η αγάπη για τον Κύριο και τους λάτρεις Του είναι πάντοτε στο νου του. Αγαπά εκείνους που Τον αγαπούν, και αγαπά επίσης ολόκληρη τη δημιουργία.

Ποιος είναι αληθινός λάτρης; Όποιος έχει καθαρίσει τον εαυτό του από το ρύπο όλων των εγκόσμιων σκέψεων και επιθυμιών, καίγοντάς τις στη φωτιά της αφοσίωσης και του χωρισμού. Ο νους του πάντοτε αδημονεί να συναντήσει τον Κύριο, όπως η δίψα κάνει τον άνθρωπο να αδημονεί για την ανεύρεση νερού. Ο νους και το σώμα του λάτρη έχουν διαπεραστεί από το βέλος της αγάπης του Θεού. Ο αληθινός Φίλος και Αγαπημένος Του δεν είναι άλλος από τον Παντοδύναμο Θεό.
Η αληθινή αγάπη απομακρύνει το λάτρη από τις έγνοιες της χαράς και του πόνου, του επαίνου και της κατάκρισης, της φτώχειας και του πλούτου, και τον οδηγεί πέρα απ’ όλους αυτούς τους περιορισμούς. Η αγάπη διεισδύει σε κάθε κύτταρο του λάτρη και του δίδει απεριόριστη δύναμη έτσι ώστε δεν του χρειάζονται πλούτη ή φήμη, τιμή ή όνομα. Δεν έχει επιθυμίες για τον κόσμο αυτό ούτε για τον επόμενο. Απελευθερώνεται από τον ιστό του παραδείσου και της κόλασης. Δεν υποπίπτει πλέον στον πειρασμό των παγίδων ή των εγκόσμιων δεσμών.

Οι άνθρωποι παρεξηγούν την έννοια της αγάπης. Το πνεύμα και η σημασία της αγάπης μπορούν να διαπιστωθούν μόνο από έναν αληθινό λάτρη και η λάμψη ή η σπίθα της είναι φανερές στο πρόσωπό του. Αν επιθυμείτε να ακούσετε κάποια περιγραφή της αγάπης πρέπει να ρωτήσετε τον Μανσούρ ή το Χριστό, οι οποίοι προχώρησαν στο θάνατο ήρεμοι και γεμάτοι από χαρά. Μπορείτε ακόμα να ρωτήσετε τη Μιραμπάι που ήπιε ένα κύπελλο δηλητήριο λες και ήταν νέκταρ. Μπορείτε επίσης να ρωτήσετε τον Γκουρού Άρτζαν Ντεβ που κάθισε σε καυτές σιδερένιες πλάκες κι αναφώνησε: «Η θέλησή Σου είναι γλυκιά».

Οι λάτρεις δε μισούν κανέναν. Στα μάτια τους δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αγάπη. Αναζητούν την αγάπη και οι σκέψεις τους είναι πάντοτε συγκεντρωμένες στον Αγαπημένο τους. Εκεί είναι που προσεύχονται και κλίνουν το κεφάλι. Πού ζει ο Αγαπημένος τους; Η απάντηση είναι: Παντού, στον καθένα από μας. Ο Θεός είναι αγάπη και η αγάπη είναι ένα άλλο όνομα για το Θεό. Βρίσκεται σε όλα και η ενέργειά Του κυλά παντού.

«Η αγάπη είναι η μορφή του Θεού,
όπως και ο Θεός είναι η μορφή της αγάπης.
Και τα δυο ζουν σαν ένα,
όπως ο ήλιος κι η λιακάδα».

Ο αληθινός λάτρης δεν περιορίζεται σε καμιά γλώσσα ή πίστη. Διασχίζει όλα τα όρια και αγαπά τους πάντες. Η αγάπη είναι ή πλήρωση του νόμου. Αν αγαπάτε τότε δεν πράττετε απλώς μια συγκεκριμένη πράξη, αλλά πολλές - χωρίς να το αντιλαμβάνεστε. Αγαπώντας, στέλνετε προς τα έξω κύματα αγάπης σ’ ολόκληρο τον περιβάλλοντα χώρο σας ωφελώντας έτσι όλο τον κόσμο.

Ο Αγαπημένος είναι πολύτιμος για το λάτρη κι ο λάτρης λαχταρά τον αγαπημένο. Ο Αγαπημένος του είναι στην κυριολεξία αντικείμενο λατρείας για το λάτρη και 8ε στρέφει τα μάτια του σε κανέναν άλλο. Είναι πάντοτε διψασμένος για τη θέα της μορφής του και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Αγαπημένο ούτε για μια στιγμή. Ακόμη κι αν του δώσετε πλούτη κι όλα τα ακριβά αγαθά του κόσμου, η πείνα ή η επιθυμία του δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί παρά μόνο αν συναντήσει τον Αγαπημένο. Η αγάπη για τον Αγαπημένο του βρίσκεται σε κάθε κύτταρο του σώματος και του νου του. Δεν μπορεί να κρατηθεί στη ζωή με τίποτε άλλο εκτός από τη θέα του Αγαπημένου του.
Μόνο το Όνομα και οι έπαινοι για τον Αγαπημένο του βρίσκονται στη γλώσσα του, τίποτε άλλο. Η επανάληψη του Ονόματος είναι ακατάπαυστη και οι αναστεναγμοί για το χωρισμό -όταν ο Αγαπημένος είναι μακριά του- βγαίνουν από το σώμα κι απ’ την καρδιά του. Δεν αποζητά τίποτε από τον Αγαπημένο παρά μονάχα τον Αγαπημένο και αδημονεί να παραδώσει τον εαυτό του εντελώς στις επιθυμίες του Αγαπημένου. Μέσα στην έκσταση της αγάπης του και την πλήρη παράδοσή του, θεωρεί τον πλούτο ή τη φτώχεια, τον πόνο ή την ευχαρίστηση, την υγεία ή την ασθένεια, και οτιδήποτε άλλο μπορεί να του συμβεί, ως δώρα από τον Αγαπημένο. Δεν αισθάνεται διαφορά μεταξύ πόνου και ευχαρίστησης. Με τη χάρη της αγάπης υψώνεται πάνω απ’ αυτά και παραμένει υπεράνω των περιορισμών του σώματος.
Στην αγάπη δεν υπάρχει άλλη επιθυμία, όπως δεν απομένει τίποτε στη φωτιά που καίει. Οι άνθρωποι του κόσμου απαιτούν την εκπλήρωση των επιθυμιών τους από το Θεό. Αλλά ο λάτρης στον οποίο έχει ανάψει η φωτιά της αγάπης, απαιτεί από το Θεό μόνο το Θεό. Ο Γκουρού Ραμ Ντας λέγει:

«Αν κάποιος έπαιρνε τα πολύτιμα πετράδια
και τους θησαυρούς και των επτά κόσμων
και των επτά ωκεανών
και τους τοποθετούσε μπροστά σ’ ένα λάτρη,
και τον ρωτούσε αν θα προτιμούσε
όλον αυτό τον πλούτο ή τον Αγαπημένο,
ο λάτρης δε θα σκεφτόταν καν τους θησαυρούς.
Ζητά από το Θεό μόνο
το νέκταρ του Ονόματος Του».

Helen's picture

Click για περισσότερα

Ήταν η πρώτη φορά που θα Τον έβλεπα. Άκουγα τόσα πολλά για την ενσάρκωση του Λόγου στα satsang που παρακολουθούσα περισσότερο από ένα χρόνο, και κάθε φορά έπλαθα τη μορφή του με τη φαντασία μου, έκλεινα τα μάτια και οραματιζόμουν τη θεία ακτινοβολία του, όπως την περιέγραφαν τα βιβλία που διάβασα κι όπως την εξυμνούσαν οι satsangis που μιλούσα μαζί τους. Και τώρα ήρθε η ώρα. Ήρθε η μεγάλη στιγμή που θα τον αντίκριζα με τη φυσική Του μορφή, θα έβλεπα το θείο βλέμμα Του, θα ζούσα πέρα από τα όρια της φαντασίας, στην απόλυτη πραγματικότητα.
Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε για το Mand Pandal. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου, θα πω απλά ότι δεν είχα αίσθηση της πραγματικότητας, αφού ζούσα σε μια απόλυτα ονειρική κατάσταση που όμοιά της όχι μόνο δεν είχα ξαναζήσει αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να υπάρχει.
Περπατούσα εκεί που περπατάει Εκείνος, έβλεπα αυτά που βλέπει Εκείνος, ανέπνεα τον αέρα που αναπνέει Εκείνος. Πήραμε τις θέσεις μας κάτω από το σκέπαστρο χωρητικότητας 500.000 χιλιάδων και πλέον ανθρώπων στα δεξιά της εξέδρας που κάθεται ο Διδάσκαλος. Ήρθε η ώρα να παρακολουθήσω το πρώτο μου satsang στα πόδια ενός αληθινού Διδασκάλου, στη συντροφιά του Λόγου ο οποίος «σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας», όπως λέγει ο Ιωάννης στο πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του.
Δεν θυμάμαι αν η καρδιά μου κτυπούσε ή αν είχε σταματήσει. Με είχε συνεπάρει η γλυκιά μελωδία των ψαλμωδών που έψαλλαν ύμνους του Soami Ji και του Adi Granth σε βαθμό που ήταν αδύνατο να διακρίνω το όνειρο από την πραγματικότητα. Ίσως να ήταν περισσότεροι από 500.000 αφοσιωμένοι καθισμένοι ακίνητοι, σιωπηλοί, εστιασμένοι στο οφθαλμικό κέντρο περιμένοντας την άφιξη του Διδασκάλου. Η ησυχία ήταν απόλυτη. Δεν διαταράσσονταν ούτε από τις αναπνοές των χιλιάδων αυτών ανθρώπων που ήταν συγκεντρωμένοι. Ήταν ωσάν να μην ανέπνεαν. Ο μόνος ήχος ήταν η εξωκόσμια μελωδία των ψαλμωδών. Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου να ονειρευτώ, να φανταστώ, να διαλογισθώ. Δεν το έκανα, δεν ήθελα να χάσω ούτε μια στιγμή την εξέδρα, τη θέση που θα καθόταν σε λίγο ο Διδάσκαλος, από όπου θα άκουγα για πρώτη φορά τη φωνή του, θα έβλεπα για πρώτη φορά τη μορφή Του, θα χανόμουν για πρώτη φορά στο απέραντο των ματιών Του. Χαμένη στις σκέψεις αυτές και συνεπαρμένη από τους ύμνους, ξύπνησα από το όνειρο στη θέα της απόλυτης πραγματικότητας καθώς ο Διδάσκαλος πήρε τη θέση του στην εξέδρα. Δεν μπορώ να πω αν ένοιωθα, τι ένοιωθα, δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε κάτι που να βεβαίωνε ότι υπάρχω όπως αντιλαμβάνομαι την εαυτό μου στον κόσμο αυτόν. Δεν είχα την αίσθηση της υπάρξεώς μου, την αίσθηση του περιβάλλοντος. Όλο μου το είναι ήταν πλημμυρισμένο από κάτι εξώκοσμο, που όμοιό του δεν φανταζόμουν ότι μπορούσε να υπάρχει. Όλα ήταν Αυτός, το παν ήταν Αυτός. Κι εγώ στο πλάι του. Διάβασα παλιότερα στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων: «Όπου ένας Satguru ζει, ολόκληρο το περιβάλλον πνευματοποιείται με το νου του, το σώμα, τη διάνοιά του και με τον τρόπο της ζωής του. Και αυτή η παρουσία του επηρεάζει πολύ τους ανθρώπους γύρω του. Όταν ομιλεί ή κινεί τα χέρια του ή κοιτάζει ευσπλαχνικά, ένα ιδιαίτερο ρεύμα προσοχής προέρχεται από αυτόν και δημιουργεί τη δυνατή επίδραση στους νόες του ακροατηρίου. Αυτό οφείλεται στο ότι το ακροατήριο δεν είναι εντελώς αποστερημένο αγάπης και αφοσιώσεως ή, τουλάχιστον, δεν είναι ανίκανοι να αντιλαμβάνονται ή να δέχονται την επίδραση αυτή. Ένα τέτοιο ρεύμα προσοχής βοηθά την ψυχή να ανέλθει, και το πρόσωπο που α¬κούει τέτοιες πνευματικές ομιλίες επεκτείνει την εσωτερική του γνώση κατά πολύ… Το ακροατήριο το οποίο μετέχει της ευωδίας της Πνευματικότητας των Αγίων μουσκεύεται με το γλυκό της άρωμα. Το μεγαλείο της Πνευματικής ομιλίας είναι πράγματι μοναδικό». Και να, που ήρθε η ώρα να είμαι κι εγώ σε ένα τέτοιο ακροατήριο.

Όλες οι Γραφές και τα ιερά βιβλία εκθέτουν τη δόξα της πνευματικής ομιλίας. Στην Mahabharata (το μεγάλο επικό ποίημα των Ινδών) τα πλεονεκτήματα της πνευματικής ομιλίας περιγράφονται ως ακολούθως: «Ακριβώς καθώς τα ευώδη άνθη σκορπίζουν το άρωμά τους σε όλα τα πράγματα τα οποία είναι πλησίον, είτε είναι γη, νερό, ενδύματα, έτσι η συντροφιά των ενάρετων κάμνει τους ανθρώπους ευγενείς. Η συντροφιά των κακών δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κακή, ενώ εκείνη των Αγίων διαφωτίζει την ψυχή στην αλήθεια και στη θρησκεία. Αρμόζει, συνεπώς, οι άνθρωποι να επιζητούν τη συντροφιά των Αγίων προκειμένου να απορροφούν την μακάρια ατμόσφαιρα, την οποία ακτινοβολούν».

Το satsang είναι τόσο μοναδικό ώστε ακόμη και ο Θεός καταθέλγεται από αυτό, και επιβάλλεται συνεπώς σε έναν να προσπαθήσει να βρει έναν Άγιο και είτε να παρακολουθεί την πνευματική ομιλία του ή να διατηρεί τη συντροφιά Του. Διότι αυτό μόνον είναι το μέσον της σωτηρίας του. Εάν ένας επιτύχει τη συντροφιά ενός Αγίου και αναπτύσσει πίστη σ’ αυτόν, η εκπλήρωση της αποστολής της ζωής του είναι εξασφαλισμένη. Εφ’ όσον ένας δεν ευρίσκει τον τέλειο Διδάσκαλο, θα πρέπει να προπαρασκευάζει τον εαυτό του με το να ακολουθεί αγνή ζωή, σπουδάζων θρησκευτικά βιβλία και συναναστρεφόμενος εκείνους οι οποίοι έχουν πνευματική κλίση. Αλλά εάν με τη χάρη του Θεού ένας είναι ικανός να βρει έναν Άγιο ο οποίος έχει φθάσει στην κατανόηση του Θεού, θα πρέπει να εμμένει στις διδασκαλίας του και να πλάσσει τη ζωή του ανάλογα. Αυτό είναι πραγματικό satsang.

«Στα μάτια των Αγίων, γράφει ο Μεγάλος Διδάσκαλος, satsang σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο και έχει ένα πολύ υψηλότερο και αγνότερο σκοπό. Η συνάθροιση των κοσμικά σκεπτόμενων ανθρώπων δεν ορίζεται ως satsang. Sat σημαίνει αλήθεια, και sang σημαίνει συντροφιά. Ένας ο οποίος έχει το ιδεώδες της αλήθειας εγκατεστημένο στην καρδιά του είναι η εικόνα του Κυρίου. Οι Ινδικές Γραφές διαβεβαιώνουν ότι ένας ο οποίος έχει τη γνώση του Brahm είναι ο ίδιος Brahm. Ομοίως, ένας ο οποίος έχει εντυπωμένη στο νου του την αλήθεια είναι ο ίδιος η αλήθεια. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αληθείας και του αληθούς Κυρίου (Sat Purush ). Satguru είναι το φως της αλήθειας».

Sat, που σημαίνει αλήθεια, είναι ένα άλλο όνομα για το Θεό. Ενυπάρχει στους Αγίους και στις συναθροίσεις τους. Σε κοινότητες όπου πρόσωπα ομολογούν ιδιαίτερη πίστη και ζουν μαζί, υπάρχουν ιδρύματα για τη μετάδοση της πίστης τους. Καθώς είναι αληθές ότι η εκπαίδευση μπορεί να αποκτηθεί μόνο σε σχολεία και κολέγια, ότι φάρμακα μπορούν να προμηθεύονται μόνο σε νοσοκομεία, ότι η θερμότητα συνδέεται με φούρνους και ότι η υγρασία είναι αχώριστη από νερό, έτσι και ο Θεός διαμένει όπου οι αφοσιωμένοι Του ζουν. Ο Χριστός εν προκειμένω είπε. «Όπου δυο ή τρεις είναι συναθροισμένοι ομού εν τω ονόματί μου, εκεί εγώ είμαι εν τω μέσω αυ¬των». (Ματθ. 18.20).

Εκεί εγείρονται οι κυματισμοί αγάπης και αφοσιώσεως. Εκεί η μακαριότητα και η χάρη απονέμουν ειρήνη σε όλους. Ο κόσμος είναι ένα καμίνι φλεγόμενο όπου όλα τα δημιουργήματα υποφέρουν βασανιστήρια. Η οικτρή κατάστασή τους είναι άξια ευσπλαχνίας. Η πνευματική ομιλία των Αγίων είναι ανεκτίμητη ευλογία και είναι το λιμάνι των αγωνιών τους. Όσοι βασίζονται σ’ αυτήν με όλο το είναι τους διέρχονται τον ωκεανό του κόσμου και εννοούν το Λόγο, το Nam.

Ο Κύριος Κρίσνα έχει περιγράψει το satsang στους ακολούθους λόγους: «Ω φίλε, ούτε γιόγκα, ούτε γνώση ούτε σπουδή των γραφών, ούτε αυστηρότητες, ούτε απάρνηση, ούτε υπηρεσία σε άλλον, ούτε ευσπλαχνία, ούτε λατρεία, ούτε απαγγελίες, ούτε προσκυνήματα, ούτε ακόμη και καταστολή του νου και των αισθήσεων, δύνανται ποτέ να με φτάσουν με την ευκολία με την οποία η πνευματική ομιλία ή η συντροφιά των Αγίων δύνανται να σε ελευθερώσουν από την κοσμική επίδραση».

Και ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά τον κοιτούσα με δέος να κάθεται στην εξέδρα και να περιφέρει το βλέμμα του στον καθένα χωριστά. Βυθίστηκα στην απεραντοσύνη των ματιών του και τότε αντιλήφτηκα ότι ο θαλάσσιος ωκεανός φαντάζει σαν μια σταγόνα μπροστά στο απέραντο του ωκεανού των ματιών του όταν βυθίζεσαι μέσα τους. Και εκείνη τη στιγμή συνέβη το απίθανο. Τα μάτια του στάθηκαν στα δικά μου και ένοιωσα πραγματικά να εξαϋλώνομαι. Μια απέραντη θλίψη ξαφνικά με κατέλαβε. Ήρθαν στο μυαλό μου τα σοφά λόγια του Σολομώντα:

«Πάντα τα πράγματα είναι εν κόπω• δεν δύναται άνθρωπος να εκφράσει τούτο• ο οφθαλμός δεν χορταίνει βλέπων, και το ωτίον δεν γεμίζει ακούον.
Εγώ ο Εκκλησιαστής εστάθην βασιλεύς επί τον Ισραήλ εν Ιερουσαλήμ• και έδωκα την καρδίαν μου εις το να εκζητήσω και να ερευνήσω διά της σοφίας περί πάντων των γινομένων υπό τον ουρανόν• τον οχληρόν τούτον περισπασμόν ο Θεός έδωκεν εις τους υιούς των ανθρώπων, διά να μοχθώσιν εν αυτώ. Είδον πάντα τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον, και ιδού, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος. Το στρεβλόν δεν δύναται να γίνει ευθές, και οι ελλείψεις δεν δύνανται να αριθμηθούν. Εγώ ελάλησα εν τη καρδία μου λέγων, Ιδού, εγώ εμεγαλύνθην και ηυξήνθην εις σοφίαν υπέρ πάντας τους υπάρξαντας προ εμού εν Ιερουσαλήμ, και η καρδία μου απήλαυσε πολλήν σοφίαν και γνώσιν. Και έδωκα την καρδίαν μου εις το να γνωρίσει σοφίαν και εις το να γνωρίσει ανοησίαν και αφροσύνην• πλην εγνώρισα ότι και τούτο είναι θλίψις πνεύματος. Διότι εν πολλή σοφία είναι πολλή λύπη• και όστις προσθέτει γνώσιν, προσθέτει πόνον.

Εγώ είπα εν τη καρδία μου, ελθέ τώρα, να σε δοκιμάσω δι' ευφροσύνης• και εντρύφα εις αγαθά• και ιδού, και τούτο ματαιότης. Είπα περί του γέλωτος, είναι μωρία• και περί της χαράς, τι ωφελεί αύτη; Εσκέφθην εν τη καρδία μου να ευφραίνω την σάρκα μου με οίνον, ενώ έτι η καρδία μου ησχολείτο εις την σοφίαν• και να κρατήσω την μωρίαν, εωσού ίδω τι είναι το αγαθόν εις τους υιούς των ανθρώπων, διά να κάμνωσιν αυτό υπό τον ουρανόν πάσας τας ημέρας της ζωής αυτών.
Έκαμον πράγματα μεγάλα εις εμαυτόν• ωκοδόμησα εις εμαυτόν οικίας• εφύτευσα δι' εμαυτόν αμπελώνας. Έκαμον δι' εμαυτόν κήπους και παραδείσους και εφύτευσα εν αυτοίς δένδρα παντός καρπού. Έκαμον δι' εμαυτόν δεξαμενάς υδάτων, διά να ποτίζω εξ αυτών το άλσος το κατάφυτον εκ δένδρων. Απέκτησα δούλους και δούλας και είχον δούλους οικογενείς• απέκτησα έτι αγέλας και ποίμνια περισσότερα υπέρ πάντας τους υπάρξαντας προ εμού εν Ιερουσαλήμ. Συνήθροισα εις εμαυτόν και αργύριον και χρυσίον και εκλεκτά κειμήλια βασιλέων και τόπων• απέκτησα εις εμαυτόν άδοντας και αδούσας και τα εντρυφήματα των υιών των ανθρώπων, παν είδος παλλακίδων. Και εμεγαλύνθην και ηυξήνθην υπέρ πάντας τους υπάρξαντας προ εμού εν Ιερουσαλήμ• και η σοφία μου έμενεν εν εμοί. Και παν ό,τι εζήτησαν οι οφθαλμοί μου, δεν ηρνήθην εις αυτούς• δεν εμπόδισα την καρδίαν μου από πάσης ευφροσύνης, διότι η καρδία μου ευφραίνετο εις πάντας τους μόχθους μου• και τούτο ήτο η μερίς μου εκ παντός του μόχθου μου. Και παρετήρησα εγώ εν πάσι τοις έργοις μου τα οποία έκαμον αι χείρες μου, και εν παντί τω μόχθω τον οποίον εμόχθησα, και ιδού, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος, και ουδέν όφελος υπό τον ήλιον.
Επειδή πάσαι αι ημέραι του ανθρώπου είναι πόνος, και οι μόχθοι αυτού λύπη• και την νύκτα έτι η καρδία αυτού δεν κοιμάται• είναι και τούτο ματαιότης. Τότε εγώ εστράφην και είδον πάσας τας αδικίας τας γινομένας υπό τον ήλιον• και ιδού, δάκρυα των αδικουμένων, και δεν υπήρχεν εις αυτούς ο παρηγορών• η δε δύναμις ήτο εν τη χειρί των αδικούντων αυτούς• και δεν υπήρχεν εις αυτούς ο παρηγορών.
Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής• ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Διότι τις ωφέλεια εις τον άνθρωπον από παντός του μόχθου αυτού και από της θλίψεως της καρδίας αυτού, εις τα οποία μοχθεί υπό τον ήλιον;».

Και ενώ σκεφτόμουν τα λόγια αυτά αποσβολωμένη από το θεϊκό του βλέμμα, ένοιωσα τη ματαιότητα του κόσμου αυτού σαν ένα ασήκωτο φορτίο το οποίο με γονάτισε κυριολεκτικά, θαρρείς πως το βάρος όλων των περασμένων ενσαρκώσεών μου προστέθηκε ετούτη την ώρα στους ώμους μου. Και καθώς με κοιτούσε με απέραντη αγάπη και τρυφερότητα που όμοιά της δεν γνώρισα στο μάταιο αυτόν κόσμο, μου φάνηκε πως άκουσα τη γλυκιά του φωνή μέσα μου να επαναλαμβάνει τα λόγια του Χριστού: «Ἔλθετε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς».
Ξαφνικά όλο το φορτίο έφυγε από τους ώμους μου κι ανάλαφρη σαν το φτερό της στρουθοκαμήλου που τοποθετούσε ο Άνουβις στη ζυγαριά της κρίσεως , ένοιωσα την ευσπλαχνία Του σε όλο της το μεγαλείο να με καταλαμβάνει και να με μετουσιώνει από ένα μίγμα σάρκας και οστών σε μια αιθέρια ύπαρξη που δεν έχει τίποτα κοινό με τον ζωώδη αυτόν κόσμο. Η αγάπη Του πλημμύρισε το είναι μου κι εγώ αφέθηκα στα χέρια του ολότελα, ξεχνώντας τη δική μου προσωπικότητα, τη δική μου ταυτότητα. Ήταν αυτό που ο Σωκράτης ονομάζει μέθεξη και που στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων περιγράφεται ως εξής: «Ένας ο οποίος ευχαριστείται στις πνευματικές ομιλίες των πνευματικώς προοδευμένων ψυχών, προχωρεί πέραν της κυριαρχίας της ύλης και του νου. Οποιοσδήποτε παρακολουθεί πνευματική ομιλία ξεχνά τον εαυτό του. Ακριβώς καθώς ένα πεπόνι προσλαμβάνει το χρώμα τού πλησίον του έτσι η πνευματική ομιλία -η πηγή της Πνευματικότητας- επισωρεύει τις αγαθές σταγόνες της επί όλων εκείνων που συνδέονται με αυτήν, και γίνονται η ενσωμάτωση της αγάπης. Όπου διαμένει η αγάπη, εκεί εμφανίζεται μία παράξενη και υπερκόσμια μέθη αγάπης. Οποιοσδήποτε μετέχει αυτής κατακαίει τις φροντίδες του και την ρυπαρότητα του νου του, και αρχίζει να λάμπει στην αρχική του δόξα».

Η εμπειρία μου αυτή δεν μπορεί να περιγραφεί γιατί το βίωμα δεν αναπαράγεται με λέξεις, με χρώματα, με ήχους, με εικόνες. Πώς μπορώ να περιγράψω για να γίνω κατανοητή πως για μια στιγμή, ή και περισσότερο έχασα την ταυτότητά μου, με απορρόφησε εντελώς το βλέμμα του! Τίποτα άλλο για μένα δεν υπήρχε τη στιγμή εκείνη παρά μόνον Εκείνος, το βλέμμα του, η ευσπλαχνία του, η απεραντοσύνη της αγάπης του που περιέκλειε τον κόσμο όλο κι εμένα μαζί μ’ αυτόν. Στην αχλύ της θύμησής μου ήρθαν φωτεινά τα λόγια του Μεγάλου Διδασκάλου:

«Αν τα νερά των ποταμών και των ρυακιών πέσουν στο Γάγγη, χάνουν την δική τους ταυτότητα. Εάν το μαχαίρι του χασάπη μετατρέπεται σε χρυσό στο άγγισμα της φιλοσοφικής λίθου, εάν το δένδρο margosa αυξάνον πλησίον κοκκινόξυλου δένδρου απορροφά την ευωδία του, εάν είναι αληθές πως οτιδήποτε διατηρείται σε μεταλλείο άλατος γίνεται αλάτι, τότε χωρίς αμφιβολία οποιοσδήποτε προσφεύγει σε πνευματική ομιλία βάφεται στο χρώμα της. Πιθανόν να είσαι καλός ή κακός. Δεν πρέπει να λυπάσαι γι’ αυτό. Θα πρέπει να επιτύχεις τη συντροφιά ενός Αγίου και να προσέχεις στην ομιλία του. Ό φρέσκος αέρας της ενδυναμωμένης Πνευματικότητάς Του θα σου επισωρεύσει την ίδια πνευματική υγεία και φρεσκάδα, και εντός ολίγου χρόνου θα γίνεις ο ίδιος καλός. Τότε οι ποιότητες της αρετής θα φανερωθούν εντός σου. Παρακολουθώντας την πνευματική ομιλία με το νου και την καρδιά και εντρυφώντας σ’ αυτήν, εύκολα θα επιτύχεις έλεγχο επί των αισθήσεών σου, και η ψυχή σου θα γίνει σταθερή στη συντροφιά των Αγίων και των εμπείρων Μυστών».

Ο Βhai Gurdas λέγει: «Ό μαθητής γίνεται Άγιος στη συντροφιά των Αγίων, καθώς ακριβώς το νερό που ρίπτεται στο Γάγγη χάνει την ταυτότητα του και γίνεται σαν το νερό του Γάγγη. Ο ποταμός ρέει στον ωκεανό και γίνεται ό ίδιος απύθμενος ωκεανός. Ομοίως, η σαν ωκεανός συντροφιά του Αγίου κάμνει τους μαθητές Του να γίνουν ωσάν Αυτόν. Ακριβώς καθώς η γλυκιά ευωδία των ανθέων δίδει ηρεμία και ειρήνη στο νου, ομοίως η όραση ενός Αγίου φέρει ειρήνη και ηρεμία. Ακριβώς καθώς ο άφωνος Ήχος είναι ο χορηγός όλων των δώρων, ομοίως η συντροφιά των ενάρετων, μεταμορφώνει ακόμη και τον άνθρωπο ολοσχερούς άγνοιας σε μια υψηλή πνευματική συνείδηση».

Από τη μύησή μου και μετά αγωνιζόμουν να αποσύρω το νου μου από τις αισθήσεις, αλλά μάταια. Πολλές φορές απελπίστηκα κι έλεγα πως είτε αυτό είναι ακατόρθωτο, είτε πως εγώ δεν δικαιούμουν του δώρου αυτού.

Και να που τη στιγμή αυτή έρχεται η βεβαίωση ότι πλανιόμουν. Ήταν τόσο απλή υπόθεση η απόσυρση του νου από τον έξω κόσμο, αρκεί να του δώσεις κάτι ανώτερο από τις απολαύσεις που του υπόσχονται οι αισθήσεις. Και να πώς ένοιωσα τη διαφορά αυτή. Όταν ο νους πλανιέται ασταμάτητα από τη μια επιθυμία στην επόμενη η κόπωση καταβάλλει σώμα και ψυχή.

Μάταια αγωνιζόμουν να αποσύρω το νου από τις γλυκές σειρήνες των αισθήσεων και να τον εστιάσω στο οφθαλμικό κέντρο. Η μια σκέψη διαδέχονταν την άλλη σε έναν ατέρμονο χορό εναλλαγών, αφού τίποτα δεν έφερνε ικανοποίηση για να σταθώ, να ξαποστάσω, να πω μου φτάνει μέχρι εδώ.

Και τώρα, σε μια στιγμή μονάχα, χωρίς κόπο κι αγωνία, χωρίς σκέψη και προετοιμασία, χωρίς κανένα θρησκευτικό ή άλλο τυπικό, ο νους σταμάτησε σαν από ακατανόητο φόβο μπροστά στο γλυκύτατο θέαμα της μορφής του Διδασκάλου που αντίκριζε. Στάθηκε έντρομος, αποσβολωμένος από την ακτινοβολία του Sat Guru, σαν να ένοιωσε ντροπή που τόσα χρόνια, τόσες ενσαρκώσεις απομακρύνθηκε από τη θεία θέα της μορφής Του και αναζητούσε τέρψη στα χαμαιτυπεία των απολαύσεων των αισθήσεων. Και τώρα ήρθε εκείνη η απρόσμενη στιγμή που τον ένοιωθα να καίγεται σαν άχυρο στο άσβεστο πυρ των ματιών Του, όπως λέγει ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του. Μια ματιά του Διδασκάλου ήταν αρκετή για να καμφθεί το θράσος του νου να με περιφέρει με σαρκασμό από τη μια παγίδα στην επόμενη από τη μια ζωή στην άλλη που τελειωμό δεν έχουν. Κύρτωσε η έπαρσή του, έπαψε να είναι ο παντοδύναμος αφέντης μου, εκείνος που καυχιόταν για την ανίκητή του δύναμη.

Τώρα κατανοώ την ιδιότητα της προσαρμογής του νου όπως την περιγράφει ο Μεγάλος Διδάσκαλος στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων: «Ό νους είναι ένα θαυμάσιο πράγμα. Προσλαμβάνει το χρώμα της συντροφιάς την οποία διατηρεί. Απορροφά τις ιδιότητες εκείνου επί του οποίου ενδιατρίβει. Εάν επικοινωνεί με κοσμικούς ανθρώπους γίνεται ομοίως κοσμικός. Εάν ζει μεταξύ πνευματικών ανθρώπων αποκτά πνευματικές κλίσεις. Συνεπώς, εάν ένας επιθυμεί να συλλέγει πνευματική γνώση, πρέπει να συναναστρέφεται τους πνευματικά προοδευμένους και πρέπει να προσέχει σταθερά σ’ αυτούς».

Ο Maulana Rum προσθέτει: «Οι επιθυμίες του νου ποτέ δεν θα πεθάνουν χωρίς τα αλάνθαστα χέρια του Διδασκάλου», ενώ ο Tulsi Sahib βεβαιώνει πως «η ψυχή μπορεί να σταθεροποιηθεί μόνο στη συντροφιά των Αγίων. Μόνον όταν αυτό συμβεί ο νους γίνεται ακίνητος. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος για τον έλεγχο του νου».

Κι εγώ, νοιώθοντας ετούτο το μυστήριο να συντελείται μέσα μου, χλώμιασα, ντράπηκα, ήθελα να κρυφτώ από τα ίδια μου τα μάτια για την τόση αδυναμία μου, για την αδικαιολόγητη αμυαλωσύνη μου, για την τόση άγνοιά μου. Μα τί σημασία έχουν όλα αυτά, αναλογίστηκα καθώς κοίταζα έκθαμβη το εκτυφλωτικό φως των ματιών του, που όλοι οι ήλιοι του σύμπαντος ήταν ένα χλωμό κερί σε μια γωνιά του κόσμου.
Κι ενώ σκεφτόμουν τις τόσες αδυναμίες μου μετρώντας τη μικρότητά μου, τότε ξαφνικά ένοιωσα την ύπαρξή μου να γιγαντώνεται καθώς ταυτιζόμουν χωρίς να το καταλαβαίνω και να το προσπαθώ μ’ Εκείνον, καθώς παραδινόμουν ανήμπορη στα χέρια Του, καθώς έπαιρνε Εκείνος το πηδάλιο της ζωής μου από τα ανάξια χέρια μου, που πάντα λαθεμένα χάραζαν τη ρότα του πλοίου μου. Κι ήταν η πρώτη φορά που αφέθηκα στα χέρια κάποιου κι ένοιωθα απόλυτα ασφαλής, κι ας πήγαινα στο άγνωστο, μα το τόσο γνώριμο άγνωστο ταξίδι της ψυχής μου. Κι με μιας ήρθε η γαλήνη στην ταραχή της ψυχής μου, κι όλα ήταν όμορφα, δεν έβλεπα καμιά ασχήμια γύρω μου, γιατί απλά τίποτα άλλο δεν υπήρχε γύρω μου, μέσα μου, παρά μόνον η θεία Του μορφή. Τα πάντα ήταν Εκείνος.
Κι ευθύς κατάλαβα πως τα μεγάλα μυστήρια συντελούνται με τρόπο απλό, αρκεί να αφεθείς στο πνευματικό ρεύμα που εκρέει από έναν αληθινό Διδάσκαλο να σε παρασύρει έξω από το λαβύρινθο των πέντε αισθήσεων. Βασανίζονται οι άνθρωποι χρησιμοποιώντας αμέτρητες τεχνικές για να υποτάξουν κάποιες από τις αισθήσεις τους, κάποιες επιθυμίες, στερούνται, υποφέρουν, απαρνιούνται και ή δεν επιτυγχάνουν τίποτα ή επιτυγχάνουν ελάχιστα. Κι αυτό γιατί εστιάζονται σε λαθεμένους στόχους. Το ίδιο έκανα κι εγώ για χρόνια. Μα να που τώρα, με τη χάρη Του, με μια μόλις δρασκελιά προσπέρασα τους πέντε ληστές που με κρατούν δέσμια στη ματαιότητα του κόσμου τούτου και άδραξα σφιχτά το χέρι του φωτεινού φύλακα που αιώνια με περίμενε στη δεκάτη πύλη. Καθώς έκπληκτη ζούσα όλες αυτές τις μοναδικές εμπειρίες συγκράτησε την έκπληξή μου ο Gossain Tulsi που είπε: «Μην εκπλήττεσαι να ακούσεις, για τέτοιες μεταμορφώσεις, επειδή η αξία της συντροφιάς των Αγίων είναι κρυμμένη». Η ακριβής όψη των Αγίων μας απαλλάσσει από τις σφοδρές επιθυμίες της αισθήσεως.

«Η ζωή των Αγίων, διαβάζουμε στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων, ασκεί μια δυνατή επίδραση. Κατέχουν μια μαγνητική δύναμη. Ο νους των, το σώμα και το πνεύμα ακτινοβολούν κυματισμούς ευγενών και ενάρετων σκέψεων. Έχουν πλήρη εξουσία επί των αισθήσεων και του νου των. Στη συντροφιά τους ο νους και οι αισθήσεις μας, γίνονται σταθερές και δεν περιπλανώνται με αποτέλεσμα να αρχίζουμε να εμποτιζόμαστε με τη χάρη του Κυρίου.
Όπου αντιλαμβανόμαστε να λαμβάνει χώρα αυτό, εκεί ο πραγματικός Άγιος διαμένει. Διατηρήστε τη συντροφιά του. Εν αντιθέσει προς αυτό, όσο ευγενή συμπεριφορά πιθανόν να έχει ένα πρόσωπο, εάν στη συντροφιά του κακές σκέψεις εξακολουθούν να υπάρχουν και να αυξάνουν, ή ο πόθος για την ανάμνηση και την αγάπη του Κυρίου δεν εκδηλώνε¬ται, είναι καλύτερο να αποφεύγεται η συντροφιά του».

Στη Bhagavad Gita ο Kapil Rishi (ενσαρκωμένος θεός) περιγράφει το γνήσιο Άγιο ως ακολούθως: «Όποιον η φτώχεια δεν τον τρομάζει, ούτε οι απολαύσεις τον κάνουν ευτυχή, όποιος είναι υπόδειγμα ηρεμίας και ευσπλαχνίας, όποιος είναι ανιδιοτελής φίλος όλων και κανένα δεν θεωρεί εχθρό του, και ο νους του εκφράζει την απλότητα του σκοπού, και δεχόμενος την αλήθεια περί Θεού, προσφέρει σε εμένα τρυφερή αφοσίωση, απαρνείται τους καρπούς όλων των πράξεών του χάριν εμού και αποστρέφεται τις κοσμικές σχέσεις. Έχων πλήρη πίστη σ’ εμένα υμνεί τις δόξες μου και έχει το νου του σταθερό σ’ εμένα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ελεύθερος από όλα τα δεσμά του κόσμου και δεν ακολουθεί τις απολαύσεις των αισθήσεων. Αυτός είναι άξιος της συναναστροφής μου».

Και συνεχίζει: «Ποιός είναι εύσπλαχνος ποιός είναι ο εχθρός ουδενός ποιός είναι σταθερός και αληθής, ποιός είναι καθαρός στο νου και θεωρεί όλους με τον ίδιο τρόπο; Ποιός προσπαθεί να πράττει καλό σε άλλους; Τίνος ο νους είναι ελευθερωμένος από επιθυμίες και πάθη; Ποιός εξουσιάζει τις αισθήσεις του; Ποιός είναι καλοκάγαθος και έχει ευγενή και αγνό χαρακτήρα; Ποιός είναι ταπεινός και κενός επιθυμιών και τίνος οι συνήθειες είναι υπό έλεγχο; Ποιός έχει γαλήνη και σταθερό νου; Ποιός έχει παραδώσει τον εαυτό του σε εμένα; Ποιός διαρκώς εμμένει στις υπερφυσικές ιδιότητές μου; Ποιός δεν έχει αδυναμία; Ποιός είναι νηφάλιος και ευχαριστημένος; Ποιός έχει νικήσει πείνα και δίψα, λύπη και ψεύδος, ζωή και θάνατο, και τις άλλες ασθένειες της ζωής; Ποιός δεν επιθυμεί να είναι σεβαστός από οιονδήποτε εκτός εαυτού, ποιός εκτιμά τον καθένα; Ποιός εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του και τις υπευθυνότητες; Ποιός είναι φίλος όλων; Ποιός είναι πλήρης καλοσύνης και γνώσεως; Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι αληθινός Άγιος».
Στην Mahabharat (το μεγάλο επικό ποίημα των Ινδών) περιγράφονται τα χαρακτηριστικά εκείνων στη συντροφιά των οποίων ένας χάνει το φόβο της ζωής και του θανάτου, και επιτυγχάνει σωτηρία. «Αυτοί είναι φυτοφάγοι. Δεν αγαπούν ούτε μισούν κανένα. Η ενάρετη ζωή είναι αρεστή σ’ αυτούς. Οι αισθήσεις τους εξουσιάζονται. Θεωρούν χαρά και λύπη ομοίως. Είναι φιλαλήθεις και φιλάνθρωποι. Δεν δέχονται ελεημοσύνη από άλλους, ενώ οι ίδιοι ευσπλαχνικά διατίθενται. Υπηρετούν τους επισκέπτες. Παρέχουν ανακούφιση σε όλους. Βοηθούν όλους. Είναι θαρραλέοι. Ακλουθούν την ατραπό της αλήθειας. Είναι οι φίλοι όλων, και σε καιρό ανάγκης, είναι προπαρασκευασμένοι να θυσιάσουν το κάθε τι. Παραμένουν σταθεροί επί της ατραπού της αληθείας. Η διαγωγή και η συμπεριφορά τους είναι σε συμφωνία με τα δόγματα της θρησκείας τους. Δεν ομιλούν κακό περί Αγίου ή Μάντεως. Δεν είναι απειλή για κανένα, ούτε οι ίδιοι τρομάζουν. Ζουν μια ευγενή ζωή με αποφασιστικότητα, και διατηρούν ένα αίσθημα μη βιαιότητας (απουσίας μίσους) προς όλους. Είναι ελεύθεροι από πάθος, θυμό, προσκόλληση και εγώ. Πράττουν το καθήκον τους και ακολουθούν τη θρησκεία χάριν αυτής, και όχι για εξασφάλιση φήμης και πλούτου. Φυσικά κλίνουν προς τη θρησκεία. Καθώς ακριβώς έχουν το καθημερινό λουτρό τους, τρώγουν το καθημερινό φαγητό τους και ικανοποιούν άλλες φυσικές ανάγκες, κατά τον ίδιο τρόπο η θρησκεία είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής τους ζωής. Δεν έχουν φόβο, λύπη ή θυμό. Είναι αληθείς και τίμιοι. Δεν χαίρονται επί κερδών, ούτε θλίβονται για απώλειες. Είναι αρμονικής ιδιοσυγκρασίας και διατηρούν την ηρεμία του πνεύματός τους σε όλες τις καταστάσεις. Τα ζεύγη των αντιθέτων όπως κέρδος και ζημία, χαρά και λύπη, αγάπη και μίσος, ζωή και θάνατος, αποτυγχάνουν να διαταράσσουν το νου τους. Είναι σταθεροί και δυνατοί στην απόφασή τους. Φθάνουν σε υψηλή κατάσταση και βαδίζουν την ατραπό της αληθείας με μεγάλη αποφασιστικότητα».

Η Gita (το τραγούδι του Κυρίου) ωσαύτως δίνει το κριτήριο για την αναγνώριση των Αγίων, περιγράφουσα αυτούς ως έχοντας ξεπεράσει τις τρείς ποιότητες, καθώς και τις ιδιότητες εκείνων που έχουν γίνει ένα με τον Ένα Κύριο. Ο Ajar Bharat λέγει: «Δεν είναι δυνατόν να επιτύχουμε την εσωτερική γνώση και την αγάπη του Κυρίου μέσω καλών πράξεων ελεημοσυνών, διαβάσματος γραφών, ή λατρείας νερού, πυρός ή ηλίου. Μπορεί μόνο να επιτευχθεί με το να καθόμαστε στα πόδια του λωτού ενός Αγίου και να εκδηλώνουμε την ακτινοβολία Του εντός».

Ο Κύριος Κρίσνα λέγει στην Gita: «Ω φίλε. Καθώς ακριβώς ένα πρόσωπο κοντά στη φωτιά, είναι ελεύθερο από κρύο, φόβο και σκότος, έτσι στη συντροφιά ενός Αγίου είναι ελεύθερο από τα κακά αποτελέσματα των αμαρτιών του από το φόβο της ζωής και του θανάτου, και από το σκότος της άγνοιας. Ακριβώς καθώς μια βάρκα σώζει ένα πνιγμένο πρόσωπο, έτσι οι Άγιοι, που είναι η ενσωμάτωση της ειρήνης, σώζουν την πνιγόμενη ανθρωπότητα από τα φοβερά φαινόμενα του κόσμου. Ακριβώς καθώς η τροφή υποστηρίζει τον άνθρωπο έτσι είμαι Εγώ, η ανακούφιση της οδύνης της ανθρωπότητας. Ακριβώς καθώς ο πλούτος της θρησκευτικής ζωής εύχεται σε βοήθειά μας στον επέκεινα κόσμο, έτσι η συντροφιά των Αγίων σώζει τρομαγμένες ψυχές από αυτόν τον αχανή ωκεανό του κόσμου».
Ό Rishi Kapil λέγει: «Τούτο πας τις γνωρίζει, ότι η συναναστροφή είναι η αιτία αιωνίων δεσμών τα οποία είναι δύσκολο να θραυσθούν. Αλλά εάν η συναναστροφή γίνεται με τους Αγίους, ανοίγει διάπλατα την πύλη της σωτηρίας».

Ο ψαλμωδός σίγησε και η φωνή του Διδασκάλου πλημμύρισε την ψυχή μου ως τα πέρατά της, την άγγιξε απαλά, γλύκανε την πίκρα μου, την πίκρα που συσσώρευσα στους αμέτρητους αιώνες που περιπλανιόμουν μακριά του στη ματαιότητα του κόσμου. Όταν διάβαζα για την πεμπτουσία των σπαγειριστών η οποία με τις ιδιαίτερες ιδιότητες και τη μεγάλη της αγνότητα, επιτυγχάνει την αλλοίωση και τον εξαγνισμό του σώματος, και κατά θαυματουργικό τρόπο θεραπεύει όλες τις ασθένειες σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, αναρωτιόμουν αν ήταν δυνατόν να υπάρχει πραγματικά η πεμπτουσία αυτή ή αν ήταν ένα ευφυολόγημα εξηρμένης φαντασίας προς εντυπωσιασμό των αφελών. Μα τώρα, που τόση ώρα βιώνω το μεγάλο αυτό μυστήριο που συντελείται μέσα μου, διαπιστώνω πως πράγματι υπάρχει, κι η απόδειξη είναι εδώ μπροστά μου, τη βλέπω, τη νοιώθω την αγγίζω με τα χέρια της ψυχής μου. Μέσα σε μια στιγμή μονάχα, μια φευγαλέα Του ματιά, μου πήρε όλο το βάρος της ψυχής, όλες τις έγνοιες που έχω στη ζωή μου, γέμισε όλες τις ελλείψεις μου, θεράπευσε όλες τις ασθένειες του νου και της ψυχής μου, με εξάγνισε πραγματικά από τον κάθε ρύπο των περασμένων, των τωρινών και των μελλούμενων επιθυμιών, και άφησε μόνο την επιθυμία να στραφώ εντός μου, ώσπου να τον συναντήσω και να ταυτιστώ μαζί του, θεωρώντας τη μορφή του και ακούγοντας τις ομιλίες Του.

Η Gita λέγει: «Συναναστροφή με εκείνους οι οποίοι έχουν γίνει ένα με τον Κύριο είναι πολύ περισσότερο εξυψωτική από τις ουράνιες απολαύσεως των ουρανών ή ακόμη και από την ευτυχία της Σωτηρίας. Η βασιλεία αυτού, του κόσμου και οι απολαύσεις αυτής της ζωής είναι μηδαμινές συγκρινόμενες προς την εκθειασμένη συντροφιά τους. Αλλά συντροφιά με τέτοιους Αγίους επιτυγχάνεται μόνο με την άπειρη Χάρη του Κυρίου».
Και ο Tulsi Sahib επαναλαμβάνει: «Η συντροφιά του Αγίου και ο Λόγος του Θεού είναι αμφότερα σπάνια. Μπορεί να τα επιτύχει μόνον αυτός που έχει τη Χάρη του Κυρίου».

Ο Swami Ji στο βιβλίο του Σπουδαίοι Λόγοι επαναλαμβάνει: «Οι Άγιοι είναι εύσπλαχνοι, άλλα δεν ακούμε τη συμβουλή τους. Μας αποκαλύπτουν το μυστικό της ζωής και μας φέρνουν σε επαφή με το Λόγο. Περιβάλλονται ανθρώπινη μορφή και ζουν στον κόσμο. Διά μέσου της χάρης τους βοηθούν την ανθρωπότητα να βρει την αληθινή Ατραπό. Βαστάζουν ακόμη το φορτίο των Κάρμας. Ακόμη και τότε κανείς δεν τούς ακολουθεί».
«Να ενθυμείσθε καλά τούτο, επισημαίνει ο Μεγάλος Διδάσκαλος. Οι Άγιοι είναι ελεύθεροι από τις περιπλανήσεις του νου και από τις αισθησιακές απολαύσεις, διότι με αυστηρή πειθαρχία έχουν ξεπλύνει όλες τις περασμένες εντυπώσεις τους. Δεν έχουν ούτε το ελάχιστο, ίχνος αυτών. Θα πρέπει να προσπαθούμε να βρούμε έναν τέτοιο Άγιο και να καταφύγουμε σ’ αυτόν. Εάν ο ζητών είναι αληθινά ειλικρινής, τότε με τη χάρη του Θε¬ού ασφαλώς θα διασταυρωθεί με έναν και θα απολυτρωθεί. Συνεπώς θα πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε τη συντροφιά των Αγίων όσο είναι δυνατόν». Ο Narad δίνει μεγάλη έμφαση στην ωφέλεια από τη συντροφιά των Αγίων. Λέγει: «Λατρεύετε μόνον τους Αγίους».

Εκείνος μιλούσε κι εγώ ελάχιστα άκουγα κι ακόμα πιο ελάχιστα συγκρατούσα από τα λόγια του. Το μυαλό μου περιφερόταν με εκπληκτική ταχύτητα στις περιγραφές του satsang όπως αυτές δίνονταν στα βιβλία και προσπαθούσα να τις συγκρίνω με τη ζωντανή αυτή ομιλία του Διδασκάλου. Κι ενώ σκεφτόμουν τα γραφόμενα, ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη στη μορφή του, δεν αποσπούσε τίποτα την προσοχή μου στον έξω κόσμο, παρ’ όλο που προσπαθούσα να ταυτίσω τις περιγραφές των πνευματικών ομιλιών με την τωρινή ομιλία, με τον ίδιο το Διδάσκαλο.
Και βρήκα την απόλυτη έκφραση σ’ αυτό που είχα διαβάσει στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων: «Αυτοί οι οποίοι παρακολουθούν πνευματική ομιλία, αυτομάτως προσέχουν, σκέπτονται σοβαρά, και απεικονίζουν νοερά τη μομφή του Πνευματικού Διδασκάλου ο οποίος δίδει την ομιλία. Δεν έχουν ανάγκη να διαβάζουν εξωτερικά βιβλία, επειδή η πνευματική ομιλία διαπραγματεύεται με αυτά κατά ένα πρακτικό τρόπο. Δεν είναι μόνον τα βιβλία τα οποία είναι μέσον για να φθάσει ένας στη γνώση. Η γνώση μπορεί να αποκτηθεί με το να ακούει κάποιος πνευματικές ομιλίες.
Παρατηρήστε τον τυφλό άνθρωπο. Με το να ακούει μόνο θα γίνει πολυμαθής. Με το να ακούμε επίμονα μπορούμε να απορροφούμε νέα γνώση. Όταν ένα ιδιαίτερο θέμα συζητείται σε πνευματική ομιλία όλοι οι ακούοντες σκέπτονται επί του ιδίου θέματος ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα ολόκληρο το περιβάλλον να εμποτίζεται με τα ρεύματα των σκέψεών του. Ολόκληρο το ακροατήριο ωφελείται και το θέμα αφήνει μια ανεξίτηλη εντύπωση στους νόες των παρευρισκομένων.
Μαζί με τα ρεύματα σκέψεως οι κυματισμοί της πνευματικότητας που προέρχονται από το Διδάσκαλο διαρκούσης της ομιλίας Του βοηθούν στο να κάμουν το θέμα σαφές, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να το αντιλαμβάνονται καθ’ ολοκληρίαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ακάθαρτες κακές σκέψεις ξεπλένονται, το σκότος της άγνοιας εξαφανίζεται και στην θέση του αναφαίνεται το φως της γνώσεως.
Εάν ένα πρόσωπο είναι ικανό να παρακολουθεί την ομιλία του Διδασκάλου με προσοχή, σταθερότητα και πίστη, ο ρύπος του νου του εύκολα ξεπλένεται και γίνεται ικανό να αυξήσει την πίστη και την κατανόηση.
Εφ’ όσον ο καθρέπτης του νου ενός δεν είναι καθαρός, οι λόγοι του Διδασκάλου δεν ασκούν πλήρη επίδραση. Καθώς η καθαρότητα του νου αυξάνει, οι λόγοι του Πνευματικού Διδασκάλου αρχίζουν να εντυπώνονται περισσότερο σ’ αυτόν. Με την προσοχή στους λόγους Του, απορροφάται ένας σ’ αυτούς τόσο πολύ ώστε βλέπει ακόμη λάμψεις της ακτινοβολίας του Διδασκάλου εντός.
Φαίνεται ως εάν ήταν δύο σώματα, αλλά μία μόνον πνοή. Η όραση του ίδιου φωτός αναζωογονούσα αμφοτέρους φανερώνεται. Ένα πεπόνι παίρνει χρώμα από ένα άλλο πεπόνι. Ομοίως, ένας ο οποίος παρευρίσκεται σε πνευματική ομιλία αρχίζει να προσλαμβάνει τη μορφή του Διδασκάλου. Όταν αυτό κατορθώνεται, δεν υπολείπεται τίποτε. Ο πλούτος της καλοσύνης που θα συλλέξει κάποιος, είναι καθ’ ολοκληρίαν ο καρπός της συντροφιάς του ενάρετου. Η πνευματική ομιλία είναι ένα πολύ δυνατό μέσον, και μ’ αυτό ένας πολύ γρήγορα επιτυγχάνει απελευθέρωση».

Αν τόσο υπέροχα ακούγεται η λέξη απελευθέρωση, σκέφτηκα πόσο πιο υπέροχα θα είναι να βιώνει κανείς την απελευθέρωση από τα δεσμά του νου με τη χάρη του Διδασκάλου. Γιατί τότε αντιλαμβάνεται πως δεν ανήκει στον κόσμο αυτόν, γιατί τότε ανατείνει τα χέρια του στην εκστατική μορφή του Διδασκάλου που τον καλεί να επιστρέψει στην πραγματική του κατοικία.

«Με το να παραμένουμε στη συντροφιά μιας πνευματικά αφυπνισμένης ψυχής κατ’ ουσίαν αναγεννιόμαστε, διατείνεται ο Μεγάλος Διδάσκαλος στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων. Η ζωική ζωή μέσα μας πηγαινοέρχεται και αρχίζουμε να εννοούμε την πνευματική μας συγγένεια με το Θεό. Γινόμαστε άπρακτοι, και η σκωρία του κακού κατατρίβεται. Το πρόσωπο το οποίο επιβαίνει του πλοίου του Nam, (της Δυνάμεως δηλαδή που απορρέει από το Ύψιστο Ον), εύκολα διαπερνά τον ωκεανό των φαινομένων.
Με τη διατήρηση της συντροφιάς των Αγίων, αυτομάτως ένας πληρούται με την ανάμνηση του Κυρίου και αναπτύσσει μια έντονη λαχτάρα να Τον εννοήσει. Στην πνευματική ομιλία ο Διδάσκαλος, μέσω των πνευματικών Του ρευμάτων, απονέμει το δώρο της νέας ζωής στους αφοσιωμένους, κατά τον ίδιο τρόπο που οι σκώροι θυσιάζουν τους εαυτούς τους στην Πηγή του Φωτός και γίνονται ένα με αυτό. Διότι τότε, η ζωή τους δεν παραμένει δική τους. Γίνεται εκείνη του Διδασκάλου. Έτσι επιτυγχάνουν την κατάσταση της πλήρους συγχωνεύσεως με το Διδάσκαλο».
Ο Kabir λέγει: «Όταν εγώ ήμουν, αυτός δεν ήταν. Όταν αυτός είναι, εγώ δεν είμαι. Η στενωπός της αγάπης είναι τόσο στενή ώστε μπορεί να κράτηση ένα αλλά όχι αμφοτέρους».

Καθώς τον κοιτούσα, χωρίς να τον χορταίνω, αναλογιζόμουν τις αμέτρητες ζωές που έζησα χωρίς τη συντροφιά του, την οποία ίσως και να μην αναζήτησα. Πόσες χαμένες μέρες, πόσες χαμένες ζωές στ’ αλήθεια πέρασαν μέχρι να έρθει με τη χάρη Του η σημερινή ημέρα, αυτή η ευλογημένη μέρα που τον συνάντησα, που κάθομαι δίπλα του και απολαμβάνω τη μακαριότητα της συντροφιάς Του. Τώρα επιτέλους καταλαβαίνω τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξής μου που δεν είναι άλλος από το να αφεθώ με απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια Του, να συγχωνευτώ μαζί του και να με ενώσει με τον Πατέρα που τόσο καιρό περιπλανιέμαι μακριά Του χωρίς να αντιλαμβάνομαι ότι είναι μέσα μου. Πόσο γλαφυρά περιέγραψε Ο Kabir την ίδια αγωνία: «Ω Θεέ, αναφωνεί, δεν ζητώ υπερφυσικές δυνάμεις. Θέλω μόνο τη ματιά των Αγίων καθημερινά. Κάθε φορά που διπλώνω τα χέρια μου για να προσευχηθώ κάμνω αυτήν την παράκληση: Χάρισε μου, Κύριε, την καθημερινή συντροφιά των Αγίων. Εκείνη η ήμερα είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη όταν συναντώ έναν Άγιο. Τον εναγκαλίζομαι από την καρδιά και κατακαίω όλα τα αμαρτήματά μου. Είναι χαμένη η μέρα κατά την οποία δεν συναντώ τον Άγιο. Ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι καλύτερη από τη ζωή του κτήνους. Και δεν μπορεί να υπάρξει αφοσίωση χωρίς τον Κύριο. Ο Θεός με ακούει αλλά αρχίζω να κλαίω, διότι η μακαριότητα που προέρχεται από τη συντροφιά των Αγίων πουθενά δεν ευρίσκεται στον ουρανό. Ευλογημένη είναι εκείνη η στιγμή, όταν έχω τη ματιά του Αγίου. Ζώντας με τον Αληθινό Λόγο, επιτυγχάνω το σκοπό της ζωής μου».

Τώρα μπορώ να κατανοήσω στο απόλυτο τα λόγια του Μεγάλου Διδασκάλου που λέγει ότι «ο χώρος της πνευματικής ομιλίας (satsang) είναι εκθειασμένος τόπος προσκυνήματος. Μετακινεί εκατομμύρια αμαρτημάτων πο¬λυαρίθμων περασμένων βίων, και κάνει το νου καθαρό και διαυγή. Ακριβώς καθώς η φωτιά κατακαίει τη σκουριά του χρυσού και τον κάμνει καθαρό, έτσι η συντροφιά των Αγίων κατακαίει τα αμαρτήματα των περασμένων ζωών και κάμνει ένα πρό¬σωπό καθαρό.

Η Πνευματική Ομιλία (satsang) είναι ένα δυνατό πνευματικό σχολείο ή κολέγιο, όπου πρακτικά μαθήματα Πνευματικότητας και αγάπης μεταδίδονται. Είναι ένα θαυμάσιο εργαστήριο όπου τα μπερδέματα του νου γίνονται ευθέα, και τόσο σμιλεύεται ένας ώστε μπορεί να εννοεί τον εαυτό του και το Θεό». Ο Bhai Gurdas έχει περιγράψει το μεγαλείο της πνευματικής ομιλίας (satsang) στους ακολούθους λόγους με θαυμαστό τρόπο: «Το Satsang, ή η συντροφιά του Αγίου, εισάγει στο φως και διασκορπίζει το σκότος. Αλλά τέτοια συντροφιά είναι δύσκολο να επιτύχει κάποιος. Το satsang είναι ιερός τόπος όπου ρέουν τα ύδατα της διακρίσεως και το λούσιμο σ’ αυτά φέρει όλες τις τέσσαρες σωτηρίες. Οποιοσδήποτε έρχεται σε Πνευματική Ομιλία Αγίου, χάνει την αίσθηση κοινωνικής τάξεως, πίστεως και χρώματος όπως τα θολά νερά τα οποία γίνονται καθαρά και διαυγή καθώς ενώνονται με τα νερά του Γάγγη. Με τη συντροφιά του Αγίου ο κόρακας μετατρέπεται σε κύκνο. Αφήνει τη ρυπαρή τροφή και διαλέγει μαργαριτάρια ως φαγητό».
Ο Διδάσκαλος Arjan εξυμνεί την πνευματική ομιλία στους ακόλουθους λόγους: «Στη συντροφιά των Αγίων το πρόσωπο λάμπει και η ασχήμια εξαλείφεται. Στη συντροφιά τους η αλαζονεία απορρίπτεται και η ταπείνωση καταλαμβάνει τη θέση της. Στη συντροφιά τους ο Θεός, εγγίζεται και η αποστολή της ζωής εκπληρώνεται».

«Η πνευματική επιρροή των Αγίων είναι πολύ μεγάλη. Με τη μεγαλοψυχία τους, η οποία ενεργεί ως η φιλοσοφική λίθος, οι κακοί γίνονται ενάρετοι, οι κλέφτες παύουν να κλέβουν, οι μέθυσοι παραιτούνται από το ποτό και οι κακοποιοί εγκαταλείπουν τις κακές τους συνήθειες. Η ιστορία είναι πλήρης παραδειγμάτων τέτοιας φύσεως. Διά μέσου της δόξας των Αγίων, ο Samada ο σφαγέας, η Ganika η πόρνη, και ο Sajjan ο δολοφόνος, όλοι έγιναν Άγιοι.

Δεν υπάρχει πληρέστερο και καταλληλότερο μηχάνημα για τη μεταμόρφωση κακών σκέψεων σε ευγενείς απ ό την πνευματική ομιλία.
Στη συντροφιά των ενάρετων απορροφά ένας αρετή και ελευθερώνεται από όλα τα ελαττώματα και τα αμαρτήματα. Οι πνευματικά εξελιγμένες ψυχές πάντοτε γεμίζουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν με ρεύματα αγνότητας. Ακόμη και οι χείριστοι των αμαρτανόντων δεν μπορούν να αποφύγουν την επίδρασή τους, αλλά μεταστρέφονται σε ευγενείς και στη συντροφιά των Αγίων, βάφεται ένας στο χρώμα του Κυρίου».
Ο Maulana Rum λέγει: «Εάν επιθυμείς να συνάντησης τον Κύριο πήγαινε και κάθισε στα πόδια του λωτού ενός Αγίου, επειδή η συντροφιά Του, ακόμη και για μια στιγμή, είναι καλύτερη από ειλικρινή προσευχή εκατό ετών». Και επισημαίνει: «Το πρόσωπο ενός, Αγίου είναι η απάντηση σε κάθε ερώτημα, επειδή στην παρουσία Του όλες οι δυσκολίες μας αυτομάτως διαλύονται χωρίς ακόμη και να τις ενθυμούμαστε».

«Η λίθινη απελευθέρωση κείται μέσα στους Αγίους και εκείνος είναι ο τόπος της λατρείας μας. Κόρακες και γερανοί, σαν εμάς, οι οποίοι ζούμε στο ρύπο των αισθησιακών απολαύσεων, μεταμορφώνονται σε κύκνους με τη συμμετοχή του Λόγου της αμβροσίας». Συνεχίζει ο Μεγάλος Διδάσκαλος.

Το satsang τελείωσε, η φωνή Του σίγησε, ένωσε τα χέρια Του στο μέτωπό Του, υποκλίθηκε με θεϊκή ταπεινοφροσύνη και αποχώρησε απλά όπως ήρθε. Όσοι είχαμε την ευλογία να δεχθούμε τη θεία χάρη Του ας ανταποδώσουμε το δώρο αυτό κάνοντας το διαλογισμό μας και ας προσευχόμαστε να τύχει της χάρης Του αυτής όλη η ανθρωπότητα σύντομα.

-****************

Τότε ήταν η στιγμή που κατέρρευσα.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ (Satsang )

Σήμερα satsang (πνευματική ομιλία) σημαίνει μια συνάθροιση όπου είτε μουσική ή τραγούδι, ή η απαγγελία ποιημάτων και ιστοριών ή συζητήσεις επί πνευματικών θεμάτων λαμβάνουν χώρα. Ομιλία υπό ενός πολυμαθούς προσώπου αναφέρεται ως satsang (πνευματική). Όταν τέσσαρα ή περισσότερα πρόσωπα κάθονται μαζί και ψάλλουν τις δόξας του Κυρίου, με τη συνοδεία ή μη οργάνου, ακόμη και τούτο είναι γνωστόν ως satsang.

Στα μάτια των Αγίων, γράφει ο Μεγάλος Διδάσκαλος, satsang σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο και έχει ένα πολύ υψηλότερο και αγνότερο σκοπό. Η συνάθροιση των κοσμικά σκεπτόμενων ανθρώπων δεν ορίζεται ως satsang. Sat σημαίνει αλήθεια, και sang σημαίνει συντροφιά. Ένας ο οποίος έχει το ιδεώδες της αλήθειας εγκατεστημένο στην καρδιά του είναι η εικόνα του Κυρίου. Οι Ινδικές Γραφές διαβεβαιώνουν ότι ένας ο οποίος έχει τη γνώση του Brahm είναι ο ίδιος Brahm. Ομοίως, ένας ο οποίος έχει εντυπωμένη στο νου του την αλήθεια είναι ο ίδιος η αλήθεια. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αληθείας και του αληθούς Κυρίου (Sat Purush ). Satguru είναι το φως της αλήθειας.

Διάφορα πρόσωπα ασκούν διαφορετικά είδη επιδράσεων. Οι ενάρετοι δημιουργούν μια ατμόσφαιρα δυνάμεως, ενώ οι κακοί δημιουργούν μια ατμόσφαιρα κακού.

Ό νους είναι ένα θαυμάσιο πράγμα. Προσλαμβάνει το χρώμα της συντροφιάς την οποία διατηρεί. Απορροφά τις ιδιότητες εκείνου επί του οποίου ενδιατρίβει. Εάν επικοινωνεί με κοσμικούς ανθρώπους γίνεται ομοίως κοσμικός. Εάν ζει μεταξύ πνευματικών ανθρώπων αποκτά πνευματικές κλίσεις. Συνεπώς, εάν ένας επιθυμεί να συλλέγει πνευματική γνώση, πρέπει να συναναστρέφεται τους πνευματικά προοδευμένους και πρέπει να προσέχει σταθερά σ’ αυτούς.

Όπου ένας Satguru (πνευματικός διδάσκαλος) ζει, ολόκληρο το περιβάλλον πνευματοποιείται με το νου του, το σώμα, τη διάνοιά του και με τον τρόπο της ζωής του. Και αυτή η παρουσία του επηρεάζει πολύ τους ανθρώπους γύρω του. Όταν ομιλεί ή κινεί τα χέρια του ή κοιτάζει ευσπλαχνικά, ένα ιδιαίτερο ρεύμα προσοχής προέρχεται από αυτόν και δημιουργεί τη δυνατή επίδραση στους νόες του ακροατηρίου. Αυτό οφείλεται στο ότι το ακροατήριο δεν είναι εντελώς αποστερημένο αγάπης και αφοσιώσεως ή, τουλάχιστον, δεν είναι ανίκανοι να αντιλαμβάνονται ή να δέχονται την επίδραση αυτή. Ένα τέτοιο ρεύμα προσοχής βοηθά την ψυχή να ανέλθει, και το πρόσωπο που α¬κούει τέτοιες πνευματικές ομιλίες επεκτείνει την εσωτερική του γνώση κατά πολύ.

Είμαστε σαν τα παιδιά τα οποία αγνοούν την Πνευματικότητα και ο Διδάσκαλος είναι αναλόγου υπεροχής του υποκειμένου.

«Όλοι είμαστε παιδιά ενώπιον του Θεού. Δοξασμένος ας είναι ο Διδάσκαλο, ο οποίος, με τις διδασκαλίες του μας έκαμε ενήμερους περί αυτού». (Adi Granth).

Το ακροατήριο το οποίο μετέχει της ευωδίας της Πνευματικότητας των Αγίων μουσκεύεται με το γλυκό της άρωμα. Το μεγαλείο της Πνευματικής ομιλίας είναι πράγματι μοναδικό. Όλες οι Γραφές και τα ιερά βιβλία εκθέτουν τη δόξα της. Στην Mahabharata (το μεγάλο επικό ποίημα των Ινδών) τα πλεονεκτήματα της πνευματικής ομιλίες περιγράφονται ως ακολούθως: «Ακριβώς καθώς τα ευώδη άνθη σκορπίζουν το άρωμά τους σε όλα τα πράγματα τα οποία είναι πλησίον, είτε είναι γη, νερό, ενδύματα, έτσι η συντροφιά των ενάρετων κάμνει τους ανθρώπους ευγενείς. Η συντροφιά των κακών δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κακή, ενώ εκείνη των Αγίων διαφωτίζει την ψυχή στην αλήθεια και στη θρησκεία. Αρμόζει, συνεπώς, οι άνθρωποι να επιζητούν τη συντροφιά των Αγίων προκειμένου να απορροφούν την μακάρια ατμόσφαιρα, την οποία ακτινοβολούν».

Αναφορικά με αυτό ο Maulana Rum λέγει: «Ανακάλυψα μια μέρα ευωδιάζουσα γη στο λουτροδωμάτιό μου. Τη ρώτησα εάν ήταν άρωμα ή ήλεκτρο, διότι ήμουν πλήρως καταμαγεμένος από αυτό. Η γη, απάντησε. Κάποτε ήμουν απλώς γη, εκ της επικοινωνίας μου με άνθη κάθε μέρος της ουσίας μου υπήρξε εμποτισμένο με το άρωμά τους και εγώ έχω γίνει ευώδης. Χωρίς αυτήν την επικοινωνία, θα παρέμενα η ίδια γη. Λοιπόν, ω καρδιά, κάθισε για μια στιγμή στη συντροφιά των σοφών, με πίστη και αγνότητα νου, ή έλα σε κοινωνία με μια πολύ πνευματοποιημένη ψυχή με απόλυτη ταπεινότητα. Εάν, πάντως αποτυγχάνεις να βρεις τέτοια συντροφιά, μη σπαταλάς τον καιρό σου αλλά κάθισε μόνος διαλογιζόμενος τον Κύριο».

Έτσι θα πρέπει να πλάσσουμε τις ζωές μας ώστε όλες οι πράξεις μας, δηλαδή, το να βλέπουμε, να ακούμε, να ομιλούμε, να τρώμε, να πίνουμε, να διαβάζουμε, να γράφουμε, να εργαζόμαστε και το να συναναστρεφόμαστε ανθρώπους, θα πρέπει να εξασφαλίζει την πρόοδό μας. Η συντροφιά κακών ανθρώπων μας παρασύρει σε κακές κλίσεις ενώ η συντροφιά καλών και πνευματικών ανθρώπων, γεννά σε μας καλές κλίσεις οι οποίες μας οδηγούν σε πνευματική αφύπνιση.

Από τα satsang προσκτούμε τα ακόλουθα:
1. Με το άκουσμα του Λόγου του Θεού και των ιδιοτήτων Του επιτυγχάνει ένας ευτυχία και ποθεί την ένωση με Αυτόν.
2. Με το να σκέπτεται τον Κύριο και να απαγγέλει το Όνομά Του, αρχίζει ένας να χάνει τις κοσμικές προσκολλήσεις να παραιτείται από τις επιθυμίας και τις αισθησιακές απολαύσεις, και να ποθεί με θέρμη να συναντήσει τον Κύριο.

3. Ο νους μας ελευθερώνεται από πάθος και θυμό, και γινόμαστε άφοβοι.

4. Ο νους μας πληρούται με την αγάπη του Κυρίου και τη δημιουργία Του. Στην συντροφιά των Αγίων, ουδείς παραμένει ξένος προς εμάς, ούτε είναι εχθρός μας. Γινόμαστε ένα με το σύμπαν.

5. Με διαρκή αφοσίωση και άσκηση γινόμαστε άξιοι ενώσεως με τον Κύριο, και αρχίζουμε να εννοούμε την απανταχού παρουσία Του εντός και εκτός.

6. Ένας ωκεανός ευτυχίας, μακαριότητας και αγάπης αναβλύζει στις καρδιές μας.

7. Με το ξεπέρασμα των τριών ποιοτήτων (Gunas) επιτυγχάνουμε ταύτιση με την τελική πραγματικότητα και έτσι επιτυγχάνουμε την ύψιστη πνευματική διαμονή.

8. Στο τέλος συγχωνευόμαστε στον Κύριο.

Διά μέσου του satsang (πνευματικής ομιλίας) το πρόσωπο γίνεται ελεύθερο από την επιρροή της αρνητικής δυνάμεως, και των κακών σχεδίων του νου του. Ο άγγελος του θανάτου δεν τον πλησιάζει και απελευθερώνεται.

Το πρόσωπο το οποίο διατηρεί τη συντροφιά των Αγίων επιτυγχάνει το σκοπό του και υποστηρίζεται κατά τη στιγμή του θανάτου του. Η συντροφιά των κακών προσώπων οδηγεί σε καταστροφή. Συνεπώς, πρέπει να εξορκίζουμε την τέτοια συντροφιά.

«Ω Kabir, διατήρησε τη συντροφιά των Αγίων για να βοηθηθείς τη στιγμή του θανάτου. Απόφευγε τη συντροφιά των κακών, η οποία προξενεί φόβο στο τέλος».

Ένας ο οποίος ευχαριστείται στις πνευματικές ομιλίες των πνευματικώς προοδευμένων ψυχών, προχωρεί πέραν της κυριαρχίας της ύλης και του νου. Οποιοσδήποτε παρακολουθεί πνευματική ομιλία ξεχνά τον εαυτό του. Ακριβώς καθώς ένα πεπόνι προσλαμβάνει το χρώμα του πλησίον του έτσι η πνευματική ομιλία -η πηγή της Πνευματικότητας- επισωρεύει τις αγαθές σταγόνες της επί όλων εκείνων που συνδέονται με αυτήν, και γίνονται η ενσωμάτωση της αγάπης. Όπου διαμένει η αγάπη, εκεί εμφανίζεται μία παράξενη και υπερκόσμια μέθη αγάπης. Οποιοσδήποτε μετέχει αυτής κατακαίει τις φροντίδες του και την ακαθαρσία του νου του, και αρχίζει να λάμπει στην αρχική του δόξα.

Η πνευματική ομιλία είναι το μοναδικό δώρο το οποίο ο διδάσκαλος παρέχει δωρεάν και στον πολυμαθή και στον αγνοούντα. Το υπερισχύον μεγαλείο Του, η λάμψη και η μαγνητική Του ισχύς, προσελκύουν κάθε άτομο σύμφωνα με την αξία του, με αποτέλεσμα να γίνονται επιλήσμονες του κόσμου και των σκοπών του και να χάνουν πλήρως τα ίχνη του χρόνου και τον τρόπο της διαβάσεώς του.

Ο Κύριος Κρίσνα έχει περιγράψει το satsang στους ακολούθους λόγους:
«Ω φίλε, ούτε γιόγκα, ούτε γνώση ούτε σπουδή των γραφών, ούτε αυστηρότητες, ούτε απάρνηση, ούτε υπηρεσία σε άλλον, ούτε ευσπλαχνία, ούτε λατρεία, ούτε απαγγελίες, ούτε προσκυνήματα, ούτε ακόμη και καταστολή του νου και των αισθήσεων, δύνανται ποτέ να με φτάσουν με την ευκολία με την οποία η πνευματική ομιλία ή η συντροφιά των Αγίων δύνανται να σε ελευθερώσουν από την κοσμική επίδραση».

Το satsang είναι τόσο μοναδικό ώστε ακόμη και ο Θεός καταθέλγεται από αυτό, και επιβάλλεται συνεπώς σε ένα να προσπαθήσει να βρει έναν Άγιο και είτε να παρακολουθεί την πνευματική ομιλία του ή να διατηρεί τη συντροφιά Του. Διότι αυτό μόνον είναι το μέσον της σωτηρίας του. Εάν ένας επιτύχει τη συντροφιά ενός Αγίου και αναπτύσσει πίστη σ’ αυτόν, η εκπλήρωση της αποστολής της ζωής του είναι εξασφαλισμένη. Εφ’ όσον ένας δεν ευρίσκει τον τέλειο Διδάσκαλο, θα πρέπει να προπαρασκευάζει τον εαυτό του με το να ακολουθεί αγνή ζωή, σπουδάζων θρησκευτικά βιβλία και συναναστρεφόμενος εκείνους οι οποίοι έχουν πνευματική κλίση. Αλλά εάν με τη χάρη του Θεού ένας είναι ικανός να βρει Έναν Άγιο ο οποίος έχει φθάσει στην κατανόηση του Θεού, θα πρέπει να εμμένει στις διδασκαλίας του και να πλάσσει τη ζωή του ανάλογα. Αυτό είναι πραγματικό satsang.

Sat, που σημαίνει αλήθεια, είναι ένα άλλο όνομα για το Θεό. Ενυπάρχει στους Αγίους και στις συναθροίσεις των. Σε κοινότητες όπου πρόσωπα ομολογούν ιδιαίτερη πίστη ζουν μαζί, υπάρχουν ιδρύματα για τη μετάδοση της πίστεώς των. Καθώς είναι αληθές ότι η εκπαίδευση μπορεί να αποκτηθεί μόνο σε σχολεία και κολέγια, ότι φάρμακα μπορούν να προμηθεύονται μόνο σε νοσοκομεία, ότι η θερμότητα συνδέεται με φούρνους και ότι η υγρασία είναι αχώριστη από νερό, έτσι και ο Θεός διαμένει όπου οι αφοσιωμένοι Του ζουν. Ο Χριστός εν προκειμένω είπε. Όπου δυο ή τρεις είναι συναθροισμένοι ομού εν τω ονόματί μου, εκεί εγώ είμαι εν τω μέσω αυ¬τών. (Ματθ. 18.20).

Εκεί εγείρονται οι κυματισμοί αγάπης και αφοσιώσεως. Εκεί η μακαριότητα και η χάρη απονέμουν ειρήνη σε όλους. Ο κόσμος είναι ένα καμίνι φλεγόμενο όπου όλα τα δημιουργήματα υποφέρουν βασανιστήρια. Η οικτρά κατάστασή τους είναι άξια ευσπλαχνίας. Η πνευματική ομιλία των Αγίων είναι ανεκτίμητη ευλογία και είναι το λιμάνι των αγωνιών τους. Όσοι βασίζονται σ’ αυτήν με όλο το είναι τους διέρχονται τον ωκεανό του κόσμου και εννοούν το Λόγο, το Nam.

Αν τα νερά των ποταμών και των ρυακιών πέσουν στο Γάγγη, χάνουν την δική τους ταυτότητα. Εάν το μαχαίρι του χασάπη μετατρέπεται σε χρυσό στο άγγισμα της φιλοσοφικής λίθου, εάν το δένδρο margosa αυξάνον πλησίον κοκκινόξυλου δένδρου απορροφά την ευωδία του, εάν είναι αληθές πως οτιδήποτε διατηρείται σε μεταλλείο άλατος γίνεται αλάτι, τότε χωρίς αμφιβολία οποιοσδήποτε προσφεύγει σε πνευματική ομιλία βάφεται στο χρώμα της. Πιθανόν να είσαι καλός ή κακός. Δεν πρέπει να λυπάσαι γι’ αυτό. Θα πρέπει να επιτύχεις τη συντροφιά ενός Αγίου και να προσέχεις στην ομιλία του. Ό φρέσκος αέρας της ενδυναμωμένης Πνευματικότητάς Του θα σου επισωρεύσει την ίδια πνευματική υγεία και φρεσκάδα, και εντός ολίγου χρόνου θα γίνεις ο ίδιος καλός. Τότε οι ποιότητες της αρετής θα φανερωθούν εντός σου. Παρακολουθώντας την πνευματική ομιλία με το νου και την καρδιά και εντρυφώντας σ’ αυτήν, εύκολα θα επιτύχεις έλεγχο επί των αισθήσεών σου, και η ψυχή σου θα γίνει σταθερή στη συντροφιά των Αγίων και των εμπείρων Μυστών.

Ο Maulana Rum λέγει: «Οι επιθυμίες του νου ποτέ δεν θα πεθάνουν χωρίς τα αλάνθαστα χέρια του Διδασκάλου».
Ο Tulsi Sahib λέγει: «Η ψυχή μπορεί να σταθεροποιηθεί μόνο στη συντροφιά των Άγιων. Μόνον όταν αυτό συμβεί ο νους γίνεται ακίνητος. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος για τον έλεγχο του νου».
Με το να πίνεις τις σταγόνες του νέκταρος οι οποίες ρέουν από πνευματική ομιλία (satsang) θα γίνεις το αθώο παιδί της Πνευματικότητας.

Ο Βhai Gurdas λέγει προκειμένω: «Το satsang χρωματίζει αμφότερους τον καλό και τον κακό. Απορροφούν το χρώμα του, ακριβώς καθώς ένα κακόοσμο ρευστό που χύνεται στο ορμητικό ρεύμα του Γάγγη γίνεται νερό του Γάγγη και λαμβάνει τη μορφή του. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένα πρόσωπο που εισπνέει το άρωμα του satsang γίνεται σταθερό στο νου».

Πάλι ο ίδιος λέγει: «Ό μαθητής γίνεται Άγιος στη συντροφιά των Αγίων, καθώς ακριβώς το νερό που ρίπτεται στο Γάγγη χάνει την ταυτότητα του και γίνεται σαν το νερό του Γάγγη. Ο ποταμός ρέει στον ωκεανό και γίνεται ό ίδιος απύθμενος ωκεανός. Ομοίως, η σαν ωκεανός συντροφιά του Αγίου κάμνει τους μαθητές Του να γίνουν ωσάν αυτόν. Ακριβώς καθώς η γλυκιά ευωδία των ανθέων δίδει ηρεμία και ειρήνη στο νου, ομοίως η όραση ενός Αγίου φέρει ειρήνη και ηρεμία. Ακριβώς καθώς ο άφωνος Ήχος είναι ο χορηγός όλων των δώρων, ομοίως η συντροφιά των ενάρετων, μεταμορφώνει ακόμη και τον άνθρωπο ολοσχερούς άγνοιας σε μια υψηλή πνευματική συνείδηση».

Το δένδρο Dhak που αυξάνει σε επαφή με κοκκινόξυλο δένδρο προσλαμβάνει την ευωδία του. Η επίδραση από την επαφή είναι αληθινά μεγάλη. Το δένδρο το οποίο αυξάνει πλησίον του κοκκινόξυλου δένδρου είναι πράγματι καλότυχο. Σε όλες τις τέσσαρες κάστες και τα τέσσερα θρησκευτικά συστήματα, αδιάφορο πόσο ένα πρόσωπο έχει ξεπέσει, θα εγκαταλείψει τις κακές συνήθειές του και τις κλίσεις του και θα απορροφήσει από τις πνευματικές ομιλίες.
Με το να προσφεύγουν σε πνευματικές ομιλίες οι ταπεινοί επιτυγχάνουν υψηλή κατάσταση. Ακριβώς καθώς ο σίδηρος γίνεται χρυσός ερχόμενος σε επαφή με τη φιλοσοφική λίθο, έτσι ένα πρόσωπο κερδίζει σε αξία και τιμή ερχόμενο σε επαφή με έναν Άγιο.

Ο πάντοτε ευσπλαχνικός Κύριος διαμένει εντός. Με την ακολουθία των διδαγμάτων του Διδασκάλου ελευθερωνόμαστε από τον κύκλο των εκ νέου γεννήσεων. Τέτοιο είναι το μέγεθος της πνευματικής ομιλίας ώστε, καθώς η φιλοσοφική λίθος, μεταμορφώνει τον αμαρτάνοντα σε ενάρετη ύπαρξη. Ο ταπεινός εξυψώνεται. Ένας ο οποίος είναι ανάξιος γίνεται πολύτιμος. Να παρακολουθείς την πνευματική ομιλία και να θεωρείς με αγάπη το Διδάσκαλο και τον Κύριο. Οι σκέψεις, οι λόγοι και οι πράξεις σου αυτομάτως θα γίνουν αγνές. Θα βρεις ότι δια μέσου του satsang ο πνευματικός πλούτος που θα αποκτηθεί σαν αποτέλεσμα της ακολουθίας των διαφόρων ειδών γιόγκα θα προκύψει χωρίς οποιαδήποτε δυσκολία ή προσπάθεια εκ μέρους σου.

Αυτοί οι οποίοι παρακολουθούν πνευματική ομιλία, αυτομάτως προσέχουν, σκέπτονται σοβαρά, και απεικονίζουν νοερά τη μομφή του Πνευματικού Διδασκάλου ο οποίος δίδει την ομιλία. Δεν έχουν ανάγκη να διαβάζουν εξωτερικά βιβλία, επειδή η πνευματική ομιλία διαπραγματεύεται με αυτά κατά ένα πρακτικό τρόπο. Δεν είναι μόνον τα βιβλία τα οποία είναι μέσον για να φθάσει ένας στη γνώση. Η γνώση μπορεί να αποκτηθεί με το να ακούει ένας πνευματικές ομιλίες.
Παρατηρήστε τον τυφλό άνθρωπο. Με το να ακούει μόνο θα γίνει πολυμαθής. Με το να ακούμε επίμονα μπορούμε να απορροφούμε νέα γνώση. Όταν ένα ιδιαίτερο θέμα συζητείται σε πνευματική ομιλία όλοι οι ακούοντες σκέπτονται επί του ιδίου θέματος ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα ολόκληρο το περιβάλλον να εμποτίζεται με τα ρεύματα των σκέψεών του. Ολόκληρο το ακροατήριο ωφελείται και το θέμα αφήνει μια ανεξίτηλη εντύπωση στους νόες των παρόντων.
Μαζί με τα ρεύματα σκέψεως οι κυματισμοί της πνευματικότητας που προέρχονται από το Διδάσκαλο διαρκούσης της ομιλίας Του βοηθούν στο να κάμουν το θέμα σαφές, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να το αντιλαμβάνονται καθ’ ολοκληρίαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ακάθαρτες κακές σκέψεις ξεπλένονται, το σκότος της άγνοιας εξαφανίζεται και στην θέση του αναφαίνεται το φως της γνώσεως.
Εάν ένα πρόσωπο είναι ικανό να παρακολουθεί την ομιλία του Διδασκάλου με προσοχή, σταθερότητα και πίστη, η λέρα του νου του εύκολα ξεπλένεται και γίνεται ικανό να αυξήσει την πίστη και την κατανόηση.
Εφ’ όσον ο καθρέπτης του νου ενός δεν είναι καθαρός, οι λόγοι του Διδασκάλου δεν ασκούν πλήρη επίδραση. Καθώς η καθαρότητα του νου αυξάνει, οι λόγοι του Πνευματικού Διδασκάλου αρχίζουν να εντυπώνονται περισσότερο σ’ αυτόν. Με την προσοχή στους λόγους Του, απορροφάται ένας σ’ αυτούς τόσο πολύ ώστε βλέπει ακόμη λάμψεις της ακτινοβολίας του Διδασκάλου εντός.
Φαίνεται ως εάν ήταν δύο σώματα, αλλά μία μόνον πνοή. Η όραση του ίδιου φωτός αναζωογονούσα αμφοτέρους φανερώνεται. Ένα πεπόνι παίρνει χρώμα από ένα άλλο πεπόνι. Ομοίως, ένας ο οποίος παρευρίσκεται σε πνευματική ομιλία αρχίζει να προσλαμβάνει τη μορφή του Διδασκάλου. Όταν αυτό κατορθώνεται, δεν υπολείπεται τίποτε. Οτιδήποτε πλούτο καλοσύνης θα συλλέξει ένας, είναι καθ’ ολοκληρίαν ο καρπός της συντροφιάς του ενάρετου. Η πνευματική ομιλία είναι ένα πολύ δυνατό μέσον, και με αυτό ένας ταχέως επιτυγχάνει απελευθέρωση.

Sat παράλληλα σημαίνει ζωή. Η συντροφιά ενός ζωντανού προσώπου είναι πνευματική ομιλία. Οι Γραφές δείχνουν ότι οπουδήποτε υπάρχει Διδάσκαλος υπάρχει πνευματική ομιλία (satsang). Αυτή εξαρτάται από το Διδάσκαλο και μπορεί να εκφραστεί μόνο δια μέσου αυτού.
Με το να παραμένουμε στη συντροφιά μιας πνευματικά αφυπνισμένης ψυχής κατ’ ουσίαν αναγεννιόμαστε. Η ζωική ζωή μέσα μας πηγαινοέρχεται και αρχίζουμε να εννοούμε την πνευματική μας συγγένεια με το Θεό. Γινόμαστε άπρακτοι, και η σκωρία του κακού κατατρίβεται. Το πρόσωπο το οποίο επιβαίνει του πλοίου του Nam, (της Δυνάμεως δηλαδή που απορρέει από το Ύψιστο Ον), εύκολα διαπερνά τον ωκεανό των φαινομένων.
Με τη διατήρηση της συντροφιάς των Αγίων, αυτομάτως ένας πληρούται με την ανάμνηση του Κυρίου και αναπτύσσει μια έντονη λαχτάρα να Τον εννοήσει. Στην πνευματική ομιλία ο Διδάσκαλος, μέσω των πνευματικών Του ρευμάτων, απονέμει το δώρο της νέας ζωής στους αφοσιωμένους, κατά τον ίδιο τρόπο που οι σκώροι θυσιάζουν τους εαυτούς τους στην Πηγή του Φωτός και γίνονται ένα με αυτό. Διότι τότε, η ζωή τους δεν παραμένει δική τους. Γίνεται εκείνη του Διδασκάλου. Έτσι επιτυγχάνουν την κατάσταση της πλήρους συγχωνεύσεως με το Διδάσκαλο.
Ο Kabir λέγει: «Όταν εγώ ήμουν, αυτός δεν ήταν. Όταν αυτός είναι, εγώ δεν είμαι. Η στενωπός της αγάπης είναι τόσο στενή ώστε μπορεί να κράτηση ένα αλλά όχι αμφοτέρους».

Δεν υπάρχει πνευματική ομιλία άξια του ονόματος άνευ Διδασκάλου, επειδή ο αληθής Διδάσκαλος απονέμει το Ηχητικό Ρεύμα, και χωρίς αυτό ουδείς μπορεί να διαβεί τον ωκεανό της ζωής. Ενώ εξυμνούν το satsang οι Γραφές υποστηρίζουν ότι, εκείνο μόνον είναι satsang όπου ο λόγος εκθειάζεται και συζητείται. Η τέτοια πνευματική ομιλία μπορεί να αποκτηθεί μόνον από Διδάσκαλο. Με την αφοσίωση του εαυτού καθ’ ολοκληρίαν στο Διδάσκαλο με το νου και το σώμα, και με το να παραδοθεί ένας στο θέλημα του Διδασκάλου, μπορεί εύκολα να εννοήσει το Nam (πνευματικό Ήχο) και να συγχωνευτεί σ’ αυτό.
Με το άγγιγμα της φιλοσοφικής λίθου ο σίδηρος μετατρέπεται σε χρυσό. Κερδίζει σε αξία, αλλά δεν γίνεται φιλοσοφική λίθος. Πώς μπορεί ένας επαρκώς να εξυμνήσει την πνευματική ομιλία. Οποιοσδήποτε ανέχεται την πνευματική ομιλία γίνεται Άγιος. Συνδεόμενος με το Λόγο (Nam) ένας συγχωνεύεται σ’ αυτόν και επιτυγχάνει ζωή αιώνιο. Τότε είναι εσαεί ελευθερωμένος από τον ποδόμυλο της ζωής και του θανάτου.
Δεν υπάρχει πνευματική ομιλία χωρίς αληθινούς Αγίους και σοφούς, αλλά είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσιμε. Η μόνη Λυδία λίθος την οποία έχουμε είναι η περιορισμένη διάνοιά μας, και αυτή είναι βαμμένη στη βαφή του κόσμου και είναι πεπληρωμένη με το δηλητήριο των αισθησιακών απολαύσεων. Αυτή η Λυδία λίθος είναι ανίκανη να αναλύσει τον υπερφυσικό Κύριο, ο οποίος είναι ελεύθερος από όλα τα κοσμικά ελαττώματα. Καίτοι οι Άγιοι είναι αθώοι από κάθε κακό, ακόμη δεν μπορούμε να εννοήσουμε την εξοχότητα τους, επειδή η διάνοια μας είναι αποστερημένη Αγάπης και πίστεως. Συχνά αποδίδουμε πράγματα σ’ αυτούς τα οποία δεν έχουν καμιά βάση στην πραγματικότητα.
Οι Άγιοι δεν επιδεικνύουν πινακίδες από τις οποίες να γνωρίζονται. Στον κόσμο έχουμε πολλά πρόσωπα τα οποία δεν είναι Άγιοι, αλλά τα οποία προβάλλονται επιδεικτικώς με ένα αέρα Αγιότητας. Εξ άλλου, ο πραγματικός Άγιος διάγει μία συνήθη ζωή και δεν αποκαλύπτει τον εαυτό του σε άλλους. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους Αγίους μόνον όταν αποκαλύπτουν τη χάρη τους σε μας.
Πώς μπορεί ο τυφλός άνθρωπος να αναγνωρίζει οιονδήποτε με τα μάτια του; Η εσωτερική όρασή μας είναι κλειστή. Εφ’ όσον δεν ανοίγει, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη δόξα των Αγίων. Έλλειψη πίστεως και καρτερικότητας στέκουν στο δρόμο μας. Έχοντες έλλειψη πίστεως, τους δοκιμάζουμε με την ατελή Λυδία λίθο μας και αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε τους αληθινούς Αγίους.
Υπάρχουν πολλοί Άγιοι οι οποίοι κρύπτονται τόσον προσεκτικά ώστε είναι πολύ δύσκολο σε οιονδήποτε να τους ανακαλύψει. Κατά συνέπειαν, μόνον ολίγοι άνθρωποι πηγαίνουν σ’ αυτούς. Συγχρόνως ο κόσμος είναι πλήρης απάτης και κακίας. Γι’ αυτό το λόγο οι αναζητούντες την Αλήθεια απαιτείται να ερευνούν με προσοχή ώστε να μη θεωρούν οποιονδήποτε ως Άγιο.

Η ζωή των Αγίων ασκεί μία δυνατή επίδραση. Κατέχουν μία μαγνητική δύναμη. Ο νους των, το σώμα και το πνεύμα ακτινοβολούν κυματισμούς ευγενών και ενάρετων σκέψεων. Έχουν πλήρη εξουσία επί των αισθήσεων και του νου των. Στη συντροφιά τους ο νους και οι αισθήσεις μας, γίνονται σταθερές και δεν περιπλανώνται με το αποτέλεσμα ότι αρχίζουμε να εμποτιζόμαστε με τη χάρη του Κυρίου.
Όπου αντιλαμβανόμαστε να λαμβάνει χώρα αυτό, εκεί ο πραγματικός Άγιος διαμένει. Διατηρήστε τη συντροφιά του. Εν αντιθέσει προς αυτό, όσο ευγενή συμπεριφορά πιθανόν να έχει ένα πρόσωπο, εάν στη συντροφιά του κακές σκέψεις εξακολουθούν να υπάρχουν και να αυξάνουν, ή ο πόθος για την ανάμνηση και την αγάπη του Κυρίου δεν εκδηλώνε¬ται, είναι καλύτερο να αποφεύγεται η συντροφιά του.

Στη Bhagavad Gita ο Kapil Rishi (ενσαρκωμένος θεός) περιγράφει το γνήσιο Άγιο ως ακολούθως:
«Όποιον η φτώχεια δεν τον τρομάζει, ούτε οι απολαύσεις τον κάνουν ευτυχή, ο όποιος είναι υπόδειγμα ηρεμίας και ευσπλαχνίας, ο όποιος είναι ανιδιοτελής φίλος όλων και κανένα δεν θεωρεί εχθρό του, του οποίου ο νους εκφράζει την απλότητα του σκοπού, ο οποίος δέχεται την αλήθεια περί Θεού, προσφέρει σε εμένα τρυφερή αφοσίωση, απαρνείται τους καρπούς όλων των πράξεών του χάριν εμού και αποστρέφεται τις κοσμικές σχέσεις. Έχων πλήρη πίστη σε μένα υμνεί τις δόξες μου και έχει το νου του σταθερό σε εμένα. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ελεύθεροι από όλα τα δεσμά του κόσμου και δεν ακολουθούν τις απολαύσεις των αισθήσεων. Αυτοί είναι άξιοι της συναναστροφής μου».

Επί πλέον λέγει: «Ποιός είναι εύσπλαχνος ποιός είναι ο εχθρός ουδενός ποιός είναι σταθερός και αληθής, ποιός είναι καθαρός στο νου και θεωρεί όλους με τον ίδιο τρόπο; Ποιός προσπαθεί να πράττει καλό σε άλλους. Τίνος ο νους είναι ελευθερωμένος από επιθυμίες και πάθη. Ποιός εξουσιάζει τις αισθήσεις του. Ποιός είναι καλοκάγαθος και έχει ευγενή και αγνό χαρακτήρα. Ποιός είναι ταπεινός και κενός επιθυμιών, τίνος οι συνήθειες είναι υπό έλεγχο Ποιός έχει γαλήνη και σταθερό νου. Ποιός έχει παραδώσει τον εαυτό του σε εμένα. Ποιός διαρκώς εμμένει στις υπερφυσικές ιδιότητές Μου. Ποιός δεν έχει αδυναμία. Ποιός είναι νηφάλιος και ευχαριστημένος. Ποιός έχει νικήσει πείνα και δίψα, λύπη και ψεύδος, ζωή και θάνατο, και τις άλλες ασθένειες της ζωής. Ποιός δεν επιθυμεί να είναι σεβαστός από οιονδήποτε εκτός εαυτού ποιός εκτιμά τον καθένα. Ποιός εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του και τις υπευθυνότητες. Ποιός είναι φίλος όλων. Ποιός είναι πλήρης καλοσύνης και γνώσεως. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι αληθινός Άγιος».
Στην Mahabharat (το μεγάλο επικό ποίημα των Ινδών) περιγράφονται τα χαρακτηριστικά εκείνων στη συντροφιά των οποίων ένας χάνει το φόβο της ζωής και του θανάτου, και επιτυγχάνει σωτηρία.
«Αυτοί είναι φυτοφάγοι. Δεν αγαπούν ούτε μισούν κανένα. Η ενάρετη ζωή είναι αρεστή σ’ αυτούς. Οι αισθήσεις τους εξουσιάζονται. Θεωρούν χαρά και λύπη ομοίως. Είναι φιλαλήθεις και φιλάνθρωποι. Δεν δέχονται ελεημοσύνη από άλλους, ενώ οι ίδιοι ευσπλαχνικά διατίθενται. Υπηρετούν τους επισκέπτες. Παρέχουν ανακούφιση σε όλους. Βοηθούν όλους. Είναι θαρραλέοι. Ακλουθούν την ατραπό της αλήθειας. Είναι ο φίλος όλων, και σε καιρό ανάγκης, είναι προπαρασκευασμένοι να θυσιάσουν το κάθε τι. Παραμένουν σταθεροί επί της ατραπού της αληθείας. Η διαγωγή και η συμπεριφορά των είναι σε συμφωνία με τα δόγματα της θρησκείας των. Λεν ομιλούν κακό πεζό Αγίου Μάντεως. Λεν είναι απειλή για κανένα, ούτε οι ίδιοι τρομάζουν. Ζουν μια ευγενή ζωή με αποφασιστικότητα, και διατηρούν ένα αίσθημα μη βιαιότητας (απουσίας μίσους) προς όλους. Είναι ελεύθεροι από πάθος, θυμό, προσκόλληση και εγώ. Πράττουν το καθήκον τους και ακολουθούν θρησκεία χάριν αυτής, και όχι για εξασφάλιση φήμης και πλούτου. Φυσικά κλίνουν προς τη θρησκεία. Καθώς ακριβώς έχουν το καθημερινό λουτρό τους, τρώγουν το καθημερινό φαγητό τους και ικανοποιούν άλλες φυσικές ανάγκες, έτσι ωσαύτως είναι η θρησκεία αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής των ζωής. Δεν έχουν φόβο, λύπη ή θυμό. Είναι αληθείς και τίμιοι. Δεν χαίρονται επί κερδών, ούτε θλίβονται για απώλειες. Είναι αρμονικής ιδιοσυγκρασίας και διατηρούν την ηρεμία του πνεύματός τους σε όλες τις καταστάσεις Τα ζεύγη των αντιθέτων όπως κέρδος και ζημία, χαζά και λύπη, αγάπη και μίσος, ζωή κα ο θάνατος, αποτυγχάνουν να διαταράσσουν το νου τους. Είναι σταθεροί και δυνατοί στην απόφασή τους. Φθάνουν σε υψηλή κατάσταση και βαδίζουν την ατραπό της αληθείας με μεγάλη αποφασιστικότητα».
Η Gita (το τραγούδι του Κυρίου) ωσαύτως δίνει το κριτήριο για την αναγνώριση των Αγίων, περιγράφουσα αυτούς ως έχοντας ξεπεράσει τις τρείς ποιότητες, καθώς και τις ιδιότητες εκείνων που έχουν γίνει ένα με τον Ένα Κύριο.
Ο Ajar Bharat λέγει: «Δεν είναι δυνατόν να επιτύχουμε την εσωτερική γνώση και την αγάπη του Κυρίου μέσω καλών πράξεων ελεημοσυνών, διαβάσματος γραφών, ή λατρείας νερού, πυρός ή ηλίου. Μπορεί μόνο να επιτευχθεί με το να καθόμαστε στα πόδια του λωτού ενός Αγίου και να εκδηλώνουμε την ακτινοβολία Του εντός».
Ο Κύριος Κρίσνα λέγει στην Gita: «Ω φίλε. Καθώς ακριβώς ένα πρόσωπο κοντά στη φωτιά, είναι ελεύθερο από κρύο, φόβο και σκότος, έτσι στη συντροφιά ενός Αγίου είναι ελεύθερο από τα κακά αποτελέσματα των αμαρτιών του από το φόβο της ζωής και του θανάτου, και από το σκότος της άγνοιας. Ακριβώς καθώς μια βάρκα σώζει ένα πνιγμένο πρόσωπο, έτσι οι Άγιοι, που είναι η ενσωμάτωση της ειρήνης, σώζουν την πνιγόμενη ανθρωπότητα από τα φοβερά φαινόμενα του κόσμου. Ακριβώς καθώς η τροφή υποστηρίζει τον άνθρωπο έτσι είμαι Εγώ η ανακούφιση της οδύνης της ανθρωπότητας. Ακριβώς καθώς ο πλούτος της θρησκευτικής ζωής εύχεται σε βοήθειά μας στο επέκεινα κόσμο, έτσι η συντροφιά των Αγίων σώζει τρομαγμένες ψυχές από αυτόν τον αχανή ωκεανό του κόσμου».
Ό Rishi Kapil λέγει: «Τούτο πας τις γνωρίζει, ότι η συναναστροφή είναι η αιτία αιωνίων δεσμών τα οποία είναι δύσκολο να θραυσθούν. Αλλά εάν η συναναστροφή γίνεται με τους Αγίους, ανοίγει διάπλατα την πύλη της σωτηρίας».

Πνευματικής ομιλίας είναι δυο είδη.
1. Εξωτερική ομιλία υπό Αγίων, δια μέσου της οποίας ο νους καθαρίζεται, ο δέκτης γίνεται άξιος πνευματικής ζωής και οδηγείται στην άσκηση του πνευματικού ήχου (Nam).
2. Εσωτερική ομιλία, δια μέσου της οποίας η ψυχή ενώνεται με τον Κύριο και συγχωνεύεται σ’ Αυτόν.
Η Gita λέγει: «Συναναστροφή με εκείνους οι οποίοι έχουν γίνει ένα με τον Κύριο είναι πολύ περισσότερο εξυψωτική από τις ουράνιες απολαύσεως των ουρανών ή ακόμη και από την ευτυχία της Σωτηρίας. Η βασιλεία αυτού, του κόσμου και οι απολαύσεως αυτές της ζωής είναι ως τίποτε συγκρινόμενες προς την εκθειασμένη συντροφιά τους. Αλλά συντροφιά με τέτοιους Αγίους επιτυγχάνεται μόνο με την άπειρη Χάρι του Κυρίου».
Ό Tulsi Sahib λέγει: «Η συντροφιά του Αγίου και ο Λόγος του Θεού είναι αμφότερα σπάνια. Μπορεί να τα επιτύχει μόνον αυτός που έχει τη Χάρη του Κυρίου».
Οι Πνευματικές Γραφές επίσης υποδεικνύουν: «Η συντροφιά των Αγίων είναι αληθινή αφοσίωση στον Κύριο. Αυτή είναι η ύψιστη μορφή λατρείας. Αλλά είναι το προνόμιο μόνο εκείνων επί των οποίων κατέρχεται η Χάρη του Κυρίου. Άγιοι οι οποίοι εκτιμούν την αγάπη του Κυρίου ακόμη και υπέρ τη Σωτηρία δεν είναι καθ’ ολοκληρίαν απόντες από αυτόν τον κόσμο. Αλλά είναι σπάνιοι».
Ο Kabir λέγει: «Ακριβώς καθώς στο δάσος δεν ευρίσκει ένας αγέλες λεόντων, ούτε σμήνη κύκνων, ούτε σάκους αδαμάντων, έτσι ένας δεν συναντά ομάδα Αγίων. Όταν ένας έχει έντονη επιθυμία να συναντήσει Άγιο τότε επιτυγχάνει τούτο με την άπειρο χάρη του Θεού. Όταν τον εγγίζει, προσέχει τους λόγους του, διατηρεί τη συντροφιά του και τον ενθυμείται προοδεύει πνευματικά. Ακόμη και αν δεν γνωρίζουμε, μια στιγμή προσεκτικής οράσεως είναι αρκετή να διασκορπίσει την άγνοια και να ξεπλύνει τα αμαρτήματα, και πολύ ανταμείβεται. Είναι υπέρτερη αφοσιωμένης λατρείας, πολλών ετών».
Ο Maulana Rum λέγει: «Μια στιγμή συντροφιάς ενός Αγίου αμείβει περισσότερο από εκατό έτη αφοσιωμένης υπηρεσίας».
Τα δυο είδη πνευματικής ομιλίας (satsang), εξωτερικά και εσωτερικά, μπορούν να εξηγηθούν ως εξής: Η μία (εξωτερική ομιλία) είναι προσπάθεια στο άναμμα φωτιάς, ενώ η άλλη (εσωτερική ομιλία) είναι ως να κάθεται κάποιος πλησίον φωτιάς και να αποφεύγει το ψύχος ενώ παράλληλα εκτελεί πολλά άλλα καθήκοντα. Ένας ο οποίος συναναστρέφεται με Άγιο έχει την ψυχή του αφυπνισμένη με τα πνευματικά ρεύματα που απορρέουν από αυτόν. Η δεύτερη περίπτωση η εσωτερική είναι συνεπώς υπέρτερη. Καίτοι ακόμη το ταχύ βλέμμα του Αγίου είναι παραγωγικό μεγάλης ωφέλειας, είναι ωσαύτως ουσιώδες για τους μαθητές να αποδίδουν φυσι¬κή υπηρεσία, να υπακούουν απεριορίστως στις οδηγίας του Αγίου, και να εκτελούν πλήρως την πνευματική πειθαρχία διδασκόμενη από Αυτόν.
Εάν ένα πρόσωπο αποδίδει υπηρεσία σε ένα αληθή αφοσιωμένο, ακόμη και εκείνο έχει κάποιαν αξία. Τέτοια υπηρεσία δεν επάγεται διατήρηση συντροφιάς ή εκτέλεση υπηρεσίας με το σώμα. Η διατήρηση συντροφιάς με Αγίους, έχει διπλή ωφέλεια. Ακόμη και στην Mahabharat (Ινδικό έπος) εκτίθεται: «Η αληθινή συντροφιά ενός τελείου Αγίου είναι οδηγητική σε πνευματική πρόοδο ακόμη και όταν ο αφοσιωμένος πράττει ολίγα. Είναι φυσικό ότι στη συντροφιά των ενάρετων αποκτούμε αρετή και στη συντροφιά των αμαρτανόντων αποκτούμε αμαρτία, ακόμη και αν δεν μετέχουμε ουδενός».

Η ύψιστη υπηρεσία είναι να πλάσσει ένας τη ζωή του, σύμφωνα με τις οδηγίες των Αγίων και να ακολουθεί την ατραπό που υποδεικνύουν αυτοί.
Η υπηρεσία είναι τεσσάρων ειδών. Με το σώμα, με το νου με τον πλούτο και με την ψυχή. Εξ αυτών, η υπηρεσία με την ψυχή είναι η αρίστη. Εκείνοι οι οποίοι διατηρούν τη συντροφιά των Αγίων αλλά δεν πλάθουν τη ζωή των καθώς διατάσσεται από αυτούς, δεν αποδίδουν υπηρεσία, κατά την πραγματική έννοια του όρου. Αλλά όσοι ζουν στη συντροφιά τους με την άδειά τους και εκτελούν τις οδηγίες τους κερδίζουν πολύ από τη συντροφιά τους.
Αν κάποιος δεν βλέπει την απόδειξη της ωφέλειας από μια τέτοια συντροφιά, δεν είναι ανάγκη να αποθαρρύνεται επειδή οι εντυπώσεις προηγουμένων ζωών στο νου του είναι τόσον πυκνές ώστε απαιτούν χρόνο για να εξαλειφθούν. Οι εντυπώσεις περασμένων ζωών γίνονται παθητικές κατ’ αρχήν και κατόπιν βαθμιαίως εξαλείφονται καθ ολοκληρίαν. Εφ’ όσον αυτές οι εντυπώσεις δεν εξαφανίζονται εντελώς, το άτομο θα πρέπει να εξακολουθεί να προσφέρει υπηρεσία στους Αγίους. Θα πρέπει να έχει απεριόριστη πίστη ώστε μία ήμερα καθ ολοκληρίαν θα εξαφανιστούν.
Ό Ibrahim Adham, Βασιλεύς της Bokhara, όφειλε να παραμένει με τον Άγιο Kabir για μερικά χρόνια. Αφού τον υπηρέτησε για ένα χρονικό διάστημα, φαίνονταν να είναι πολύ ήρεμος, ήσυχος, και γαλήνιος. Μια μέρα η σύζυγος του Kabir , Loi, παρεκάλεσε τον Άγιο να τον μυήσει. Ο Kabir, που ήταν ενήμερος περί της εσωτερικής προόδου του Ibrahim Adham είπε: «Το δοχείο δεν είναι ακόμη έτοιμο». Στην επιμονή της Loi ο Άγιος είπε: «Όταν ο Ibrahim εξέρχεται το σπίτι, ρίψε επάνω του ένα τενεκέ σκουπίδια από την οροφή». Όταν έγινε αυτό, ό Ibrahim κραύγασε: «Ω πως θα ήθελα να είμαι στη Bokhara. Τότε θα μπορούσα να έχω διδάξει στο ένοχο πρόσωπο το μάθημα». Όταν ελέχθη αυτό στον Kabir παρατήρησε: «Δεν είπα ότι το δοχείο ήταν ακάθαρτο»;
Αφού πέρασαν μερικά χρόνια, ο Άγιος μια ήμερα είπε στη γυναίκα του: «Το δοχείο τώρα είναι καθαρό! Πρωτύτερα έριξες μόνο σκουπίδια επάνω του. Αυτή τη στιγμή ρίξε ένα καλάθι γεμάτο λέρα και κρύψου να ακούσεις τί θα πει». Όταν ο Ibrahim εξήλθε από το σπίτι η σύζυγος του Αγίου έρριψε τη λέρα στο κεφάλι του, και έλειωσε όλα τα ρούχα του. Αφού κοίταξε ήσυχα προς τα άνω είπε: «Είμαι ευγνώμων στο πρόσωπο που έχει ρίξει τα σκουπίδια στο κεφάλι μου. Είθε η χάρις του θεού να είναι σ’ αυτό».
Απαιτείται πολύς χρόνος για να εκριζωθούν οι εσωτερικές εντυπώσεις, δεν μπορούν να εκβιάζονται. Θα πρέπει ένας να συνεχίζει την καθημερινή συντροφιά των Αγίων και την επίγνωσή τους.
Ο Kabir λέγει: «Ω Θεέ, δεν ζητώ υπερφυσικές δυνάμεις. Θέλω μόνο τη ματιά των Αγίων καθημερινά. Κάθε φορά που διπλώνω τα χέρια μου για να προσευχηθώ κάμνω αυτήν την παράκληση: Χάρισε μου, Κύριε, την καθημερινή συντροφιά των Αγίων. Εκείνη η ήμερα είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη όταν συναντώ έναν Άγιο. Τον εναγκαλίζομαι από την καρδιά και κατακαίω όλα τα αμαρτήματά μου. Είναι χαμένη η μέρα κατά την οποία δεν συναντώ τον Άγιο. Ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι καλύτερη από τη ζωή του κτήνους. Και δεν μπορεί να υπάρξει αφοσίωση χωρίς τον Κύριο. Ο Θεός με ακούει αλλά αρχίζω να κλαίω, διότι η μακαριότητα που προέρχεται από τη συντροφιά των Αγίων πουθενά δεν ευρίσκεται στον ουρανό. Ευλογημένη είναι εκείνη η στιγμή, όταν έχω τη ματιά του Αγίου. Ζώντας με τον Αληθινό Λόγο, επιτυγχάνω το σκοπό της ζωής μου». ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ
Συναντούμε πολλά ευσπλαχνικά και φιλάνθρωπα πρόσωπα, τα οποία προσπαθούν να μετακινήσουν την οδύνη των ανθρώπων στον κόσμο. Όταν κάποιος είναι άρρωστος και στερείται, αυτά τα πρόσωπα του δίδουν φάρμακο. Αποδίδουν υπηρεσία. Αλλά κανένα δεν βλέπουμε να λαμβάνει τους πόνους των άλλων. Αυτό είναι το μεγαλείο μόνον των Αγίων. Το να είναι κάποιος μαζί τους είναι πραγματικά προσκύνημα όπου όλα τα αμαρτήματα ξεπλένονται.
«Απονέμουν ευτυχία, ελαφρύνουν την οδύνη και μετακινούν όλα τα σφάλματα. Ω Kabir, πού μπορώ να έχω τη συντροφιά τέτοιων Αγίων που αγαπούν με τον τρόπο αυτό»;
Ο Swami Ji στο βιβλίο του Σπουδαίοι Λόγοι επαναλαμβάνει: «Οι Άγιοι είναι εύσπλαχνοι, άλλα δεν ακούμε τη συμβουλή τους. Μας αποκαλύπτουν το μυστικό της ζωής και μας φέρνουν σε επαφή με το Λόγο. Περιβάλλονται ανθρώπινη μορφή και ζουν στον κόσμο. Διά μέσου της χάρης τους βοηθούν την ανθρωπότητα να βρει την αληθινή Ατραπό. Βαστάζουν ακόμη το φορτίο των Κάρμας. Ακόμη και τότε κανείς δεν τούς ακολουθεί».
Να ενθυμείσθε καλά τούτο. Οι Άγιοι είναι ελεύθεροι από τις περιπλανήσεις του νου και από τις αισθησιακές απολαύσεις, διότι με αυστηρή πειθαρχία έχουν ξεπλύνει όλες τις περασμένες εντυπώσεις τους. Δεν έχουν ούτε το ελάχιστο, ίχνος αυτών. Θα πρέπει να προσπαθούμε να βρούμε έναν τέτοιο Άγιο και να καταφύγουμε σ’ αυτόν. Εάν ο ζητών είναι αληθινά ειλικρινής, τότε με τη χάρη του Θε¬ού ασφαλώς θα διασταυρωθεί με έναν και θα απολυτρωθεί. Συνεπώς θα πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε τη συντροφιά των Αγίων όσο είναι δυνατόν. Ο Narad δίνει μεγάλη έμφαση στην ωφέλεια από τη συντροφιά των Αγίων. Λέγει: «Λατρεύετε μόνον τους Αγίους».

Η Πνευματική Ομιλία (satsang) είναι ένα δυνατό πνευματικό σχολείο ή κολέγιο, όπου πρακτικά μαθήματα Πνευματικότητας και αγάπης μεταδίδονται. Είναι ένα θαυμάσιο εργαστήριο όπου τα μπερδέματα του νου γίνονται ευθέα, και τόσο σμιλεύεται ένας ώστε μπορεί να εννοεί τον εαυτό του και το Θεό. Ο Bai έχει περιγράψει το μεγαλείο της πνευματικής ομιλίας (satsang) στους ακολούθους λόγους με θαυμαστό τρόπο: «Το Satsang, ή η συντροφιά του Αγίου, εισάγει στο φως και διασκορπίζει το σκότος. Αλλά τέτοια συντροφιά είναι δύσκολο να επιτύχει κάποιος. Το satsang είναι ιερός τόπος όπου ρέουν τα ύδατα της διακρίσεως και το λούσιμο σ’ αυτά φέρει όλες τις τέσσαρες σωτηρίες. Οποιοσδήποτε έρχεται σε Πνευματική Ομιλία Αγίου, χάνει την αίσθηση κοινωνικής τάξεως, πίστεως και χρώματος όπως τα θολά νερά τα οποία γίνονται καθαρά και διαυγή καθώς ενώνονται με τα νερά του Γάγγη. Με τη συντροφιά του Αγίου ο κόρακας μετατρέπεται σε κύκνο. Αφήνει τη ρυπαρή τροφή και διαλέγει μαργαριτάρια ως φαγητό».
Ο Διδάσκαλος Arjan εξυμνεί την πνευματική ομιλία στους ακόλουθους λόγους: «Στη συντροφιά των Αγίων το πρόσωπο λάμπει και η ασχήμια εξαλείφεται. Στη συντροφιά τους η αλαζονεία απορρίπτεται και η ταπείνωση καταλαμβάνει τη θέση της. Στη συντροφιά τους ο Θεός, εγγίζεται και η αποστολή της ζωής εκπληρώνεται».
Η πνευματική επιρροή των Αγίων είναι πολύ μεγάλη. Με τη μεγαλοψυχία τους, η οποία ενεργεί ως η φιλοσοφική λίθος, οι κακοί γίνονται ενάρετοι, οι κλέφτες παύουν να κλέβουν, οι μέθυσοι παραιτούνται από το ποτό και οι κακοποιοί εγκαταλείπουν τις κακές τους συνήθειες. Η ιστορία είναι πλήρης παραδειγμάτων τέτοιας φύσεως. Διά μέσου της δόξας των Αγίων, ο Samada ο σφαγέας, η Ganika η πόρνη, και ο Sajjan ο δολοφόνος, όλοι έγιναν Άγιοι.

Η πνευματική ομιλία (satsang) είναι εκθειασμένος τόπος προσκυνήματος. Μετακινεί εκατομμύρια αμαρτημάτων πο¬λυαρίθμων περασμένων βίων, και κάνει το νου καθαρό και διαυγή. Ακριβώς καθώς η φωτιά κατακαίει τη σκουριά του χρυσού και τον κάμνει καθαρό, έτσι η συντροφιά των Αγίων κατακαίει τα αμαρτήματα των περασμένων ζωών και κάμνει ένα πρό¬σωπό καθαρό.

Δεν υπάρχει πληρέστερο και καταλληλότερο μηχάνημα για τη μεταμόρφωση κακών σκέψεων σε ευγενείς απ ό την πνευματική ομιλία.
Στη συντροφιά των ενάρετων απορροφά ένας αρετή και ελευθερώνεται από όλα τα ελαττώματα και τα αμαρτήματα. Πνευματικά εξελιγμένες ψυχές πάντοτε πληρούν το περιβάλλον στο οποίο ζουν με ρεύματα αγνότητας. Ακόμη και οι χείριστοι των αμαρτανόντων δεν μπορούν να αποφύγουν την επίδρασή τους, αλλά μεταστρέφονται σε ευγενείς και στη συντροφιά των Αγίων, βάφεται ένας στο χρώμα του Κυρίου.
Ο Maulana Rum λέγει: «Εάν επιθυμείς να συνάντησης τον Κύριο πήγαινε και κάθισε στα πόδια του λωτού ενός Αγίου, επειδή η συντροφιά Του, ακόμη και για μια στιγμή, είναι καλύτερη από ειλικρινή προσευχή εκατό ετών». Και επισημαίνει: «Το πρόσωπο ενός, Αγίου είναι η απάντηση σε κάθε ερώτημα, επειδή στην παρουσία Του όλες οι δυσκολίες μας αυτομάτως διαλύονται χωρίς ακόμη και να τις ενθυμούμαστε».
Η λίθινη απελευθέρωση κείται μέσα στους Αγίους και εκείνος είναι ο τόπος της λατρείας μας. Κόρακες και γερανοί, σαν εμάς, οι οποίοι ζούμε στη λέρα των αισθησιακών απολαύσεων, μεταμορφώνονται σε κύκνους με τη συμμετοχή του Λόγου της αμβροσίας.
Ο Gossain Tulsi λέγει: «Μην εκπλήττεσαι να ακούσεις, για τέτοιες μεταμορφώσεις, επειδή η αξία της συντροφιάς Αγίων είναι κρυμμένη». Η ακριβής όψη των Αγίων μας απαλλάσσει από τις σφοδρές επιθυμίες της αισθήσεως. Η ιστορία αναφέρει παραδείγματα όπου η θέα του Διδασκάλου Nanak, του Kabir,, του Nam, του Der και του Ιησού Χρίστου καθάρισαν καρδιές ακόμη και ξεπεσμένων γυναικών.

Helen's picture

Click για περισσότερα

4 Σεπτεμβρίου 2019

«Ότε εγώ ήμην, Αυτός δεν ήτο. Όταν Αυτός είναι, εγώ δεν είμαι. Η στενωπός της αγάπης είναι τόσον στενή ώστε δύναται να κρατήσει έναν αλλά όχι αμφοτέρους». Kabir.
Η ετυμολογία της λέξεως αγάπη είναι αβέβαιη, πιθανολογείται δε η προέλευσή της από το επίρρημα άγαν, που σημαίνει πολύ και τη ρίζα πα- του ρήματος πάομαι που σημαίνει αποκτώ, κατέχω. Το πάομαι είναι εφεκτικό του παραδίδωμι, επέχει δηλαδή την έννοια του παραδίδωμι. Συνεπώς το θέμα της λέξεως είναι αγαπά και με την κατάληξη j-ω γίνεται αγαπά-ω. Άρα η λέξη σημαίνει αποκτώ πολύ, αποκτώ απόλυτα, κατέχω απόλυτα, και κατ’ επέκταση ταυτίζομαι ή μετουσιώνομαι σ’ αυτό που αγαπώ, δηλαδή παραδίδομαι απόλυτα σ’ αυτό που αγαπώ, συγχωνεύομαι μ’ αυτό που αγαπώ. Την αλήθεια αυτή της ετυμολογικής προελεύσεως της λέξεως τη βρίσκουμε με απολυτότητα στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων, όπου διαβάζουμε: «Ένας χωρικός επισκέφτηκε έναν Άγιο και εκείνος τον ρώτησε: “Ποιόν αγαπάς;” και ο χωρικός απάντησε ότι αγαπούσε τον βούβαλό του. Ο Άγιος οδήγησε το χωρικό να καθίσει σε ένα μικρό δωμάτιο και του είπε να θεωρεί τη μορφή του βούβαλού του. Σε λίγο οι σκέψεις του άρχισαν να συγκεντρώνονται και επειδή κατευθύνονταν στο βούβαλο, νοερά προσέλαβε τη μορφή του. Αμέσως ο Άγιος άνοιξε την πόρτα του δωματίου και είπε στο χωρικό να εξέλθη. Ο χωρικός απάντησε: “Πώς μπορώ να εξέλθω από αυτό το μικρό άνοιγμα; Τα κέρατά μου είναι πολύ πλατιά και δεν περνούν από αυτό”. Αυτό αποδεικνύει πως οτιδήποτε αγαπάς η αντανάκλασή του εντυπώνεται στο νου. Τέτοια είναι η δύναμη της θεωρίας». Στην Gita ο Κύριος Κρίσνα λέγει: «Κατά τον τρόπο που με ενθυμούνται, κατά τον ίδιο τρόπο, εγώ ενθυμούμαι. Οποιοσδήποτε αντανακλά και λατρεύει μία μορφή με πίστη, προσλαμβάνει εκείνη τη μορφή. Εκείνοι οι οποίοι λαχταρούν δι’ Εμέ, έρχονται και συγχωνεύονται εις Εμέ».
Στη χριστιανική θρησκεία, η αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός. Ο Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του λέγει: «Ο Θεός είναι αγάπη, και όστις μένει εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ...» και «όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη». (Α' Ίωαν., κεφ. Δ' 16 και 8). Η αληθινή έκταση του θείου αυτού και υψίστου προσόντος δεν μπορεί να κατανοηθεί από τον άνθρωπο, διότι η έννοια της αγάπης υπερβαίνει κάθε γνώση, το δε πλάτος, το μήκος, το βάθος και το ύψος αυτής μόνον οι ριζωμένοι και θεμελιωμένοι στην αγάπη του Τέλειου Διδασκάλου μπορούν να αισθανθούν και να εξασκήσουν, όπως διατείνεται ο Παύλος στην Προς Εφεσίους επιστολή του (Έφεσίους, κεφ. Γ' 18-19). Η αγάπη του Θεού προς μεν τη φύση είναι η καθολική εκδήλωση αγαθότητας, προς δε τους αγγέλους και τους εναρέτους είναι αίσθημα ευδοκίας, συνδεόμενο με τη στενή έννοια με την απολύτρωση, προς δε τους αμαρτωλούς αίσθημα φιλανθρωπίας, υπομονής, πραότητας και ευσπλαχνίας γι’ αυτό και ο Χριστός παραγγέλλει στους πιστεύοντες σ’ αυτόν «έσεσθε ούν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν». (Ματθ., κεφ. Ε' 48), εννοώντας, ότι οφείλουμε να αγαπούμε, όχι μόνον αυτούς που μας αγαπούν, αλλά και αυτούς που μας μισούν, μας καταδιώκουν και μας αποστρέφονται, δηλαδή και αυτούς τους εχθρούς μας, και όχι μόνον να τους αγαπούμε, αλλά και να τους ευεργετούμε και να τους αγαθοποιούμε.
«Ηκούσατε ότι ερρέθη, θέλεις αγάπα τον πλησίον σου και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, διά να γίνετε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντάς σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; και εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον, τι περισσότερον κάμνετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως; εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος», λέγει ο Ματθαίος. (Ματθ., κεφ. Ε΄ 43-48).
Ποιά άλλη υψηλότερη διδασκαλία από αυτήν υπάρχει; Η αγάπη του Θεού καταδεικνύεται και από τα έργα του και από την άπειρη πρόνοιά του υπέρ των ανθρώπων. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον», γράφει ο Ιωάννης. (Ιωάν., κεφ. Γ' 16). Αυτή δε την αγάπη επιβάλλει ο Θεός και στους ανθρώπους. «Εντολήν καινήν σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους». (Ιωάν. κεφ. ΙΓ΄ 34-35).
Δια της αγάπης εν γένει ο Θεός μεταδίδει τα αγαθά του στον κόσμο και μάλιστα στους ανθρώπους, καθιστώντας τα δημιουργήματά του μέτοχα της μακαριότητάς του. Χωρίς την αγάπη κανένας δεν μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών, γι’ αυτό και επιμόνως απαιτεί ο Χριστός την δια του Αγίου Πνεύματος αναγέννηση της καρδιάς, λέγων. «Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ίωαν. κεφ. Γ΄ 3-5), «διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις Θεόν» (Ρωμαίους, κεφ. Η' 7). Το φρόνημα της σαρκός είναι οι ατελεύτητες προσκολλήσεις στα πάθη και στις ορέξεις οι οποίες σταματούν μόνο με την απόλυτη αγάπη προς το Θεό, η οποία επιτυγχάνεται με την απόλυτη αγάπη και παράδοση στον Διδάσκαλο.
«Όταν η θάλασσα της αγάπης φούσκωσε στην καρδιά μου,
γράφει ο Soami Ji στο Sar Bachan,
παρέσυρε το κάστρο με τις αμφιβολίες.
Λαγνεία και θυμός εγκατέλειψαν το σπίτι τους,
ελπίδες αυτού του κόσμου άφησαν το σώμα μου.
Όλες οι προσκολλήσεις και η πλεονεξία πετάχτηκαν μακριά,
τα πάθη και οι απολαύσεις βγήκαν έξω από το Νου μου.
Μια υγιής αίσθηση διάκρισης
τώρα κυβερνά το σώμα και το Νου μου,
και κυριαρχεί η ειρήνη.
Είμαι ένας σκλάβος στα πόδια του Κυρίου μου.
Τώρα εκπλήρωσα το σκοπό της ζωής μου».
Και συνεχίζει:
«Τότε το ρεύμα της αγάπης και της αφοσίωσης
με πλημμύρησε και εξαφάνισε ένα σωρό λαγνεία και θυμό.
Έκανε κομμάτια τη στάμνα της περηφάνειας
και ματαιοδοξίας και έσβησε όλα τα κοσμικά μου πάθη».
Η απόλυτη αγάπη είναι διαφορετική από αυτήν που αισθανόμαστε για πρόσωπα ή πράγματα, ή από τη συμπάθεια, τη στοργή, τη φιλία, τον έρωτα. Το ρήμα φιλείν στην αρχαία του σημασία εκφράζει αίσθημα της καρδιάς, το οποίο αναφέρεται σε σχέση μάλλον προσωπική και είναι ταπεινότερο και πολύ διαφορετικό του ρήματος αγαπάν, το οποίο ο Θεός απαιτεί από τον άνθρωπο. Έτσι δεν μπορούμε να πούμε, ότι φιλούμε το Θεό, αλλά ότι αγαπούμε το Θεό. Τα συναισθήματα σχέσεως Θεού-Πατρός προς τον Υιό, τα αναφερόμενα στην υψηλή προσωπική σχέση των δύο, ο Ιωάννης τα εκφράζει δια του αγαπάν λέγοντας: «Διότι ο Πατήρ αγαπά τον Υιόν και δεικνύει εις αυτόν πάντα όσα αυτός πράττει». (Ιωάν., κεφ. Ε', 20). Η σύγχυση του συμπαθητικού συναισθήματος προς την απόλυτη αγάπη γέννησε την πλάνη, ότι η αγάπη βασίζεται επί ψυχικής αδυναμίας και ότι πνεύματα ισχυρά δεν μπορούν να αγαπήσουν. Η αγάπη ειδικευόμενη και χαρακτηριζόμενη ως κλίση προς πρόσωπα ή πράγματα, συνοδεύεται συνήθως και υπό επιθέτου καθορίζοντος την φύση αυτής. Έτσι έχουμε την πατρική αγάπη, τη μητρική, την υιική, την αδελφική, τη συζυγική, τη φιλοπατρία, τη φιλία, τον έρωτα.
Η αγάπη είναι ταύτιση αγαπώντος και αγαπωμένου σε απόλυτο βαθμό την οποία ο Kabir εκφράζει ως εξής: «Με το να επαναλαμβάνω Συ, έγινα Συ. Διότι όταν το εγώ εξηφανίσθει από εμέ δεν έβλεπα τίποτα εκτός Σου», ενώ ο Shams-i-Tabriz τονίζει: «Εγώ είμαι συ, και συ είσαι εγώ. Εγώ είμαι το σώμα και συ είσαι η ζωή του, έτσι ώστε κανείς δεν δύναται να είπει εάν είναι συ ή είσαι εγώ». Αυτή είναι, κατά την επικρατέστερη ετυμολογία της λέξεως, η απόλυτη παράδοση του αγαπώντος και ταυτόχρονα η απόλυτη κατοχή του αγαπωμένου.
Πέρα από την περιορισμένη αντίληψη της ετυμολογικής προελεύσεως της λέξεως αγάπη, τα όρια του νου μας είναι πολύ στενά ώστε να κατανοήσουμε τη θεία προέλευσή της. Η αγάπη είναι το ακατανόητο κάλεσμα των ψυχών από τον ίδιο το Δημιουργό, για την επιστροφή μας σ’ Αυτόν, είναι η θεία μουσική του shabd που ενώ ηχεί σιωπηλά μέσα μας την αγνοούμε και καλούμαστε να την ακούσουμε και να αφεθούμε στο ρεύμα της, έως ότου συγχωνευτούμε στον απέραντο ωκεανό της αγάπης του Πατέρα.
«Με τί τρόπο τραγουδάς, δεν το γνωρίζω, Δάσκαλέ μου! Μα, πάντα σ’ αφουγκράζομαι με έκσταση σιωπηλή.
Το φώς της μουσικής Σου ηρεμεί τον κόσμο. Της μουσικής Σου η ζωογόνα πνοή κυλάει από ουρανό σε ουρανό. Το ιερό ποτάμι της μουσικής Σου παρασέρνει κάθε βράχο, πού στέκεται εμπρός του εμπόδιο, και κυλά, ασυγκράτητο.
Η καρδιά μου λαχταράει να εξακολουθήσει το άσμα Σου, μα, του κάκου αγωνίζεται να βρει φωνή. Κάνω ν’ ανοίξω το στόμα μου, μα, κανένα τραγούδι δεν μπορεί να πλάσει η λαλιά μου, και κλαίω απ’ τη ντροπή μου. Α! Αιχμαλώτισες την καρδιά μου, Κύριε, μέσα στις απέραντες λίμνες της μουσικής Σου». Λέγει ο Ταγκόρ σε ένα ποίημά του.
Χρέος μας λοιπόν είναι να εστιαστούμε εσωτερικά και να αφουγκραστούμε αυτή την υπέροχη μελωδία, αυτό το μοναδικό τραγούδι, που μας καλεί να ασκηθούμε με αγάπη στον ήχο του shabd, ώστε να γίνουμε ένα με τον Διδάσκαλο μας.
«Όταν η άσκηση είναι πλήρης, γράφει ο Μεγάλος Διδάσκαλος στη Φιλοσοφία των Διδασκάλων, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του αφοσιωμένου και του σκοπού της αφοσιώσεώς του. Ο λάτρης και το αντικείμενο της λατρείας γίνονται ένα. Ο Διδάσκαλος Amar Das λέγει περί αυτού: «Απόσυρε τον εαυτό σου εντός, επειδή τότε θα συγχωνευθείς στο Διδάσκαλο». Ο Διδάσκαλος είναι θεάνθρωπος και εάν ο μαθητής είναι αφοσιωμένος στο Διδάσκαλο, τότε τίποτε δεν απομένει σ' αυτόν παρά ο Θεός. Στην πραγματικότητα, που πολύ δύσκολα μπορούμε να κατανοήσουμε, ο ίδιος ο Θεός λαμβάνει ανθρώπινη μορφή ώστε να καταστεί γνωστός στον χοϊκό άνθρωπο και να τον ανασύρει από το βόρβορο της ύλης στο Sat Lok και από εκεί στο Alakh-Apan, και τελικά στη Radha Soami χώρα, η οποία είναι η ύψιστη περιοχή της πνευματικότητας».
«Ο Radha Soami πήρε ανθρώπινη μορφή,
και ήρθε στον κόσμο σαν ένας Guru,
για να μυήσει ψυχές στη θύμηση του Θεού. Λέγει ο Soami Ji.
Αυτοί που δέχονται το λόγο του σαν θεϊκή εντολή
είναι ευλογημένοι με την παρουσία του.
Στη συντροφιά του φτάνουν στην ουσία της αλήθειας
και πίνουν νέκταρ ευφραίνοντας την καρδιά τους
Αγαπούν τον Guru τους
όπως ένα πουλί του φεγγαριού αγαπάει το φεγγάρι.
Δεν μπορούν να αντέξουν να χωρίσουν από τον Guru
ούτε για μια στιγμή.
Και η κάθε στιγμή που περνάει χωρίς αυτόν
βαθαίνει την αγωνία της καρδιάς τους».

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η επιστροφή στον Πατέρα γίνεται μόνο με τη χάρη του Διδασκάλου, όπως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Διδάσκαλος είναι ό ίδιος ο Θεός ενσαρκωμένος, αφού μόνον μέσω του Εκλεκτού του είμαστε σε θέση να τον αντικρύσουμε και να τον κατανοήσουμε. Ο Διδάσκαλος είναι ο ίδιος ο Θεός που μας μιλά, μας χαμογελά, μας ενθαρρύνει, μας παρηγορεί, μας κρατά το χέρι στο δύσβατο μονοπάτι της επιστροφής μας στην αυλή Του, μας ελευθερώνει από τον αέναο κύκλο των γεννήσεων και τελικά μας συγχωνεύει στο Λόγο.
«Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή• ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού. Εάν εγνωρίζετε εμέ, και τον Πατέρα μου ηθέλετε γνωρίσει. Και από του νυν γνωρίζετε αυτόν και είδετε αυτόν... Λέγει προς αυτόν ο Φίλιππος• Κύριε, δείξον εις ημάς τον Πατέρα και αρκεί εις ημάς. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς• Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα• και πως συ λέγεις, δείξον εις ημάς τον Πατέρα;». (Ιωάν. κεφ. ΙΔ΄6-9). Όποιος είδε και άκουσε τον Διδάσκαλο, είδε και άκουσε τον ίδιο το Θεό, όποιος συνομίλησε με το Διδάσκαλο συνομίλησε με τον ίδιο το Θεό.
Αγάπη είναι η πλήρης παράδοση. Και είναι αυτό που ζητούν οι Διδάσκαλοι όλων των εποχών από μας, γιατί αυτή η παράδοση δεν είναι μόνον λυτρωτική αλλά το μοναδικό μέσον της επανενώσεως με τον Πατέρα, αφού ο δρόμος της επιστροφής είναι μοναδικός και χωρίς την ευλογία και την καθοδήγηση ενός τέλειου Διδασκάλου δεν είναι εφικτή. Και αν ο ίδιος ο Θεός, μέσα από τον Διδάσκαλο παραδίδεται πλήρως σε μας, επωμιζόμενος το κάρμα αμέτρητων προηγούμενων ενσαρκώσεων ώστε να μας επανασυνάξει στην αυλή Του, γιατί άραγε εμείς να μην παραδοθούμε στο θέλημά Του, εκφράζοντας έτσι την πιο μικρή ένδειξη καλωσορίσματος του ερχομού του, αδιαφορώντας για κάθε υλική και εγκόσμια απόλαυση;
«Ελάτε φίλοι, ας πούμε έναν ύμνο
να υποδεχτούμε σ’ αυτόν τον κόσμο τον αρχέγονο Κύριο,
το φίλο από εποχές περασμένες. Λέγει ο Soami Ji στο Sar Bachan.
Όπως τα λουλούδια στην πηγή
οι καρδιές μας ανθίζουν όταν έρχεται.
Έχει πάρει το όνομα RADHA SOAMI
για να φανερώσει τα μυστικά του Alakh και του Agam .
Αυτός έχει ξεκινήσει το τρένο της Surat Shabd
για να μεταφέρει ψυχές στην απρόσβατη περιοχή του Agam Lok.
Αυτός ξεκίνησε το διαρκές ρεύμα του Satsang
και αυτός υμνεί χωρίς τέλος
τα προτερήματα του Radha Soami.
Ας προσφέρουμε τις καρδιές μας σ’ αυτόν με όλη μας την αγάπη
και ας σταματήσουμε την αγωνία από τα δίχτυα του Kal».
Όταν φθάσουμε στην ύψιστη αυτή μορφή της παραδόσεως, τότε μας απορροφά στην κυριολεξία η θεία χάρη Του και ζούμε εντός, στην ακτινοβόλο μορφή Του.
«Όταν είναι τυχεροί να τον δουν, λέγει ο Soami Ji,
απορροφώνται στην έκσταση του darshan του
όπως μια μητέρα απορροφάται στη θέα του παιδιού της.
Όσοι μαθητές καλλιεργούν τέτοια αγάπη στην καρδιά τους,
γίνονται δεκτοί από τον Guru
σαν να είναι οι πιο κοντινοί και αγαπημένοι του άνθρωποι.
Μέσα σε μια στιγμή
εγκαταλείπουν την προσκόλλησή τους στο σώμα
και στα σαρκικά πάθη.
Η μορφή του Κυρίου έχει σφραγιστεί τόσο πολύ στις καρδιές τους
πού βρίσκονται στην παρουσία του μέρα και νύχτα.
Αυτοί οι οποίοι έχουν κατορθώσει τέτοια Guru bhakti ,
ενώνονται με το Όνομα».
Ποιού πράγματος η προσμονή είναι τόσο γλυκιά όσο η προσμονή της αγάπης; Ποιού η προσμονή της ελεύσεως στη ζωή μας είναι τόσο γλυκιά όσο η έλευση του Διδασκάλου; Και τί είναι ο Διδάσκαλος παρά η αγάπη στην ορατή της μορφή;
«Προσμένω μόνο την Αγάπη, για να παραδοθώ, τέλος, στα χέρια της. Να γιατί είναι τόσο αργά, και γιατί είμαι ένοχος τόσων παραλείψεων.
Έρχονται με τούς νόμους τους και με τούς κώδικές τους για να με δέσουν χειροπόδαρα. Μα, εγώ πάντα τούς διαφεύγω, γιατί προσμένω μόνο την αγάπη για να παραδοθώ, τέλος, στα χέρια της.
Ο κόσμος με κατηγορεί και με λέει αξένοιαστο: δεν αμφιβάλλω πως έχει δίκιο να με κατηγορεί ο κόσμος.
Η μέρα της αγοράς τέλειωσε κι όλη η εργασία έγινε. Εκείνοι που ήρθαν και με κάλεσαν του κάκου, γύρισαν πίσω με θυμό. Προσμένω μόνο την αγάπη για να παραδοθώ, τέλος, στα χέρια της». Γράφει ο Ταγκόρ σε ένα άλλο ποίημά του.
Πόση πληρότητα, πόση ευτυχία μπορούμε να νιώθουμε χωρίς τη συντροφιά του Διδασκάλου; Απέραντη μοναξιά, απέραντη θλίψη, απέραντη αγωνία, απέραντο μοιρολόι είναι μια τέτοια ζωή, χωρίς την παρουσία Του, χωρίς την αγάπη Του.
«Σύννεφα σωριάζονται απάνω σε σύννεφα κι ό κόσμος σκοτεινιάζει.
Α! Αγάπη γιατί μ’ αφήνεις να περιμένω έξω από την πόρτα ολομόναχος.
Στις πολυάσχολες στιγμές της μεσημεριάτικης δουλειάς είμαι με το πλήθος, μα, στη μοναξιά της σκοτεινής αυτής ημέρας, μόνο για Σένα ελπίζω.
Αν δε μου δείξεις το πρόσωπό Σου, αν μ’ αφήσεις ολότελα παραμερισμένο, δεν ξέρω πώς να περάσω τις μακρινές και βροχερές αυτές ώρες.
Στέκομαι και κοιτάζω τον ουρανό που σκοτεινιάζει ως πέρα μακριά, κι η καρδιά μου τριγυρνά θρηνώντας με τον ανήσυχο άνεμο». Αναφωνεί με λυρικό σπαραγμό ο Ταγκόρ.
Είναι τόσα λίγα αυτά που καλούμαστε να δώσουμε και τόσα πολλά που σαν αντάλλαγμα να πάρουμε. Το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε είναι η αφοσίωση προς το Διδάσκαλο η οποία εκφράζεται με την υπηρεσία προς αυτόν, και βέβαια δεν νοείται υπηρεσία χωρίς αγάπη προς αυτόν. Είναι πολύ επεξηγηματική η ερμηνεία του Μεγάλου Διδασκάλου στο βιβλίο Η Φιλοσοφία των Διδασκάλων: «Ο άριστος τρόπος υπηρεσίας προς τον Διδάσκαλο είναι αφοσίωση σ’ Αυτόν. Αλλά είναι πολύ σπάνια. Ο Διδάσκαλος πράγματι είναι Λόγος ενσαρκωμένος. Συνεπώς η άριστη υπηρεσία προς τον Διδάσκαλο είναι μέσω ενώσεως της ψυχής με το Λόγο. Αυτό γίνεται με την πλήρωση του νου με το Λόγο και δια μέσω αυτού φθάνει κανείς στην κατανόηση της μακαριότητας.
Η υπηρεσία με την ψυχή συνίσταται στο να αποσύρεις το ψυχικό ρεύμα από κάθε πόρο του σώματος, και να το συνδέσεις με το Λόγο, ή το Ακουστό Ρεύμα της Ζωής. Με το να πράττεις αυτό, όλες οι ασκήσεις (αφοσίωση, επανάληψη, κανόνες, αυστηρότητες κ.λπ.) αυτομάτως κατορθώνονται και το Εγώ καταστρέφεται. Ο σκοπός όλων αυτών των ασκήσεων πραγματοποιείται όταν ένας παραδίδει τον εαυτό του στον αληθινό Διδάσκαλο, ο οποίος είναι πραγματικά ο Θεός ενσαρκωμένος.
Η δυνατότητα να ενωθούμε με το Όνομα του Θεού (το Λόγο, τον Ήχο) είναι πέραν της συλλήψεως της διανοίας και μόνο δια μέσου της πνευματικής ασκήσεως, η οποία συνίσταται στο να προσέχουμε στον εσωτερικό Ήχο και δια μέσου της Χάριτος του Διδασκάλου η ψυχή μπορεί να προσφέρει υπηρεσία. Και η χάρη του Διδασκάλου επικαλείται όταν, δια μέσου αφοσιώσεως, ο μαθητής απαρνείται πλήρως το Εγώ του.
Πώς μπορούμε όμως να κατορθώσουμε κάτι τέτοιο; Αυτό είναι δυνατόν μόνο όταν η ψυχή με την επανάληψη των Αγίων Ονομάτων που δίδονται από τον Διδάσκαλο, προχωρεί προς τα έσω αποσυρόμενη από τις εννέα εξόδους του σώματος, διαπερνά τον αστέρα, τον ήλιο και τη σελήνη, και βλέπει την Ακτινοβόλο Μορφή του Διδασκάλου. Τότε συγχωνεύεται στο Shabd δηλαδή στο Λόγο, ή στο Ηχητικό Ρεύμα, και βαθμιαίως υψώνεται δια μέσου των πεδίων μέχρις ότου φθάσει στον τελικό σκοπό της. Αυτή είναι η αληθινή υπηρεσία με την ψυχή».
«Ω φίλε, ο Guru παρέχει αληθινή κατανόηση
και όλοι οι αφοσιωμένοι που είναι γεμάτοι αγάπη
τραγουδούν επαινώντας τον.
Προσφέρει τα μυστήρια του Agam Desh
και αποκαλύπτει το μονοπάτι της Surat Shabd.
Αυτοί που έχουν λαχτάρα και σταθερή αφοσίωση,
νοιώθουν την αγάπη του να μεγαλώνει
καθώς τον αφουγκράζονται και τον ακούν.
Μέσα από την αγάπη τού αληθινού τους Guru
πίνουν το ελιξίριο του Nam
και εισέρχονται στα εσωτερικά πεδία
για να εκπληρώσουν το πεπρωμένο τους».

Φυσική και στιγμιαία υπηρεσία είναι εύκολο να εκτελείται και εκατοντάδες ανθρώπων μπορούν να προσφέρουν με τον τρόπο αυτό. Νοερά υπηρεσία είναι δύσκολο να εκτελείται, και πολύ ολίγοι άνθρωποι υπάρχουν που είναι ικανοί να την εκτελούν. Αλλά η υπηρεσία με την ψυχή είναι πολύ πιο δύσκολη και σπάνιοι την επιτυγχάνουν, αφού απαιτείται πλήρης παράδοση με απόλυτη αγάπη.
Όλοι αυτοί οι τύποι υπηρεσίας μπορούν πράγματι να εκτελούνται μόνον όταν διεξάγονται σύμφωνα με τις οδηγίες Διδασκάλου. Ο νους καθίσταται καθαρός με την υπηρεσία και τότε ο μαθητής γίνεται άξιος αφοσιώσεως σ’ Αυτόν, και μπορεί να προφέρει με απόλυτη επίγνωση τα λόγια του Soami Ji:
«Κύριε, ο ταπεινός αφοσιωμένος σου,
σού προσφέρει αυτήν την προσευχή.
Είναι ένα κύμα από τον ωκεανό της αγάπης,
καθώς το ρεύμα της ασυγκράτητης αγάπης
έχει φουσκώσει μέσα στην καρδιά μου.
Στέκομαι μπροστά σου ταπεινά ικετεύοντάς σου:
Γιατί είμαι τόσο απαρηγόρητος Κύριέ μου
όταν βρίσκομαι στη βασιλική σου αυλή
έχοντας τις ευλογίες σου!
Δεν υπάρχει δότης σαν κι εσένα.
Εσύ έχεις μεταφέρει αμέτρητες ψυχές
πέρα από τον ωκεανό της ύπαρξης
αλλά εγώ ο αμαρτωλός συνεχίζω να περιμένω τη σειρά μου».
Όλοι είμαστε απασχολημένοι στην υπηρεσία του κόσμου. Υπηρετούμε τον κόσμο, την οικογένειά μας, την κοινότητα μας, τη χώρα μας. Όλο αυτό είναι καλό εφ’ όσον γίνεται και θα πρέπει να εκτελείται ως καθήκον, αλλά δεν βοηθά στην επίτευξη της σωτηρίας. Εξ άλλου, εάν είμαστε προσκολλημένοι σ’ αυτά τα δεσμά, αυτά τα ίδια τα δεσμά γίνονται αιτία επανόδου μας στη γη πάλι και πάλι.
Η ύψιστη υπηρεσία είναι εκείνη του Διδασκάλου, και είναι η πλέον καθαρωτάτη. Ο Διδάσκαλος είναι ωκεανός πλήρης ογκούμενων κυμάτων αγάπης. Είναι ελεύθερος από όλες τις δεσμεύσεις και προσκολλήσεις. Επομένως με το να Τον υπηρετούμε αποσυρόμαστε και εμείς από αυτές τις δεσμεύσεις και τις προσκολλήσεις του εφήμερου κόσμου. Κατόπιν η έντονη αγάπη προς το Θεό αφυπνίζεται εντός μας. Ένας ο οποίος αγαπά τον Κύριο αγαπά και τη δημιουργία Του. Έτσι εννοείται η πατρότητα του Θεού και η αδελφότητα του ανθρώπου, και κατ’ αυτόν τον τρόπο η αγάπη αναπτύσσεται εντός μας όχι μόνο προς το Θεό αλλά και προς ολόκληρη τη δημιουργία Του.
Με το να υπηρετούμε τον Διδάσκαλο υπηρετούμε τον Κύριο. Οι γραφές προχωρούν τόσο πολύ ώστε να λέγουν, εάν επιθυμείς να υπηρετείς τον Κύριό σου, θα πρέπει να λατρεύεις τον Διδάσκαλό σου, επειδή πράττων τοιουτοτρόπως λατρεύεις τον Κύριο.
Πώς να λατρεύεις όμως τον Διδάσκαλο; Η διδασκαλία του Χριστού για τη λατρεία του συμπυκνώνεται σε δυο φράσεις: «Είς Φαρισαίος εξ αυτών, νομικός, ηρώτησε πειράζων αυτόν και λέγων• Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω; Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν• Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου. Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής• Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εν ταύταις ταις δύο εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται». (Ματθ. κεφ. ΚΒ΄ 34-40). Οι γραφές μάς λέγουν ότι θα πρέπει να υπηρετούμε τον Διδάσκαλο με το σώμα, τον πλούτο, το νου και την ψυχή. Υπεράνω όλων θα πρέπει να τον λατρεύουμε με το να βλέπουμε την Ακτινοβόλο Μορφή Του εσωτερικά. Αυτή είναι η ύψιστη μορφή λατρείας. Είναι τόσον περιεκτική ώστε όλοι οι άλλοι τρόποι λατρείας συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτήν και ουδείς άλλος τρόπος λατρείας είναι αναγκαίος. Αλλά και η υπηρεσία στον Διδάσκαλο, με τον πλούτο μας είναι εξ ίσου σημαντική και αναγκαία ώστε να αφομοιωθούμε πλήρως με το shabd. Να πώς διατύπωσε ο Χριστός αυτή την αναγκαιότητα:
«Και ιδού, προσελθών τις είπε προς τον Ιησούν• Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλόν να πράξω διά να έχω ζωήν αιώνιον; Ο δε είπε προς αυτόν• Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός ειμή είς, ο Θεός. Αλλ' εάν θέλης να εισέλθης εις την ζωήν, φύλαξον τας εντολάς. Λέγει προς αυτόν• Ποίας; Και ο Ιησούς είπε• Το μη φονεύσης, μη μοιχεύσης, μη κλέψης, μη ψευδομαρτυρήσης, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα, και θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Λέγει προς αυτόν ο νεανίσκος• Πάντα ταύτα εφύλαξα εκ νεότητός μου• τι μοι λείπει έτι; Είπε προς αυτόν ο Ιησούς• Εάν θέλης να είσαι τέλειος, ύπαγε, πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος εις πτωχούς, και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ, και ελθέ, ακολούθει μοι. Ακούσας δε ο νεανίσκος τον λόγον, ανεχώρησε λυπούμενος• διότι είχε κτήματα πολλά. Και ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού• Αληθώς σας λέγω ότι δυσκόλως θέλει εισέλθει πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών. Και πάλιν σας λέγω, Ευκολώτερον είναι να περάση κάμηλος διά τρυπήματος βελόνης παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού». (Ματθ., κεφ. ΙΘ΄ 16-24).
Η λατρεία του Διδασκάλου συνίσταται από ανυπολόγιστη νοερή αγάπη και πίστη σ’ Αυτόν και από αφοσίωση σε πνευματική άσκηση καθώς διδάσκεται από Αυτόν. Θα πρέπει ένας να υπηρετεί τον Διδάσκαλο με το να αποσύρει τον εαυτό του πλήρως από το εγώ, και έτσι να φθάνει στην ταπείνωση. Αυτή είναι η μόνη καθαρή υπηρεσία, και μπορεί να την εκτελεί μόνον ο καθαρός στην καρδιά και το νου.
Ο Διδάσκαλος Arjun λέγει: «Θα πρέπει να λατρεύουμε το Θεό νύκτα και ημέρα. Σ’ αυτό δεν θα πρέπει να υπάρξει λήθαργος ή αμέλεια. Και ο τρόπος να λατρεύουμε τον Κύριο είναι μέσω της λατρείας του Διδασκάλου με αγάπη και αφοσίωση, έχοντας απαρνηθεί την υπερηφάνεια και την ισχυρογνωμοσύνη». Διότι με τέτοια αγάπη και αφοσίωση μας αποκολλά από τον φθαρτό αυτό κόσμο της ύλης και μας έλκει στα ανώτερα εσωτερικά πεδία, μας μεταθέτει από τη σκοτεινή άβυσσο των προσκολλήσεων στα ανώτερα πεδία του θείου φωτός, μας περιλούζει με την αγάπη του και μας εξαγνίζει από τις ατέλειες των περασμένων ενσαρκώσεων.
«Φως! Ω! Φως μου! Φως που πλημμυρείς τον
κόσμο, φως των ματιών φιλί, γλύκα της καρδιάς εσύ,
ω Φως!
Α! Ως στα κατάβαθα της ψυχής μου, ω Αγαπημένε μου,
περιχύνεται το Φως και στου Φωτός το
κάθε χάδι, ω Λατρεμένε μου, δονούνται της αγάπης μου οι χορδές.
Τα ουράνια ανοίγουν, οι άνεμοι πνέουν
ορμητικοί, γέλιο περνά απάνω από τη γη.
Στον ωκεανό του φωτός. Αγαπημένε μου, οι
πεταλούδες ανοίγουν τα φτερά τους, κι οι κρίνοι και
τα γιασεμιά λιποθυμούνε στου φωτός τα κύματα.
Κοίτα, κοίτα, Πολυαγαπημένε μου, πώς χύνει το
χρυσάφι του στα σύννεφα το φως, και πώς σκορπά
πολύτιμα πετράδια με όλη τους τη λάμψη.
Ανατριχίλα ηδονής περνάει από φύλλο σε φύλλο.
Αγάπη μου, κι είναι η Χαρά αμέτρητη. Του ουράνιου
ποταμού έσπασαν οι φράχτες κι όλα πλημμυρίσανε
από ευτυχία»,
αναφωνεί συνεπαρμένος από την πλημμυρίδα του θείου φωτός ο Ταγκόρ. Και αυτή είναι η ανταμοιβή της υπηρεσίας μας προς τον Διδάσκαλο, η αποκόλληση από τις χαμηλές υλικές δονήσεις και η ένωση με το ηχητικό Ρεύμα εσωτερικά, καθώς η αρχική Γραφή εκθέτει: «Αυτός ο οποίος υπηρετεί τον Διδάσκαλο είναι βέβαιος ότι ακούει τον πνευματικό ήχο», ενώ ο Soami Ji βεβαιώνει:
«Καθώς ευφραίνομαι μέσα στην έκσταση του darshan του,
γεύομαι το νέκταρ από την αγνή αγάπη του Κυρίου μου.
Η ομορφιά του Κυρίου μου είναι πέρα από κάθε περιγραφή.
Με τη χάρη του πρωτόγνωρες μελωδίες παίζουν στην καρδιά μου.
Η σταγόνα της ψυχής μου ανυψώνεται
για να ενωθεί με τον ωκεανό του καθαρού φωτός,
αφήνοντας πίσω την ψευδαίσθηση της δημιουργίας.
Καθώς φτάνει στο βροντερό ουρανό
η λαχτάρα γίνεται δυνατότερη
και ακόμη και ο δειλός Νους τώρα γίνεται τολμηρός».
Συνεπώς, η κατανόηση του Θεού και η κοινωνία με τον Ήχο, επιτυγχάνεται μόνον όταν υπηρετούμε τον Διδάσκαλό μας.
«Ένας άξιος μαθητής που έχει καλλιεργήσει
τέτοια αγάπη για τον Guru,
θα καταλάβει τον πραγματικό σκοπό της ζωής. Γράφει ο Soami Ji.
Μέχρι να εμπνευστεί ο πιστός
από τέτοιου είδους αγάπη για τον Guru,
θα πρέπει να θεωρείται κοσμικός
και απορροφημένος από τον εαυτό του.
Ο σκλάβος του Νου μονάχα περιπλανιέται στη ζωή
χωρίς να ανήκει σε κανέναν.
Πώς μπορεί να αποκτήσει πνευματικό πλούτο;
Ο Radha Soami ανακοινώνει σ’ αυτόν και σε όλους:
Κρατείστε γερά το χέρι του Guru τώρα σ ’αυτήν εδώ τη ζωή».
Η υπηρεσία προς τον Διδάσκαλο με απόλυτη αγάπη είναι επιθυμητή στην αυλή του Κυρίου, επειδή με τέτοια μόνο λατρεία μπορεί ένας να κερδίσει την είσοδο στην αυλή Του. «Ανάβοντας τη φλόγα της αγάπης και της αφοσίωσης έχω έρθει μπροστά στον Κύριο». Γράφει ο Soami Ji. Μόνον ένας τέτοιος είναι σε θέση να υπηρετεί τον Διδάσκαλο καθώς έχει άφθονη χάρη από τον Κύριο, επειδή αυτή η υπηρεσία είναι εντυπωμένη στο μέτωπό του, και ήταν προδιατεταγμένη ως το αποτέλεσμα των προηγούμενων ενεργειών της ζωής του ή των πράξεών του.
«Άκου την ιστορία της αγάπης, ω αγαπημένη ψυχή! Λέγει ο Soami Ji
Υπηρέτησε τον Guru με αγάπη και αφοσίωση
και θυσίασε τον εαυτό σου στο darshan του ξανά και ξανά.
Οι λέξεις του Guru συναρπάζουν την καρδιά του μαθητή
όπως το γλυκό παραλήρημα ενός μωρού
ενθουσιάζει μια αφοσιωμένη μητέρα.
Όπως ένας ερωτευμένος άντρας θαυμάζει την αγαπημένη του,
ένας άξιος μαθητής συναρπάζεται από τη μορφή του Guru του.
Ακόμα και όταν τρώει ή όταν πίνει,
όταν κοιμάται ή είναι ξυπνητός
ή μέσα στην καθημερινότητα της ζωής,
η μορφή του Guru ποτέ δεν αφήνει το Νου του.
Αισθάνεται την οδύνη της αγάπης
σαν ένα βέλος να τρυπάει διαρκώς την καρδιά του».

Η υπηρεσία στο Διδάσκαλο είναι το ευλαβικό κάλεσμα της θείας χάρης του ώστε να αφυπνιστούμε από τον βαθύ ύπνο των αμέτρητων ενσαρκώσεων που μας κρατούν μακριά από την αυλή του Κυρίου. Και ο Κύριος ακούει το κάλεσμά μας όταν αυτό γίνεται με αφοσίωση και ευλάβεια. «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν∙ πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται», (Ματθ. κεφ., Ζ΄ 7-8), είπε ο Χριστός. Αρκεί το κάλεσμα αυτό να γίνει με αγάπη στην καρδιά και ευλάβεια στην ψυχή, γιατί τότε επιτυγχάνεται η κατανόηση του Θεού και ο Κύριος έρχεται στην πόρτα μας, στη δεκάτη θύρα, να μας ξυπνήσει από τη γλυκιά νάρκη των αισθήσεων που μας κρατά μακριά από τη χάρη του αμέτρητους αιώνες.
«Τέλος σαν ξύπνησα απ’ το αποκάρωμά μου και άνοιξα τα μάτια μου, είδα Σένα, Κύριέ μου, ολόρθο εμπρός μου κι έλουζες τον ύπνο μου με το χαμόγελό Σου.
Πώς είχα φοβηθεί πως ήτανε μακρύς ο δρόμος και κουραστικός, και δύσκολος ο αγώνας για να φθάσω ως Εσένα!
Κατέβεις απ’ το θρόνο Σου, κι ήρθες και στάθηκες στην πόρτα της καλύβας μου.
Τραγουδούσα ολομόναχος σε μια γωνιά, κι η μελωδία έφτασε στ’ αφτιά σου.
Και κατέβεις και στάθηκες στην πόρτα της καλύβας μου.
Οι τραγουδιστάδες είναι πολλοί στη σάλα Σου, και τα τραγούδια αντηχούν εκεί όλες τις ώρες. Μα, το απλό τραγουδάκι εμένα του αρχάριου δόνησε την αγάπη Σου. Ένα τραγουδάκι γεμάτο παράπονο αναμίχτηκε με τη μεγάλη μουσική του κόσμου, και μ’ ένα λουλούδι στο χέρι για βραβείο, κατέβεις και σταμάτησες στην πόρτα της καλύβας μου»,

ψελλίζει ο Ταγκόρ συνεπαρμένος από τη θεία μελωδία. Είναι πράγματι καλότυχος όποιος αφιερώνει τον εαυτό του στην υπηρεσία του Διδασκάλου Του, επειδή ο ίδιος ο Κύριος εκδηλώνεται σ’ Αυτόν. Και μόνο εκείνος μπορεί να υπηρετεί τον Διδάσκαλο ο οποίος επιλέγεται από τον Κύριο.
«Μόνον ο Radha Soami μου, διαβάζουμε στο Sar Bachan,
ο γεμάτος με ανώτερο οίκτο Κύριός μου,
θα μπορούσε να με ευλογήσει με τέτοια χάρη.
Προσφέρω αυτό το τραγούδι με αγάπη και αφοσίωση
και τοποθετώ και το σώμα μου και το Νου μου
σαν προσφορά στα πόδια του.
Τον πολιορκώ διαρκώς να μου δώσει τη σοφία
να κρατηθώ σταθερά σ’ αυτό το απρόσβατο,
ανεξήγητο μονοπάτι».

Ο Κύριος έρχεται στη γη με τη μορφή του Διδασκάλου, ο οποίος είναι ο ενσαρκωμένος Λόγος σε ανθρώπινη μορφή και αυτή η ενσάρκωση, η κάθοδος δηλαδή του ίδιου του Κυρίου στη γη, για μας, για τη σωτηρία μας, είναι η ύψιστη μορφή αγάπης που αδυνατούμε να κατανοήσουμε όντες εγκλωβισμένοι στο φθαρτό ετούτο σαρκίο.
«Λοιπόν, ναι, η αγάπη Σου σε μένα είναι τέλεια. Λοιπόν, ναι, κατέβηκες ως εμένα. Ώ, Συ, Κύριε όλων των ουρανών, πού θάταν η αγάπη Σου αν δεν υπήρχα;
Με πήρες σύντροφό Σου σ’ όλα τα πλούτη Σου. Στην καρδιά μου υπάρχει τ’ ατέλειωτο παιγνίδι της χαράς Σου. Στη ζωή μου, η θέλησή Σου παίρνει πάντα μορφή και σχήμα.
Και για τούτο, Συ που είσαι ο Βασιλιάς των βασιλιάδων, στολίστηκες με καλλονή για να αιχμαλωτίσεις την καρδιά μου. Και για τούτο η αγάπη Σου χάνεται στην αγάπη του εραστή Σου, κι εκεί φανερώνεσαι στην τέλεια ένωση των δύο», λέγει ο Ραπιτρανάθ Ταγκόρ σε ένα ποίημά του.
Ο Διδάσκαλος είναι το αληθινό καταφύγιό μας και η αληθινή υπηρεσία προς αυτόν είναι να παραδοθούμε απόλυτα στα χέρια του και να συγχωνευτούμε με το Λόγο, γιατί τότε μόνον μπορούμε να συναντήσουμε τον Κύριο και να επιτύχουμε ελευθερία από κάθε οδύνη.
«Τώρα που βρήκα καταφύγιο στον Radha Soami
η μοίρα μου έχει αλλάξει προς το καλύτερο.
Αυτός έχει ανοίξει το πολύτιμο δοχείο της αγάπης και της αφοσίωσης
για την απελευθέρωση εκατομμυρίων ψυχών», λέγει ο Soami Ji.

Θα πρέπει συνεπώς να υπηρετείς ένα τέτοιο πρόσωπο το οποίο εμφυσά τη μεγάλη αφοσίωση και τον εσωτερικό πόθο της καρδιάς σου, και αυτό το πρόσωπο δεν είναι άλλο από τον αληθινό Διδάσκαλο. Θα πρέπει να προσφέρεις το νου σου στο βωμό του Διδασκάλου σου και να τον λατρεύεις επειδή είναι η ενσάρκωση εκείνου του αθανάτου Ενός. Και αυτό το κατορθώνει πάντα εκείνος που ζει πλησίον του Διδασκάλου και συνειδητά θεωρεί διαρκώς την παρουσία του εντός, εκείνος που τον υπακούει με ανιδιοτελή αφοσίωση και χωρίς υπερηφάνεια, εκείνος που δαμάζει τους λογισμούς του νου του και παραδίδεται στη θεία μορφή Του.
Ένα τέτοιο πρόσωπο έχει εμποτισθεί τόσο βαθειά από την πηγή του Λόγου και του Διδασκάλου ώστε ενώ ζει στον κόσμο αυτόν παραμένει απροσκόλλητος σ’ αυτόν. Ο Διδάσκαλος Ram Das, λέγει: «Μόνον τέτοια υπηρεσία είναι ευπρόσδεκτη και ευχάριστη στον Διδάσκαλο και ανταμείβεται. Και εάν Αυτός ευαρεστείται, όλο το κακό κάρμα μας εξαλείφεται. Πράγματι, με το να υπηρετούμε τον Διδάσκαλο επιτυγχάνουμε κατανόηση Θεού».
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η αποτύπωση της αγάπης από τον Μιρδάδ, γιατί πέραν από την επεξηγηματική σημασία, δίνει και τον τρόπο που πρέπει να ασκηθούμε, ώστε όχι μόνον να βιώσουμε την αγάπη του Θεού αλλά ταυτόχρονα να την εκφράσουμε πρακτικά στη δημιουργία και να την επιστρέψουμε με τον τρόπο αυτόν στον ανέκφραστο Δότη των πάντων ως θυσία ευχαριστίας της χάριτός Του, όπως ο Soami Ji με την απαράμιλλη γοητεία της θείας σοφίας του παραγγέλλει: «Περιχύνω το λάδι από τα δάκρυα της αγάπης μου και προσφέρω το δίσκο μπροστά σου».
«Η αγάπη είναι ο Νόμος του Θεού. Δίδαξε ο Μιρδάδ στους μοναχούς. Ζείτε για να μάθετε να αγαπάτε. Αγαπάτε για να μάθετε να ζείτε. Κανένα άλλο μάθημα δε ζητήθηκε από τον άνθρωπο. Και τί σημαίνει ν’ αγαπάς, παρά το ν' απορροφά αυτός που αγαπά το αγαπημένο, έτσι ώστε οι δύο να γίνουν ένα.
Και ποιόν ή τί πρέπει να αγαπά κανείς; Πρέπει κανείς να διαλέξει ένα κάποιο φύλλο από το Δέντρο της Ζωής και να του δώσει όλη την καρδιά του; Και το κλαρί που γέννησε το φύλλο; Και ο κορμός που κρατά το κλαρί; Κι οι ρίζες που τρέφουν τη φλούδα, τον κορμό, τα κλαριά και τα φύλλα. Κι η γη που αγκαλιάζει τις ρίζες; Κι ο ήλιος, η θάλασσα κι ο αέρας που γονιμοποιούν τη γη.
Αν ένα μικρό φύλλο πάνω σ’ ένα δέντρο αξίζει την αγάπη σας, πόσο περισσότερο την αξίζει το δέντρο στην ολότητα του. Η αγάπη που ξεχωρίζει ένα κομμάτι από το σύνολο καταδικάζει τον εαυτό της από πριν σε θλίψη.
Λέτε: Υπάρχουν όμως φύλλα και φύλλα πάνω σ’ ένα δέντρο. Μερικά είναι γερά, μερικά άρρωστα, μερικά είναι όμορφα, άλλα άσκημα, μερικά είναι γίγαντες, άλλα είναι νάνοι. Πώς είναι δυνατόν να μη διαλέξουμε;
Κι εγώ σας λέω: Από τη χλωμάδα του αρρώστου προέρχεται η φρεσκάδα του γερού. Κι ακόμη σας λέω ότι η ασκήμια είναι η παλέτα, το χρώμα και τα πινέλα της ομορφιάς, κι ότι ο νάνος δε θα ήταν νάνος, αν δεν είχε δώσει το ανάστημά του στο γίγαντα.
Σεις είστε το δέντρο της Ζωής. Φυλαχτείτε από το να κομματιάζετε τον Εαυτό σας. Μη βάζετε ένα καρπό αντιμέτωπο με άλλο καρπό, φύλλο ενάντια σε φύλλο, κλωνάρι ενάντια σε κλωνάρι, ούτε τον κορμό ενάντια στις ρίζες. Μη βάζετε το δέντρο αντιμέτωπο με τη μητέρα γη. Κι αυτό ακριβώς κάνετε, όταν αγαπάτε ένα μέρος περισσότερο από τα υπόλοιπα ή αποκλείοντας τα υπόλοιπα.
Σεις είστε το Δέντρο της Ζωής. Οι ρίζες σας είναι παντού. Τα κλωνάρια και τα φύλλα σας είναι παντού. Οι καρποί σας βρίσκονται σε κάθε στόμα. Ό,τι κι αν είναι οι καρποί στο δέντρο αυτό, ό,τι κι αν είναι οι ρίζες, είναι δικοί σας καρποί, είναι δικά σας φύλλα και κλαριά, είναι δικές σας ρίζες. Αν θέλετε το δέντρο να δώσει γλυκούς κι ευωδιαστούς καρπούς, αν θέλετε να είναι πάντα γερό και πράσινο, φροντίστε για το χυμό, με τον οποίο τρέφετε τις ρίζες του.
Η αγάπη είναι ο χυμός της ζωής. Ενώ το μίσος είναι το πύον του θανάτου. Η αγάπη όμως, σαν το αίμα, πρέπει ανεμπόδιστα να κυκλοφορεί στις φλέβες. Καταπιέστε το αίμα και γίνεται απειλή και αρρώστια. Και τί άλλο είναι το μίσος παρά αγάπη καταπιεσμένη ή κρατημένη, αγάπη που γίνεται έτσι θανατηφόρο δηλητήριο και για εκείνον που το δίνει και για κείνον που το παίρνει. Και γι’ αυτόν που μισεί και γι’ αυτόν που τον μισούν.
Ένα κίτρινο φύλλο στο δέντρο σας της ζωής δεν είναι παρά ένα φύλλο διψασμένο γι’ αγάπη. Μην κατηγορείτε το κίτρινο φύλλο. Ένα ξερό κλαρί δεν είναι παρά ένα κλαρί πεινασμένο γι’ αγάπη. Μην κατηγορείτε το ξερό κλαρί.
Ένας σάπιος καρπός δεν είναι παρά ένας καρπός θρεμμένος με μίσος. Μην κατηγορείτε το σάπιο καρπό. Αλλά κατηγορείστε καλύτερα την τυφλή και σφιχτή καρδιά σας που δίνει το χυμό της ζωής σε λίγους και την αρνείται σε πολλούς, κι έτσι την αρνείται στον εαυτό της.
Καμιά αγάπη δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, εκτός από την αγάπη του Εαυτού. Κανένας Εαυτός δεν είναι πραγματικός, εκτός από τον Εαυτό που τ’ αγκαλιάζει όλα. Γι’ αυτό ο Θεός είναι όλος αγάπη: γιατί αγαπά τον Εαυτό Του. Όσο η αγάπη σάς πονά δεν έχετε βρει τον πραγματικό Εαυτό σας, ούτε το χρυσό κλειδί της αγάπης έχετε βρει. Επειδή αγαπάτε έναν εφήμερο εαυτό, η αγάπη σας είναι εφήμερη.
Η αγάπη του άντρα και της γυναίκας δεν είναι αγάπη• είναι ένα πολύ μακρινό θυμητάρι. Η αγάπη του γονιού για το παιδί δεν είναι παρά το κατώφλι του άγιου ναού της αγάπης. Μέχρι που κάθε άντρας θα είναι ο αγαπημένος κάθε γυναίκας και τανάπαλι, μέχρι που κάθε παιδί θα είναι κάθε γονιού παιδί και τανάπαλι, ας καυχώνται οι άντρες και οι γυναίκες ότι σάρκα και οστά προσκολλώνται σε σάρκα και οστά, άλλα ας μην προφέρουν το ιερό όνομα της αγάπης. Γιατί αυτό είναι βλασφημία.
Δεν έχεις κανένα φίλο όσο μετράς κι ένα μόνο εχθρό. Η καρδιά που στεγάζει την εχθρότητα, πώς μπορεί να είναι ένα σίγουρο καταφύγιο της φιλίας;
Δε γνωρίζετε τη χαρά της αγάπης όσο υπάρχει μίσος στις καρδιές σας. Αν δίνατε το χυμό της Ζωής σε όλα τα όντα, εκτός από ένα ορισμένο μικρό σκουλήκι, αυτό το μικρό σκουλήκι μονάχα, θα φαρμάκωνε τη ζωή σας. Γιατί αγαπώντας κάτι ή κάποιον, αληθινά αγαπάτε τον Εαυτό σας. Όμοια αν μισείτε κάτι ή κάποιον αληθινά, δεν μισείτε παρά τον Εαυτό σας. Γιατί εκείνο που μισείτε δένεται αδιάσπαστα μ’ εκείνο που αγαπάτε, σαν την καλή και την ανάποδη όψη του ίδιου νομίσματος. Αν είστε ειλικρινής με τον Εαυτό σας, τότε πρέπει να αγαπήσετε ό,τι μισείτε κι ό,τι σας μισεί, πριν αγαπήσετε ό,τι αγαπάτε κι ό,τι σας αγαπά.
Η αγάπη δεν είναι αρετή. Η αγάπη είναι ανάγκη μεγαλύτερη από το ψωμί και το νερό, μεγαλύτερη από το φως και τον αγέρα. Κι ας μην υπερηφανεύεται κανείς γιατί αγαπά, αλλά καλύτερα ας εισπνέει την αγάπη και ας την εκπνέει, τόσο ασυναίσθητα κι ελεύθερα, όπως εισπνέετε και εκπνέετε τον αγέρα. Γιατί η αγάπη δε χρειάζεται κανένα για να την εξυψώσει. Η αγάπη θα εξυψώσει τις καρδιές που βρίσκει άξιές της.
Μη ζητάτε ανταμοιβή για την αγάπη. Η αγάπη είναι αρκετή ανταμοιβή στην αγάπη, όπως το μίσος είναι τιμωρία αρκετή μέσα στο μίσος. Κι ούτε να κρατάτε λογαριασμούς με την αγάπη. Γιατί η αγάπη δε δίνει λογαριασμό παρά μόνο στον Εαυτό της.
Η αγάπη δε δανείζει, ούτε δανείζεται• δεν αγοράζει, ούτε πουλάει. Αλλά όταν δίνει, δίνει το όλο της κι όταν παίρνει, παίρνει το όλο της. Το πάρσιμό της το ίδιο, είναι δόσιμο. Το δόσιμό της το ίδιο, είναι πάρσιμο. Γι’ αυτό είναι η ίδια σήμερα, αύριο και για πάντα.
Όπως ένας μεγάλος ποταμός που αδειάζει στη θάλασσα πάντα ξαναγεμίζει από τη θάλασσα, έτσι πρέπει ν’ αδειάζετε τον Εαυτό σας μέσα στην αγάπη για να είστε πάντα γεμάτοι αγάπη. Η λίμνη που θα στερήσει το δώρο της θάλασσας από τη θάλασσα, γίνεται μία στάσιμη λίμνη.
Δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο στην αγάπη. Τη στιγμή που θα προσπαθήσετε να βαθμολογήσετε και να μετρήσετε την αγάπη, αυτή γλιστράει και φεύγει, αφήνοντας πίσω πικρές θύμησες. Ούτε υπάρχει τότε και τώρα, ούτε εδώ κι εκεί στην αγάπη. Όλες οι εποχές είναι εποχές αγάπης. Κάθε τόπος είναι ταιριαστή της αγάπης κατοικία.
Η αγάπη δεν ξέρει σύνορα και φυλακές. Η αγάπη που η πορεία της σταματά από κάποιο εμπόδιο, δεν είναι ακόμη άξια για τ’ όνομα αγάπη. Συχνά σας ακούω να λέτε ότι η αγάπη είναι τυφλή, γιατί δεν μπορεί να δει κακό στον αγαπημένο. Αυτό το είδος της τύφλωσης είναι η ανύψωση της δράσης. Μακάρι να ήσαστε πάντα τόσο τυφλοί που να μη βλέπετε κακό σε τίποτε.
Ναι, καθαρό και διαπεραστικό είναι το μάτι της αγάπης. Γι’ αυτό δε βλέπει κακό. Όταν η αγάπη θα έχει εξαγνίσει το βλέμμα σας, τότε δε θα βλέπετε τίποτε ανάξιο της αγάπης σας. Μόνο ένα μάτι που απαρνιέται την αγάπη, ένα μάτι κακό, ασχολείται πάντα να βρίσκει κακό. Ό,τι κακό κι αν βρίσκει, δεν είναι παρά το δικό του κακό.
Η αγάπη ενοποιεί. Το μίσος διαχωρίζει. Αυτός ο τεράστιος όγκος της γης και του βράχου που ονομάζεται Κορυφή του Βωμού θα γινόταν κομμάτια σε μία στιγμή, αν δεν τον συγκρατούσε ενωμένο το χέρι της αγάπης. Ακόμη και τα σώματά σας, κι ας φαίνονται φθαρτά, θα μπορούσαν να αντισταθούν στη διάλυση, αν αγαπούσατε κάθε τους κύτταρο με την ίδια θέρμη.
Η αγάπη είναι ειρήνη παλλόμενη από τις μελωδίες της Ζωής. Το μίσος είναι πόλεμος που ηχεί από τ’ απαίσια χτυπήματα του θανάτου. Τί προτιμάτε; Ν’ αγαπάτε και να είστε για πάντα μέσα στην ειρήνη ή να μισείτε και να είστε για πάντα μέσα σε πόλεμο;
Ολόκληρη η γη είναι ζωντανή μέσα σας. Οι ουρανοί και οι στρατιές τους ζουν μέσα μας, γι’ αυτό να αγαπάτε τη Γη κι όλα τα βλαστάρια της, αν θέλετε ν’ αγαπήσετε τον Εαυτό σας. Και να αγαπάτε τους ουρανούς κι όλους τους κατοίκους τους αν θέλετε ν’ αγαπήσετε τον Εαυτό σας».
Και θα κλείσω με τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου: «Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν. Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν• πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει• τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή• είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει• είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος προφητεύομεν• όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην• ότε όμως έγινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον• τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην. Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μεγαλυτέρα δε τούτων είναι η αγάπη». Κορινθ. κεφ. Α΄13.